คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : PINKGRAY x 06 | รีไรท์
PINKGRAY
เธอรู้บ้างรึเปล่าเช้าๆอากาศสดใส
สุดท้ายซึงยุนต้องใส่ชุดนักเรียนของอู
จีโฮมาโรงเรียนอย่างช่วยไม่ได้
มือเรียวบีบนวดบ่าตัวเองที่มีกีต้าร์ตัวใหม่สะพายอยู่บนหลัง
แน่สิ..ผู้ชายตัวไม่น้อยสองคนนอนอยู่บนฟูกเล็กๆด้วยกันจะให้เรียกว่าสบายก็คงไม่ใช่
เหลือบมองผู้ชายที่ใบหน้าจ้ำไปด้วยรอยช้ำเริ่มจางลงเล็กน้อยก็พลอยคิดไปถึงค่ำคืนอันแสนไม่น่าไว้ใจอย่างเมื่อคืนนี้
ยิ่งไอ่ประโยคที่ว่าชอบหน้าเขานี่มันยังไงชอบกล
ทั้งสองเดินไปตามรางรถไฟที่ไม่ใช้งานทางคมนาคมแล้วตลอดสองข้างทางเต็มไปด้วยทุ่งหญ้าสีน้ำตาลอ่อน
บรรยากาศเหล่านี้สร้างความโรแมนติกระหว่างพวกเขาได้โดยไม่รู้ตัว
‘Bananas in pajamas are coming down the stairs. Bananas in
pajamas are coming down in pairs?’
เสียงเรียกเข้าเพลง opening ของเรื่องกล้วยหอมจอมซนดังขึ้น
มือเรียวเลยหยิบไอฟุนในกระเป๋ากางเกงขึ้นมารับเมื่อได้รู้ว่าปลายสายคือคุณนายคังของเขานี่เอง
“หวัดดีครับคุณนาย~”
“อื้อ น้..อ..ซึงยุนกำลังจะไปโรงเรียนนี่แหละครับ”
เหลือบไปเห็นไอ่จีโฮกำลังยิ้มกรุ่มกริ่มเมื่อได้ยินเขาแทนตัวเองด้วยคำว่า ‘น้อง’ แทบเปลี่ยนสรรพนามเรียกแทนตัวเองเกือบไม่ทัน
“อ่อ วันเสาร์นี้หรอ?”
ซึงยุนกระชับกระเป๋ากีต้าร์ตัวใหม่บนหลังก่อนจะเหลือบสายตาไปมองคนร่วมเดินทางที่เป็นเจ้าของกีต้าร์นี้ด้วยเช่นกัน
เขามองหน้าผู้ชายฮู้ดสีเทาที่ไม่ได้ให้ความสนใจกับการคุยโทรศัพท์ของเขากับแม่แล้ว
เลยยกมือขึ้นมาป้องไอฟุนไว้แล้วพูดกลับไปเสียงกระซิบให้ปลายสายฟังราวกับไม่อยากให้คนข้างๆได้ยิน
“แม่ครับ เอาแค่ Fender มาให้น้องก็พอนะ”
พอก้าวเท้าเข้าประตูหลังโรงเรียนปุ๊ปแน่นอนว่าเสียงซุบซิบก็ตามมาทันที
คงเป็นเรื่องใหญ่แน่เมื่อผู้ชายที่หน้าตาเหมือนกันแต่กลับเดินเข้าโรงเรียนด้วยกัน..
