ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ( 7 )
7
มินยูมองมาที่ฉันอย่างเย็นชา
หรือว่าเค้ายังโกรธฉันเรื่องเมื่อวานนี้
ไม่น่าใช่นะ
จียังเธอไม่ได้มีความสำคัญที่จะทำให้เค้าต้องมาใส่ใจเธอซะหน่อย
“ นี่เธอ รีบลุกขึ้นสิ ”
“ รู้แล้วน่า.... ”
โอ๊ย....=O= ทำไมฉันลุกไม่ขึ้นเลยเนี่ย
มินยูมองดูความพยายามของฉันที่จะลุกขึ้น
“ ลุกไม่ไหวก็อย่างฝืนเลยน่า.. ”
เค้าดึงแขนซ้ายฉันขึ้น
“ โอ๊ยฉันเจ็บนะ นี่นายจะดึงแขนฉันให้หลุดเลยหรือยังไง ”
ไม่ใช่ว่าฉันไม่ยอมลุกขึ้นเพื่อจะให้เค้าช่วยหรอกนะ แต่มันลุกไม่ไหวจริงๆ
มินยูเข้ามาใกล้ฉัน นี่เค้าจะทำอะไรเนี่ย
“ นี่ นายจะทำอะไรของนายเนี่ย ”
“ ฉันก็จะอุ้มเธอไปห้องพยาบาลหนะสิ ยังไงเธอก็เดินไม่ไหวอยู่แล้ว ”
“ ไม่ต้อง ฉันลุกได้ ”
ลุกขึ้นสิ ทำไมลุกไม่ได้เนี่ย
“ อย่าทำเป็นเล่นตัวหน่อยเลยน่า ”
แล้วเค้าก็อุ้มฉันขึ้น
“ นี่เธอ ลดความอ้วนซะบ้างสิ ตัวหนักเป็นบ้าเลย ”
“ งั้นก็ปล่อยฉันลงสิ ”
“ ไม่ต้องทำเป็นอวดเก่ง ”
นายนี่มันเถื่อนจริงๆเลย
เค้าจะพาฉันไปไหนเนี่ย
“ นี่นาย จะพาฉันไปไหนฮะ ”
“ .......... ”
“ นี่นาย ห้องพยาบาลไม่ได้ไปทางนี้นี่ ”
ถึงแม้ฉันจะพึ่งย้ายมาเรียนที่นี้ได้แค่ 2 วัน
แต่ฉันก็รู้ว่าทางที่นายมินยูจะพาฉันไป มันไม่ใช่ทางไปห้องพยาบาลเลย
“ .......... ”
เค้ายังเงียบ ไม่ยอมตอบคำถามของฉัน
“ ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง ”
แล้วทำไมวันนี้โรงเรียนมันเงียบราวกับป่าช้า นักเรียนหายไปไหนกันหมด
อาจจะเป็นเพราะนักเรียนแต่ละคนก็ต่างเข้าห้องเรียนกันหมดแล้ว แล้วอย่างนี้ใครจะมาช่วยฉันได้เนี่ย
เค้าอุ้มฉันแน่นขึ้นจนหน้าฉันเข้าไปใกล้กับหน้าของเค้า
แต่ฉันก็ยังเกร็งตัวออกห่างเค้า
เค้าอุ้มฉันจนมาถึงที่รถมอเตอร์ไซค์ของเค้าที่จอดอยู่
เค้าก็วางฉันลงบนเบาะ
“ นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย ”
“ ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล ”
“ แต่เรายังไม่ได้ขออาจารย์เลยนะ ”
เค้ามองฉันแบบเย็นชาอีกแล้ว
ฉันไม่ชอบสายตาแบบนี้ของเค้าเอาซะเลย
“ ฉันว่านายอย่าเสียเวลากับฉันเลย พาฉันไปที่ห้องพยาบาลดีกว่า ”
“ เธอเจ็บตรงไหนบ้าง ”
นี่ใจคอนายจะไม่ฟังที่ฉันพูดกับนายเลยใช่ไหมเนี่ย
“ ที่ข้อเท้า ”
“ กระดูกหักแล้วหละมั้ง ”
“ อ้าว...แทนที่จะให้กำลังใจกัน ”
