(FIC BLOCK B & WINNER) PINK TO GRAY {COYOON} #REWRITE

ลำดับตอนที่ #5 : PINKGRAY x 04 | รีไรท์

PINKGRAY

     ความขัดแย้งของผู้ชายนามว่าอู จีโฮ

 

เด็กหนุ่มในเครื่องแต่งกายผิดชาวบ้านที่นั่งอยู่โต๊ะหลังสุดริมหน้าต่างให้สมกับความเป็นพระเอกฟิคชั่นมัธยมปลาย(?) ดวงตาเรียวไม่ได้ให้ความสนใจกับอาจารย์สอนวิชาประวัติศาสตร์ข้างหน้าห้องเรียนนัก แต่กลับเบนมองออกไปยังนอกหน้าต่างที่ปรากฏทัศนียภาพอันกว้างขวางของสนามฟุตบอลที่คั่นระหว่างตึกเรียนของเขาและตึกเรียนดุริยางคศิลป์

พอมองไปก็อดจะนึกถึงเรื่องเมื่อวานไม่ได้ เลื่อนมือของตนไปแตะมุมปากที่มีรอยช้ำม่วงจากการโดนหมัดอัดกระแทกเข้าอย่างแรง

เมื่อวานจีโฮไปทำเรื่องมา แต่ไม่ใช่เรื่องไม่ดีหรอก.. ก็แค่ไปหาซื้อของมาไถ่บาปเสร็จก็เลยไปจัดการปัญหานิดหน่อย แค่ไปบอกกับไอ่คนที่ได้ชื่อว่าคู่อริ(แบบไม่ตั้งใจจะเป็น)ว่า ‘อย่ามายุ่งกับซึงยุน’ เป็นอันจบด้วยการแลกหมัดกันนิดหน่อยให้คุณครูที่ปรึกษาไล่ตีตูดเล่นเมื่อเช้ากับหลักฐานฟ้องอยู่บนหน้า

ใช่ว่าเขาสำนึกเรื่องที่ทำให้ซึงยุนเดือดร้อนน้อยซะเมื่อไหร่.. ก็แค่ไม่อยากให้ตอนนี้ แค่อยากมีอะไรที่สามารถLinkอีกฝ่ายเอาไว้ได้เหมือนเป็นพันธะที่ทำให้ได้เจออีกฝ่ายได้บ่อยขึ้น แต่พอเห็นไอ้เด็กที่คนทั้งโรงเรียนว่าว่าหน้าเหมือนกันทำหน้าเป็นหมาหงอยคอยมาขอยืมกีต้าร์จากยูควอนแถมโทร.ไปอ้อนแม่แบบนั้นก็แอบรู้สึกผิดขึ้นมาไม่ได้

ส่วนอีกเหตุผลที่เขาก็ยังไม่แน่ชัดว่าเป็นความรู้สึกอะไร

ก็แค่ไม่อยากถูกใครเกลียดแค่นั้น ..ล่ะมั้ง

เสียงอ่อดดังขึ้นเป็นอันหมดคาบเรียน ร่างโปร่งเจ้าของฮู้ดสีเทาหันมาปิดสมุดเล่มเล็กที่เต็มไปด้วยภาพวาดแทนที่จะเป็นตัวหนังสือเกี่ยวกับวิชาเรียนเก็บเข้าลิ้นชักแล้วหยิบกระดานA3เตรียมตัวจะเดินออกจากห้องเรียน ไม่วายเสียงของหัวหน้าห้องสาวก็ดังขึ้นเรียกให้พวกเขาทั้งหลายหันไปฟังซะก่อน

“ทุกคน ฟังหน่อยๆ” เธอยืนเคาะที่ลบกระดานอยู่หน้าห้องเรียกให้เพื่อนๆฟัง จีโฮเองเลยจำใจต้องนั่งฟังอย่างช่วยไม่ได้ มองไปที่ร่างเล็กที่หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมา

“กำหนดการณ์งาน Noise Market มาแล้วนะทุกคน!”

