ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ( 6 )
6
เช้าวันที่ สอง ของการไปโรงเรียงซาง
พ่อส่งฉันลงที่หน้าโรงเรียน
“ บ๊าย บายคะพ่อ ”
“ โชคดีนะลูก ”
“ เช่นกันคะพ่อ ”
ฉันหวังว่าการมาเรียนวันที่สองของฉันคงไม่มีเรื่องวุ่นวายเหมือนเมื่อวานนี้อีก
ไม่ทันไร ฉันก็เห็นรถลีมูซีนคันเก่า ขับเข้ามาในโรงเรียน
ฉันจึงรีบเดินออกห่าง นางมารร้ายให้มากที่สุด
“ จียัง จียัง ”
เสียงอันตราย
ฉันเร่งฝีเท้าให้เร็วยิ่งขึ้นกว่าเดิม เพื่อจะหนีเสียงอันตรายนั้น
~ ฉันขอแค่ ฉันมีชีวิตอยู่ในโรงเรียนอย่างสงบสุขไปวันๆก็พอแล้ว ~
ฉันบ่นกับตัวเอง พร้อมกับเร่งฝีเท้าอีก จนดูเหมือนว่าฉันกำลังวิ่งหนีใครบางคน
โดยที่ไม่มองมาทางข้างหลังเลย แต่เสียงเรียกก็ยังไม่ยอมหยุด
“ จียัง จองจียัง ”
จนในที่สุดบุคคลที่เรียกชื่อฉันเมื่อสักครู่ ก็มายืนอยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้แล้ว
ชายรูปร่างสูง ผอม และกลิ่นโรว์ออนอ่อนๆของเค้า กำลังยืนหอบขว้างทางฉัน
“ นี่ จียัง ฉันเรียกเธอทำไมเธอไม่หันมา แล้วยังจะวิ่งหนีฉันอีก ”
“ OoO อ้าว! อึนโพเองหรอกหรอ ”
“ ก็ใช่หนะสิ คิดว่าเป็นใครซะอีกหละ ”
“ ฉันก็นึกว่าเป็น............. ”
“ นึกว่าเป็นใครหละ ”
“ อ๋อ เปล่าหรอกไม่มีอะไร ”
“ 555555555555 ”
“ นายหัวเราะอะไรหนะ อึนโพ ”
“ ก็หัวเราะเธอนั่นแหละ ”
“ หัวเราะฉัน เรื่องอะไร ”
“ ก็อยู่ดีดี เธอก็ทำท่าอย่างกับกำลังวิ่งหนีใครอย่างนั้นแหละ ”
โธ่ ก็ฉันนึกว่าเป็น ชินมินยู นี่หน่า ฉันจึงต้องรีบหนีให้ไกลที่สุด
เอะ ! แต่ทำไมฉันถึงต้องหนีนายด้วย ไม่เข้าใจ
“ จียัง ”
“ อะ ฮะ ”
“ คิดอะไรอยู่ รีบขึ้นห้องเรียนเถอะ ”
“ จะ จะ ”
ในขณะที่ฉันกับอึนโพกำลังขึ้นบันใด ชินมินยูก็เดินลงบันใดสวนมาพอดี
สายตาเค้าช่างเย็นชา ตอนที่มองมาทางฉัน
แล้วขาเจ้ากรรม มันดันก้าวบันใดไม่พ้นขั้น ซะงั้น
ฉันจึงลื่นล้มลงไปกองกับพื้นข้างล่าง
มันเจ็บมาก มาก TOT T_T TOT
โอ๊ย.......มันน่าอายจริงๆ
แต่เพื่อรักษาฟอร์มฉัน ต่อหน้าผู้ชายหล่อๆ อย่างอึนโพ และมินยู
เพราะฉะนั้น เธอ จองจียังห้ามร้องไห้ออกมาเด็ดขาด
“ จียัง ลุกขึ้นไหวไหม ”
“ นี่ ยัยทึ่ม รีบลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ เกะกะขวางทางคนอื่นเค้า ”
ไม่บอกก็คงจะรู้กันว่าคำถามแรกหนะ ฮานอึนโพ
สวนคำพูดที่ดูเหมือนไล่หนะ ชินมินยู
อาจารย์ท่านหนึ่งเดินมาทางอึนโพ
“ ฮานอึนโพ ครูตามหาเธอตั้งนาน ครูมีเรื่องจะให้เธอช่วยหน่อย ตามครูมา ”
“ เอ่อ..... คือผมไม่ว่าง........ ”
แต่คำปฏิเสธของอึนโพไม่เป็นผล
“ งานด่วนมากอึนโพ ครูคัดเลือกเธอเป็นตัวแทนของโรงเรียน เอาหละไม่มีเวลาที่จะมาพูดกันตรงนี้ ”
อึนโพมองฉันที่กองอยู่กับพื้น
“ ฉันไม่เป็นไรหรอก นายรีบตามอาจารย์ไปดีกว่า ”
“ แต่ฉันว่า..... ”
“ ฉันยังไหวหน้า.... ”
อึนโพดูท่าทางลังเล
ฉันยิ้มกว้างให้อึนโพเพื่อนการยืนยันว่ายังไหว
“ ^_^ ”
“ งั้น ฉันรีบไปก่อนนะ ”
“ ^_^ ”
“ เอ่อ มินยู ฉันฝากนายช่วยพาจียังไปห้องพยาบาลด้วยนะ ”
มินยูพยักหน้าตอบอึนโพแบบเซ็งๆ
แล้วอึนโพก็รีบวิ่งตามอาจารย์ไป
----------------------------------------------------------------------------------------
แล้วที่ตรงนั้นก็เหลือแต่ฉันกับมินยูสองคน
