ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ( 4 )
4
ฉันทำอะไรผิดไปรึป่าวเนี่ย
ก็ไม่นี่
ฉันได้แต่มองตามหลังมินยู และนึกถึงสีหน้าที่เค้ามองมาที่ฉันอย่างไม่พอใจ
จนกระทั่งมีเสียง ที่ทำให้ฉันหลุดจากความคิด
“ ว้าย............ตายแล้ว ตายแล้ว ”
“ เป็นอะไรไปฮีจิน ”
“ เธอรู้ไหม ว่าคนที่ลุกให้พวกเรานั่งเมื่อกี๊เนี่ยเป็นใคร ”
เอาอีกและ ทำไมคนในโรงเรียนนี้ต้องมีอะไรตื่นเต้นอยู่ตลอดเวลาด้วยเนี่ย
“ อะ แล้วเค้าเป็นใครหละ ”
“ เค้าคือ รุ่นพี่ซองแจเป็นประธานโรงเรียนจะ ”
“ อืม ”
แล้วฉันก็ก้มหน้าก้มตากินอาหารที่อยู่ตรงหน้า
“ นี่ พี่เค้าเป็นอีกหนึ่งหนุ่มฮอตของโรงเรียนเราเลยน้า..... ไม่ตื่นเต้นเลยหรอ ”
“ อืม หรอ ”
ฉันไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นตอนนี้ นอกจากอาหาร
.............................................................................................................................
เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น
น่าเสียดายที่บ้านฉันกับฮีจินอยู่กันคนละทาง
เราจึงต้องแยกย้ายกันกลับบ้าน
“ แน่ใจนะจียัง ว่ากลับบ้านคนเดียวได้ ”
“ แน่ใจสิ เมื่อก่อนฉันก็เคยอยู่ที่เกาหลี ”
“ ให้ฉันไปส่งเธอดีกว่าไหม ”
“ ไม่ต้องห่วงฉันหรอก แค่เนี่ยสบายมาก ”
แล้วเราก็แยกกันที่หน้าประตูโรงเรียน
ขณะที่ฉันกำลังเดินอยู่ ฉันได้ยินเสียงเหมือนกับว่ามีคนเดินตามหลัง
ฉันจึงหันหลังไปดู
ฉันบอกแล้วไงว่าฉันเป็นมีเซ้นต์พิเศษ
“ เอ่อ........ สวัสดีตอนเย็นจียัง ”
เค้ารีบทักฉัน
ดูเค้าท่าทางเค้าตกใจไม่น้อยที่ฉันหันหลังไปเจอเค้าเข้า
“ อ้าว! ฮานอึนโพ ”
ฉันก็ทักเค้าไปอย่าง งง งง
ฮานอึนโพ เป็นเพื่อนห้องเดียวกับฉัน
เค้าสวมแว่นสายตาที่ไม่ค่อยจะเข้ากับหน้าตาอันหล่อเหล่าของเค้าเอาซะเลย
และเค้าก็เป็นอีกหนึ่งหนุ่มฮอตของโรงเรียนฉัน
(ฮีจินเล่าให้ฟังอีกนั่นแหละ)
“ เธอกลับบ้านทางนี้หรอ ”
“ อื้ม..ใช่จะ ”
“ บังเอิญจังเลยนะ ฉันก็กลับบ้านทางนี้เหมือนกัน กลับบ้านทางเดียวกับฉัน นะ ^_^ ”
“ ^_^ ”
ยิ่งเวลาเค้ายิ้ม มันทำให้เค้าดูน่ารักมากขึ้นกว่าเดิมอีก
แล้วพวกเราก็เดินกลับบ้านด้วยกัน เราคุยกันมาตลอดทางกลับบ้าน
“ อึนโพเป็นคนที่คุยสนุกจังนะ ”
“ ^_^ ไม่หรอกจียังต่างหากที่เป็นฝ่ายชวนเราคุย ”
“ ^_^ ”
นั่นหนะสิ
ตลอดทางที่เราเดินกันมา ฉันเป็นฝ่ายคุยลูกเดียวเลย
