คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : GENE00 - บทนำ
GENE00
「บทนำ」
ว่ากันว่าแมวมีเก้าชีวิต
นักสัตววิทยาอย่างผมไม่เคยเชื่อ
แต่ก็น่าแปลก ที่บนโลกอันแสนโหดร้าย สัตว์ใหญ่ไล่บี้สัตว์เล็ก ผู้ที่แข็งแกร่งเท่านั้นจึงจะมีชีวิตรอด แต่ไม่ว่าจะยุคไหนสมัยไหน
แมว ก็ไม่เคยสูญพันธุ์ไปจากโลกใบนี้
หลังจากที่มนุษย์สามารถสร้างชั้นบรรยากาศและอากาศได้ด้วยตัวเอง จำนวนประชากรที่เพิ่มขึ้นทำให้มนุษย์ก็ทำการกวาดล้างผืนป่าอันเป็นที่อยู่ของสัตว์ทุกชนิดจนไม่เหลือหรอ สัตว์ป่าจำนวนมหาศาลถูกล่าจนสูญพันธุ์ เหลือไว้เพียงไม่กี่สายพันธุ์ที่จะพบเห็นได้เพียงในสวนสัตว์ ป่าสงวน หรือที่เกิดจากการเพาะเลี้ยงของมนุษย์
มนุษย์สร้างระบบนิเวศน์ทุกอย่างด้วยตัวเอง แม้กระทั่งอากาศก็ไม่จำเป็นต้องพึ่งป่าไม้ ทั้งยังแผ่ขยายเทคโนโลยีความสะดวกสบายไปกว้างไกล และ ‘ยึดครอง’ โลกใบนี้ไปแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย
แต่พระเจ้าก็ไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำพอที่จะทนเห็นสิ่งที่ท่านสร้างมาต้องสูญพันธุ์ไปอย่างง่ายดาย และได้ประทานพรให้สัตว์ป่าทั้งหลายสามารถมีชีวิตอยู่ได้ด้วยร่างมนุษย์ ทว่า ก็ไม่อาจหลบเลี่ยงความจริงที่ว่า พวกเขา มีความสามารถบางอย่างที่มนุษย์ไม่มี
และนั่นก็คือ ‘มนุษย์สายพันธุ์ใหม่’
รวมไปถึง แมว ที่ยังรอดชีวิตมาได้จากการกวาดล้างครั้งนั้น
มีเพียงมนุษย์ไม่กี่คนที่ล่วงรู้ ว่าแท้จริงแล้ว เรากำลังอาศัยอยู่ร่วมกับสัตว์ในสังคมเดียวกัน
ลองหันไปหาคนที่อยู่รอบๆ ตัวคุณสิครับ
บางที… พวกเขาอาจจะไม่ใช่มนุษย์ก็ได้
“แก!! ไอ้…ไอ้ปีศาจ!!!”
และนั่น… ก็เป็นคำพูดสุดท้าย ก่อนที่กงเล็บจะตวัด และเสียงกรีดร้องจะแผดลั่นไปทั่วดาดฟ้า
บนดาดฟ้าของตึกสูงมีร่างของชายฉกรรจ์นอนเรี่ยรายจมคราบเลือดที่กองอยู่เต็มพื้น จะเหลือก็เพียงเด็กหนุ่มในเครื่องแบบนักเรียนมัธยมปลายที่ขาดเป็นทาง ที่แม้สภาพจะไม่ได้ถึงกับสะบักสะบอมมาก แต่ก็มีแผลอยู่เต็มตัว
“สวะ”
คำด่าถูกเค้นลอดไรฟัน พร้อมกับเท้าที่เตะซ้ำไปที่คนที่นอนอยู่บนพื้น เขายกมือขึ้นปาดเลือดที่ไหลลงมาจากแผลบนศีรษะอย่างไม่สบอารมณ์
ในตอนนั้นเอง ที่เล็บและเขี้ยวที่คมผิดมนุษย์จะถูกเก็บ ดวงตาสีเหลืองพระจันทร์จะกลับกลายเป็นสีดำ และ เด็กหนุ่ม…ก็กลับมาเป็นมนุษย์เต็มตัวอีกครั้ง
“สิบหก สิบเจ็ด สิบแปด…ว้าว ยี่สิบต่อหนึ่ง วันนี้ก็สุดยอดเหมือนเดิมเลยนะ จิน”
