คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : องก์ที่1 สภาบริหาร ตอนที่1
แสงไฟวอมแวมจากตะเกียงแขวนเพดานสั่นไหวไปมา ส่องแสงวูบวาบกระทบกับใบหน้าของชายผู้หนึ่งซึ่งกำลังนั่งคุกเข่า นิ่งสงบดุจดังรูปสลักแต่ปางบรรพ์ เบื้องหน้าชายผู้นั้น เป็นร่างสูงทะมึนอีกร่างหนึ่งยืนอยู่ ใบหน้าถูกซ่อนไว้ในเงามืดของฮู้ดคลุมศีรษะ
“ดีมาก ลอร์ดนาน การข่มขู่สภาสูงจะช่วยให้แผนของเราสำเร็จ” ชายที่ยืนอยู่พูดกับชายที่กำลังคุกเข่า
“สมาชิกสภาสูงล้วนขี้ขลาด ท่านอาจารย์ พวกเขารักตัวกลัวตาย” ชายที่ชื่อนานเอ่ยขึ้น
“อีกไม่ช้าสภาบริหารทั้งหมดจะต้องตกอยู่ในกำมือของเรา แล้วเราจะควบคุมได้ทั้งสภาสูงและสภาล่าง” ชายที่ยืนอยู่เอ่ยขึ้น
“แล้วสภานักปราชญ์กับสภาอัศวินล่ะ” นานถาม
“ข้าจะจัดการเอง”
“ครับ...อาจารย์”
.................
เขากำลังยืนอยู่บนดาดฟ้าของเรือใหญ่ลำหนึ่ง ใบเรือนั้นเป็นสีดำสนิท มันกำลังลอยลำนิ่งอยู่กลางมหาสมุทร เขารู้ดีทีเดียว ถึงแม้เขาจะไม่เคยเห็นมันมาก่อนก็ตาม แต่เรื่องเล่าเกี่ยวกับผืนน้ำอันกว้างใหญ่ที่ไกลสุดลูกหูลูกตานั้นก็เป็นเรื่องราวที่เขาประทับใจเสมอมา เขาเฝ้ามองแสงจันทร์ที่กระทบกับผืนน้ำ กระเพื่อมน้อยๆด้วยแรงคลื่น ทุกอย่างดูเงียบสงบและวังเวง แต่ทันใดนั้นเอง เงามืดก็ได้เข้าบดบังแสงจันทร์ แล้วท้องทะเลก็ปั่นป่วนคลุ้มคลั่ง ไกลออกไป บังเกิดวังน้ำวนขนาดมหึมาขึ้น แล้วจากนั้น ก็มีเสียงน้ำดังแตกกระจาย ตัวไคโม งูทะเลยักษ์อันดุร้ายได้โผล่ลำตัวอันใหญ่โตของมันออกมา มันค่อย ๆ ยืดยาวขึ้นจนกระทั่งสูงเสียดฟ้า เวลาดูเหมือนจะหยุดนิ่ง... แล้วทันใดนั้นเอง มันก็ทิ้งตัวลงมากลางลำเรือ
อ้ากกกกๆๆๆๆๆ
เจ้าชายโฟเนสะดุ้งตื่น...
