ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เหตุเกิดในชั่วโมงชีวะ(ฟิสิกส์)
“ป้าค่ะ วันนี้ฉันจะกลับช้านะ”
“อืม…จะไปไหนล่ะ”
“เปล่าค่ะ ฉันมีสอบซ่อมภูมิศาสตร์ตอนเย็นน่ะ (T^T) ”
“หนังสือน่ะหัดอ่านซะบ้าง ไม่อ่านแล่วจะสอบผ่านได้ยังไง”
“ก็ภูมิศาสตร์มันน่าเบื่อนี่นา แล้วฉันก็คงเกิดมาเพื่อสอบซ่อมภูมิศาสตร์แน่ๆเลย” เศร้าจัง
“ไม่หรอก…(เสียงคล้ายจะปลอบใจ) แต่แกเกิดมาเพื่อสอบตกทุกวิชาต่างหาก เพราะแกไม่เคยสอบวิชาไหนผ่านอยู่แล้วนี่ (^_^) “
“ป้าค่ะ!!! (งอนๆๆๆ (T^T) ) ไปแล้วนะ หวัดดีค่ะ”
“อ๊ากกกก!!! เจน ฉันจะบ้าตาย เพราะไอ้ขี้เก็กนั่นคนเดียว ฉันถึงต้องแหกขี้ตาตื่นมาโรงเรียนแต่เช้าเนี่ย”
“ทำไม เมื่อเช้าเธอมาโรงเรียนพร้อมพี่ฟ้าเหรอ”
“ใช่ (=_=) “
“จริงเหรอ (OoO) ฉันล่ะอยากเป็นเธอจริงๆเลย ยัยฝัน”
“ใช่ฉันมาโรงเรียนพร้อมไอ้ขี้เก็กนั่น แล้วถ้าเธอมาเป็นฉันได้ล่ะก็ ฉันก็คงจะรู้สึกดีกว่านี้เยอะเลย”
“คำก็”ไอ้ขี้เก็ก”สองคำก็”ไอ้ขี้เก็ก” ทำไมเธอต้องเรียกพี่ฟ้าอย่างนั้นด้วยนะ”
“ก็หมอนั่นมันขี้เก็กจริงๆนี่นา แล้วฉันก็จะเรียกอย่างนี้ต่อไปด้วย ถ้าแกอยากรู้แกก็ต้องทนต่อไป แต่ถ้าแกทนฟังคำว่า”ไอ้ขี้เก็ก”ไม่ได้ก็ไม่ต้องฟัง” ต้องเข้าใจนะว่าเวลาฉันโมโห งอน หรือตื่นเต้นทีไร ฉันจะใช้คำว่า”แก”ทันทีเลย
“เออๆ ก็ได้ๆ ฉันจะทนฟังแกอีกสักหน่อยไว้ฉันพอใจแล้วฉันค่อยว่าแกใหม่”
…( - -*) ฟังดูไม่ค่อยจริงใจเลยแฮะ… แต่เอาเถอะเพราะถ้าฉันไม่เล่าให้ยัยนี่ฟัง สมองน้อยๆของฉันต้องเป็นอันตรายเนื่องจากเก็บกดมากเกินไปแน่ๆเลย
“ก็เธอลองคิดดูนะ ฉันอุตส่าห์รีบตื่นแต่เช้า ส่วนตอนเย็นก็บอกป้าไว้แล้วว่ามีสอบซ่อมภูมิศาสตร์(อันนี้เป็นความจริงที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ (T^T) ) กะว่าจะได้ไม่ต้องเจอกับไอ้ขี้เก็กนั่นแต่เธอเชื่อมั้ย!!! พอเปิดประตูหน้าบ้านออกมานะ หมอนั่นก็ยืนพิงกำแพงรอฉันอยู่เรียบร้อยแล้ว แถมยังบอกว่าจะย้ายมาอยู่โรงเรียนเดียวกันอีก อ๊ากกกก…นี่ยัยเจนเธอว่าไอ้ขี้เก็กนั่นยังสติดีอยู่รึเปล่า ฉันล่ะไม่เข้าใจจริงๆว่าฉันไปทำบาปกำอะไรไว้กับหมอนั่นหรือเปล่าถึงได้ตามรังควานฉันนัก ฉันล่ะอยากรู้จริงๆว่าหมอนั่นกำลังคิดอะไรอยู่…”
