ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ( 1 )
1
แม่ฉันเสียไปเมื่อ 3 ปีก่อน ฉันกับพ่อทำใจยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้
เราสองพ่อลูก จึงย้ายไปอยู่กับคุณย่าที่ญี่ปุ่น แต่แล้วเราก็ได้กลับมาที่เกาหลี
อีกครั้งเพราะที่นี่คือบ้านเรา.................มันเหมือนกับว่า บางสิ่งบางอย่างกำลังรอฉันอยู่
“ เอ่อ .... พ่อคะ ”
เสียงเรียกเบาๆของฉันทำให้พ่อหันมา
“ เอ่อ.......อออออออ ”
ฉันอ้ำอึงพูดไม่ออก
มันเป็นความรู้สึกของคนที่กลัวกับสถานที่ใหม่ๆ
“ มีความสุขกับเพื่อนใหม่นะลูก ”
ฉันไม่ต้องเอ่ยคำพูดใดๆ
พ่อก็สามารถเข้าใจความรู้สึกของฉันได้
เพราะ พ่อเข้าใจฉันเสมอ
“ พ่อจะมารับตอน 5 โมงเย็นนะ ”
“ ไม่ต้องหรอกคะ หนูกลับเองได้ ”
“ เอางั้นหรอ ”
“ คะพ่อ แล้วรีบกลับมากินข้าวเย็นนะคะ ”
และแล้วพ่อก็ส่งฉันลงตรงหน้าโรงเรียนซาง
โห! โรงเรียนซางช่างกว้างใหญ่อะไรเช่นนี้
ในขณะที่ฉันกำลังชื่นชมความงดงามและใหญ่โตของโรงเรียนซาง
ปิ๊น ปิ๊น ปิ๊น ปิ๊น ปิ๊นนนนนนนนนนนนนนนน
ฉันสะดุ้ง ตกใจ หันไปเห็น รถลีมูซีนสีดำ ข้างในรถคันนั้นมีผู้หญิงที่อยู่ในชุดเครื่องแบบเดียวกับฉัน
หน้าตาของเธอสวยมากกกก....... แต่............
“ นี่ยัยเฉิ่ม ยากเจอดีหรือไง ยืนขว้างทางอยู่ได้ ”
และนี่ ก็คือคำทักทาย
ไม่สิ ต้องเป็นคำเตือนของเจ้าหล่อนมากกว่า
“ อ้าว........พูดงี่ก็หมดสวยกันเลยนางมารร้าย ฉันก็ไม่ได้ยืนขว้างทางซะหน่อย ”
ฉันบ่นออกมาเบาๆ
“ บังเอิญเป็นทางที่ยัยนี่จะลงหนะ คนอื่นก็เลยไม่มีสิทธิ ”
ฉันคงจะคิดดังมากเกินไปรึเปล่า
มีคนมายืนข้างๆฉันตั้งแต่เมื่อไหรเนี่ย
“ สวัสดีจะ ^_^ ”
หญิงสาวน่ารักกล่าวทักทายฉัน
“ ..........สวัสดีจะ...^_^… ”
“ เธอคงย้ายมาใหม่หละสินะ ”
“ ใช่ ”
เหมือนกับสวรรค์ยังคงมีเมตตากับฉันอยู่บ้าง ที่ส่งเธอผู้น่ารักมาเป็นไกด์พาฉันเดินเข้าไปในโรงเรียน
“ แล้วเธออยู่ห้องไหนหละ ”
“ รู้สึกจะ 5-A ” คือ....ฉันจำห้องฉันไม่ได้ น่าจะห้อง A นั่นแหละ
“ จริงเหรอ ^-^ งั้นก็ห้องเดียวกับฉันเลย ”
“ ดีใจจัง ^_^ ” นี่ฉันได้อยู่ห้องเดียวกับเธอด้วยเหรอเนี่ย ว้าว...
“ ฉัน คังฮีจิน เป็นหัวหน้าห้อง 5-A ”
“ ฉัน จองจียัง ยินดีที่ได้รู้จัก ”
“ เช่นกันจะ ^_^ ”
ฉันชอบเธอจัง รอยยิ้มของเธอทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย
ฉันเหลือบมองไปข้างหลัง เพราะว่าฉันมีเซ้นต์แปลกๆ
“ ฮีจินระวัง Oo O ”
ฉันร้องบอกฮีจินให้เธอหลบรถมอเตอร์ไซร์ที่ขี่มาด้วยความเร็ว
ไม่ทันที่ฉันกับฮีจินจะตั้งตัว
ฉันกับฮีจินก็ล้มลงไปกองกับพื้นซีเมนต์แข็งๆแล้ว
เพราะพวกซิ่งมอเตอร์ไซร์ 3 คันนั้นแท้ๆเลย
“ ฮีจินเป็นไงบ้าง ”
“ ฉันไม่เป็นอะไร เธอหละ ”
“ นิดหน่อย ”
“ ว๊าย....ไม่นิดแล้วแหละ เลือดออกเยอะเลย ”
ที่จริงมันก็ไม่นิดหรอก ฉันรู้สึกเจ็บมาก
โอ๊ย...........เข่าฉัน หน๋อยแน่ คิดว่าเฉี่ยวแล้วหนีหรอ
ฮีจินพาฉันไปที่ห้องพยาบาล เพื่อทำแผล
เสียงเปิดประตูห้องพยาบาลดังขึ้น ขณะที่ฉันกำลังทำแผลอยู่
สักพักก็มีผู้ชายสามคนเดินเข้ามาที่ห้องพยาบาล
-------------------------------------------------------------------------------------------
ทำไมฮีจินถึงทำท่าทางตกใจและตื่นเต้นขนาดนั้นด้วยหละ