“เฮ่ยจริงดิ?” เสียงตื่นเต้นของเพื่อนๆดังขึ้นเมื่อได้ยินว่า Noise Market กำลังจะจัดขึ้น

Noise Market เป็นตลาดขายของD.I.Yของนักเรียนสาขาทัศนศิลป์และรวมถึงคอนเสิร์ตกลางแจ้งของนักเรียนสาขาดุริยางคศิลป์ เป็นงานใหญ่ที่จัดเพียงปีละครั้งซึ่งจะเปิดให้คนนอกสามารถเข้ามาได้ แน่นอนว่าปีก่อนๆทำไว้ได้ดีมาก

“เออพวกเราปีสามน่ะต้องไปจัดการคิดงานต่างๆและควบคุมให้พวกปีหนึ่งกับปีสองทำงาน ส่วนใครที่มีของมาขายวันงานก็ทำมาได้เลยเหมือนทุกปี”

“แล้วก็ขอรายชื่อคณะกรรมการดูแลฝ่ายต่างๆด้วยนะ” รองหัวหน้าชายลุกขึ้นพูดพร้อมๆกับการเลือกคณะกรรมการตามมา

จีโฮไม่คิดจะสนใจเท่าไหร่ตามแบบฉบับผู้ชายที่ขี้เกียจที่สุดในสามโลก.. แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ให้ความร่วมมือหรอก ไม่ใช่ประเภทเด็กเกเรที่มีปัญหาแต่ถ้าใครมาขอให้ช่วยอะไรก็ทำให้ได้

“เอาเป็นว่าตามนี้นะทุกคน ไว้เราประชุมได้เรื่องเมื่อไหร่ก็น่าจะเริ่มทำงานกันได้เลย”

ในขณะที่ทุกคนรับทราบแล้วเก็บของเข้ากระเป๋าเพื่อกลับบ้านหัวหน้าห้องสาวก็เดินมุ่งหน้ามาหาเขาที่กำลังจะเดินออกจากห้องเป็นครั้งที่ 2 เข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว

“จีโฮ ช่วยเรื่องSculptureได้รึเปล่า”

“อ่อ..ไม่มีปัญหา แต่ขอลูกทีมให้เราด้วยดิ”

เขาไม่ได้มีปัญหาเพราะงานประติมากรรมที่จะจัดวางเพื่อตกแต่งเป็นสีสันให้กับงานนี้เขาเองก็ทำมาตั้งแต่เข้าปีหนึ่ง

“ได้ๆ เดี๋ยวพอได้เรื่องแล้วจะมาบอกอีกทีนะ”

“โอเค”

“อื้อ ขอบใจมากนะ”             

-. PINK TO GRAY .-

จีโฮเดินลงจากตึกเรียนก่อนจะมุ่งหน้าไปยังตึกสตูดิโอชั้นสองซึ่งเป็นสตูดิโอหลักหรือเรียกอีกอย่างได้ว่าเป็นที่อยู่อาศัยของพวกปีสามเลยก็ไม่ผิด..เพราะทุกคนต่างจะมาคลุกตัวทำงานที่นี่โดยแบ่งอาณาเขตโต๊ะทำงานของตนได้อย่างชัดเจน ที่ตึกสตูดิโอจะไม่มีการปิดไฟและจะเปิดต้อนรับนักเรียนสาขาทัศนศิลป์นี้อยู่ตลอด ยิ่งช่วงใกล้ปิดเทอมที่ต้องทำงาน Final ส่งยิ่งเรียกได้ว่ากินนอนอยู่ที่นี่เป็นอาทิตย์ๆเลยก็ว่าได้

หลังจากไปเอากระดานA3เก็บไว้ที่เขตแดน(?)ของตนเนื่องจากจะได้ไม่ต้องแบกมาจากหออีกในวันพรุ่งนี้ แต่พอลงจากบันไดมาก็เหลือบไปเห็นสตูปีหนึ่งที่คึกคักไปด้วยไอ้สองเกลอที่ทำงานเงียบๆกันไม่ค่อยจะเป็น ว่าแล้วก็เดินเข้าไปทักทายซักหน่อยตามประสารุ่นพี่

“อร้าย! พี่จีโฮขราของเขา”

“อ่าวลูกเพี้ยะ!”

