TaoKacha's [ ShortFiction ]

ลำดับตอนที่ #1 : SF: อย่าทำให้รัก...ถ้าเธอไม่รัก (Short I)

TaoKacha’s ShortFiction : อย่าทำให้รัก …ถ้าเธอไม่รัก (Short I)

.

.

.

.

.

.

.

                “เต๋า ...เต๋า... ไอ้เต๋าเอ๋ออออ!!!” ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีเสียงขอใครบางคนตะโกนมาเต็มเสียงคาดว่าดังหลายเดซิเบลทีเดียว เมื่อผมหันหน้าไปก็พบไอ้เตี้ยผมทรงหมวกกันน็อคยืนทำหน้ามุ่ยอยู่ข้าง

                “อะไรวะคชา พูดดีๆ ไม่เป็นหรือไง ? ตะโกนมาเพื่อ ? คนนะโว้ยไม่ใช่เทอร์เลอโข่งตะโกนมาได้เนอะ หูหนวกขึ้นมาทำไง!!”

                “คุณเอ็งเป็นแม่กระผมหรือครับ บ่นอยู่ได้ ไอ้ที่ตะโกนน่ะก็ไม่อะไร เพราะไอ้หูเนื้องอกของคุณเอ็งมันไม่ได้ยินเสียงที่ผมเรียกดีๆ ไงครับ - -^ หรือจะเถียง ?” โอ้ มามุขนี้เถียงไม่ออกเลย อะไรว้าาา~ โว้ะ! คราวนี้ยอมก็ได้!

                “ครับ ๆ ผมผิดเองครับ พอใจยั๊ง ?? แล้วที่เรียกนี่มีอะไร ? คนหล่องานเยอะนะครับบบ”

                “หล่อตายแหล่ะคุณน่ะ เป็นผีตายซากมากกว่าหล่อม๊างงงง ฮาฮาฮาฮาฮา!!!” โอ้ โดนมุขนี้แถบเงิบ แหมมมม..!!~ ด่ามาได้น้าาาาา!! ไหนดูสิจะทนได้สักกี่น้ำ

                “แหมๆ พูดไม่ดูตัวเอง ตัวก็เตี้ย หัวก็เถิก ผมก็หยั่งกับใส่หมวกกันน็อคตลอดเวลา พ่อคุณพี่เป็นตำรวจเหรอครับ ? เคารพกฎจราจรตลอดเวลา ไหนจะหุ่นอีก ไม่มีความเป็นผู้ชายเล้ยยยย อ้อนแอ้นอย่างกับผู้หญิง ระวังเหอะ เข้าจะหาว่าไม่เกย์ก็ทอมสักวันนึง!! แล้วดีไม่ดีโดยเขาฉุดไปปล้ำนี่ยุ่งเลยนะ 5555” เป็นไงล่ะ เจอดอกนี้เงิบเป็นเงิบเว้ยยย -w-

                “คือก่ะเอาชนะถ้วยรางวัลคุณพ่อดีเด่นเลยมะ ? พูดมากจริง แหมมีเป็นห่วงผมด้วย ดีใจอ่ะ!!” อะ..อะร้ายยย ใคร..ใครเป็นห่วงกันเล่า!! อะไรวะ ? ทำไม ...ทำไมแค่มันยิ้มทำไมผมถึงต้องรู้สึกแปลก ๆ ด้วย เหมือนว่าคชาจะเห็นปฏิกิริยาที่เปลี่ยนไปของผม มันจึงทักขึ้นด้วยความเป็นห่วง

                “เฮ้ย?! เต๋าเป็นไรเปล่าวะ ? หน้าดูแดง ๆ ซีด ๆ เออแต่ปกติก็หน้าซีดอยู่แล้วนี่หว่า หน้าเหมือนผีตายซากไง ฮาฮาฮาฮา!!!” เดี๋ยวนะ เกือบจะซึ้งละๆ ติดตรงที่มันจะห่วงหรือหลอกด่ากันแน่วะ ? =___=^ แต่แล้วอยู่ดี ๆ มันก็เอาหน้าผากมันมาแตะที่หน้าผากอันขาวผ่องใส(?)ของผม อ้าว!! เจอแบบนี้ผงะที่ครับพี่น้อง!! ผู้ชายเขาทำแบบนี้กันเรอะ~!! จากที่เมื่อกี๊หน้าแดงเป็นทุนเดิมตอนนี้หน้าแดงแถมร้อนเอาไปต้มน้ำต้มมาม่ากินได้เลย

