คาสโนว่าสุดหล่อปะทะคาสโนวี่สุดหยิ่ง

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

ณ บ้าน อิวิเสริยา

               “คุงหนูคะ นี่มันเจ็ดโมงครึ่งแล้วนะคะตื่นได้แล้วคะ”แม่นมเรียนคุณหนูน้อยแห่งบ้านอิวิเสริยาเพียงคนเดียวของตระกูล เธอคนนี้มีดีหมดทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือตระกูล เธอเป็นที่รักของทุกคนในบ้านหลังนี้
               “แม่นมคะ ขออีกสิบนาทีนะคะ”คนที่หลับอยู่ไม่มีทีท่าว่าอยากจะตื่นสักเท่าไหร่จนแม่นมต้องงัดมุกนี้ขึ้นมา
               “ก็ได้ค่ะ ถ้าคุณหนูต้องการ”คำพูดของนมทำให้คุณหนูดีใจ  “แต่ว่าคุงหนูคงอดกินพายชิปเปอรี่ของโปรดของคุณหนูนะคะ เพราะว่าแม่นมจะเอาไปให้หลานแม่นมกินแทน มันรอมาตั้งแต่หกโมงเช้าแล้ว”แค่คำว่า พายชิปเปอรี่ก็ทำคุงหนูลุกชึ้นแล้ว และยิ่งนมบอกว่าจะเอาไปให้หลานแม่นมกิน ยิ่งวิ่งเข้าไปในห้องน้ำใหญ่เลยจนแม่นมอดขำไม่ได้ “คุงหนูนี่น้าถ้าไม่เอาพายชิปเปอรี่มาอ้างจะตื่นไหมเนี่ย”

                ณ  โรงเรียนอินเตอร์เนชั่น

                “นี่ ยัยเวย์ อยู่ไหนเนี่ย รู้ไหมว่าฉันรอเธอมาตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าแล้ว ตอนนี้ปาไปจะแปดโมง สิบแล้วนะ”หญิงสาวง่านหลังจากรอเพื่อนสาวอยู่ข้างโรงเรียนเป็นเวลาชั่วโมงนึง
               “อยู่ข้างหลังเธอไงจ๊ะ หันมาซิ”หญิงสาวหันไปตามเสียง
               “นี่เธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่อะ”
               “ตั้งแต่เธอว่าฉันแหละ  เออเข้าโรงเรียนกันเถอะ”เวย์จูงมือเพื่อนสาวไปทางประตูเรียนแต่ต้องหยุด
               “หยุดทำไม เวย์”
               “คือ ขอโทษนะ คือว่า ประตูมันปิดแล้วอะ”
               “แล้วฉันจะทำไงดีอะ วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันรอเธอ แล้วก็เป็นวันแรกที่เข้าเรียนสาย แล้วฉันก็ต้องโดนตัดคะแนนพฤติกรรมจนอาจไม่ได้ทุนเรียนต่อ เฮ้อ”เพื่อนสาของเวย์พูดอย่างท้อแท้
               “นี่ ยัยฟอร์แกอย่าพึ่งมาโอดครวญซิ แกลืมแล้วหรือว่าแกอยู่กับใคร มานี่มาทางนี้”เวย์ดึงฟอร์มาทางด้านกำแพงข้างหนึ่งของโรงเรียน
               “นี่แกอย่าบอกนะว่.......................................”เพื่อนสาวพูดได้แค่นั้น
               “ช่าย แกต้องมุดตามฉันมา ถ้าแกไม่อยากโดนตัดคะแนนพฤติกรรมของแก”จากนั้นเวย์ก็มุดเข้าไปตรงรูกำแพงอยู่ ด้วยความคล่องแคล่วทำให้เธอผ่านฉลุย
               “นี่ ยัยเวย์ รอฉันแป็บนึงนะ โอ๊ยทำไมมันแคบอย่างนี้ เนี่ย”เพื่อนสาวบ่นอย่างเสียไม่ได้
               “555 เนี่ยยัยฟอร์มันจะไม่แคบได้ไง ก็แกไม่เอากระเป๋าใส่เข้ามาก่อนล่ะ แกเล่นสะพายเข้ามามันจะไม่แคบได้ไงวะ  555”หลังจากที่ฟอร์ได้ยินเวย์ก็รีบถอยออกไปใหม่และโยนกระเป๋าเข้ามาก่อนแล้วก็ตามด้วยตัวเองจนออกมาได้อย่างสบาย
              “ปะ ไปกันเถอะ เด๋วเข้าเรียนสาย ตอนนี้จะเข้าเรียนวิชาแรกแล้วนะ”แล้วยัยฟอร์ก็ลากฉันไปด้วยไม่ถามอะไรฉันต่อเลย ยัยฟอร์ ชื่อจริงมันอะชื่อ ฟอร์มมิ่ง อึน มันสูง 162 เซนติเมตร แล้วมันก็เรียนเก่งมากด้วย
              “เออ นี่ฟอร์ วันนี้แกไปนอนบ้า...........เห้ย”อยู่ดีดียัยฟอร์ก็หยุด หยุดทำไมเนี่ย ไหนบอกอยากเข้าเรียนแล้วไง
              “เห้ย หยุดไมวะ”ยัยฟอร์ไม่ตอบบแต่พยักเพยิดไปทางทางต้นไม้ต้นหนึ่งที่มีหญิงชายคู่หนึ่งกำลังนัวเนียกันอยู่ ซึ่งฉันทนดูไม่ได้เด็ดขาด แต่อย่านึกว่าฉันจะปล่อยไปหรอกนะ เดินเข้าไปด่าเลยดีกว่า น่าไม่อายจริงๆๆๆ