ทันทีที่ไอ่สองเกลอเพื่อนซี้นั้นเห็นหน้าเขาก็ส่งเสียงดังจนเป็นที่สนใจปีหนึ่งในสตูแห่งนั้น

ก็แน่ดิ..ปฏิเสธไม่ลงหรอกว่าเมื่อสามหนุ่มสามมุมมารวมตัวเมื่อไหร่เป็นอันเฟดเฟ่อย่างกะบอยแบนด์เมื่อนั้นมาก!

“ทำไรกันวะ” เห็นมินโฮกำลังขึ้นรูปปั้นดินเหนียวเพื่อทำอะไรซักอย่างที่น่าจะเรียกว่าแจกัน

“งานครูปาร์คไงพี่ คือสั่งตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแต่มินโฮแม่มพึ่งทำ ใช้ไม่ได้” จีฮุนทำหน้าตาเหมือนเด็กน้อยฟ้องคุณครูพลางบ่นให้รุ่นพี่ที่นับถือฟังจนมินโฮนึกหมั่นไส้สลัดดินเหนียวในมือใส่รัวๆ

“ละมึงเสร็จละไง”

“ระดับนี้ละ” จีฮุนว่าพลางถอยมาโชว์ผลงานอันแสนภาคภูมิใจของตนแต่คนที่มีประสบการณ์มากกว่ากลับขมวดคิ้วไม่ชอบใจเท่าไหร่นักพร้อมกับประโยคที่สามารถทำให้จิตใจนุ้งโพว้าวุ่น

“กูว่าเนี่ยไม่ D ก็ D-”

พอเห็นไอ่พิกเล็ตเจ้าของท่าฮอตพิ้งค์ตัวโตทำหน้าเหวอพร้อมกับเตรียมตัวจะขึ้นรูปดินเหนียวใหม่ก็อดขำไม่ได้ มีเสียงหัวเราะของตุ๊ดตัวดำที่ทุ้มใหญ่ไม่เหมาะกับการกระทำแสนมุ้งมิ้งเป็นซาวด์แบ็คกราวน์ประกอบฉาก

ครืด ครืด

เสียงไอฟุนสีดำเหมือนสีผิวของใครบางคนสั่นบนโต๊ะตัวไม่ใกล้ไม่ไกล ไอ่เด็กรุ่นน้องเขาที่มือเปื้อนไปด้วยดินเหนียวจะให้ไปรับก็ยังไงอยู่เขาเลยอาสาไปหยิบและรับแทนให้ ยิ้มเผล่ออกมาจนปากห้อย(ได้ข่าวว่าห้อยอยู่ละ)เมื่อชื่อที่โชว์หราอยู่บนหน้าจอเป็นชื่อ ‘โน’sน้องหมวย’

“...”

“พี่! พี่! ช่วยผมด้วย! แฮ่กๆๆ”

ได้ยินเสียงพูดปนกับเสียงหอบดังขึ้นจากปลายสาย ประโยคขอความช่วยเหลือทำให้จีโฮขมวดคิ้วแน่น ในใจหวูบโหวงแปลกๆราวกับรู้สึกว่ามีเรื่องไม่ดี(ซึ่งอาจเกี่ยวกับเขา)เกิดขึ้น

วิ่งสิครับ

“อ่าวเฮ้ย! ไปไหนวะพี่!”

-. PINK TO GRAY .-

อีกแล้ว..

กูจะกรี๊ด T v T

แม่จ๋าพ่อจ๋าช่วยน้องยุนด้วย.. คราวนี้กะว่าจะไปห้างเพื่อซื้อของมาทำบอร์ดกับแทฮยอนเองไอ่ขาไปก็ไม่ได้มีอะไรหรอกแต่พอขากลับมานี่ดันมาเจอประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีกซะได้ ไม่รู้ว่าไอ่คนที่เขาโทร.ไปขอความช่วยเหลือจะมาเมื่อไหร่เลยได้วิ่งหนีอยู่แบบนี้ อยากจะโทษกับความบ้าดนตรีของตนจนไม่ค่อยได้ออกกำลังกายทำเอาวิ่งหอบมากซะขนาดนี้

“คัง ซึงยุนหยุดนะเว้ย!!”

