เซรีนาราห์ แอนด์ เดอะ ไลนอส ออฟ ไลนาธีเซีย

ลำดับตอนที่ #3 : สัญลักษณ์ของรัฟฟิน

 "โอ๊ย!! "

  "ฉันขอโทษ"

  "ไอ่บ้าเอ้ย"

  "ฉันผิดไปแล้ว"

  "แกจะฆ่าฉันรึไง เซรีนา"

   "ฉันไม่ได้ตั้งใจน้ามันเป็นอุบัติเหตุ"

  "อุบัติเหตุหรอ ให้ตายสิเลือดฉันไหลหมดแล้ว"

บาดแผลขนาดใหญ่ มีเลือดไหลซิปๆบริเวณต้นแขนและเสียงร้องโอดโอยพร้อมกันกับเสียงขอโทษขอโพยซ้ำแล้วซ้ำเล่า

  "แกอย่าทำตัวให้เหมือนผู้หญิงได้มั๊ย ร้องอย่างกับจะเป็นจะตาย"

  "เธอไม่โดนเองบ้างล่ะ โดนมีดปาดแขนขนาดนั้น ฝีมือของเธอด้วย " เสียงของซินดี้ดังมาจากข้างๆคนเจ็บ และเป็นที่แน่อนว่า ตอนนี้สาวๆในห้องเรียนทุกคนให้ความสนใจกับอาการโดนมีดบาด ที่เจ้าตัวร้องอย่างกับโดนถูกเชือดและจำเลยคนสำคัญกำลังถูกสายตาของทั้งห้องรุมประชาทัณฑ์

   "เธอน่าจะมีน้ำใจพาเค้าไปห้องพยาบาลนะ"

   "เห้ย เรื่องอะไรเล่า "

   "แต่เธอทำให้เค้าเจ็บขนาดนี้เลยนะ" สายตาอำมหิตถูกแผ่ขึ้นอีกครั้งจากคนทั้งห้องไม่เว้นแม้แต่พวกผู้ชายที่ดูจะเข้าข้างนอร์ทมากกว่า

   "โอเคๆฉันพาหมอนี่ไปห้องพยาบาลก็ได้" 

    พูดเสร็จเจ้าตัวเจ้าตัวก็ลุกเดินนำหน้าออกไปทันที โดยไม่สนใจคนป่วยแม้แต่น้อยทำให้เพื่อนๆได้แต่พากันส่ายหน้าเอือมระอากับเจ้าตัวปัญหาประจำห้อง

   "แกนี่ ชอบหาเรื่องให้ฉันตลอดเวลาเลยนะ"    เสียงบ่นแล้วบ่นอีกจากเจ้าตัวปัญหา
   "เห้ย แกพูดงี้ได้ไง ฉันต่างหากที่ต้องพูดคำนั้น" เสียงคัดค้านจากชายหนุ่มรูปหล่อ
   "ก็ถ้าแกไม่เสือกเอามือขาวๆของแกมาโดนมีดของฉัน แกก็คงไม่ได้แผลหรอก"
   "แกจะโทษว่าฉันผิดหรอ"
   "เออ"
   "แต่แกต่างหากที่..."

"หยุดนี่ห้องพยาบาลนะ จะเถียงกันให้ตายคาห้องรึไง"น้ำเสียงของมิสซิสซานดร้าแสดงได้ชัดว่ากำลังโมโหสุดฤทธิ์
   
   "ขอโทษฮะ "
   "เซรีน่า เธอออกไปรอข้างนอก ฉันจะทำแผล"
   "ค่ะ"

แล้วเจ้าตัวก็เดินออกไปรอหน้าประตู แล้วก็ต้องกลั้นหัวเราะไว้เมื่อได้ยินเสียงของเพื่อนรัก กำลังร้องลั่นเพราะถูกทำแผล
   "ไอ้นี่ร้องอย่างกับตุ๊ด" ว่าเสร็จเซรีน่าก็นั่งลงกับพื้นหน้าประตูแล้วความคิดเรื่อยเปื่อยก็ผุดขึ้น

    นอร์ทเด็กผู้ชายวัย 16 ปี หน้าตาหล่อใช้ได้ เพิ่งจะย้ายเข้ามาเมื่อปลายปีที่แล้วคนที่เธอไม่เคยได้รับคำตอบเลยว่า มันเป็นใคร มาจากไหนเมื่อถามถึงเรื่องนี้ทีไร มันก็จะกลายเป็นคนหูหนวกไปเลย

   "เจ็บเป็นบ้า"เสียงหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับนั่งลงข้างๆ ทำให้หญิงสาวหันหน้าไปมอง
   "ดูหน่อยสิ"พูดเสร็จ ยังไม่ได้รับอนุญาต เจ้าตัวก็คว้าแขนมาดู ทำให้เจ้าของแขนตกใจรีบเอามือออกแต่ก็ไม่ทัน
   "ไอ้บ้าเอ้ย ทำเป็นอายไปได้"
   "......"
   "เห้ยนี่มันอะไรอ่ะ"

   บริเวณที่เป็นแผล ซึ่งเป็นแขนข้างซ้าย  ใกล้ๆกันนั้นมีรอยสักเป็นรูปสัตว์ประหลาด ลักษณะคล้ายๆกับมังกรสง่างามแต่แฝงไปด้วยความดุดัน
            "รัฟฟิน"

   "นี่แกสักบ้าบออะไรว่ะ"
   "เรื่องของฉัน"
   "อย่าบอกนะว่าแก..."เสียงเว้นวรรคทำให้คนฟังหายใจไม่ทั่วท้อง
   "ฉันทำไม"
   "แกเป็นพวก."
    "คือว่า.. ฉันมีเหตุผลนะ"
   "ฉันไม่อยากเชื่อ"
    "คือฉัน.."
    "แกมันเป็นพวก...บ้าการ์ตูน"
    "หา"
  คราวนี้เสียงหัวเราะที่ดังลั่นออกจากปากของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้หญิง
    "ฮ่า ฮ่า แกนี่ 16 ขวบแล้ว ยังติดการ์ตูนเป็นบ้า ฮ่าๆ"

ให้ตายเถอะยัยบ้าเอ้ย ตกใจหมด นอกจากหน้าตาดีแล้วยังมีส่วนไหนที่ยังถือว่าดีอยู่เนี่ย

   "ขำว่ะ" ตอนนี้เสียงหัวเราะดังลั่นสงบลงแล้ว แต่กลายเป็นเสียงหัวเราะหึๆแทน
   "เซรีน่า" เสียงเรียก ทำให้เจ้าของชื่อหยุกชะงัก
   "หืม"
   "เธออายุเท่าไหร่แล้ว" แม้จะยังงงกับคำถามแต่ก็ตอบไปอย่างไม่ใส่ใจ
   "อีก 3 เดือน ก็จะ 16"
    "งั้นก็ใกล้จะถึงเวลาแล้วสินะ"
    "หืม เวลาอะไรกัน"

   ไม่มีคำตอบแต่อย่างใดตอบกลับมา ชายหนุ่มเพียงแต่มองไปยังเบื้องหน้าเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
หญิงสาวก็เช่นกันเธอก็กำลังแน่ใจกับบางสิ่งบางอย่างที่ชายหนุ่มคนนี้เป็น เธอจ้องมองชายหนุ่มที่นั่งข้างๆพร้อมกับนึกในใจ
   
     "ไอ้นี่มันเพี้ยนจิงๆด้วย"