“ให้ตายสิ ฝันร้ายอีกแล้ว” เขาพึมพำ หยีตารับกับแสงแดดยามเช้าที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา เขาลุกขึ้นจากเตียงสี่เสาอันนุ่มสบายอย่างช้า ๆ แล้วเดินไปสำรวจเงาของตัวเองในกระจก ชายคนหนึ่งมองตอบเขากลับมาจากกระจกบานนั้น ดูซีดเซียวและใบหน้าอิดโรยไปด้วยความเหนื่อยล้าและความกังวล เจ้าชายโฟเนถอนหายใจช้า ๆ ก่อนจะละสายตาจากกระจกเงาบานนั้น
เขารู้ดีว่าวันนี้จะเป็นวันสำคัญที่สุดวันหนึ่ง สภาบริหารจะทำการแต่งตั้งสมุหนายกคนใหม่ คนที่เขาวางตัวเอาไว้ ผู้ที่จะทำให้อำนาจการปกครองกลับมาสู่ราชวงค์อีกครั้งหนึ่ง เจ้าชายโฟเนยิ้มน้อย ๆ ออกมา เขาสวมเสื้อคลุม และเดินออกไปยังท้องพระโรง
พระราชวังโกบาทราซเป็นหนึ่งในสถานที่ ๆ งดงามที่สุดในอาณาจักรคาแซก มันเป็นที่พำนักของเหล่าราชวงค์กิรวา ผู้สืบเชื้อสายมาจากเทพตาไจผู้ยิ่งใหญ่ เจ้าชายโฟเนเดินตัดท้องพระโรงจนกระทั่งเดินไปถึงห้องเสวย เขามักจะรับประทานอาหารก่อนทุกคนเสมอ เขาเดินไปนั่งยังเก้าอี้ตัวโปรด ขณะที่อาหารกำลังจะเทียบโต๊ะ
“ฝ่าบาท” เสียง ๆ หนึ่งดังขึ้นด้านหลังของโฟเน
เขาหันหลังกลับไป องครักษ์ของเขายืนอยู่ตรงนั้น เพค ผู้ทำหน้าที่ปกป้องเขามาตั้งแต่ยังเด็ก ผู้เปรียบเสมือนพี่ชายของเขา เพคเป็นนายทหารองครักษ์ผู้เชี่ยวชาญการใช้กระบี่แสงแบบคู่ กระบี่แสงนั้นคืออาวุธที่เหล่ายอดฝีมือแห่งคาแซกใช้ มันมีลักษณะเป็นแท่งทรงกระบอกขนาดพอดีมือ ยาวประมาณแปดถึงสิบนิ้ว เรีกว่าด้ามกระบี่ เวลาใช้นั้นจะมีลำแสงออกมามีลักษณะเหมือนใบดาบตรง โดยมากจะเป็นสีเขียวและฟ้า ศิลปะการใช้กระบี่แสงนั้นแบ่งออกเป็นกระบี่ยาว กระบี่คู่ และกระบี่สองด้าน เหล่ายอดฝีมือแห่งสภาอัศวินล้วนใช้กระบี่แสงเป็นอาวุธ สำหรับเพคแล้ว หน้าที่ของเขามีเพียงหนึ่งเดียว คือการปกป้องเจ้าชายโฟเนไว้ด้วยชีวิต
“ว่าไง เพค” โฟเนถาม
“อีกหนึ่งชั่วโมง วุฒิสมาชิกอาร์ทีปาห์จะเข้าพิธีสาบานตนแล้วพะย่ะค่ะ”
“วิเศษมาก เตรียมรถของเราให้พร้อม เดี๋ยวนี้เลย”
“พะย่ะค่ะ ฝ่าบาท” เพคค้อมศีรษะและเดินออกไป
เจ้าชายโฟเนนั่งรับประทานอาหารเพียงลำพัง ขณะที่ในใจนั้นได้ครุ่นคิดถึงความล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่าของเหล่ากษัตริย์องค์ก่อน ๆ ที่เป็นสาเหตุให้เหล่าขุนนางและชนชั้นสูงเข้ามายึดอำนาจการปกครองไป
ยี่สิบนาทีต่อมา รถเทียมตัวเซราฟขนาดพ่วงพีจำนวนสี่ตัวก็มาเทียบรออยู่หน้าวัง เพคสั่งสารถีให้มุ่งหน้าไปยังคีนิสซาร์ ซึ่งเป็นชื่อเรียกอาคารของสภาบริหาร มันเป็นอาคารขนาดใหญ่ มีสองชั้น ชั้นแรกจะเป็นที่ทำการของเหล่าสมาชิกสภา อันประกอบไปด้วยสภาสูงและสภาล่าง โดยสถาปนิกได้แบ่งชั้นล่างออกเป็นสองปีก ปีกตะวันตกเป็นที่ทำงานของสภาสูง และปีกตะวันออกเป็นที่ทำงานของสภาล่าง ด้านในสุด ตรงกึ่งกลางระหว่างสองปีก คือห้องทำงานของสมุหนายก ผู้เป็นหัวหน้าสภาบริหาร