ซึงยุนเบ้ปากเตรียมจะเลี้ยวไปทางด้านซ้ายซึ่งเป็นฝั่งของสาขาดุริยางค์โดยที่ไม่รู้ว่าตกเป็นเป้าสายตาของผู้ชายหน้าเหมือนอยู่เหมือนกัน
พอเถอะแยกกันตรงนี้เถอะ ลาก่อย~
“เฮ้! ซึงยุน” ยังไม่ทันแยกทางไปโซฮยอนที่มาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้โดดมากอดคอเขาด้วยท่าทางร่าเริง
ซึงยุนได้แต่ยิ้มกลับเมื่อสาวเจ้าเข้ามาทักเช่นนั้นก่อนที่จะเห็นเธอหันไปมองผู้ชายข้างๆเขาด้วยแววตาอึ้งๆ
“หวั..ดดีค่ะพี่” โซฮยอนคนมั่นใจในตัวเองหายไปเมื่อเห็นหน้าอู
จีโฮ..ทำไมวะหน้าพี่แกนี่ดูน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ
5555555555555555555555555555555555555555
“อ่าว เราเองหรอ” เขาขมวดคิ้วทันทีเมื่อจีโฮทักโซฮยอนแบบนั้น
เหมือนกับว่าเคยรู้จักกันมาก่อน?
“พี่จีโฮสบายดีมั้ยคะ..” นั่นทำให้ซึงยุนสงสัยเข้าไปใหญ่เมื่อโซฮยอนพูดจาเรียบร้อยผิดหูผิดตาเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนี้
“อือ ตกใจอยู่เหมือนกันนะเนี่ยที่เจอกันที่นี่
พี่มองคนไม่ผิดดิถ้างั้น” ยังจะหัวเราะอ้าปากกว้างแบบนั้นอีกนะจีโฮ..น่าเกลียดจริงจริ้ง
“เพราะเราเก่งไงที่ทำให้เพลงพี่ดัง”
ซึงยุนกำลังเป็น ก ข ค – ฮ.นกฮูก
ฮัลโหล~ ยังจำได้มั้ยฮ่ะว่ายังมีกูยืนอยู่ตรงนี้
สะบัดหน้าหนีรัวๆมองตาขวางใส่ไอ่สองคนที่เหมือนรู้จักกันมาก่อนพูดคุยกันอย่างสนิทสนม
ไม่พอใจจริงเล้ย! นี่ช่วยให้ความสนใจกับคนเก่าด้วย
ไม่ใช่ได้หน้าแล้วลืมหลัง
“ว่างๆก็มาอัดให้พี่อีกดิ”
“อ่อ..ได้ค่ะ แต่ขอค่าจ้างเพิ่มเป็นสองเท่านะ”
“อะไรว้า” นั่น
ยังจะหัวเราะกระหนุงกระหนิงใส่กันอีก.. เชิญจ้าเชิญตามสบาย
“ล้อเล่นหน่าพี่ ฮ่าๆ เอ่อ เราขอตัวไปก่อน..ดีกว่า”
เหมือนไอ่เพื่อนสาวของคัง ซึงยุนจะสัมผัสได้ว่าเขาฟึดฟัดฮึดฮัดใส่เลยรีบมาเกาะแขนเขาแบบนั้นแล้วลากไปทางตึกดุริยางค์พร้อมๆกับโบกมือยิ้มหวานให้กับไอ่พี่ปากห้อยเหนียงยานนั่น
-. PINK TO GRAY .-
น้องยุนนี่หน้าบูดยิ่งกว่านมหมดอายุอีกบอกเลยนี่บอกเลย
เดินทอดน่องขึ้นตึกเรียนโดยมีสาวเจ้าตัวน้อยคอยเดินตามหลังอยู่ไม่ห่างก่อนจะเลี้ยวเข้าห้องไม่ทักไม่ทายไม่พูดกับใครวางกีต้าร์ลงบนโต๊ะเรียนของตนจนเสียงดังไม่กลัวไอ่กีต้าร์ตัวใหม่ที่พึ่งได้มาจากคนไม่ชอบหน้านักนี่จะบุบจะพังเอาซะเลย
นัม แทฮยอนที่มาโรงเรียนก่อนมองเพื่อนสนิทงงๆสลับกับใบหน้าของโซฮยอนเหมือนต้องการคำตอบของสาเหตุอาการที่เรียกว่า ‘บูด’ ของซึงยุน
“เอ่อ..อ่าว กีต้าร์นี่”
“เห็นเป็นวิโอลาป่ะล่ะ”
“...”
