คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 โรงงาน
โรานสัว์ประหลา
( Monster Factory )
Chapter 1
โราน
ท้อฟ้าอันว้าให่ ้อนเมระายัวเป็นลื่น ปีอนำลัสัมผัสับสายลม้านบน พวมันเพียาปี็สามารถบินอยู่บนท้อฟ้าไ้อย่าสบายๆ
้านล่าเ็มไป้วยผู้นในุมน ่าน็มุ่หน้าไปในทิศทาอนเอ แสาหลอไฟอป้ายโษาสลับเปลี่ยนภาพลอเวลา ึสูเรียันไม่เป็นระเบียบ
และไลออไปหลายิโลเมร พนัานหลายนำลัเินเ้าออโรานนาให่ พวเาทำอย่านี้เป็นประำทุวัน เินเ้าไปและเินออมา
“มันเป็นเรื่อปิ” ผู้าย ผมสีำและมีสีาวแอบ่อนอยู่ เาพูหลัาวาระป๋อเบียร์ลบนโ๊ะ เาสวมเพียเสื้อล้ามสีาว ใยผ้าา วามยุ่เหยิอใยผ้าที่พันันไม่รู้ี่รอบ พวมันเปื่อยและลายไม่ออ
“น่าเบื่อะมั” ผู้ายเส้นผมสีแพู ทรผมอเาั้รและี้ไป้านหน้า แววาเหมือนเหยี่ยว มริบ พร้อมะสร้าบาแผลับทุสิ่ที่เามอ เานั่อยู่ฝั่ร้ามอายนนั้น “ื่มับลุโล สนุที่สุแล้ว”
“เฮ้ย ! ะมาายที่นี่ไม่ไ้นะ ื่นสิ บาู” ลุโลไม่สามารถยืนรไ้ ัวอเาโยเหมือนับำลัเ้น แ่เปล่าเลย อาารเมา่าหา ที่ทำให้เาเป็นแบบนั้น “ไอ้ออ่อนเอ้ย”
“ลุว่ายัไนะ” บาูพูและพยายามบัับหัวัวเอั้รปิโยารับปอเสื้อสีแ “ผมเลียสีาว เห็นไหม” เปิเสื้อ้านนอ เพื่อให้เห็นเสื้อล้ามสีำ้านในและหัวอเาระแทไปับโ๊ะอีรอบ
“บาู, บาู” ลุโลเินอ้อมมายแนบาูให้ยืนึ้น และทัู้่็ล้มลไป “ไอ้เ็ออ่อน เอ้ย” เาัสินใที่ะไม่ลุึ้น และปล่อยให้ัวเอลิ้ลไปนอนบนพื้นเ่นเียวับบาู “หัสนใใบแ้เือนะบ้า และใส่เสื้อล้ามสีาว เ้าใไหม”
ทัู้่นอนอยู่บนพื้น โยมีพนัานสวมเสื้อล้ามสีาว้านใน และเสื้อลุม้านนอสีำ เินออมาาโราน
“แล้วยัไ” บาูพู เามอบนท้อฟ้า เห็นนบินผ่านไป มันบินเหมือนลูศร
ไม่มีใรสันเียวสนใเาสอนนั้น ราวับว่าารระทำนี้เป็นเรื่อปิ
โรานนาให่ ให่มาพอที่ะบรรุระแ้วสี่เหลี่ยมไ้มาว่าหนึ่พันห้าร้อยอัน ระใสมีใรบานำลัเลื่อนไหว ทุรั้ที่ใรนนั้นะถอยหลัไปนำแพแ้วใส ระบบารป้อัน็ะโผล่บาอย่าล้ายหมอน ออมารับแรระแท
“สวัสีอนเ้า” หุ่นยน์สีเทาโผล่ออมาาห้อเล็ๆ พวมันมีนาไม่ให่นั แ่สามารถให้มนุษย์อย่าเรายืนไ้ หัวลม มีไฟแสสัาารทำาน ไฟสีเหลือระพริบและทัทายบาูอีรั้ “สวัสีอนเ้า”
เาโยนเศษระาษทิ้ลในถัยะไ้แม่นยำ มันือใบแ้เือน เพราะใส่เสื้อล้ามสีำ เาให้เหุผลเหมือนเิมเพราะเาเลียสีาว
“สามสิบสอ” เาพูและเินึ้นไปบนหุ่นยน์นำทา
“รับทราบ” หุ่นยน์หัวลม เลื่อนที่้วยล้อเล็ๆ วามเียบสัอเรื่อยน์ ทำให้ไ้ยินเพียเสียเพลเบาๆอโรานแห่นี้ “ถึที่หมายแล้วรับท่าน”
“โทษที ันลืมไป หร้อยสิบเ้า” บาูหัวเราะ
หุ่นยน์หัวลม เลื่อนที่และใ้ไฟายเล็นำทาเหมือนเิม สถานที่ในโรานไม่ไ้มืนั และยัมีหุ่นยน์ัวอื่นสวนทาไป พวมันลาและอ่อนโยน เมื่อมันเือบะมีโอาสผิพลา วามเร็วอล้อ็ะลอลอย่าอัโนมัิ
“อีแล้วนะ บาู” ผู้หิสวมเสื้อเิ้แนยาวสีาวพู ะหล่อนยืนบนหุ่นยน์หัวลมอีัวหนึ่ “เลิแล้ ราวน์บอทไ้แล้ว”
“่าเาเถอะ” ผู้ายสวมเสื้อล้ามสีาว เามีแว่นสีำล้ออ้วยเือสีำ “เาเป็นนประเภทเรียร้อวามสนใ”
บาูไม่ไ้สนใสอนนั้น เายิ้มและเพลิเพลินับราวน์บอท มันเลื่อนที่ไประสี่เหลี่ยมหมายเล หนึ่พัน , สามร้อยหสิบห้า , เ็ร้อยสิบเอ็
“ันพึ่ิออว่าันะไปล่อหมายเล หนึ่ หนึ่” บาูพู “ห้า ศูนย์ ิว่าั้นนะ”
“ุำลัทำให้ันสับสน” ราวน์บอทระพริบไฟสีแและหยุทีู่้ระหมายเล 1150 “พลัานสำรอ อันใล้ะหม, พลัานสำรออัน ใล้ะหม”
“อบในะ ราวน์บอท” บาูเินและเ้าไปในระสี่เหลี่ยม ้าน้ายอเาือหมายเล 1149 และ้านวา 1151 “ไม่ใ่ันนเียวที่อยู่ในล่อบ้านี่”
‘ุมาทำานรเวลาเสมอ’ ระบบปิบัิารพู ‘รุาเรียมัวให้พร้อม่อนะเริ่มาน , ยืล้ามเนื้ออร่าายเสมอ่อนทำานทุรั้’
“พร้อม” บาูพูและวาเสื้อเิ้สีแอเาลในล่อสี่เหลี่ยม ภายในนั้นไม่มีอะไรมาไปว่า ัวเาและเสียอระบบอมพิวเอร์
ความคิดเห็น