“ จับดีๆ แล้วกัน ”
“ ......... ”
“ ทนอีกนิดเดียวก็จะถึงโรงพยาบาลแล้ว ”
เค้าพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่น่าฟังมากกว่าครั้งก่อนๆ
ฉันพยักหน้าตอบ
เค้าส่วมหมวกกันน็อกของเค้าให้กับฉัน
“ อ้าวแล้วนายไม่ใส่มันหละ ”
“ ................ ”
บรื๊น บรื๊น บรื๊นนนนนนนนนนนนนนนนนน
ฉันหลับตาปี๋ เพราะฉันกลัวความเร็ว และมันยิ่งทำให้ฉันกอดเอวของนายมินยูแน่นขึ้นเรื่อยๆ
“นี่...ยัยทึ่ม ถึงแล้ว”
ฉันรีบเอามือออกจากเอวของเค้าทันที
“นี่นายอย่าเข้าใจฉันผิดนะ ฉันไม่ได้ต้องการจะกอดนายเลยนะ”
ฉันรีบบอกมินยู เพราะกลัวเค้าจะเข้าใจฉันผิด
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอนี่”
เค้ายิ้มเป็นด้วยหรอ ฉันตาฟาดไปหรือเปล่าเนี่ย
“ก็นายขับเร็วนี้ ฉันก็เลย.... ว้าย ...”
เค้าอุ้มฉันขึ้นมา แล้วก็เดินเข้าไปในโรงพยาบาล
.............................................................................................................................
หมอตรวจดูอาการของฉันว่าไม่เป็นอะไรมาก แค่ข้อเท้าแพลง
แล้วก็มีรอยฟกช้ำตามขา ข้อเท้าขวาของฉันก็เต็มไปด้วยผ้าพันข้อเท้า
ฉันเดินออกมาจากห้องตรวจอย่างยากลำบาก แล้วมองหามินยู
เหลือบไปเห็นชินมินยูนอนรอฉันอยู่ที่โซฟา หน้าเคาว์เตอร์จ่ายยา
ฉันเดินเข้าไปใกล้เค้า เพื่อจะเข้าไปปลุก
แต่ภาพที่อยู่ตรงหน้าของฉันตอนนี้ ทำให้ฉันไม่อยากปลุกเค้าจากภวังค์นิทรา
ที่จริงนายมันก็น่ารักเหมือนนะเนี่ย ถ้านิสัยนายดีกว่านี้
“ อ้าว....เสร็จแล้วหรอ ”
เค้าลืมตาขึ้นมองฉันที่ยืนจ้องเค้าอยู่เงียบๆ
“ อื้ม ”
“ ฮ้าว -O- เดี๋ยวฉันไปส่งเธอที่บ้าน ”
หาวอย่างกับด็กเลยนะนายหน้าลิง
เดี๋ยวแมลงก็เค้าไปในปากนายหรอก
“ ทำไมไม่กลับไปที่โรงเรียนหละ ”
“ เธอคิดว่าเธอเรียนไหวรึไงเท้าบวมอย่างงี้ ”
“ .......... ”
“ เร็วสิ ยัยทึ่ม ”
ฮะ! เมื่อกี๊นายเรียกฉันว่า ยัยทึ่มเหรอ
แต่ก็ช่างเถอะ เค้าอุตสาห์พาฉันมาส่งถึงโรงพยาบาลนี่
ฉันจึงต้องรีบตามเค้าไป
มินยูเดินนำหน้าฉันไปแล้ว และปล่อยให้คนขาเดี้ยงที่เดินกะเพกตามนายอย่างยากลำบาก ไว้ข้างหลัง
---------------------------------------------------------------------------------------------
“นี่เธอ เดินเร็วหน่อยเซ่”
ทำไมชีวิตของฉันถึงเจอแต่เรื่องได้ทุกวันเลยเนี่ย
ToT T_T ToT T_T TOT