หยุดก็โง่ละเตง . _ .

เขาล่ะไม่เข้าใจจุดประสงค์ของอีกฝ่ายจริงๆ เพราะครั้งนี้มันผิดไปจากทุกครั้งจากที่ปกตินัมจุนจะวิ่งไล่ฆ่าฟันเขาด้วยเหตุผลเข้าใจผิดคิดว่าเขาคือจีโฮแต่ครั้งนี้รู้ทั้งรู้ว่าเขาเป็นก็ยังตามราวีอี๊ก

“อะไรของพี่วะเนี่ย!”

ผู้คนบนริมฟุตบาทตลอดข้างทางมองเขาที่ถูกไล่ตีก็ไม่คิดจะปรามหรือช่วยอะไรเลยซักนิด ยังดีที่หลบให้วิ่งหนีได้สะดวก ซึงยุนหวังจะวิ่งกลับโรงเรียนเหมือนครั้งก่อนๆเลยหักตัวเลี้ยวเข้าซอยทางลัดของโรงเรียนพร้อมกับไอ่ฝ่าเท้ากับอีกนับสิบคู่ที่ยังคงดังตามไล่หลังมาใกล้เข้าเรื่อยๆ

เหมือนกำลังถูกReplayไปตอน01

ผู้ชายฮู๊ดสีเทาหอบตัวโยนต่อหน้ากลุ่มอริของเขาเองแต่ผิดไปจากทุกครั้งเมื่ออู จีโฮดันวิ่งตรงเข้าไปซัดหน้าฝ่ายตรงข้ามด้วยความเดือดดาล เป็นการกระทำนั้นทำให้ซึงยุนถลึงตาออกมาด้วยความตกใจ

จีโฮเข้าไปในกลุ่มนั้นและจัดการด้วยตัวคนเดียว.. อีกแล้ว อีกแล้วที่ไม่ว่าจะมีเรื่องกี่ครั้งต่อกี่ครั้งผู้ชายที่เป็นสาเหตุของความวุ่นวายมักจะมาอยู่ตรงหน้าเขาในเวลาเช่นนี้เสมอ

“กูบอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับเด็กกู”

ประโยคจากปากของคนที่เกลียดทำให้ลมหายใจของคนที่ถูกเรียกว่า ‘เด็กกู’ สะดุดพร้อมๆกับหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ

เสียงต่อยระคนกับเสียงร้องทำให้เขามองด้วยความวิตกและไม่รู้ว่าควรทำอะไรต่อไป ยิ่งเห็นว่าคนที่มาช่วยเหลือตนท่าไม่ดีเข้ายิ่งสับสนไปหมด ควรเข้าไปช่วยรึเปล่านั่นคือคำถามในใจแต่เหตุผลที่โดนไล่ต้อนแบบนี้มันก็เป็นเพราะอีกฝ่ายไม่ใช่หรอ? มันสมควรแล้วที่จีโฮจะโดนแบบนั้น ..อย่างนั้นหรอ?

“หนีไปซึงยุน!”

ไอ่คนอวดเก่งยังจะมาปากดีหวังดีกับคนอื่นอีก โอ้ย

มองภาพตรงหน้าด้วยแววตาหวาดหวั่นกับขาที่พร้อมจะวิ่งหนีไปเสียตอนนี้ หันหลังกลับพร้อมจะวิ่งหนีด้วยความสับสนกับภาพสุดท้ายที่เห็นจีโฮลงไปนอนกองไปกับพื้นไม่อาจสู้กับคนนับสิบคนได้

ร่างเด็กหนุ่มที่ยังสั่นไม่หายวิ่งออกมาไกลแล้วก็ไม่หายว้าวุ่น ภาพของคนที่ไม่ชอบขี้หน้านอนลงไปกองกับพื้นวนลูปมาหลอกหลอนจนข้างในอกมันปวดแน่นไปหมดพร้อมกับคำถามที่ว่า ‘ทำไมต้องมาช่วย’

