เหลี่ยมเล่ห์บุปผา (花的痴情)

บุปผาบานสะพรั่งมากหลาย 

เพียงแค้นใจที่จำต้องหล่นร่วง

โลกแยกแตกจากกันทั้งปวง 

ร่ายลำนำขาดช่วงห้วงนที

ไม่ว่าเป็นหรือตายร่วมเคียงข้าง 

เป็นเพียงคำเลือนรางนับจากนี้

แววตาแฝงรักในบทกวี 

ก็เพียงถ้อยวจีของคนลวง

(ดัดแปลงจาก ost. Once Upon a Time《三生三世十里桃花》)

ไม่ใช่ปกจริงๆ นะตัว เค้าเอามาประกอบเพราะว่ามันสวยมากกกกกกก...และเข้ากับอารมณ์เรื่องมากกกกกกก...ต่างหาก

เครดิต : https://www.pinterest.com/pin/388083692882104597/

"เมื่อชาติภพก่อน เป็นข้าติดตามเขา ยินยอมเขา มอบทุกสิ่งทุกอย่างให้เขา ทว่าเขากลับโยนทิ้งไม่ไยดี

ชาตินี้เขาอาศัยอะไรมาบอกให้ข้าต้องรักเขา ต้องเป็นของเขา

ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องเหลวไหลไร้สาระทั้งนั้น"

นางคือมารจิ้งจอกที่หากปล่อยเอาไว้จะเป็นภัยแก่มวลมนุษย์

ผู้ปรารถนาเพียงเสพปราณหยางจากบุรุษ เพียงเพื่อหล่อเลี้ยงจิตวิญญาณของตน

เขาคือรัชทายาทแห่งสรวงสวรรค์ผู้เปี่ยมด้วยเมตตา

ประดุจดั่งผ้าขาวสะอาด พิสุทธิ์ดั่งดอกบัวพ้นน้ำ มีเพียงจิตปรารถนาดีต่อเหล่าสรรพสัตว์

เมื่อการดำรงอยู่ของนางอาจกระเทือนถึงความสงบสุขของทั่วหล้า

ผู้ถือกำเนิดมาเพื่อปกป้องเช่นเขาจึงต้องเข้ายับยั้งเอาไว้จนถึงที่สุด

หากไม่มีใครบอกเขาเลยสักคน...ว่ามารจิ้งจอกนามสะท้านสะเทือนดินฟ้าผู้นี้ เป็นเพียงจิ้งจอกน้อยที่เพิ่งถือกำเนิดมาได้เพียงห้าร้อยปีเท่านั้น

และที่สำคัญ...นางยังไม่เคยเสพปราณบุรุษเลยแม้แต่คนเดียว!

เช่นนั้นเขาจะทำอย่างไรต่อไป...ปล่อยให้นางเติบใหญ่ เป็นภัยแก่บ้านเมือง

หรือ...กล่อมเกลาบ่มเพาะนางให้กลับมาสู่หนทางแห่งความดีงาม กำจัดมารร้ายในจิตใจออกไปให้สิ้น

เขาอาจจะกระทำสำเร็จก็ได้ใครจะรู้

แต่ที่เขาไม่รู้อยู่แน่ๆ อย่างหนึ่ง

คือความปราถนาในใจของนาง...ที่อยากจะล่อลวงเขาขึ้นเตียง เสพปราณหยางอยู่ทุกขณะจิต

ก็ในเมื่อมารอย่างนางต้องแบกรับชื่อเสียงเสียๆ ถูกตราหน้าว่าชั่วช้าแม้ยังไม่ได้ขยับนิ้ว

นางก็ไม่อาจทำให้ผู้คนทั่วหล้าผิดหวัง

ลงมือลากรัชทายาทแห่งสวรรค์ผู้สูงส่ง ลงมาแปดเปื้อนอยู่ในละอองธุลีแดงที่มีชื่อว่า "ความรัก" 

อย่าให้เสียชื่อว่าเกิดมาเป็นมารจิ้งจอกเลยจะดีกว่า!

.................

จิ่นอวี่ มารจิ้งจอกที่เพิ่งบำเพ็ญได้ร่างมนุษย์ เพราะยังอ่อนแออยู่มาก จึงต้องใช้ปราณหยางในการหล่อเลี้ยงตนเอง

ปราณหยางอยู่ ณ ที่ใดเล่า? ก็ต้องเอามาจากบุรุษน่ะสิ!

