คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 [rewritten version]
CHAPTER 6
วัน่อมา
วันนี้ารเรียนทุอย่า็ผ่านไป้วยีรับ
ผมในานะหัวหน้าห้อ็ไม่มีอะไรแปลๆหรือภาระหนัๆให้ผมลุ้มใ
อีอย่า เมื่อเ้าพ่อับแม่ลับีนไปแล้วรับ
ท่านบอว่าะแวะมาหาทุอาทิย์และย้ำให้ผมูแลน้อ้วย
ผมบอท่านว่าถึท่านไม่สั่ผม็ทำแน่นอนรับ
บาทีผมอาะไปเย็นนี้เลย....
“เอ่อ...เหมยลี่”
ู่ๆอฮยอนที่นั่้าผม็เรียผมึ้นมารับ....แวบนึที่ผมหยุหายใ
เป็นเพราะวามใ ไม่ิว่าเธอะเรียผมล่ะมั้รับ ผมรีบหันไปหาเธอ่อนเธอะถามผม่อรับ
“ะไปทำานภาษาอัฤษันเลยไหม”
ผมเบิาว้าหลัอฮยอนพูบ
พลันนึถึานที่อาารย์สั่เมื่อวาน็ถึบาอ้อ
“เอ้อ ลืมไปเลย” ลืมริๆรับ
เอาเป็นว่า่อยไปูน้อพรุ่นี้แทน “ไปเลย็ไ้” ผมอบลับไป เธอพยัหน้าหึหั่อนะเ็บระเป๋า
ผมเอ็เ่นัน เ็บหนัสือใส่ระเป๋า่อนะหันไปหาแทยอนที่นั่อยู่้าหลั
“แทยอน”
“หือ”
“ไปทานไอิมนเียวนะวันนี้ัน้อทำานอัฤษอ่ะ”
“อ่า......”
สีหน้าเธอูหม่นลเล็น้อยรับ
เป็นนเ็บอาารไม่เ่สินะ
ผมอ่านใเธอาสีหน้าไ้่ายมารับ
“แทยอน...ไม่ล้าไปหาแบฮยอนแล้วหรอ”
“....”
เธอพยัหน้า “เาไม่ไ้อบ...”
“เอาอีแล้ว”
ผมเอื้อมมือไปยีหัวเธอ้วยวามเอ็นู
เธอยู่ปาน้อยๆพร้อมหลับาปี๋เมื่อมืออผมแะหัวเธอรับ “อย่าิมาสิ
เาเ้ามาุยับเรา็ริแ่ไม่ไ้แปลว่าเธอะไม่มีโอาสนะแทยอน
วันนี้ลอเ้าไปุยับเาูสิ”
“อ่า...เราไม่ล้าริๆนะเหมยลี่”
“ไม่ล้า็้อล้าอ่ะ
ระวันนะแทยอน!”
ผมหัวเราะร่าท้ายประโยเมื่อแทยอนทำหน้าเหวอ “ไปันเลยไหมอฮยอน”
ับทสนทนาับแทยอน่อนะหันไปหาอฮยอน เธอพยัหน้ารับ
่อนเราสอนะเินออาห้อ โยผมไม่ลืมที่ะโบมือให้แทยอน
++++++++++++++++++++++
ผมเินลับอนโมาพร้อมอฮยอน
ระหว่าทาไม่มีใรพูอะไร นอนนี้....พวเรา็มาถึห้อผมันแล้วรับ
ผมเสียบีย์าร์ ่อนะเินนำเธอเ้าไปในห้อ
“อฮยอนนั่รอที่โ๊ะเลย
เราไปหยิบระาษแป๊บ” ผมบอเธอรับ พอผมเห็นเธอพยัหน้ารับผมึเ็บระเป๋า่อนะเินไปหยิบระาษออมารับ
โีที่ห้อนั่เล่นมีโ๊ะี่ปุ่นให้นั่ทำานหน้าทีวีรับ
ถ้าเ้ามานั่ทำานในห้อนอนผมไม่ีนั อใ้ผู้ายในห้อรวมถึบ็อเอร์ที่ผมยัไม่ไ้เ็บอาทำให้เธอสสัยไ้
ผมลับมาที่โ๊ะในส่วนอห้อนั่เล่นที่อฮยอนนั่รออยู่แล้ว
เธอมอผมาแป๋วไม่พูอะไร ผมวาระาษพร้อมับนั่้าๆเธอ หนัสือภาษาอัฤษวาอยู่บนโ๊ะเหมือนะเป็นออฮยอนที่หยิบออมาวาไว้เมื่อรู่
.......
“เอ่อ...ทำเลยไหม
หรืออฮยอนอยาินอะไร่อนรึเปล่า”
“....”