สำหรับชั้นบน ได้ถูกออกแบบมาเป็นห้องประชุมขนาดใหญ่ ที่จัดที่นั่งเป็นครึ่งวงกลมทั้งหมดห้าชั้น รองรับคนได้มากกว่าสองพันคน มันถูกออกแบบให้มีสถาปัตยกรรมที่งดงามยิ่งกว่าที่ไหน ๆ ในอาณาจักรคาแซกแห่งนี้
ตอนนี้สมาชิกสภาบริหารทุกคน รวมทั้งบุคคลสำคัญของสภานักปราชญ์ สภาอัศวิน สมาคมการค้า และผู้ทรงอิทธิพลในสังคมทั้งหลาย ต่างมารวมตัวกัน ณ ห้องประชุมแห่งนี้ เพื่อร่วมเป็นสักขีพยาน ในการเข้ารับตำแหน่งที่ทรงอำนาจที่สุดในอาณาจักรของวุฒิสมาชิกอาร์ทีปาห์ ผู้ได้รับการโหวตจากสภา ให้เป็นสมุหนายก
“ข้าขอสาบาน ว่าจะบริหารและปกป้องเกียรติภูมิของอาณาจักรคาแซก ไว้จนสุดความสามารถ...และจะไม่ยอมให้ผู้หนึ่งผู้ใด มาทำการล้มล้าง อำนาจการปกครองจากสภาทั้งสาม...และจะไม่ยอมให้ผู้หนึ่งผู้ใด มาทำร้ายประชาชนของอาณาจักรข้าพเจ้าได้เป็นอันขาด...หากข้าผิดคำสาบานแล้วไซร้ ขอให้เทพตาไจ ลงทัณฑ์ข้าพเจ้าด้วยสายฟ้าร้อยสาย ให้ร่างกายแลวิญญาณของข้าพเจ้า แหลกสลายเป็นผุยผง...” อาร์ทีปาห์ ชายร่างสูงในวัยกลางคน ผู้กำลังจะได้เป็นสมุหนายกนี้กล่าวคำสาบานตนต่อหน้าสภาบริหาร และพยานในพิธี มีเสียงปรบมือดังขึ้นกึกก้อง
หลังกล่าวจบ เจ้าชายโฟเนได้เดินไปพบเขาที่ด้านหลังเวที เมื่อสมุหนายกคนใหม่เห็นเจ้าชายเข้าก็รีบเดินออกมาต้อนรับทันที
“ถวายบังคม ฝ่าบาท มีเรื่องอะไรให้ข้ารับใช้” เขาเอ่ย
“ยินดีด้วย ท่านสมุหนายก ข้าหวังว่าหลังจากทุกอย่างนี้ แผนการที่ท่านวางไว้จะสำเร็จลุล่วง” เจ้าชายโฟเนพูด
“แน่นอนฝ่าบาท บัดนี้สภาล่างทั้งหมดอยู่ภายใต้อิทธิพลของเราแล้ว เหลือเพียงสภาสูง ซึ่งย่อมมิใช่ปัญหาอะไร” อาร์ทีปาห์กล่าว
“ดีมาก สมุหนายก ข้าจะรอดูผลงานของท่าน” เจ้าชายโฟเนพูด ตบบ่าของอาร์ทีปาห์เบาๆ แล้วเดินจากไป เพคหันมามองอาร์ทีปาห์อย่างไม่ไว้ใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบตามเสด็จเจ้าชายไป
.........
ที่สภาอัศวิน
“ท่านคิดยังไงกับสมุหนายกคนใหม่” วีอิล ยอดฝีมือแห่งสภาอัศวินผู้หนึ่งถามฮอยด์ เพื่อนร่วมงาน ยอดฝีมือคือองค์กรเพียงหนึ่งเดียวที่ปฏิบัติงานโดยขึ้นตรงกับกษัตริย์ พวกเขาคือยอดนักรบ ผู้ใช้กระบี่แสงเป็นอาวุธ วีอิลคือนักรบผู้มีกระบวนท่าในกระบี่แสงที่แข็งแกร่งและงดงามเป็นที่สุด กระบี่แสงสีฟ้าของเขาสังหารศัตรูของราชสำนักมาแล้วนับไม่ถ้วน ส่วนฮอยด์นั้นชำนาญการใช้กระบี่แสงแบบคู่ ซึ่งฝึกฝนได้ยากกว่ากระบี่ยาว กระบี่แสงของฮอยด์นั้นมีสีเขียวทั้งสองเล่ม
“ไม่รู้สิ ข้าสัมผัสได้ว่าเมฆหมอกทะมึนกำลังบดบังเราอยู่” ฮอยด์ตอบ
“เราควรปรึกษาปรมาจารย์ไหม” วีอิลถาม
“ยังก่อน เราต้องรอดูท่าทีต่อไป เราไม่ควรไปรบกวนท่านผู่เฒ่าโดยไม่จำเป็น” ฮอยด์ว่า แล้วทั้งสองก็เดินไปยังโรงฝึก เพื่อซ้อมฝีมือ
.......