แดกจุกสิฮ่ะน้องทอมอ้วน . _ .
“แม่เอามาให้แล้วหรอ”
“เปล่า.. ก็แบบ เอ่อ ช่างมันเถอะ”
จะให้บอกว่าได้มาจากอู จีโฮก็ไม่อยากจะพูดซักเท่าไหร่ ช่างมันเถอะนะ..อย่าถามน้องยุนอีกเลย ยิ่งต้องพูดชื่อนั้นนี่ก็ชวนให้เดือดอีกละ #ผมนี่พุ่งเลย
“ไรของมันวะ..”
ซึงยุนเชิดหน้าเชิดตามองออกไปนอกหน้าต่างแทนเป็นการหลีกเลี่ยงคำถามเป็นกลายๆโดยมีนัม
แทฮยอนมองด้วยความสับสนก่อนจะละทิ้งความสงสัยหันไปนั่งวาดเส้นใส่สมุดสเก็ตเงียบๆ
พูดถึงการบ้าน.. เอ่อว่ะ
นี่ลืมเลยว่ามีวิชาวาดเส้นต้องส่งวันนี้ โฮร่ WTF มากเถอะให้ตาย
แต่ก่อนที่จะได้พะวงกับการต้องส่งการบ้านวิชาศิลปะไปมากกว่านี้น้องยุนเองก็ต้องขมวดคิ้วแน่นเมื่อเพื่อนสาวร่างเล็กตรงหน้าดันมานั่งจ้องเขากะให้ท้องเลยว่างั้นไป
“อะไรอ่ะ?”
“นาย....มาโรงเรียนกับพี่จีโฮได้ไง!” เธอพูดพลางตบโต๊ะประกอบคำแถมยังเสียงดังจนคนทั้งห้องมาให้ความสนใจกับเขาแทบทำตัวไม่ถูก.. กรี๊ดแปปส์
นี่ซึงยุนยังเป็นที่สนใจของเพื่อนๆที่น่ารักไม่พอหรอถึงต้องกล่าวถามประโยคและชื่ออันแสนต้องห้ามแบบนั้นออกมาเสียงดัง!!!!!!
“จริงหรอ” ไอ่อ้วนคิ้วตกที่นั่งขีดเส้นตั้งอยู่จากที่ตรงๆนี่เอียงเป็น
45 องศาเลย
แล้วต้องการคำตอบแบบไหนล่ะ T v T
1.อ่อ ไปค้างบ้านพี่เขามา - นี่ก็แอบแฮดป่ะ(แต่มันเรื่องจริงป่ะวะ
งั้นก็แปลว่าน้องยุนแฮดงี้หรอ.. รับไม่ได้)
2.บังเอิญเจอกันเลยเดินมาด้วยกัน – นี่แม่มก็แถได้โล่
ตอบได้โง่มากใครเชื่อก็มอละ
“เอ่อ..ก็แบบว่า”
“เล่าๆๆๆๆ” ไม่เอาอ่ะยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยแม่ไม่ให้ดื่ม..
“เออ!.. แล้วโซฮยอนล่ะ! รู้จักไอ่ห้อยนั่นได้ไง! ชอบเค้าหรอ..”