มินยูมองมาที่ฉันอย่างเย็นชา
หรือว่าเค้ายังโกรธฉันเรื่องเมื่อวานนี้
ไม่น่าใช่นะ
จียังเธอไม่ได้มีความสำคัญที่จะทำให้เค้าต้องมาใส่ใจเธอซะหน่อย
“ นี่เธอ รีบลุกขึ้นสิ ”
“ รู้แล้วน่า.... ”
โอ๊ย....=O= ทำไมฉันลุกไม่ขึ้นเลยเนี่ย
มินยูมองดูความพยายามของฉันที่จะลุกขึ้น
“ ลุกไม่ไหวก็อย่างฝืนเลยน่า.. ”
เค้าดึงแขนซ้ายฉันขึ้น
“ โอ๊ยฉันเจ็บนะ นี่นายจะดึงแขนฉันให้หลุดเลยหรือยังไง ”
ไม่ใช่ว่าฉันไม่ยอมลุกขึ้นเพื่อจะให้เค้าช่วยหรอกนะ แต่มันลุกไม่ไหวจริงๆ
มินยูเข้ามาใกล้ฉัน นี่เค้าจะทำอะไรเนี่ย
“ นี่ นายจะทำอะไรของนายเนี่ย ”
“ ฉันก็จะอุ้มเธอไปห้องพยาบาลหนะสิ ยังไงเธอก็เดินไม่ไหวอยู่แล้ว ”
“ ไม่ต้อง ฉันลุกได้ ”
ลุกขึ้นสิ ทำไมลุกไม่ได้เนี่ย
“ อย่าทำเป็นเล่นตัวหน่อยเลยน่า ”
แล้วเค้าก็อุ้มฉันขึ้น
“ นี่เธอ ลดความอ้วนซะบ้างสิ ตัวหนักเป็นบ้าเลย ”
“ งั้นก็ปล่อยฉันลงสิ ”
“ ไม่ต้องทำเป็นอวดเก่ง ”
นายนี่มันเถื่อนจริงๆเลย
เค้าจะพาฉันไปไหนเนี่ย
“ นี่นาย จะพาฉันไปไหนฮะ ”
“ .......... ”
“ นี่นาย ห้องพยาบาลไม่ได้ไปทางนี้นี่ ”
ถึงแม้ฉันจะพึ่งย้ายมาเรียนที่นี้ได้แค่ 2 วัน
แต่ฉันก็รู้ว่าทางที่นายมินยูจะพาฉันไป มันไม่ใช่ทางไปห้องพยาบาลเลย
“ .......... ”
เค้ายังเงียบ ไม่ยอมตอบคำถามของฉัน
“ ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง ”
แล้วทำไมวันนี้โรงเรียนมันเงียบราวกับป่าช้า นักเรียนหายไปไหนกันหมด
อาจจะเป็นเพราะนักเรียนแต่ละคนก็ต่างเข้าห้องเรียนกันหมดแล้ว แล้วอย่างนี้ใครจะมาช่วยฉันได้เนี่ย
เค้าอุ้มฉันแน่นขึ้นจนหน้าฉันเข้าไปใกล้กับหน้าของเค้า
แต่ฉันก็ยังเกร็งตัวออกห่างเค้า
เค้าอุ้มฉันจนมาถึงที่รถมอเตอร์ไซค์ของเค้าที่จอดอยู่
เค้าก็วางฉันลงบนเบาะ
“ นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย ”
“ ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล ”
“ แต่เรายังไม่ได้ขออาจารย์เลยนะ ”
เค้ามองฉันแบบเย็นชาอีกแล้ว
ฉันไม่ชอบสายตาแบบนี้ของเค้าเอาซะเลย
“ ฉันว่านายอย่าเสียเวลากับฉันเลย พาฉันไปที่ห้องพยาบาลดีกว่า ”
“ เธอเจ็บตรงไหนบ้าง ”
นี่ใจคอนายจะไม่ฟังที่ฉันพูดกับนายเลยใช่ไหมเนี่ย
“ ที่ข้อเท้า ”
“ กระดูกหักแล้วหละมั้ง ”
“ อ้าว...แทนที่จะให้กำลังใจกัน ”
“ จับดีๆ แล้วกัน ”
“ ......... ”
“ ทนอีกนิดเดียวก็จะถึงโรงพยาบาลแล้ว ”