                “เฮ้ยเต๋า!! กูว่ามึงเป็นไข้แน่เลย ไปห้องพยาบาลมั้ย ? เดี๋ยวพาไป” หลังจากที่ผละตัวออกไป คชาก็ทักขึ้นด้วยความเป็นห่วง

                “เฮ้ยไม่ได้เป็น’ไรซะหน่อยจะไปทำไมเล่า” พยายามพูดกลบเกลื่อน และให้ดูเป็นปกตอที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วนะเนี่ย ไอ้เห็ดนี่ก็ยังจะยื่นหน้ามาใกล้อีก

                “เฮ้ย!!? มึงห่วงกูงี้ ..มึงชอบกูเหรอ ?” เฮ้ยยยยยยย!! นี่ผมพูดอะไรออกไปครับเนี่ยยยยย ไอ้เต๋าเอ๋อเอ๊ยยยย พูดอะไรออกไปฟ้ะ!!? โดยเกลียดขึ้นมาทำไงหนิ - -;;;; แต่เมื่อผมถามออกไปคชาก็ดูมีปฏิกิริยาตอบสนองโดยการที่ถอยออกไปข้างหลัง(เยอะมาก) แล้วพูด(ตะโกนมากกว่ามั้ง ?)ว่า

                “มึงจะบ้าเรอะ~~!!!! ห๊าาาาาา!!! พูดผิดพูดใหม่ได้นะเว้ยยยย!!” เอิ่มคือแบบแถวนี้มันก็พอมีคนอยู่บ้างอ่ะนะ จะตะโกนหาพระแสงมอยเจอร์ไรเซอร์อะไรฟร้ะ ??!! ยางอายไม่ได้ควั้กออกมาจากร่องนิ้วเท้าเอ็งหรือไง ?

                “คือ มึงอายคนบ้างก็ดีนะ -  -;;”

                “ไม่อายอ่ะ ทำไมวะ ?” โอโห แม่มไม่อายกันเลยยย มึงฉาบหน้าด้วยปูนอะไรวะ หน้าทนทานเหลือเกิ๊นนนน

                “กูพูดเล่นหรอก มึงก็ตามน้ำเนอะ เรื่องนั้นช่างเหอะ ว่าแต่มีเรื่องอะไรถึงถ่อสังขารมาที่นี่เลย”  ปิดประเด็นถกเถียงด้วยคำถามที่น่าจะถามตั้งแต่นานแล้ว แต่พูดอะไรไร้สาระกับมันก็สนุกจริง ๆ นั่นล่ะ

                “อ๋อ ...คือ..มึงรู้จักน้องมายด์มั้ยวะ ? คณะอักษรอ่ะมึง รู้จักมั้ยๆๆๆ”  คชาถามด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็นและแววตาที่แปลกจากเดิม

                “ก็พอรู้จักอยู่หรอก ทำไมวะ ?” อย่าบอกนะว่า ...โอ้คุณพระ!! พี่ชาย ได้โปรดเถอะอย่าเป็นอย่างที่ฉันคิดเลย ได้โปรดเถอะพี่ชาย!! แล้วผมไปเอาไอ้ประโยคสุดฮิตนี่มาจากไหนเนี่ย!!?

                “กูชอบน้องเขาว่ะ >w< มึงช่วยกูหน่อยดิ น้าๆๆๆๆๆๆ” และแล้วความปรารถนาของผมก็จบสิ้น … คุณพระไม่เคยคิดจะช่วยผมเลยใช่มั้ย!!? คุณพระช่างใจร้ายกับผมเหลือเกิน! ผมผิดตรงไหนที่เกิดมาขาว หุ่นนายแบบ หล่อเกินพิกัด ผมผิดตรงไหน ? (ผิดตรงที่หลงตัวเองนี่ล่ะ //สหบาทามากมายนี่มาจากไหนกันน่ะพี่ชาย - w-;;; =ปลาย=)