นั่น
นั่น.. พอเลยพอกดพอสก่อนเลย
ดูออกเลยว่าที่เขาแกล้งแซวนั่นคือเรื่องจริงยิ่งบวกกับหน้าของโซฮยอนตอนนี้ที่แดงจนลามไปถึงหูยิ่งเป็นคำตอบอันดีเยี่ยม! ซื้อหวยให้ถูกแบบนี้บ้างนะ(ฝังใจอะไรกับหวย)
ไม่คิดมาก่อนว่าโซฮยอนสาวฮิปสะเต้อ(?)ของเราจะชอบผู้ชายอินดี้จนลืมโลกแบบนั้น
“เห้ยไม่ใช่ ก็เราเคยเป็นมือปืนไง
พี่เขามาเจอก็เลยชวนไปอัดเพลงนั่นไงที่ดังๆอ่ะ แค่นั้นจริงๆๆๆๆ” อ่าว เป็นมือปืนหรอ?นึกว่าเป็นมือซินธิไซเซอร์มาตลอด #ขำจังเลยๆ
“หรอ ไม่มีอะไรมากกว่านั้นหรอ?”
นัม
แทฮยอนกลายเป็นผู้ชายขี้สงสัยไปตั้งแต่เมื่อไหร่ คนคิ้วตกมองด้วยสายตาไม่เชื่อแบบสุดขีดโดยหรี่ตามองหน้าอีกฝ่ายใกล้ๆเหมือนจับผิดจนโซฮยอนได้แต่เฉไฉไปเรื่อย
“ชอบได้ไง้คนแบบนั้น”
“ก็บอกไม่ได้ชอบเว้ย!”
“แล้วจะโวยวายทำไมล่ะ ฮ่าๆ” ซึงยุนพูดล้อๆ
มือสองข้างก็พยายามรับกับมือเล็กของผู้หญิงตรงหน้าที่กระหน่ำตีมาเห็นแล้วก็แอบหัวเราะเยาะชอบใจ
“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง.. ซึงยุน บอกมาเลย”
แล้วยังจะมีหน้าทำหน้าดุชี้เขาอีกด้วยนะ
“ก็.. อ่อ เอ้ย! ปวดขี้ว่ะเดี๋ยวมานะ”
และแล้วซึงยุนก็หลุดพ้นจากการสอบปากคำด้วยเหตุผลที่อุบาดที่สุดเท่าที่เคยยกมาอ้าง
ก้มมองดูนาฬิกาแล้วยังเหลือเวลาอีกกว่าชั่วโมงก่อนจะเริ่มคาบแรกเลยพาตัวเองไปเดินเล่นหน้าตึกคนเดียวแบบเปลี่ยวใจพอหัวว่างๆก็อดคิดไปถึงประโยคเมื่อวานของผู้ชายคนนั้นไม่ได้..วนลูปมาคอยวนเวียนในหัวเขายิ่งกว่าโน้ตเพลงที่จะใช้สอบ
“ซึงยุนจ๋า”
สะดุ้งสุดตัวเมื่อร่างสูงโปร่งของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้าวงเข้ามากอดแบบไม่ทันตั้งตัว.. ไอ่คนขี้สกินชิพเข้ามานัวเนียกับเขาจนเรียกว่าแทบเปื่อย
กว่าจะผลักออกได้ก็เล่นซะหมดแรง
ซึงยุนรู้สึกว่าเดี๋ยวนี้เขาเสน่ห์แรงมมากเกินไปโดยเฉพาะกับเพศเดียวกันซึ่งมันไม่ค่อยน่าดีใจเท่าไหร่..
“เย็นนี้ซ้อมนะค่ะคนดี งานใกล้จะมาแล้ว”
“อ่อ Noise Market อ่ะนะ?”
“จ้า เราแข่งวันนั้นแหละตัวต้องฟิตหน่อย”
ซึงยุนยิ้มแหยๆเวลาได้ยินประโยคแบบนั้นจากปากพี่แกทำเอานึกไปถึงตุ๊ดดำเลย..