ภัตตาคารคาแซโก ใกล้ ๆ กับคีนิสซาร์
ภัตตาคารคาแซโกคือร้านอาหารอันหรูหราที่ตั้งอยู่ใจกลางย่านธุรกิจและการเมืองของอาณาจักรคาแซก เป็นที่รับประทานอาหารกลางวันของบรรดาชนชั้นสูงและผู้ทรงอิทธิพล รวมทั้งบรรดาเศรษฐีผู้มีอันจะกินทั้งหลาย มันถูกออกแบบมาอย่างงดงามด้วยสถาปนิกคนเดียวกับผู้ที่ออกแบบห้องประชุมแห่งคีนิสซาร์ อีกทั้งบรรยากาศที่อึมครึมและแสงไฟสลัว ประกอบกับที่นั่งที่เป็นคอกส่วนตัว ทำให้มันเป็นสถานที่ ๆ เหมาะสมที่สุดในการที่จะมาเจรจาความลับกัน
“ฝ่าบาท...” สมุหนายกอาร์ทีปาห์กล่าวกับเจ้าชายแห่งราชวงค์กีรวา
“กระหม่อมต้องการให้พระองค์ช่วย” เขาพูดเบา ๆ “ในฐานะที่พระองค์เป็นสมาชิกของสภาสูง ข้าพระองค์ต้องการให้ฝ่าบาทเสนอญัตติยกเลิกสัมปทานการค้าทั้งหมดที่เราได้ให้สมาคมการค้าไป มิเช่นนั้นแล้วหากนานไป พวกเขาจะเป็นภัยคุกคามที่ยากจะรับมือ”
เจ้าชายนิ่งอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบว่า “สมาคมฯต้องไม่พอใจอย่างแน่นอน ข้าเกรงว่าเรื่องนี้จะทำให้เกิดความวุ่นวายขึ้นมา”
“แต่พระองค์จะทรงได้ใจประชาชนพะย่ะค่ะ ใคร ๆ ก็ล้วนไม่พอใจในเรื่องนี้” อาร์ทีปาห์กล่าว
เจ้าชายไตร่ตรองอยู่ชั่วครู่
“ตกลง” เขาเอ่ย
......
การประชุมสามัญของสภาบริหาร คีนิสซาร์
“ตอนนี้ปัญหาสำคัญที่สุดของเรา คือการให้เอกชนเข้ามามีบทบาทมากเกินไป จนเรายาก ที่จะควบคุม” สมุหนายกกล่าวแถลงต่อสภา
“ไม่จริงซักหน่อย การให้เอกชนเข้ามามีส่วนร่วมจะทำให้อาณาจักรของเราพัฒนาไปได้อย่างรวดเร็ว” วุฒิสมาชิกผู้หนึ่งซึ่งเป็นตัวแทนของสมาคมการค้าโต้
“แล้วประชาชนของเราพร้อมรับการเปลี่ยนแปลงหรือ ท่านวุฒิฯ” อาร์ทีปาห์ว่า
“ท่านสมุหนายกที่เคารพ..”
“เชิญ ท่านวุฒิฯโฟเน”
“ข้า เจ้าชายโฟเนแห่งราชวงค์กิรวา สมาชิกสภาสูงแห่งคีนิสซาร์ ขอสนับสนุนคำกล่าวของสมุหนายก ตอนนี้บ้านเมืองเรากำลังก้าวเข้าสู่การเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญ วัตถุนิยมจำนวนมากได้หลั่งไหลเข้ามาโดยสมาคมการค้า เป็นเหตุให้ศีลธรรมอันดีงามของประชาชนสั่นคลอน...”