“ห๊า!!! ยัยฝัน แกว่า อะไรนะ แกว่าพี่ฟ้าย้ายมาอยู่โรงเรียนเรางั้นเหรอ จริงเหรอแก เอ๊ะ!!! แล้วแกรู้ได้ยังไงเนี่ย… แกอธิบายทุกอย่างมาเดี๋ยวนี้เลยนะ อ๊ะ ไม่ต้องๆ ไม่ต้องแล้ว เอาไว้เล่าทีหลัง ตอนนี้ฉันต้องไปแนะนำตัวกับพี่ฟ้าก่อนล่ะ แล้วเจอกันตอนเที่ยงนะ”
“เฮ้…เดี๋ยวอาจารย์ยังไม่ปล่อยเลยนะ”
”ไม่เป็นไรหรอกอาจารย์หลับอยู่แกไม่เห็นเหรอ ฉันไปก่อนน้าาาาา (>_<) “
“เฮ้… เฮ้… งั้นฉันฝากบอกไอ้ขี้เก็กด้วนนะว่าให้กลับบ้านเอง เฮ้ เธอได้ฟังฉันบ้างมั้ยเนี่ย ยัยเจน”
ขอบใจนะ ซึ้งใจมากเลย… พูดมาตั้งนานไม่ฟัง แต่พอบอกว่าอยู่โรงเรียนเดียวกันดันได้ยิน นี่เธอเป็นเพื่อนประสาอะไรของเธอเนี่ย ยัยเจน (=_=”)
“กรี๊ดดดดดดด”
“อ๊ายยยย…”
“ดูสิๆ น่ารักเนอะ”
(-*-) แอะอะอะไรกันอีกนะน่ารำคาญชะมัด
“พี่ฟ้าน่ารักจังเลยเนอะ”
อะ… อะไรนะ พี่ฟ้างั้นเหรอ
ไอ้ขี้เก็กนั่นมาที่นี่ทำไมกันนะ อ๊ากกกก อยากจะบ้าตาย
“กรี๊ดดดด ยัยฝันฉะ…ฉันคงไม่ต้องไปหาพี่ฟ้าแล้วล่ะ”
อ๊ากกกก ยัยเจน เธอเรียกชื่อฉันทำไมกัน ถ้าคนอื่นรู้ว่าฉันกับหมอนั่นอยู่บ้านเดียวกัน!? (ToT) ชีวิตฉันต้องหาความสงบสุขไม่ได้อีกเลยแน่ๆ(ถึงแม้ว่ามันจะไม่เคยสงบสุขอยู่แล้วก็เถอะ แต่ฉันไม่อยากข้องเกี่ยวกับนายนั่นเลยจริงๆนะ ก็นายนั่นชอบทำให้ฉันนึกถึงเรื่องที่ฉันพยายามลืมมาตลอด 7 ปีนี่นา)
เผ่นดีกว่า
อ๊ากกกก!!! ตายล่ะไอ้ขี้เก็กนั่นอยู่ที่ประตูหน้าห้องนี่นา แล้วฉันจะหนีออกไปทางไหนล่ะ หรือฉันจะปลุกคุณป้าหน้าห้อง(อาจารย์)ให้มาจัดการกับหมอนั่นดี(ก็หมอนั่นโดดเรียนมานี่นา) (=_=) แต่คุณป้านั่นก็บ้าดาราอีกนั่นแหละ เอาวะ เอาไงเอากันปีนหนีไปทางหน้าต่างนี่แหละคงไม่สูงเท่าไหร่หรอก ยังไงก็คงดีกว่าเจอหน้าไอ้ขี้เก็กนั่นล่ะ อึ๊บบบบ…