ยืนคุยกับพี่เขาซักพักก็ได้ความมาว่าพี่แกยังต้องการสมาชิกอีกหนึ่งคนที่สามารถเป็นซินธิไซเซอร์ได้และแน่นอนว่าน้องยุนมีในใจอยู่แล้ว.. คนที่เข้ามาชวนเขาตั้งวงนี่ล่ะไม่ใช่ใครอื่น
The Grayish จะได้ดูปกติมากกว่าแต่ก่อนหน่อยนะถ้ามีโซฮยอนเข้ามาอยู่ด้วย
เลยไปเตะบอลพลาสติกกับกลุ่มพี่แกที่แมนๆเขาทำกันอย่างสนุกสนาน
ได้เจอพี่สาขาเดียวกันหลายคนถือเป็นการทำความรู้จักกันไว้
ทันทีที่พี่แกส่งบอลมาให้เขาจังหวะที่จะเตะเข้าโกลเล็กๆนั่นดันเสยขึ้นโด่งไปหน่อยจนข้าม..ไปโดนหัวรุ่นพี่หน้าตาโหดๆคนนึง
“ซวยแล้วไอ่ซึงยุน” ใช่พี่
รู้แล้วว่าซวยก็ไม่ต้องบิ้วกันขนาดนั้นก็ได้นะบางที
“เออมึงรู้เปล่าพี่แกโหดสุดในรุ่นพี่ละ”
“พะ..พี่ก็ช่วยผมหน่อยดิ้”
“ใครเตะบอลมาวะ!!!”
“ไปเลยมึง” นี่นอกจากไม่ช่วยแล้วยังมายัดเยียดให้น้องยุนเสนอตัวอีก.. ดีจริงพี่พวกนี้!
“มึงชื่ออะไร!”
“เอ่อ..”
“ตอบ!”
.............
แม่ฮ่ะ
บอกทีนี่โรงเรียนวิจิตรศิลป์หรือโรงเรียนอาชีวะกันแน่ฮือ! #โรงเรียนนี้แม่มเถื่อน
แต่เดี๋ยวก่อน.. คนเราต้องรู้จักใช้สถานการณ์วิกฤตนี้ให้เป็นประโยชน์ได้
หรือนี่จะไปการแก้แค้นที่พระเจ้าอุตส่าเห้นใจน้องยุนแล้ว(?) ดี! ถ้าอีกฝ่ายยเคยเอาชื่อเขาไปทำอะไรแบบนี้ซึงยุนก็ขอเอาคืน
กระแอ้มกระไอคอพลางยืดตัวตรงและกล่าวแนะนำตัวประหนึ่งว่าถูกออกมาพูดหน้าชั้นเรียน
“สวัสดีครับผมชื่ออู จีโฮ สาขาทัศนศิลป์ ปี 3 ว่างๆก็ไปหาที่ตึกได้นะครับ”
และแล้วก็ขอวิ่งหนี..
หอบแฮ่กขึ้นมาบนทางเชื่อมระหว่างตึกดุริยางค์กับโรงอาหาร
ซึงยุนไม่อยากจะนับเลยว่าตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เขาวิ่งหอบมาแล้วกี่ครั้ง.. เกาะเสาเป็นพริตตี้พลางหายใจช้าๆ
โดยไม่ทันได้หายเหนื่อยดูเหมือนโชคชะตาของคนหน้าตาเหมือนกันจะชอบมาเล่นตลกกับเขาแบบ Unlimited ตลอดทั้งเช้านี้ซะจริงๆ
“พี่จีโฮคะ” นั่น..
หันซ้ายหันขวาก็แล้วเขาก็ไม่เจอเจ้าของชื่อเลยได้แต่หันไปหาเจ้าของเสียงใสๆนั้นด้วยความสับสน
และก็ต้องร้องอ๋อเมื่ออีกฝ่ายเรียกเขาด้วยชื่อนั้นจริงๆ.. ซึงยุนมองเด็กผู้หญิงม.ต้นหน้าตาน่ารักบวกกับแว่นตาทรงหยดน้ำคนนั้นด้วยความนึกเสียดายว่าถ้าหากเด็กคนนี้ชอบอู
จีโฮอีกคนโรงเรียนนี้คงไม่ได้เหลือสาวหน้าตาน่ารักให้เขา
ว่าแล้วก็ควรใช้ความเข้าใจผิดให้เป็นประโยชน์
“ครับ?”