เค้าพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่น่าฟังมากกว่าครั้งก่อนๆ
ฉันพยักหน้าตอบ
เค้าส่วมหมวกกันน็อกของเค้าให้กับฉัน
“ อ้าวแล้วนายไม่ใส่มันหละ ”
“ ................ ”
บรื๊น บรื๊น บรื๊นนนนนนนนนนนนนนนนนน
ฉันหลับตาปี๋ เพราะฉันกลัวความเร็ว และมันยิ่งทำให้ฉันกอดเอวของนายมินยูแน่นขึ้นเรื่อยๆ
“นี่...ยัยทึ่ม ถึงแล้ว”
ฉันรีบเอามือออกจากเอวของเค้าทันที
“นี่นายอย่าเข้าใจฉันผิดนะ ฉันไม่ได้ต้องการจะกอดนายเลยนะ”
ฉันรีบบอกมินยู เพราะกลัวเค้าจะเข้าใจฉันผิด
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอนี่”
เค้ายิ้มเป็นด้วยหรอ ฉันตาฟาดไปหรือเปล่าเนี่ย
“ก็นายขับเร็วนี้ ฉันก็เลย.... ว้าย ...”
เค้าอุ้มฉันขึ้นมา แล้วก็เดินเข้าไปในโรงพยาบาล
.............................................................................................................................
หมอตรวจดูอาการของฉันว่าไม่เป็นอะไรมาก แค่ข้อเท้าแพลง
แล้วก็มีรอยฟกช้ำตามขา ข้อเท้าขวาของฉันก็เต็มไปด้วยผ้าพันข้อเท้า
ฉันเดินออกมาจากห้องตรวจอย่างยากลำบาก แล้วมองหามินยู
เหลือบไปเห็นชินมินยูนอนรอฉันอยู่ที่โซฟา หน้าเคาว์เตอร์จ่ายยา
ฉันเดินเข้าไปใกล้เค้า เพื่อจะเข้าไปปลุก
แต่ภาพที่อยู่ตรงหน้าของฉันตอนนี้ ทำให้ฉันไม่อยากปลุกเค้าจากภวังค์นิทรา
ที่จริงนายมันก็น่ารักเหมือนนะเนี่ย ถ้านิสัยนายดีกว่านี้
“ อ้าว....เสร็จแล้วหรอ ”
เค้าลืมตาขึ้นมองฉันที่ยืนจ้องเค้าอยู่เงียบๆ
“ อื้ม ”
“ ฮ้าว -O- เดี๋ยวฉันไปส่งเธอที่บ้าน ”
หาวอย่างกับด็กเลยนะนายหน้าลิง
เดี๋ยวแมลงก็เค้าไปในปากนายหรอก
“ ทำไมไม่กลับไปที่โรงเรียนหละ ”
“ เธอคิดว่าเธอเรียนไหวรึไงเท้าบวมอย่างงี้ ”
“ .......... ”
“ เร็วสิ ยัยทึ่ม ”
ฮะ! เมื่อกี๊นายเรียกฉันว่า ยัยทึ่มเหรอ
แต่ก็ช่างเถอะ เค้าอุตสาห์พาฉันมาส่งถึงโรงพยาบาลนี่
ฉันจึงต้องรีบตามเค้าไป
มินยูเดินนำหน้าฉันไปแล้ว และปล่อยให้คนขาเดี้ยงที่เดินกะเพกตามนายอย่างยากลำบาก ไว้ข้างหลัง
---------------------------------------------------------------------------------------------
“นี่เธอ เดินเร็วหน่อยเซ่”
ทำไมชีวิตของฉันถึงเจอแต่เรื่องได้ทุกวันเลยเนี่ย
ToT T_T ToT T_T TOT
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น