“นี่!!! เธอทำอะไรของเธอน่ะ”
อ๊ากกกก ไอ้ขี้เก็กนั่นเห็นฉันแล้ว ทำไงดี (>_<)
“ลงมาเธอปีนขึ้นไปทำไมกันน่ะ ยัยหมูตอน ถ้าเธอตกลงไปแผ่นดินต้องทรุดแน่ๆเลย ลงมานะ”
“ม่ายยยย… ไม่ต้องมายุ่งกับฉันแล้วก็ไม่ต้องมาทักฉันที่โรงเรียนด้วย ปล่อยนะฉันกำลังรีบ” ฉันต้องรีบไปก่อนที่คนอื่นจะเห็นว่านายยืนดึงเสื้อฉันอยู่นะ
“รีบลงไปตายรึไง ยัยบ๊อง นี่มันชั้น 3 นะ”
ชั้น3!!! (OoO) โอยจะเป็นลม… เจนช่วยด้วย ช่วยทำอะไรก็ได้ที่จะช่วยเพื่อนสุดที่รักของเธอให้รอดพ้นจากสถานการณ์แบบนี้ซักที ฉันไม่อยากให้ไอ้ขี้เก็กนี่รู้หรอกนะว่าฉันเป็นโรคกลัวความสูงมากขนาดไหน…
“นี่ ตื่นๆ ตื่นได้แล้วนะยัยฝัน ฉันจะกลับบ้านแล้ว”
“เจน… (OoO) ฉันตายรึยังเนี่ยฉันตกตึกลงมาตายไปแล้วใช่มั้ยเนี่ย ไม่ๆๆ ไม่จริงใช่มั้ย ฉันยังไม่ตายใช่มั้ย”
“เออๆ แกยังไม่ตาย ยังไม่มีใครบอกเลยนะว่าแกตายน่ะ แต่…ใครใช้ให้แกปีนหน้าต่างน่ะห๊าาา นั่นมันชั้น 3 เชียวนะ นี่ถ้าพี่ฟ้าไม่จับแกไว้นะ แกคงได้ลงมานอนให้หนอนเจาะสมองเล่นไปแล้ว”
“ก็… ก็ปกติเราเรียนชีวะชั้น 2 ไม่ใช่เหรอ”
“นี่ยัยฝัน ตอนนั้นเราเรียนฟิสิกส์อยู่นะนี่แกโง่ขนาดแยกสองวิชานี้ไม่ออกเลยรึไง”
“ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้นซะหน่อย”
“แต่เธอก็แยกสองวิชานี้ไม่ออกใช่มั้ยล่ะ”
“(=_=”)…เอ่อ…”
“เออๆ ช่างมันเถอะ ฉันรู้ว่าฉันเข้าใจไม่ผิด แต่แกอยู่บ้านเดียวกับพี่ฟ้าจริงน่ะเหรอ”
“(OoO) ใครบอกเธอกันน่ะ”
“โอ๊ย เขารู้กันทั้งโรงเรียนแล้ว แล้วทำไมแกไม่บอกฉัน”
ฉันจะเล่าให้เธอฟังตั้งแต่คาบชีวะ เอ๊ย ฟิสิกส์แล้วนะแต่เธอไม่สนใจเองนี่นา (-*-)
“แล้วทำไมแกต้องกลัวพี่ฟ้าขนาดนั้นด้วยล่ะ”
“ฉันไม่ได้กลัวไอ้ขี้เก็กนั่นนะ”
“แล้วแกหนีพี่ฟ้าทำไมมิทราบ ก่อนหน้านี้แกก็ชอบพี่ฟ้าไม่ใข่เหรอ”
“ก็นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว”