ชายผมสีทองในชุดสูทมีท่าทางร่าเริงเหมือนปกติ ในขณะที่ไล่ปลดอุปกรณ์ที่ข้อมือของเหล่าชายที่นอนอยู่บนพื้น เจ้าตัวก็นับขึ้นอย่างอารมณ์ดี
“พาเจ้านั่นไปที่องค์กร”
พูดจบ เด็กหนุ่มก็พยักเพยิดไปทางชายใส่แว่นในชุดทำงานบริษัทที่นอนสลบอยู่บนพื้น
‘เหยื่อ’ ที่ต้องได้รับการคุ้มครอง ไม่ให้มนุษย์ ‘ล่า’ ได้อีก
เขาหันหลังกลับเพื่อหยิบกระเป๋านักเรียนแล้วกระโดดขึ้นไปบนรั้วดาดฟ้า
“แล้วนายจะไม่ไปทำแผลหน่อยหรือไง ศัตรูเป็นถึงหน่วยมนุษย์ดัดแปลงใน PX-7 นะ อาวุธอาจจะมีพิษอยู่ก็ได้ ถึงจะเป็นนายก็เถอะ ประมาทมากๆ ถ้าตายขึ้นมาจริงๆ ฉันไม่รู้ด้วยนา”
“มันก็แค่แผลถลอก” คำตอบที่ดูไม่ใส่ใจ เรียกเสียงหัวเราะเบาๆ ของคนฟัง
“เชื่อเขาเลยสิ พี่ชายสุดที่รักของนายจะว่ายังไงถ้าเห็นนายในสภาพนี้น่ะ หา?”
“หุบปาก” คนถูกแซวพูดอย่างนึกรำคาญ แต่ถึงอย่างนั้นอีกฝ่ายก็ยังคงหัวเราะคิกคัก
“ฉันก็ไม่ได้จะว่าอะไรหรอกนะ แค่อย่าให้เขายื่นจมูกเข้ามาในเรื่องนี้ก็แล้วกัน”
แม้น้ำเสียงที่พูดจะดูไม่จริงจัง แต่ไม่ทันสิ้นคำ ดวงตาประกายสดใสก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม “เพราะถ้าเกิดเรื่องขึ้นเมื่อไหร่ ฉันนี้แหละ ที่จะเป็นคนเก็บเขาเอง”
สิ้นเสียง ไม่ทันกระพริบตา ผู้พูดก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวเลือด พร้อมกับของคมแหลมที่วางทาบคอของตัวเอง เขากลืนน้ำลายก่อนจะหรี่ตามองร่างที่อยู่ข้างหลัง ดาดฟ้าไร้ซึ่งสรรพเสียงใดๆ จะมีก็แต่จิตสังหารขนาดใหญ่ที่ราวกับจะบี้ร่างของเขาให้แหลกไปในทันที
ไม่น่าไปยั่วเลย… ลืมไปว่ามีแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวที่เขาเอามาแหย่หมอนี่ไม่ได้
“อย่าคิดจะแตะต้องเขาแม้แต่ปลายนิ้วสกปรกของนาย” ปลายนิ้วที่มีกงเล็บยาวกดลงบนคอของอีกฝ่ายอย่างเยือกเย็น “แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือน”
“ไม่บังอาจๆ หึหึ นายนี่เป็นลูกแหง่ติดพี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ” ว่าแล้วก็ยกสองมือทำท่ายอมแพ้ ปลายกงเล็บที่จ่อคออยู่จึงจะได้ถูกถอนออก
ยังไม่ทันได้หันกลับไปมอง ร่างของเด็กหนุ่มก็หายไปเรียบร้อยด้วยความเร็วที่เห็นเมื่อไหร่ก็ชวนให้ปวดหัวทุกที
จิน ฟารัลโด
เขายกมือขึ้นแตะเลือดที่ไหลลงมาจากแผลที่คอเมื่อครู่ พร้อมกับแสยะยิ้ม
หมอนี่มันตัวอันตรายชัดๆ
___________________________________________________________________________________
ADD FAV. ->
ความคิดเห็น