แม่ฉันเสียไปเมื่อ 3 ปีก่อน ฉันกับพ่อทำใจยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้
เราสองพ่อลูก จึงย้ายไปอยู่กับคุณย่าที่ญี่ปุ่น แต่แล้วเราก็ได้กลับมาที่เกาหลี
อีกครั้งเพราะที่นี่คือบ้านเรา.................มันเหมือนกับว่า บางสิ่งบางอย่างกำลังรอฉันอยู่
“ เอ่อ .... พ่อคะ ”
เสียงเรียกเบาๆของฉันทำให้พ่อหันมา
“ เอ่อ.......อออออออ ”
ฉันอ้ำอึงพูดไม่ออก
มันเป็นความรู้สึกของคนที่กลัวกับสถานที่ใหม่ๆ
“ มีความสุขกับเพื่อนใหม่นะลูก ”
ฉันไม่ต้องเอ่ยคำพูดใดๆ
พ่อก็สามารถเข้าใจความรู้สึกของฉันได้
เพราะ พ่อเข้าใจฉันเสมอ
“ พ่อจะมารับตอน 5 โมงเย็นนะ ”
“ ไม่ต้องหรอกคะ หนูกลับเองได้ ”
“ เอางั้นหรอ ”
“ คะพ่อ แล้วรีบกลับมากินข้าวเย็นนะคะ ”
และแล้วพ่อก็ส่งฉันลงตรงหน้าโรงเรียนซาง
โห! โรงเรียนซางช่างกว้างใหญ่อะไรเช่นนี้
ในขณะที่ฉันกำลังชื่นชมความงดงามและใหญ่โตของโรงเรียนซาง
ปิ๊น ปิ๊น ปิ๊น ปิ๊น ปิ๊นนนนนนนนนนนนนนนน
ฉันสะดุ้ง ตกใจ หันไปเห็น รถลีมูซีนสีดำ ข้างในรถคันนั้นมีผู้หญิงที่อยู่ในชุดเครื่องแบบเดียวกับฉัน
หน้าตาของเธอสวยมากกกก....... แต่............
“ นี่ยัยเฉิ่ม ยากเจอดีหรือไง ยืนขว้างทางอยู่ได้ ”
และนี่ ก็คือคำทักทาย
ไม่สิ ต้องเป็นคำเตือนของเจ้าหล่อนมากกว่า
“ อ้าว........พูดงี่ก็หมดสวยกันเลยนางมารร้าย ฉันก็ไม่ได้ยืนขว้างทางซะหน่อย ”
ฉันบ่นออกมาเบาๆ
“ บังเอิญเป็นทางที่ยัยนี่จะลงหนะ คนอื่นก็เลยไม่มีสิทธิ ”
ฉันคงจะคิดดังมากเกินไปรึเปล่า
มีคนมายืนข้างๆฉันตั้งแต่เมื่อไหรเนี่ย
“ สวัสดีจะ ^_^ ”
หญิงสาวน่ารักกล่าวทักทายฉัน
“ ..........สวัสดีจะ...^_^… ”
“ เธอคงย้ายมาใหม่หละสินะ ”
“ ใช่ ”
เหมือนกับสวรรค์ยังคงมีเมตตากับฉันอยู่บ้าง ที่ส่งเธอผู้น่ารักมาเป็นไกด์พาฉันเดินเข้าไปในโรงเรียน
“ แล้วเธออยู่ห้องไหนหละ ”
“ รู้สึกจะ 5-A ” คือ....ฉันจำห้องฉันไม่ได้ น่าจะห้อง A นั่นแหละ
“ จริงเหรอ ^-^ งั้นก็ห้องเดียวกับฉันเลย ”
“ ดีใจจัง ^_^ ” นี่ฉันได้อยู่ห้องเดียวกับเธอด้วยเหรอเนี่ย ว้าว...
“ ฉัน คังฮีจิน เป็นหัวหน้าห้อง 5-A ”
“ ฉัน จองจียัง ยินดีที่ได้รู้จัก ”
“ เช่นกันจะ ^_^ ”
ฉันชอบเธอจัง รอยยิ้มของเธอทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย
ฉันเหลือบมองไปข้างหลัง เพราะว่าฉันมีเซ้นต์แปลกๆ
“ ฮีจินระวัง Oo O ”
ฉันร้องบอกฮีจินให้เธอหลบรถมอเตอร์ไซร์ที่ขี่มาด้วยความเร็ว
ไม่ทันที่ฉันกับฮีจินจะตั้งตัว
ฉันกับฮีจินก็ล้มลงไปกองกับพื้นซีเมนต์แข็งๆแล้ว
เพราะพวกซิ่งมอเตอร์ไซร์ 3 คันนั้นแท้ๆเลย
“ ฮีจินเป็นไงบ้าง ”
“ ฉันไม่เป็นอะไร เธอหละ ”
“ นิดหน่อย ”
“ ว๊าย....ไม่นิดแล้วแหละ เลือดออกเยอะเลย ”
ที่จริงมันก็ไม่นิดหรอก ฉันรู้สึกเจ็บมาก
โอ๊ย...........เข่าฉัน หน๋อยแน่ คิดว่าเฉี่ยวแล้วหนีหรอ
ฮีจินพาฉันไปที่ห้องพยาบาล เพื่อทำแผล
เสียงเปิดประตูห้องพยาบาลดังขึ้น ขณะที่ฉันกำลังทำแผลอยู่
สักพักก็มีผู้ชายสามคนเดินเข้ามาที่ห้องพยาบาล
-------------------------------------------------------------------------------------------
ทำไมฮีจินถึงทำท่าทางตกใจและตื่นเต้นขนาดนั้นด้วยหละ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น