“ฉันล่ะไม่เข้าใจแกจริงๆ ถ้าฉันเป็นแกนะ ฉันจะทำให้พี่ฟ้าหันมาสนใจฉันให้ได้เลย”
“ก็ฉัน…ฉัน”
อ๊ากกกก เจน ฉันขอโทษนะ ฉันก็ไม่อยากปิดบังเธอหรอกนะ แต่ฉันไม่รู้จะเริ่มต้นเล่าในเรื่องที่ฉันพยายามลืมมาตลอด 7 ปี ให้เธอฟังยังไงดี ฉันสัญญานะว่าฉันจะเล่าให้เธอฟัง แต่มันยังไม่ใช่ตอนนี้หรอกนะ
“ยัยหมูตอน กลับบ้านได้แล้ว (>o<)” เสียงตะโกนมาแต่ไกล
“โอ๊ะๆๆๆ ไอ้ขี้เก็กมาแล้วฉันต้องรีบไปแล้ว ถ้าหมอนั่นถามก็บอกว่าฉันกลับบ้านไปนานแล้วนะ ไปแล้วนะ บ้ายบาย”
“ไม่ได้นะ ยัยฝันพี่ฟ้าอุตส่าห์มารับเธอกลับบ้านเชียวนะ ถ้าเธอหนีกลับไปอย่างเนี้ยมันไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ”
“ไม่หรอก ไอ้ขี้เก็กนั่นไม่ได้มารับฉันกลับบ้านหรอก แต่หมอนั่นกลับบ้านไม่ถูกต่างหากล่ะ”
“พี่ฟ้า(-O-)!!! เร็วๆค่ะ ยัยฝันกำลังจะกลับบ้านแล้ววววววว”
“ยัยเจน เธอทำอย่างนี้ได้ยังไงเนี่ย (T^T)”
“โฮ่… เธอจะหนีฉันกลับบ้านเหรอ ยัยหมูตอน ไม่มีทางซะหรอก คอยดูนะฉันจะกลับไปบอกป้าเธอว่าเธอหนีฉันกลับบ้าน”
“ไม่นะ ฉันไม่ได้หนีนายกลับบ้านนะ แต่ฉันกำลังรีบ นายกลับบ้านเองก็แล้วกัน”
“โอ๊ยยยย ยัยฝัน เธอก็กลับกับพี่ฟ้าไม่เห็นเป็นอะไรเลย”
“ช่ายๆๆ (>o< )”
ดูนายอารมณ์ดีจังเลยนะ ไอ้ขี้เก็ก…
“ม่ายยย( - -)(- -)(- - ) กลับบ้านกับนายกว่าจะถึงบ้านเหนื่อยตายพอดี ปล่อยฉันน้าาาาา”
“ไปก่อนนะคร้าบบบ แล้วเจอกันพรุ่งนี้”
“ปล่อยฉันนะ ยัยเจนเธอปล่อยให้เพื่อนเธอโดนลากไปต่อหน้าต่อตาได้ยังไง(T_T)”
“ขอโทษนะฝัน” แต่ฉันไม่สามารถขัดใจคนหน้าตาอย่างพี่ฟาได้จริงๆ
แต่น้ำเสียงเธอไม่ได้สำนึกเลยนะยะ…
โอย…ฉันจะกลับบ้านยังไงล่ะทีนี้ ก็ยัยพวกที่หลงผิดมาคลั่งไคล้ไอ้ขี้เก็กนี่น่ะ คอยดักซุ่มแล้วก็วิ่งตามอยู่ตลอดทางเลยนี่นา นอกจากคำว่า”หมูตอน” กับความสูงแล้ว อีกอย่างที่ฉันเกลียดก็คือการวิ่งนี่แหละ (T^T)
***********************************จะพยายามอัพให้เร็วกว่านี้นะคะ อะโฮะๆๆๆๆๆ(>๐<)*********************
“อืม…จะไปไหนล่ะ”