เช้าวันที่ สอง ของการไปโรงเรียงซาง
พ่อส่งฉันลงที่หน้าโรงเรียน
“ บ๊าย บายคะพ่อ ”
“ โชคดีนะลูก ”
“ เช่นกันคะพ่อ ”
ฉันหวังว่าการมาเรียนวันที่สองของฉันคงไม่มีเรื่องวุ่นวายเหมือนเมื่อวานนี้อีก
ไม่ทันไร ฉันก็เห็นรถลีมูซีนคันเก่า ขับเข้ามาในโรงเรียน
ฉันจึงรีบเดินออกห่าง นางมารร้ายให้มากที่สุด
“ จียัง จียัง ”
เสียงอันตราย
ฉันเร่งฝีเท้าให้เร็วยิ่งขึ้นกว่าเดิม เพื่อจะหนีเสียงอันตรายนั้น
~ ฉันขอแค่ ฉันมีชีวิตอยู่ในโรงเรียนอย่างสงบสุขไปวันๆก็พอแล้ว ~
ฉันบ่นกับตัวเอง พร้อมกับเร่งฝีเท้าอีก จนดูเหมือนว่าฉันกำลังวิ่งหนีใครบางคน
โดยที่ไม่มองมาทางข้างหลังเลย แต่เสียงเรียกก็ยังไม่ยอมหยุด
“ จียัง จองจียัง ”
จนในที่สุดบุคคลที่เรียกชื่อฉันเมื่อสักครู่ ก็มายืนอยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้แล้ว
ชายรูปร่างสูง ผอม และกลิ่นโรว์ออนอ่อนๆของเค้า กำลังยืนหอบขว้างทางฉัน
“ นี่ จียัง ฉันเรียกเธอทำไมเธอไม่หันมา แล้วยังจะวิ่งหนีฉันอีก ”
“ OoO อ้าว! อึนโพเองหรอกหรอ ”
“ ก็ใช่หนะสิ คิดว่าเป็นใครซะอีกหละ ”
“ ฉันก็นึกว่าเป็น............. ”
“ นึกว่าเป็นใครหละ ”
“ อ๋อ เปล่าหรอกไม่มีอะไร ”
“ 555555555555 ”
“ นายหัวเราะอะไรหนะ อึนโพ ”
“ ก็หัวเราะเธอนั่นแหละ ”
“ หัวเราะฉัน เรื่องอะไร ”
“ ก็อยู่ดีดี เธอก็ทำท่าอย่างกับกำลังวิ่งหนีใครอย่างนั้นแหละ ”
โธ่ ก็ฉันนึกว่าเป็น ชินมินยู นี่หน่า ฉันจึงต้องรีบหนีให้ไกลที่สุด
เอะ ! แต่ทำไมฉันถึงต้องหนีนายด้วย ไม่เข้าใจ
“ จียัง ”
“ อะ ฮะ ”
“ คิดอะไรอยู่ รีบขึ้นห้องเรียนเถอะ ”
“ จะ จะ ”
ในขณะที่ฉันกับอึนโพกำลังขึ้นบันใด ชินมินยูก็เดินลงบันใดสวนมาพอดี
สายตาเค้าช่างเย็นชา ตอนที่มองมาทางฉัน
แล้วขาเจ้ากรรม มันดันก้าวบันใดไม่พ้นขั้น ซะงั้น
ฉันจึงลื่นล้มลงไปกองกับพื้นข้างล่าง
มันเจ็บมาก มาก TOT T_T TOT
โอ๊ย.......มันน่าอายจริงๆ
แต่เพื่อรักษาฟอร์มฉัน ต่อหน้าผู้ชายหล่อๆ อย่างอึนโพ และมินยู
เพราะฉะนั้น เธอ จองจียังห้ามร้องไห้ออกมาเด็ดขาด
“ จียัง ลุกขึ้นไหวไหม ”
“ นี่ ยัยทึ่ม รีบลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ เกะกะขวางทางคนอื่นเค้า ”
ไม่บอกก็คงจะรู้กันว่าคำถามแรกหนะ ฮานอึนโพ
สวนคำพูดที่ดูเหมือนไล่หนะ ชินมินยู
อาจารย์ท่านหนึ่งเดินมาทางอึนโพ
“ ฮานอึนโพ ครูตามหาเธอตั้งนาน ครูมีเรื่องจะให้เธอช่วยหน่อย ตามครูมา ”
“ เอ่อ..... คือผมไม่ว่าง........ ”
แต่คำปฏิเสธของอึนโพไม่เป็นผล
“ งานด่วนมากอึนโพ ครูคัดเลือกเธอเป็นตัวแทนของโรงเรียน เอาหละไม่มีเวลาที่จะมาพูดกันตรงนี้ ”
อึนโพมองฉันที่กองอยู่กับพื้น
“ ฉันไม่เป็นไรหรอก นายรีบตามอาจารย์ไปดีกว่า ”
“ แต่ฉันว่า..... ”
“ ฉันยังไหวหน้า.... ”
อึนโพดูท่าทางลังเล
ฉันยิ้มกว้างให้อึนโพเพื่อนการยืนยันว่ายังไหว
“ ^_^ ”
“ งั้น ฉันรีบไปก่อนนะ ”
“ ^_^ ”
“ เอ่อ มินยู ฉันฝากนายช่วยพาจียังไปห้องพยาบาลด้วยนะ ”
มินยูพยักหน้าตอบอึนโพแบบเซ็งๆ
แล้วอึนโพก็รีบวิ่งตามอาจารย์ไป
----------------------------------------------------------------------------------------
แล้วที่ตรงนั้นก็เหลือแต่ฉันกับมินยูสองคน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น