                 “ทำไม ? จะให้กูช่วยมึงจีบน้องเขาหรือไง ? น้องเขาเป็นดาวคณะเลยครับพี่น้อง ไหวรึเปล่า ๆไหวอะป่าวเบเบ้ ?” ดูเหมือนประโยคที่พูดไปไม่สะทกสะท้านอะไรคชาเท่าไหร่เลย

                “ก็แล้วทำไมล่ะ ? ก็คุณผมชอบของผม ความชอบกันมันต้องมีกฎอะไรมากมายมาขวางความรักของคนสองคนหรือไง ?”  เออว่ะ จริงอย่างที่คชาพูดน่ะนะครับ ความรักมันเกิดจากคน  สองคน ...

                “อ้ะ!? ก็แล้วกูเคยปฏิเสธคำขอร้องมึงได้หรือเปล่าล่ะ ??”

                “อ๊ากกก!!~ เต๋าาาาา~ ขอบคุณมึงมากน้าาาาาา~ มึงน่ารักที่สุดเลยยยย มามา มาให้หอมแก้มหน่อย > 3<”

                “เฮ้ยยย!! ไม่เอาโว้ยย!! อย่า ..อย่าเข้ามานะเว้ย!!” อ๊ากกก คชา! แกทำบ้าอะไรเนี่ย อยู่ ๆ มาขอหอมแก้ม แล้วยังทำท่าจะกระโจรใส่ทุกเมื่ออีก ว๊ากก!! ผู้ชายเขาทำกันหรือไงกันล่ะ ? ห้ะ!!?  ก็ใช่ว่าผมจะรังเกียจหรอกแค่ ... ....ไม่มีอะไรครับ . _.

                “แหมมม ขอหอมนิดหอมหน่อยก็ไม่ได้ ชิ ไม่ทำก็ได้ แต่ยังไงก็ขอบใจมึงมากนะ ที่ช่วย!! มึงนี้เป็นเพื่อนสนิทที่ดีที่สุดของกูเลยจริง ๆ น้าาาา ^ __^ มึงก็รู้ว่ากูชอบใครจะจริงจัง จริงๆ ฮ้าาาา~ ในที่สุดกูก็ตามหาคนที่กูคิดว่าใช่สำหรับหัวใจกูได้ละ   แหม~ อยู่ในสภาวะมีความรักนี่มีความสุขจังเลยน้า ~...”

     “เออ ๆๆ ก็บอกว่าช่วยก็ช่วยสิ   อย่าพูดมากเลย   แล้วก็ไม่เห็นต้องขอบใจกันเลย กูเพื่อนมึงนะ!! เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนอยู่แล้ว”

.

.

.

.

.

.

.

                อา...ใช่ ๆ ผม ..ผมเองก็กำลังอยู่ ....กำลังอยู่ในสภาวะนั้นอยู่เช่นกัน

                แต่ความรักของผมมันต่างออกไป  มันกลับเป็นความรักที่ทั้งมีความสุข  แล้วเจ็บสุด ๆ ไปที่หัวใจในเวลาเดียวกัน 

            ‘สภาวะที่แอบชอบใครสักคน แต่ก็ไม่กล้าบอกออกไปเพราะกลัวว่าถ้าบอกออกไปจะทำให้ได้คำตอบที่ไม่อยากได้ขึ้นมา ผมกลัว... กลัวเหลือเกิน...’

----------------------- Talk 2 Me!! -----------------------
เย้ ๆๆๆๆ จะดีใจหรือเสียใจดี ?
ก็ในที่สุดมีฟิคสั้นเป็นของตัวเอง >^<

แล้วจะสามารถแต่งให้จบได้หรือไม่นะเนี่ย - -;;;

ห่วงเหลือเกิน 555.  แต่ยังไงก็ชอบฟิคสั้นเรื่องนี้นะคะ

มันดูเศร้าแล้วก็ฮาไปในตัว (ฮามั้ยเนี่ย ปลายไม่รู้ 555.)

ยังไงก็ฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของพ่อแม่พี่น้องด้วยนะคะ > ^ < //~


..... 'Ree-Ra* .....