“เปล่าค่ะ ฉันมีสอบซ่อมภูมิศาสตร์ตอนเย็นน่ะ (T^T) ”
“หนังสือน่ะหัดอ่านซะบ้าง ไม่อ่านแล่วจะสอบผ่านได้ยังไง”
“ก็ภูมิศาสตร์มันน่าเบื่อนี่นา แล้วฉันก็คงเกิดมาเพื่อสอบซ่อมภูมิศาสตร์แน่ๆเลย” เศร้าจัง
“ไม่หรอก…(เสียงคล้ายจะปลอบใจ) แต่แกเกิดมาเพื่อสอบตกทุกวิชาต่างหาก เพราะแกไม่เคยสอบวิชาไหนผ่านอยู่แล้วนี่ (^_^) “
“ป้าค่ะ!!! (งอนๆๆๆ (T^T) ) ไปแล้วนะ หวัดดีค่ะ”
“อ๊ากกกก!!! เจน ฉันจะบ้าตาย เพราะไอ้ขี้เก็กนั่นคนเดียว ฉันถึงต้องแหกขี้ตาตื่นมาโรงเรียนแต่เช้าเนี่ย”
“ทำไม เมื่อเช้าเธอมาโรงเรียนพร้อมพี่ฟ้าเหรอ”
“ใช่ (=_=) “
“จริงเหรอ (OoO) ฉันล่ะอยากเป็นเธอจริงๆเลย ยัยฝัน”
“ใช่ฉันมาโรงเรียนพร้อมไอ้ขี้เก็กนั่น แล้วถ้าเธอมาเป็นฉันได้ล่ะก็ ฉันก็คงจะรู้สึกดีกว่านี้เยอะเลย”
“คำก็”ไอ้ขี้เก็ก”สองคำก็”ไอ้ขี้เก็ก” ทำไมเธอต้องเรียกพี่ฟ้าอย่างนั้นด้วยนะ”
“ก็หมอนั่นมันขี้เก็กจริงๆนี่นา แล้วฉันก็จะเรียกอย่างนี้ต่อไปด้วย ถ้าแกอยากรู้แกก็ต้องทนต่อไป แต่ถ้าแกทนฟังคำว่า”ไอ้ขี้เก็ก”ไม่ได้ก็ไม่ต้องฟัง” ต้องเข้าใจนะว่าเวลาฉันโมโห งอน หรือตื่นเต้นทีไร ฉันจะใช้คำว่า”แก”ทันทีเลย
“เออๆ ก็ได้ๆ ฉันจะทนฟังแกอีกสักหน่อยไว้ฉันพอใจแล้วฉันค่อยว่าแกใหม่”
…( - -*) ฟังดูไม่ค่อยจริงใจเลยแฮะ… แต่เอาเถอะเพราะถ้าฉันไม่เล่าให้ยัยนี่ฟัง สมองน้อยๆของฉันต้องเป็นอันตรายเนื่องจากเก็บกดมากเกินไปแน่ๆเลย
“ก็เธอลองคิดดูนะ ฉันอุตส่าห์รีบตื่นแต่เช้า ส่วนตอนเย็นก็บอกป้าไว้แล้วว่ามีสอบซ่อมภูมิศาสตร์(อันนี้เป็นความจริงที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ (T^T) ) กะว่าจะได้ไม่ต้องเจอกับไอ้ขี้เก็กนั่นแต่เธอเชื่อมั้ย!!! พอเปิดประตูหน้าบ้านออกมานะ หมอนั่นก็ยืนพิงกำแพงรอฉันอยู่เรียบร้อยแล้ว แถมยังบอกว่าจะย้ายมาอยู่โรงเรียนเดียวกันอีก อ๊ากกกก…นี่ยัยเจนเธอว่าไอ้ขี้เก็กนั่นยังสติดีอยู่รึเปล่า ฉันล่ะไม่เข้าใจจริงๆว่าฉันไปทำบาปกำอะไรไว้กับหมอนั่นหรือเปล่าถึงได้ตามรังควานฉันนัก ฉันล่ะอยากรู้จริงๆว่าหมอนั่นกำลังคิดอะไรอยู่…”