“ไม่จิงซักหน่.....”
“ข้ายังไม่อนุญาตให้ท่านพูด ท่านวุฒิฯนีโม”
“...และนอกจากนั้น” เจ้าชายโฟเนกล่าวต่อ “การเข้ามาควบคุมกิจการการค้าของอาณาจักรกว่าร้อยละเก้าสิบของสมาคมฯ ทำให้อำนาจบริหารของสภาลดลง พวกเขาจะเข้ามามีอำนาจจนในที่สุด...พวกเขาจะเป็นผู้กำหนดความเป็นไปของอาณาจักรเรา” เจ้าชายกล่าวเสียงดัง สมาชิกสภาหลายคนเริ่มพยักหน้าเห็นด้วย
“ข้าขอเสนอ...” เจ้าชายโฟเนตะโกน “..ให้สภาสูงยกเลิกสัมปทานการค้าที่เรามอบให้กับสมาคมฯ...เพื่อรักษาอำนาจของสภาและป้องกันมิให้เอกชนเข้ามามีอิทธิพลในอาณาจักรเรามากไปกว่านี้!”
ตอนนี้ทางฝั่งสภาล่างต่างนั่งกันเงียบกริบ สายตาจับจ้องไปยังฝั่งสภาสูงซึ่งบัดนี้กำลังปรึกษากันอย่างวุ่นวาย
“เราจะเอาไงกันดี”
“ที่เจ้าชายพูดมันก็ถูก”
“ท่านจะยอมเสียอำนาจปกครองไปหรือ”
“ไม่!!!”
“แต่ข้าไม่อยากมีเรื่องกะสมาคม”
“ข้าสนับสนุนเจ้าชาย”
“เรื่องของท่าน”
“เราควรโหวต!!” ในที่สุดสมาชิกสภาสูงคนหนึ่งก็ตะโกนออกมา
“ดีมาก ท่านวุฒิฯการาน่า สมาชิกสภาสูงทุกท่าน หากผู้ใดเห็นด้วยกับข้อเสนอของเจ้าชายโฟเน กรุณายกมือขึ้น” สมุหนายกอาร์ทีปาห์ตะโกน
ทั้งห้องประชุมเงียบกริบ... แต่แล้วก็มีคนยกมือขึ้น หนึ่ง สอง สี่ แปด หกสิบสี่ จนในที่สุดก็เกินกว่ากึ่งหนึ่งของทั้งสภาสูง
อาร์ทีปาห์ยิ้ม “เจ้าชาย” เขาเอ่ยเสียงดังกังวาน “บัดนี้ สภาสูงอนุมัติให้เพิกถอนสัมปทานการค้าทั้งหมดจากสมาคมการค้าแล้ว”
“ขอบคุณ ท่านสมุหนายก” โฟเนพูด
“ต่อไปเราจะพิจารณากันเรื่องปัญหาแมลงศัตรูพืช....”
..........