              “นี่  อัลขา พอก่อนนะคะ ไป อู๊ย ไปเข้า อู๊ย เข้าเรียนก่อนน๊าค๊า อ๊า”หญิงสาวบอกอัลอย่างกล้าๆกลัวๆหลังจากเขาซุกไซร้อยู่บริเวณซอกคอของเธอ แต่เธอก็ยอมอัลตอนนี้ไม่ได้จริงๆเพราะว่าตอนนี้เธอต้องเข้าเรียนก่อน เธอเป็นนักเรียนทุน ที่ไม่สามารถโดนตัดคะแนนพฤติกรรมเกิน 30 คะแนนได้ แต่ว่าตอนนี้เธอโดนตัดไป 25 คะแนนแล้ว
              “ขออีกนิดนะ น๊ะ นะ อ๊าๆ”พูดไปด้วยก็ซุกไซร้ไปด้วย เพราะไม่ว่าอย่างไรเธอก็ยอมเขาอยู่แล้ว
              “ไม่ได้ค่ะ  อุ๊ย รินต้องเข้าเรียนก่อ...........”
              “นี่  พวกคุณทั้งสองถ้าจะทำไรกันอ่ะ กรุณาไปหาโรงแรมดีกว่าไหมคะ ที่นี่มันโรงเรียนน่ะค่ะ เค้าให้มาเรียนไม่ใช่ให้มาทำลูกกันค่ะ”เวย์พูดออกอย่างหงุดหงิด
              “กรี๊ด นี่แกมาแอบดูฉันเหรอ อยากลองบ้างอ่ะดิ ชอบอัลเหรอ ถ้าชอบก็ขอกันดีๆก็ได้ ฉันจะให้ยืม”รินพูดอย่างไม่อะไรมากเพราะเธอเจอบ่อย มามุกนี้ตลอดแต่สุดท้าย ก็อัลคะ อัลขา ตลอด
               “อย่างฉันนะเหรอ ไม่มีทางหรอกย่ะ  ปะ ฟอร์ ไปเข้าห้องเรียนกัน”ฮึ อย่างฉันเหรอที่จะอยากยืมของของคนอื่น ของฉันนะ ไม่สามารถให้ใครยืมได้ ต้องเป็นของฉันคนเดียว   และอีกอย่างฉันแค่กระดิกนิ้ว ผู้ชายก็แห่มาแล้วย่ะ

ห้องเรียน
                ตอนนี้ฉันกำลังเรียนวิชา การเดินทางเข้าสู่วงการ วิชานี้เป็นวิชาที่ฉันอยากเรียนมากสุด เพราะว่า ฉันอยากเป็น ดารา หรือ นักร้อง หรืออะไรก็ได้ที่เกี่ยวกับในวงการ
                “นี่ คุณ เวสินา ทำไรอยู่จ๊ะ ฉันบอกให้ส่งบทละคร ที่ฉันสั่งตั้งแต่ อาทิตย์ที่แล้วไง”
              “อ๋อ ส่งงานหรือคะ แป๊บนึงคะ”ฉันหันไปที่กระเป๋าหนังสือ แล้วต้องตกใจว่าทำไมกระเป๋าหนังสือมันเปิดอยู่ เห้อสงสัยฉันคงเปิดเองแหละ หาของต่อดีกว่า
                “นี่ ยัยเวย์หาเจอยัง”เพื่อนคนนี้ก็ถามอยู่นั่นแหละ ไม่มาช่วยกันหาเลย
                “แกก็มาช่วยฉันหาสิยัยฟอร์ ฉันว่าเมื่อเช้าฉันใส่กระเป๋ามาแล้วน๊ะ ทำไมหาไม่เจอก็ไม่รู้ แกช่วยฉันหาหน่อยสิ”ฉันอ้อนวอนไปด้วย จะร้องไห้ไปด้วย เพราะว่าบทละครเรื่องนี้ฉันตั้งใจทำเต็มที่
                 “นี่ คุณ เวสินา