“คือหนูซื้อมาให้พี่ค่ะ” ผู้ชายที่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นผู้ชายอีกคนรับกล่องช็อกโกแลตที่เด็กคนนั้นยื่นมาพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอเอือกใหญ่.. เสร็จพี่คังแล้วครับแฮ่ *ทำหน้าตาหิวโหยไปอีก*
และเราก็ควรเริ่มแผนการของเราซักที
“เอ่อ พี่คงรับได้แค่ขนมนะ”
“???”
ซึงยุนอยากจะหัวเราะออกมาดังๆทันทีที่เขานึกแผนการออกแต่ก็ต้องเก๊กขรึมหน้านิ่งปากห้อยกว่าเดิมเลียนแบบอีกคนไว้ให้ใครหลุด
ต้อง Keep character ตลอดเวลา
“คือพี่..เป็นเทยฮร้า”
5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
สะใจจรุงกระเบย
ยิ่งมองหน้าเหวอของน้องแกแล้วก็ยิ่งสะใจ.. ตกลงแล้วที่เขาทำนี่แกล้งจีโฮหรือแกล้งน้องเขากันแน่ก็ไม่รู้
รู้แต่ว่าผลลัพธ์มันดีมากๆ นี่หรอความรู้สึกของคนที่ถือไพ่เหนือกว่า
หลังจากได้กีต้าร์คืนมาก็เหมือนกับมีฟ้าแสนสดใสหลังฝนพายุใหญ่เกิดขึ้นสำหรับเขา
ทั้งได้แกล้ง ทั้งได้เอาคืน แถมเรื่องที่จะเกิดในอีกต่อๆไปคงน่าสนุกไม่น้อย
นึกแล้วก็ขำถ้าหากว่าอู
จีโฮแสนฮอตของโรงเรียนนี้ถูกขนานนามว่าเป็นพวกชอบเพศเดียวกันคงฮาดี
ไม่พออาจจะโดนไอ่พี่หน้าโหดหน้าโจรคนนั้นสอยอีก โอ้ย ขรรมรัวๆ
วันนี้ถือเป็นวันที่โชคเข้าข้างเขาสุดๆ
โชคชะตาของผู้ชายที่หน้าเหมือนกัน.. มีทั้งทางดีและไม่ดีอยู่ที่ว่าพวกเขาจะกำหนดไปตามเส้นทางไหนกับความสุขที่กำลังจะเริ่มต้นไปกับศิลปะและเสียงเพลงที่จะเริ่มขึ้นในไม่ช้าที่งานใหญ่ของโรงเรียน
เขาว่าน้ำพึ่งเรือ
เสือพึ่งป่ายังไงเด็กดุริยางค์ที่ไม่มีความรู้ในการจัดการซุ้มนักก็ต้องพึ่งพาเด็กอาร์ตด้วยเช่นกัน
การเตรียมงานที่กำลังจะเกิดขึ้นจะมีความสนุกและวุ่นวายมากแค่ไหน
แล้วความสัมพันธ์ที่เหมือนจะจบไประหว่างคนหน้าเหมือนกันจะก่อตัวขึ้นในรูปแบบใด?
ติดตามได้ในตอนหน้า
หน้า หน้า(แอคโค่มา)
จบเลวไปที
-. PINK TO GRAY .-
#ฟิคพี่โค่น้องยูน
กลับมาไร้สาระเหมือนเคย
โซฮยอนกับโค่นี่มันยังไง กิ-กิ
เม้นโหน่ยจิ๊ดนึงหมดแรงแล้ว
ได้พล็อตใหม่อยากแต่งมาก555555
-02/03/15-
ความคิดเห็น