“ ได้คุยกับจียังรู้สึกสบายใจมากเลย ”
แล้วเซ้นต์ฉันก็เริ่มทำงาน
“ นายกำลังมีเรื่องไม่สบายใจอะไรอยู่รึเปล่า ”
“ เปล่าหรอก ”
“ นายมีอะไร ก็ปรึกษากับฉันได้ทุกเรื่องเลยนะ ”
“ อืม ^_^ ขอบใจเธอมาก ”
เราเดินกันมาเรื่อยจนถึงซอยบ้านของพวกเรา
แล้วเราทั้งสองก็หยุดอยู่ที่หน้าบ้านสีขาว ที่ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้อยู่รอบบ้าน
ถึงแม้จะไม่ใช่บ้านหลังใหญ่แต่ก็เป็นบ้านที่หน้าอยู่
“ จียัง ถึงบ้านฉันแล้ว เข้าไปกินอะไรก่อนไหม ”
“ ไม่หละ ขอบใจมาก ”
“ แล้วบ้านเธออยู่หลังไหนหละ เดี๋ยวฉันไปส่ง ”
“ เข้าไปอีกนิดเดี๋ยวก็ถึงแล้ว นายไม่ต้องไปส่งฉันหรอก ”
“ เธอกลับบ้านเองได้แน่นะ ”
“ นายถามฉันแบบฮีจินอีกแล้ว ไม่ต้องห่วง รับรองฉันไม่หลงทางหรอกน่า ”
“ 55555 งั้นก็ โอเค ”
“ จะ บ๊าย บาย ”
“ ^_^ ”
เค้าโบกมือลาให้ฉัน แล้วเค้าก็ไม่ลืมรอยยิ้มอันสดใสของเค้าที่ยิ้มให้กับฉัน
ฉันก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือ
“ แย่แล้ว นี่มัน 5 โมงกว่าแล้ว ยังไม่ได้เตรียมอาหารเลย ”
ฉันรีบวิ่งอย่างเร็ว
หวังว่าพ่อคงยังไม่กลับมาตอนที่ลูกสาวคนนี้ยังไม่ได้เตรียมข้าวเย็นไว้ให้นะคะ
----------------------------------------------------------------------------------------------
ชินมินยู ทำไมนายถึงทำให้ฉันต้องรู้สึกผิดต่อนายด้วย
ฮานอึนโพ ทำไมนายถึงเป็นผู้ชายที่น่ารักอย่างนี้
แล้ว ทำไมฉันต้องคิดถึงพวกนายด้วยหละเนี่ย
ฉันทำอะไรผิดไปรึป่าวเนี่ย
ก็ไม่นี่
ฉันได้แต่มองตามหลังมินยู และนึกถึงสีหน้าที่เค้ามองมาที่ฉันอย่างไม่พอใจ
จนกระทั่งมีเสียง ที่ทำให้ฉันหลุดจากความคิด
“ ว้าย............ตายแล้ว ตายแล้ว ”
“ เป็นอะไรไปฮีจิน ”
“ เธอรู้ไหม ว่าคนที่ลุกให้พวกเรานั่งเมื่อกี๊เนี่ยเป็นใคร ”
เอาอีกและ ทำไมคนในโรงเรียนนี้ต้องมีอะไรตื่นเต้นอยู่ตลอดเวลาด้วยเนี่ย
“ อะ แล้วเค้าเป็นใครหละ ”
“ เค้าคือ รุ่นพี่ซองแจเป็นประธานโรงเรียนจะ ”
“ อืม ”
แล้วฉันก็ก้มหน้าก้มตากินอาหารที่อยู่ตรงหน้า
“ นี่ พี่เค้าเป็นอีกหนึ่งหนุ่มฮอตของโรงเรียนเราเลยน้า..... ไม่ตื่นเต้นเลยหรอ ”
“ อืม หรอ ”
ฉันไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นตอนนี้ นอกจากอาหาร
.............................................................................................................................
เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น
น่าเสียดายที่บ้านฉันกับฮีจินอยู่กันคนละทาง
เราจึงต้องแยกย้ายกันกลับบ้าน
“ แน่ใจนะจียัง ว่ากลับบ้านคนเดียวได้ ”
“ แน่ใจสิ เมื่อก่อนฉันก็เคยอยู่ที่เกาหลี ”
“ ให้ฉันไปส่งเธอดีกว่าไหม ”
“ ไม่ต้องห่วงฉันหรอก แค่เนี่ยสบายมาก ”
แล้วเราก็แยกกันที่หน้าประตูโรงเรียน
ขณะที่ฉันกำลังเดินอยู่ ฉันได้ยินเสียงเหมือนกับว่ามีคนเดินตามหลัง
ฉันจึงหันหลังไปดู
ฉันบอกแล้วไงว่าฉันเป็นมีเซ้นต์พิเศษ
“ เอ่อ........ สวัสดีตอนเย็นจียัง ”
เค้ารีบทักฉัน
ดูเค้าท่าทางเค้าตกใจไม่น้อยที่ฉันหันหลังไปเจอเค้าเข้า
“ อ้าว! ฮานอึนโพ ”
ฉันก็ทักเค้าไปอย่าง งง งง
ฮานอึนโพ เป็นเพื่อนห้องเดียวกับฉัน
เค้าสวมแว่นสายตาที่ไม่ค่อยจะเข้ากับหน้าตาอันหล่อเหล่าของเค้าเอาซะเลย
และเค้าก็เป็นอีกหนึ่งหนุ่มฮอตของโรงเรียนฉัน
(ฮีจินเล่าให้ฟังอีกนั่นแหละ)
“ เธอกลับบ้านทางนี้หรอ ”
“ อื้ม..ใช่จะ ”
“ บังเอิญจังเลยนะ ฉันก็กลับบ้านทางนี้เหมือนกัน กลับบ้านทางเดียวกับฉัน นะ ^_^ ”
“ ^_^ ”
ยิ่งเวลาเค้ายิ้ม มันทำให้เค้าดูน่ารักมากขึ้นกว่าเดิมอีก
แล้วพวกเราก็เดินกลับบ้านด้วยกัน เราคุยกันมาตลอดทางกลับบ้าน
“ อึนโพเป็นคนที่คุยสนุกจังนะ ”
“ ^_^ ไม่หรอกจียังต่างหากที่เป็นฝ่ายชวนเราคุย ”
“ ^_^ ”
นั่นหนะสิ
ตลอดทางที่เราเดินกันมา ฉันเป็นฝ่ายคุยลูกเดียวเลย
“ ได้คุยกับจียังรู้สึกสบายใจมากเลย ”
แล้วเซ้นต์ฉันก็เริ่มทำงาน
“ นายกำลังมีเรื่องไม่สบายใจอะไรอยู่รึเปล่า ”
“ เปล่าหรอก ”
“ นายมีอะไร ก็ปรึกษากับฉันได้ทุกเรื่องเลยนะ ”
“ อืม ^_^ ขอบใจเธอมาก ”
เราเดินกันมาเรื่อยจนถึงซอยบ้านของพวกเรา
แล้วเราทั้งสองก็หยุดอยู่ที่หน้าบ้านสีขาว ที่ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้อยู่รอบบ้าน
ถึงแม้จะไม่ใช่บ้านหลังใหญ่แต่ก็เป็นบ้านที่หน้าอยู่
“ จียัง ถึงบ้านฉันแล้ว เข้าไปกินอะไรก่อนไหม ”
“ ไม่หละ ขอบใจมาก ”
“ แล้วบ้านเธออยู่หลังไหนหละ เดี๋ยวฉันไปส่ง ”
“ เข้าไปอีกนิดเดี๋ยวก็ถึงแล้ว นายไม่ต้องไปส่งฉันหรอก ”
“ เธอกลับบ้านเองได้แน่นะ ”
“ นายถามฉันแบบฮีจินอีกแล้ว ไม่ต้องห่วง รับรองฉันไม่หลงทางหรอกน่า ”
“ 55555 งั้นก็ โอเค ”
“ จะ บ๊าย บาย ”
“ ^_^ ”
เค้าโบกมือลาให้ฉัน แล้วเค้าก็ไม่ลืมรอยยิ้มอันสดใสของเค้าที่ยิ้มให้กับฉัน
ฉันก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือ
“ แย่แล้ว นี่มัน 5 โมงกว่าแล้ว ยังไม่ได้เตรียมอาหารเลย ”
ฉันรีบวิ่งอย่างเร็ว
หวังว่าพ่อคงยังไม่กลับมาตอนที่ลูกสาวคนนี้ยังไม่ได้เตรียมข้าวเย็นไว้ให้นะคะ
----------------------------------------------------------------------------------------------
ชินมินยู ทำไมนายถึงทำให้ฉันต้องรู้สึกผิดต่อนายด้วย
ฮานอึนโพ ทำไมนายถึงเป็นผู้ชายที่น่ารักอย่างนี้
แล้ว ทำไมฉันต้องคิดถึงพวกนายด้วยหละเนี่ย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น