คฤหาสน์โอคอนาร์ บ้านพักของโซนส์ ประธานสมาคมการค้า
“มันเกิดขึ้นได้ยังไง!” โซนส์ตะโกนใส่ผู้นำระดับสูงของสมาคมฯที่มาร่วมประชุมกัน หลังจากสภาสูงยกเลิกสัมปทานการค้า โซนส์คือมหาเศรษฐีผู้ประกอบกิจการอสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่ที่สุดในทวีปดำ มีอิทธิพลทั้งในอาณาจักรคาแซก อาณาจักรวูแซก นครรัฐอีมาแซก และอื่น ๆ ด้วยบุคลิกอันสง่างาม ร่างสูงโปร่งและสมองที่ชาญฉลาด ไม่มีเรื่องอะไรที่เขาผู้นี้จะไม่รู้ ทำให้เขาก้าวขึ้นมาเป็นประธานสมาคมการค้าตั้งแต่อายุยังน้อย และโซนส์ผู้นี้เองที่สามารถผลักดันให้สภาบริหารอนุมัติการยกสัมปทานการค้าให้กับสมาคมฯ เมื่อหกเดือนก่อนได้สำเร็จ ซึ่งนำรายได้มาให้มหาศาล
“ก็เจ้าชายโฟเนเขาเสนออ่ะ สภาสูงก็ไม่กล้าขัด” นีโม ซึ่งเป็นตัวแทนของสมาคมฯในสภาสูงบอก
“โธ่ เว่ย!” โซนส์สบถ เอามือตบโต๊ะจนมันหักลง
“ใจเย็น ๆ ท่านประธาน แล้วนี่ลอร์ดโนนติดต่อมาหรือยัง” สมาชิกคนหนึ่งถาม
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น” โซนส์ตะโกน เขาไม่ชอบให้ใครถามถึงชายผู้นั้น ลอร์ดโนน บุคคลลึกลับซึ่งเข้ามาติดต่อกับเขาเมื่อปีก่อน โดยยื่นข้อเสนอว่าจะทำให้สภาสูงอนุมัติสัมปทานการค้าให้ โดยแลกกับที่สมาคมฯต้องให้เงินเขาตอบแทน
‘เงิน’ โซนส์คิด ‘มันเป็นเรื่องเล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับสิ่งที่เราจะได้’ แน่ล่ะ เขาตอบตกลงชายลึกลับผู้นั้นไป โซนส์คิดว่าลอร์ดโนนคงเป็นผู้มีอิทธิพลคนหนึ่งในสภาสูงซึ่งกำลังร้อนเงินอย่างหนัก ก็แน่ล่ะ การพนัน มันทำให้เรากลายเป็นคนตัวเปล่าได้ง่าย ๆ
แต่บัดนี้ลอร์ดโนนผู้นั้นไม่ได้ติดต่อเขามาเดือนกว่าแล้ว โซนส์ชักจะโมโหขึ้นทุกทีที่คิดถึงเจ้าลอร์ดคนนี้
“ท่านประธานคะ” เลขาที่หน้าห้องประชุมเอ่ย “มีคนมาขอเข้าพบค่ะ เขาบอกว่าชื่อลอร์ดโนน”
‘ตายยากจริง ๆ ไอ้หมอนี่’ โซนส์คิด
“ให้เข้ามา”
ประตูห้องประชุมเปิดออก พร้อม ๆ กับที่ชายร่างสูงผู้หนึ่งซึ่งสวมชุดคลุมกำมะหยี่สีแดงเข้มเดินเข้ามาโดยไม่ถอดฮู้ดคลุมศีรษะ
“ขออภัยท่านลอร์ด แต่โดยมารยาทแล้ว เราควรจะเจรจาโดยเห็นหน้ากันและกัน” นีโมเริ่มพูด เมื่อเขาเข้ามาในห้องแล้ว
“ข้าจะไม่ใส่ใจกับเสียงนกเสียงกาหรอกนะท่านโซนส์” ลอร์ดโนนเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วต่ำ “ตอนนี้เรากำลังอยู่ในช่วงวิกฤต มีปัญหาที่ข้าไม่คาดคิดแทรกเข้ามา ข้าได้รับทราบมาว่าตอนนี้ เจ้าชายโฟเนได้ร่วมมือกับสมุหนายกอาร์ทีปาห์ เพื่อวางแผนล้มล้างสภาบริหาร และคืนอำนาจการปกครองให้กับกษัตริย์”
“แต่นั่นเป็นไปไม่ได้หรอก” โซนส์หัวเราะ “สภาสูงจะต้องไม่ยอม”
“พวกเขากำลังซื้อใจประชาชน เมื่อใดก็ตามที่ประชาชนทั้งหมดเห็นด้วย พวกเขาจะปฏิวัติ”
โซนส์นิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง
“ถ้าเช่นนั้น ท่านลอร์ดคิดว่าเราควรทำเช่นไร” โซนส์ถาม
“ข้าเสนอให้ท่านปิดล้อมอาณาจักรเอาไว้ กดดันการส่งสินค้าเข้าและออก จนกว่าสภาสูงจะมีมติเปลี่ยนแปลง”
“มันจะไม่ทำให้เกิดสงครามหรอกหรือ” โซนส์ถาม
“ถ้าจำเป็น เราก็ต้องทำสงคราม” ลอร์ดโนนตอบ
ความคิดเห็น