“ห๊า!!! ยัยฝัน แกว่า อะไรนะ แกว่าพี่ฟ้าย้ายมาอยู่โรงเรียนเรางั้นเหรอ จริงเหรอแก เอ๊ะ!!! แล้วแกรู้ได้ยังไงเนี่ย… แกอธิบายทุกอย่างมาเดี๋ยวนี้เลยนะ อ๊ะ ไม่ต้องๆ ไม่ต้องแล้ว เอาไว้เล่าทีหลัง ตอนนี้ฉันต้องไปแนะนำตัวกับพี่ฟ้าก่อนล่ะ แล้วเจอกันตอนเที่ยงนะ”
“เฮ้…เดี๋ยวอาจารย์ยังไม่ปล่อยเลยนะ”
”ไม่เป็นไรหรอกอาจารย์หลับอยู่แกไม่เห็นเหรอ ฉันไปก่อนน้าาาาา (>_<) “
“เฮ้… เฮ้… งั้นฉันฝากบอกไอ้ขี้เก็กด้วนนะว่าให้กลับบ้านเอง เฮ้ เธอได้ฟังฉันบ้างมั้ยเนี่ย ยัยเจน”
ขอบใจนะ ซึ้งใจมากเลย… พูดมาตั้งนานไม่ฟัง แต่พอบอกว่าอยู่โรงเรียนเดียวกันดันได้ยิน นี่เธอเป็นเพื่อนประสาอะไรของเธอเนี่ย ยัยเจน (=_=”)
“กรี๊ดดดดดดด”
“อ๊ายยยย…”
“ดูสิๆ น่ารักเนอะ”
(-*-) แอะอะอะไรกันอีกนะน่ารำคาญชะมัด
“พี่ฟ้าน่ารักจังเลยเนอะ”
อะ… อะไรนะ พี่ฟ้างั้นเหรอ
ไอ้ขี้เก็กนั่นมาที่นี่ทำไมกันนะ อ๊ากกกก อยากจะบ้าตาย
“กรี๊ดดดด ยัยฝันฉะ…ฉันคงไม่ต้องไปหาพี่ฟ้าแล้วล่ะ”
อ๊ากกกก ยัยเจน เธอเรียกชื่อฉันทำไมกัน ถ้าคนอื่นรู้ว่าฉันกับหมอนั่นอยู่บ้านเดียวกัน!? (ToT) ชีวิตฉันต้องหาความสงบสุขไม่ได้อีกเลยแน่ๆ(ถึงแม้ว่ามันจะไม่เคยสงบสุขอยู่แล้วก็เถอะ แต่ฉันไม่อยากข้องเกี่ยวกับนายนั่นเลยจริงๆนะ ก็นายนั่นชอบทำให้ฉันนึกถึงเรื่องที่ฉันพยายามลืมมาตลอด 7 ปีนี่นา)
เผ่นดีกว่า
อ๊ากกกก!!! ตายล่ะไอ้ขี้เก็กนั่นอยู่ที่ประตูหน้าห้องนี่นา แล้วฉันจะหนีออกไปทางไหนล่ะ หรือฉันจะปลุกคุณป้าหน้าห้อง(อาจารย์)ให้มาจัดการกับหมอนั่นดี(ก็หมอนั่นโดดเรียนมานี่นา) (=_=) แต่คุณป้านั่นก็บ้าดาราอีกนั่นแหละ เอาวะ เอาไงเอากันปีนหนีไปทางหน้าต่างนี่แหละคงไม่สูงเท่าไหร่หรอก ยังไงก็คงดีกว่าเจอหน้าไอ้ขี้เก็กนั่นล่ะ อึ๊บบบบ…
“นี่!!! เธอทำอะไรของเธอน่ะ”
