May the matter rest upon your judgement : ควรมิควรแล้วแต่จะ 'รัก'

Now the day bleeds
Into nightfall
And you're not here
To get me through it all
I let my guard down
And then you pulled the rug
I was getting kinda used to being someone you loved

Someone you loved

“แกคิดดู...” อโณชาเผยสีหน้าเคร่งเครียด ฟันขบกันแน่น “...คิดดูนะ ถ้าแกมีแฟนที่คบกันมาตั้งสิบปี แล้วจู่ๆ มันก็มาบอกว่า ‘เฮ้ยู ขอโทษนะ แต่ว่าฉันหวั่นไหวกับคนอื่นแล้ว ไม่อยากรู้สึกผิดกับเธอ เราเลิกกันนะ’ งี้! แกจะรู้สึกยังไง!”

คนฟังกะพริบตาปริบๆ ไม่ทันได้คิดตามก็ต้องฟังต่อ

“โอเค ตอนนั้นฉันก็ทำไงล่ะ...ฉันก็บอกว่า ‘ได้สิ และเพราะว่าเราจากกันด้วยดี ดังนั้นฉันยังเป็นเพื่อนเธอได้เสมอนะ แม่ม...นางเอกฉิบหาย!” เจ้าหล่อนสบถอย่างดุเดือด “รู้มะ ฉันร้องไห้เกือบทุกวัน ฝันร้ายจนสะดุ้งตื่นมาตีสามตีสี่เกือบทุกคืน แถมรู้สึก self esteem ต่ำซะจนต้องไปคอนเซาส์กับอาจารย์หมอ แล้วอาจารย์ก็ต้องจ่ายยาแก้ซึมเศร้าให้ฉันเพราะฉันเป็นภาวะซึมเศร้า อีกก้าวเดียวฉันก็เป็นโรคซึมเศร้าแล้ว! ฉันเป็นอย่างนั้นอยู่เป็นเดือน แล้วไง...แล้วฉันก็บอกลาไอ้บ้านั่น มีชีวิตเป็นของตัวเองดิบดีมาได้ตั้งสองปี! แค่สองปี! แล้วยังไง แล้วฉันก็ได้เจอกับมันอีกไง!”

ชายหนุ่มรอจนถึงจังหวะที่เธอหยุดพักหายใจแทรกถามขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “แล้วไงต่อ?”

“แล้วไงต่อ?” อโณชาทวนคำพูดเสียงสูงปรี๊ด “แล้วไง? ตอนนี้ไอ้บ้านั่นมันก็มาเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในชีวิตฉันน่ะสิ วันก่อนนะ ที่ฉันไปเจอมันกับแกอ่ะ จำได้มะ ที่เราจะไปรับยายหวานไปกินข้าวกัน แล้วดันเจอไอ้บ้านั่น มันว่าไงรู้มะ? มันบอกว่ามันหึง!”

ชายหนุ่มยุดมือที่กำลังจะยกเบียร์ขึ้นดื่มอีกเป็นแก้วที่ห้า ก่อนเอ่ย “เจ๊ พอเหอะ เมาแล้วนะ”

“หึ! หึง” คนเริ่มเมาหูอื้อตาลาย พูดออกมาเรื่อยๆ เหมือนเบรกแตก หน้าตาทนายสาวขึงเคียดราวกับเห็นคู่กรณีมาอยู่ตรงหน้า “หึงพ่อ...สิ! ทีตอนนั้นฉันน่ะ ยังไม่ทันได้หึงเลย รู้ก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไอ้บ้านั่นมันไปชอบคนอื่นน่ะ!”

สีหน้าคนฟังเหยเกขึ้นเรื่อยๆ ทุกจังหวะที่รุ่นพี่สาวเอ่ยคำว่า ‘ไอ้บ้า’

...นี่ตรูจะโดนข้อหาหมิ่นศาลด้วยมั้ยวะเนี่ย...ศาลครับ ยายเจ๊นี่มันผิดคนเดียวนะ ผมไม่เกี่ยว!

---

ความทรงจำ

สำหรับ ‘อโณชา’ สิ่งที่แย่ที่สุด คือเธอยังจำใครคนหนึ่งไว้

แม้จะต้องบอกว่าใครคนนั้นคือความทรงจำที่ดีที่สุด...เป็นสิบปีที่ดีที่สุด

ทว่ามันก็ยังทำร้ายเธอเอาปางตายยามเมื่อเขาจากไป

หญิงสาวทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองเข้มแข็ง เติบโต และยิ้มได้อีกครั้ง

ทว่าเมื่อพบเขาอีกครั้ง เธอถึงเพิ่งได้รู้

...ว่าการหลอกตัวเองเป็นยังไง...

ความรู้สึกผิด

สำหรับ ‘อติชาติ’ ความรู้สึกนั้นเขามีไว้ให้กับอดีตคนรักเพียงคนเดียว

เขาคิดว่าปัญหาที่มีทำให้พวกเขาเดินมาถึงจุดที่ไม่อาจไปต่อได้

เขาคิดว่าการเดินคนละทางจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด

แม้สิ่งที่จะหลงเหลืออยู่คือความรู้สึกผิดจนแทบบ้าเท่านั้น

กระทั่งได้เจอเธออีก เขาถึงเพิ่งรู้

...ว่านอกเหนือจากความรู้สึกผิด ยังมีอีกความรู้สึกหนึ่งซ่อนอยู่...

...............................

ทว่าการเจอกันอีกครั้งของพวกเขาคือการต้องยืนอยู่คนละด้านของตาชั่ง

เป็น ‘อีกฝ่าย’ ที่ไม่ควรยุ่งเกี่ยวด้วยที่สุด

คดีก็ต้องสะสาง เรื่องหัวใจก็ต้องหลบซ่อน

จนเมื่อ ‘บางอย่าง’ และ ‘บางคน’ ทำให้เกิด ‘บางเรื่อง’

ความจริงที่หลบซ่อนอยู่แม้จะผ่านกาลเวลามาเนิ่นนานก็เริ่มเปิดเผยอีกครั้ง

...ว่าอดีตของพวกเขานั้น ‘จบ’ ลงไปแล้วจริงหรือ...

---

สวัสดีค่า

เรื่องนี้เคยเป็นโปรเจคมานานมากกกกกกกกกกก จนคิดว่าจะเขียนไม่จบซะแล้ว

แต่ตอนนี้ก็เขียนมาได้เยอะมากแล้วค่ะ

พล็อตเปลี่ยนนิดหน่อย เพิ่มดราม่าเยอะขึ้น ยังไงก็ลองอ่านดูุกันน้า ^_^

ปล.เรื่องนี้มีความเกี่ยวข้องกับ Secret Love : ซ่อนใจใต้เงารักค่ะ ยังไงถ้าสนใจลองกดไปอ่านได้ที่นี่ค่ะ

ฟังเพลงไปด้วย...เพราะนะเออ

TB