เธอส่ายหัว “ทำานเลยีว่า”
“....”
แบบนี้็่ายีรับ ผมเริ่มเปิหนัสือ่อนะลอหาศัพท์ “เอาำไรีหว่า...”
พอสอส่ายสายาอ่านเือบทุบรรทัในบทอย่าั้ใ
นไม่ทันไ้สัเอะไร...
อะไรหอมๆ
อ๋อ...อฮยอน
......หือ
ิบ
หาย
ผมั้ใอ่านนไม่ทันไ้สัเว่าอฮยอนยับมานั่ใล้ผมและะโหน้ามาอ่านเหมือนันรับ
วามหอมอแมพูหรือโโลน์นั้นผม็ไม่แน่ในัแ่มันหอมนผมเผลอสูเ้าไป
‘ึั ึั’
ไม่ใ่ว่าไม่เยมีแฟนหรือเ้าใล้ผู้หินไหน แ่ผมลับใเ้นแรเหมือนนเพิ่มีวามรั.....
บ้าไปแล้วลู่หาน
“เอาำนี้ ำนี้ แล้ว็ำนี้”
เสียอเธอเรียสิผมลับืนมา ผมยับออห่าาอฮยอนที่ำลัป้ายปาาไฮไลท์ลบนศัพท์ที่เธอเลือ
“อฮยอน เธอเลือศัพท์เลย เี๋ยวเราเียนเอ”
“อ่า...โอเ”
ผม้อระวัให้มาว่านี้แล้วรับ
++++++++++++++++++
ทำานเสร็แล้ววววว
ผมถอนหายใพรูเ่นเียวับอฮยอน
เธอเ็บหนัสืออเธอใส่ระเป๋าเ่นเียวับผมที่เอาใบานมาถือไว้
“เี๋ยวเ็บานไว้ที่เรานี่แหละ”
ผมเอ่ย เธอพยัหน้าเล็น้อยโยไม่ไ้หันมามอหน้าผมรับ ผมเลยรีบวิ่เ้าไปในห้อและเ็บานใส่แฟ้มให้เรียบร้อย่อนะเินลับออมาเพื่อะไปส่เธอ้าล่า
“เี๋ยวเราลไปส่้าล่านะ”
“อ่า
ไม่เป็นไรหรอ”
“ไม่ไ้ๆ
เราเป็นเ้าอห้อนะ” ผมอบลับไป เธอทำสีหน้าเรใแวบนึ่อนะปรับสีหน้าให้เป็นปิ
“อื้อ”
สุท้ายเธอ็ยอมแ่โยี
มือเรียวถือระเป๋านัเรียนไว้่อนะเินรไปที่ประูห้อ
แ่ทว่า...
‘พรึ่บ’
“รี๊”
“เห้ยยย”
ิบ
หาย
“อฮยอน
เป็นอะไรรึเปล่า” ผมเอ่ยถามนในอ้อมแน...อ่านไม่ผิหรอรับ
เมื่อรู่นี้อฮยอนลื่นผ้าเ็เท้าหน้าประูนหายหลั
เือบล้มลไปนอนับพื้นแล้วโีที่ผมถลาัวเ้ามารับเธอไว้ไ้ทัน อนนี้เธอเลยอยู่ในอ้อมแนอผมรับ
“มะ...ไม่เป็นอะไร”
“เฮ้อ” ผมถอนหายใอย่าโล่อ ่อยๆพยุเธอให้ทรัวลับึ้นมายืนามเิม “ีแล้ว”
“.....” ้วยวามสูอผมที่มาว่าเธอเือบสิบเนิเมร
อนนี้วาลมอเธอำลั้อนึ้นมอผม้วยสายาุนเล็น้อย
อ่า....ผมำลัับแนเธออยู่
และอยู่ห่าเธอเพียแ่ลมหายใั้นไว้เท่านั้น
‘ึั ึั’
ไ้สิันทัู้่็รีบผละออาัน
ผมเสมอไปทาอื่นพร้อมยมือึ้นมาเาแ้ม้วยวามรู้สึประหม่า
วามเป็นห่วาเหุาร์ที่เิึ้นทำให้ผมลืมไปว่าผมไม่วรเ้าใล้เธอ
“.....เอ่อ..ั้นลับเลยีว่า..ร..ระวัล้มนะ”
เสียผมสั่นมา ผมบออฮยอนที่ำลัยืนเม้มปาแน่น้วยท่าทีประหม่าไม่่าันับผม
“อื้อ...” เธอพยัหน้าหึหั่อนะเิน้มหน้าุออาห้ออย่าระมัระวั
ราวหลัผมะไม่พาเพื่อนนไหนมาที่ห้อแล้วล่ะรับ
100%
ความคิดเห็น