อ๊ากกกก ไอ้ขี้เก็กนั่นเห็นฉันแล้ว ทำไงดี (>_<)
“ลงมาเธอปีนขึ้นไปทำไมกันน่ะ ยัยหมูตอน ถ้าเธอตกลงไปแผ่นดินต้องทรุดแน่ๆเลย ลงมานะ”
“ม่ายยยย… ไม่ต้องมายุ่งกับฉันแล้วก็ไม่ต้องมาทักฉันที่โรงเรียนด้วย ปล่อยนะฉันกำลังรีบ” ฉันต้องรีบไปก่อนที่คนอื่นจะเห็นว่านายยืนดึงเสื้อฉันอยู่นะ
“รีบลงไปตายรึไง ยัยบ๊อง นี่มันชั้น 3 นะ”
ชั้น3!!! (OoO) โอยจะเป็นลม… เจนช่วยด้วย ช่วยทำอะไรก็ได้ที่จะช่วยเพื่อนสุดที่รักของเธอให้รอดพ้นจากสถานการณ์แบบนี้ซักที ฉันไม่อยากให้ไอ้ขี้เก็กนี่รู้หรอกนะว่าฉันเป็นโรคกลัวความสูงมากขนาดไหน…
“นี่ ตื่นๆ ตื่นได้แล้วนะยัยฝัน ฉันจะกลับบ้านแล้ว”
“เจน… (OoO) ฉันตายรึยังเนี่ยฉันตกตึกลงมาตายไปแล้วใช่มั้ยเนี่ย ไม่ๆๆ ไม่จริงใช่มั้ย ฉันยังไม่ตายใช่มั้ย”
“เออๆ แกยังไม่ตาย ยังไม่มีใครบอกเลยนะว่าแกตายน่ะ แต่…ใครใช้ให้แกปีนหน้าต่างน่ะห๊าาา นั่นมันชั้น 3 เชียวนะ นี่ถ้าพี่ฟ้าไม่จับแกไว้นะ แกคงได้ลงมานอนให้หนอนเจาะสมองเล่นไปแล้ว”
“ก็… ก็ปกติเราเรียนชีวะชั้น 2 ไม่ใช่เหรอ”
“นี่ยัยฝัน ตอนนั้นเราเรียนฟิสิกส์อยู่นะนี่แกโง่ขนาดแยกสองวิชานี้ไม่ออกเลยรึไง”
“ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้นซะหน่อย”
“แต่เธอก็แยกสองวิชานี้ไม่ออกใช่มั้ยล่ะ”
“(=_=”)…เอ่อ…”
“เออๆ ช่างมันเถอะ ฉันรู้ว่าฉันเข้าใจไม่ผิด แต่แกอยู่บ้านเดียวกับพี่ฟ้าจริงน่ะเหรอ”
“(OoO) ใครบอกเธอกันน่ะ”
“โอ๊ย เขารู้กันทั้งโรงเรียนแล้ว แล้วทำไมแกไม่บอกฉัน”
ฉันจะเล่าให้เธอฟังตั้งแต่คาบชีวะ เอ๊ย ฟิสิกส์แล้วนะแต่เธอไม่สนใจเองนี่นา (-*-)
“แล้วทำไมแกต้องกลัวพี่ฟ้าขนาดนั้นด้วยล่ะ”
“ฉันไม่ได้กลัวไอ้ขี้เก็กนั่นนะ”
“แล้วแกหนีพี่ฟ้าทำไมมิทราบ ก่อนหน้านี้แกก็ชอบพี่ฟ้าไม่ใข่เหรอ”
“ก็นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว”
“ฉันล่ะไม่เข้าใจแกจริงๆ ถ้าฉันเป็นแกนะ ฉันจะทำให้พี่ฟ้าหันมาสนใจฉันให้ได้เลย”
“ก็ฉัน…ฉัน”
