มิคาเอล ดานเต้ วีรบุรุษแห่งแดนเหนือ

ลำดับตอนที่ #1 : อารัมภบท

 เขายืนอยู่หน้าสุสานแห่งหนึ่งซึ่งถูกทิ้งร้างมานานนับสิบปี ต้นหญ้าและวัชพืชได้เข้าปกคลุมแผ่นหิน และข้อความที่จารึกไว้ถึงผู้ตายก็เลือนหายไปตามกาลเวลา ที่บริเวณกึ่งกลางของสุสานมีรูปปั้นของเทวทูตที่มีท่าทางโศกเศร้าองค์หนึ่ง ทำมาจากหินแกรนิตสีดำสนิท แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องลอดกิ่งก้านของต้นยิว ซึ่งขึ้นอยู่บริเวณสุสานเข้ามาต้องพระพักตร์ของเทวทูต เขายืนนิ่งและรอคอย

ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำไปทางตะวันตกจนกระทั่งมันลับขอบฟ้า ความมืดและอากาศที่หนาวเย็นเริ่มเข้าปกคลุมไปทั่วบริเวณ

“ออกมากันได้แล้ว” ชายผู้นั้นพึมพำกับตนเอง มือทั้งสองกำหมัดแน่น

เขายืนรอคอยอย่างเงียบงันมาจนถึงเวลาเที่ยงคืน เมื่อแสงจันทร์สาดส่องไปทั่วสุสาน เขาก็เริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงรอบๆตัว ต้นหญ้าและวัชพืชต่างสั่นไหวไปมา มีเสียงกระซิบกระซาบแผ่วเบาเรือนรางอยู่ทั่วไปหมด สายลมที่เอื่อยเฉื่อยเริ่มโหมกรรโชก ชายผู้นั้นหลับตาลง

ทันใดนั้นเอง ร่างๆหนึ่งก็พุ่งขึ้นมาจากพื้นดินด้านหลังเขา และชั่วพริบตาที่เขาหมุนตัวกลับนั้นเอง เกิดประกายสว่างวาบดุจดาวหาง แล้วร่างๆนั้นก็คอขาดและร่างทั้งร่างของมันก็สลายไปเป็นผุยผง

ชายผู้นั้นปลดฮู้ดคลุมศีรษะลง เผยให้เห็นใบหน้าที่งดงามราวรูปสลัก ผมสีน้ำตาลช็อกโกแลตยาวประบ่า และดวงตาสีฟ้าคมกล้าประหนึ่งสายฟ้าของพระผู้เป็นเจ้า

“ไปสู่สุคติเถอะ” เขาเอ่ยอย่างแผ่วเบา

ทว่าทุกสิ่งยังไม่จบสิ้น ร่างคนตายอีกนับสิบกำลังลุกขึ้นมาจากสุสาน ผิวกายที่ขาวซีดราวหินอ่อนและดวงตาแดงฉานปานโลหิตฉายแววแห่งความอาฆาตพยาบาท พวกมันต่างพุ่งมาใส่เขาอย่างรวดเร็ว พร้อมแยกเขี้ยวขาววับ

แต่เขายังคงยืนนิ่งอย่างไม่สะทกสะท้าน เขาหลับตาลง และยกมือซ้ายขึ้นเหนือศีรษะ ชั่วขณะหนึ่งทุกสิ่งล้วนเงียบงัน

แล้วลมก็กลับโหมกรรโชก เกิดแสงสีฟ้าเรืองขึ้นรอบตัวเขา แล้วทันใดนั้นเอง ร่างของซากศพเดินได้ทั้งหมดต่างก็สลายเป็นผุยผง ลมที่กรรโชกแรงนิ่งสนิททันที และสุสานก็เข้าสู่ความเงียบเหงาวังเวงอีกครั้งหนึ่ง  เขาเดินไปอยู่ตรงหน้ารูปปั้นเทวทูต และแหงนหน้ามองพระพักตร์ของพระองค์เป็นเวลานาน ก่อนจะสวมหมวกฮู้ดและเดินจากไป