แต่กับครั้งแรกของการเสพปราณ บุรุษผู้โชคดีคนนั้นควรจะหน้าตาดีสักหน่อยมิใช่หรือ?

ทว่าบุรุษผู้นั้นกลับตราตรึงนางเอาไว้นับตั้งแต่แรกเห็น

ไม่ว่าอย่างไร นางก็จะดึงดัน ให้บุรุษผู้นี้เป็น 'คนแรก' ของนางให้ได้

หากแต่นางมิอาจทราบได้เลยว่า ซิ่นหลิงบุรุษผู้นั้น...กลับมิใช่มนุษย์

และที่ไม่รู้ยิ่งไปกว่านั้น 

คือนางจะเสียที ให้เขาจับเอาจนได้!

สำหรับซิ่นหลิง ไท่จื่อแห่งสรวงสวรรค์แล้ว

สิ่งที่เทพเซียนทั้งหลายควรจะกระทำคือการดูแลสรรพสัตว์ในใต้หล้าให้สงบสุข บำเพ็ญเพียรเพื่อปกปักษ์รักษาห้าภพให้มีแต่ความร่มเย็น

ดังนั้นเมื่อเห็นมารจิ้งจอกน้อยตัวหนึ่ง ทำท่าจะ 'ทำลายความสงบ' ด้วยการเสพปราณหยางของบุรุษ 

เขาจึงจำต้องเสียสละความสุขของตนเอง ด้วยการรับนางเป็นศิษย์ หวังใช้ธรรมะกล่อมเกลาให้นางละทิ้งสัญชาตญาณของมารจิ้งจอก หันมาบำเพ็ญเพียรเพื่อเป็นเซียนเทพต่อไป

ทุกอย่างจะง่ายดายยิ่งขึ้นหากเขาไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อมารน้อยตนนี้

จะดียิ่งหากเขาไม่รู้สึกคุ้นเคยกับนางมากเสียเหลือเกิน

และจะดีที่สุด...หากเขามิได้มีคู่หมั้นอยู่แล้ว

..................................

บางคน...ทำทุกสิ่งเพียงเพื่อลบ ‘ใครสักคน’ ออกจากความทรงจำ

บางคน...ทำทุกวิถีทางเพียงเพื่อเป็น ‘บางสิ่ง’ ในความทรงจำของใครสักคน

ทว่าเมื่อนางกลายเป็นเพียงความว่างเปล่าในสายตาของบุรุษผู้นั้น

วิถีทางใดเล่าที่จะทำให้นางได้มีตัวตนในดวงตาคู่นั้นอีกครา...

‘ทุกอย่าง’ ที่พร้อมยอมกระทำเพียงให้เขาหันกลับมาอีกครั้ง รวมไปถึงการหลอกลวง หักหลัง หรือแม้แต่กำจัดทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางทางอยู่หรือไม่?

‘ทุกอย่าง’ ที่พร้อมจะเสียสละ รวมไปถึงการละทิ้งทุกความดี ละทิ้งมิตรสหาย หรือละทิ้งได้กระทั่งตัวตนที่แท้จริง?

เมื่อรักคือนิยามของทุกสิ่ง เช่นนั้น...การที่นางยอมทิ้งทุกอย่าง

ใช่เป็นการทิ้งความรักของนางไปด้วยหรือไม่หนอ...

...................................................

สวัสดีค่ะ 

เหลี่ยมเล่ห์บุปผา หรือชื่อเดิมคือ ปฏิญญาปฏิพัทธ์ 

เป็นเรื่องที่มีความเกี่ยวข้องกับเรื่องสั้น "ม่วงระย้ารำพัน" และ "มธุรสสิเนหา" 

โดยมีตัวละครจากสองเรื่องนี้มาโลดแล่นอยู่ในนี้ด้วยค่ะ แต่ถ้าไม่เคยอ่านมาก่อน 

เริ่มต้นอ่านที่เรื่องนี้เลยก็ได้ค่ะ 

เรื่องนี้เป็นแนวเทพเซียน โรแมนติกดราม่า ผสมคอเมดี้บ้างนิดหน่อยค่ะ

ชอบไม่ชอบยังไง ติชมกันได้นะคะ ^_^

อนิลสารท

ปล. ทั้งสองเรื่องนี้มีเป็น ebook แล้วนะคะ ตามนี้เลยค่ะ

T
B