อ๊ากกกก เจน ฉันขอโทษนะ ฉันก็ไม่อยากปิดบังเธอหรอกนะ แต่ฉันไม่รู้จะเริ่มต้นเล่าในเรื่องที่ฉันพยายามลืมมาตลอด 7 ปี ให้เธอฟังยังไงดี ฉันสัญญานะว่าฉันจะเล่าให้เธอฟัง แต่มันยังไม่ใช่ตอนนี้หรอกนะ
“ยัยหมูตอน กลับบ้านได้แล้ว (>o<)” เสียงตะโกนมาแต่ไกล
“โอ๊ะๆๆๆ ไอ้ขี้เก็กมาแล้วฉันต้องรีบไปแล้ว ถ้าหมอนั่นถามก็บอกว่าฉันกลับบ้านไปนานแล้วนะ ไปแล้วนะ บ้ายบาย”
“ไม่ได้นะ ยัยฝันพี่ฟ้าอุตส่าห์มารับเธอกลับบ้านเชียวนะ ถ้าเธอหนีกลับไปอย่างเนี้ยมันไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ”
“ไม่หรอก ไอ้ขี้เก็กนั่นไม่ได้มารับฉันกลับบ้านหรอก แต่หมอนั่นกลับบ้านไม่ถูกต่างหากล่ะ”
“พี่ฟ้า(-O-)!!! เร็วๆค่ะ ยัยฝันกำลังจะกลับบ้านแล้ววววววว”
“ยัยเจน เธอทำอย่างนี้ได้ยังไงเนี่ย (T^T)”
“โฮ่… เธอจะหนีฉันกลับบ้านเหรอ ยัยหมูตอน ไม่มีทางซะหรอก คอยดูนะฉันจะกลับไปบอกป้าเธอว่าเธอหนีฉันกลับบ้าน”
“ไม่นะ ฉันไม่ได้หนีนายกลับบ้านนะ แต่ฉันกำลังรีบ นายกลับบ้านเองก็แล้วกัน”
“โอ๊ยยยย ยัยฝัน เธอก็กลับกับพี่ฟ้าไม่เห็นเป็นอะไรเลย”
“ช่ายๆๆ (>o< )”
ดูนายอารมณ์ดีจังเลยนะ ไอ้ขี้เก็ก…
“ม่ายยย( - -)(- -)(- - ) กลับบ้านกับนายกว่าจะถึงบ้านเหนื่อยตายพอดี ปล่อยฉันน้าาาาา”
“ไปก่อนนะคร้าบบบ แล้วเจอกันพรุ่งนี้”
“ปล่อยฉันนะ ยัยเจนเธอปล่อยให้เพื่อนเธอโดนลากไปต่อหน้าต่อตาได้ยังไง(T_T)”
“ขอโทษนะฝัน” แต่ฉันไม่สามารถขัดใจคนหน้าตาอย่างพี่ฟาได้จริงๆ
แต่น้ำเสียงเธอไม่ได้สำนึกเลยนะยะ…
โอย…ฉันจะกลับบ้านยังไงล่ะทีนี้ ก็ยัยพวกที่หลงผิดมาคลั่งไคล้ไอ้ขี้เก็กนี่น่ะ คอยดักซุ่มแล้วก็วิ่งตามอยู่ตลอดทางเลยนี่นา นอกจากคำว่า”หมูตอน” กับความสูงแล้ว อีกอย่างที่ฉันเกลียดก็คือการวิ่งนี่แหละ (T^T)
***********************************จะพยายามอัพให้เร็วกว่านี้นะคะ อะโฮะๆๆๆๆๆ(>๐<)*********************
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น