ไม่อาจทนรอความสับสนอีกต่อไป เด็กหนุ่มที่ไม่เคยสู้คนหรือแม้แต่ออกกำลังกายหนักตัดสินใจหนักแน่นหันหลังกลับไปเพื่อช่วยเหลืออู จีโฮ

                แต่.. คงไม่ทัน

ซึงยุนกลับไปจุดเดิมที่เกิดเหตูแต่กลับไม่เห็นใครซักคนเลยมีเพียงร่องรอยที่เหลือไว้ยิ่งทำให้คนที่ตั้งใจจะมาช่วยใจหายขวัญหนีกระเจิงไปใหญ่ ไม่จริงน่า.. พี่แกจะเป็นอะไรมั้ย

โอ้ยน้องยุนจะร้อง นี่มันกลายเป็นฟิคดาร์คไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เอา T __ T

ตุ๊บ

“โอ้ย”

อะไรบางอย่างขนาดใหญ่ล้มมาพิงหลังเขาทำให้ต้องร้องออกมาและเมื่อหันกลับไปดูก็ดันพบกับผู้ชายที่ตัวสูงกว่านิดหน่อยล้มตัวหนักๆลงมาใส่เขาอย่างหมดแรง

“พี่จีโฮ!”

ได้ยินเสียงลมหายใจหอบถี่ซะจนน่ากลัวทำให้คนที่เฝ้าดูอาการเป็นห่วงมากขึ้นกว่าเดิม ดวงตาตี่เล็กมองอีกฝ่ายในสภาพที่เรียกว่ายับสุดๆพลางใช้สายตาตรวจสอบว่าบาดเจ็บหนักรึเปล่า.. ร่างโปร่งนั้นแทบไม่มีแรงพยุงตัวเองเขาเลยจำต้องหิ้วปีกอีกฝ่ายขึ้นมาถึงอย่างนั้นก็ยิ่งทำให้ได้ยินเสียงหอบหนักของอีกฝ่ายดังเป็นเท่าตัว

ตอนนี้เลยกลายเป็นภาพที่ดูเหมือนว่าเขากำลังกอดจีโฮไว้อยู่ทั้งๆที่ความจริงจะช่วยพยุงตัวเฉยๆ

“ไปโรง’บาลมั้ยพี่”

“ม..ไม่”

คนเด็กกว่ากัดริมฝีปากอย่างชั่งใจ หน้าเหน่อนี่ไปหมดละพอเห็นสภาพอีกฝ่ายที่มาช่วยตนแบบนั้นเข้า ไอ่ตาก็ดันร้อนเหมือนจะมีอะไรหยดลงมา เห็นอีกฝ่ายทำท่าชี้ที่กระเป๋ากางเกงอย่างยากลำบากซึงยุนเลยช่วยล้วงของที่อีกฝ่ายต้องการและก็พบกับ.. ยาพ่น

มองอีกฝ่ายกำลังพ่นยาสำหรับคนเป็นโรคหอบหืดยิ่งทำให้ใจเสีย เขาไม่รู้มาก่อนว่าคนหน้าเหมือนตรงหน้านี่ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง

คนอะไรไม่เจียมตัวเลย!

“กูไม่เป็นไร..กูแค่หายใจ..ไม่ทัน”

เสียงหอบของอีกคนค่อยๆแผ่วลงจนเกือบปกติแต่สำหรับซึงยุนแล้งดูยังไงมันก็ยังน่าเป็นห่วงอยู่ดี ห้อยคนน้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำเป็นจุดๆตามใบหน้าของอีกฝ่าย ไหนมันแค่ทะเลาะกันเรื่องเหนียวไก่..ต้องต่อยตีกันรุนแรงขนาดนี้นะหรอ?

“โอเครึยัง” ซึงยุนไม่รู้ตัวเลยว่าน้ำเสียงของตนมันแฝงไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใยขนาดไหนจนคนพี่ที่ซบลงบนบ่านั่นต้องหันมามองหน้าเขาเล็กน้อย

“ช่วยไปส่งพี่ที่ห้องได้มั้ย”

-. PINK TO GRAY .-

ซึงยุนเดินมาหยุดอยู่หน้าห้อง 708 ของหอนอกที่อยู่หลังโรงเรียนไม่มากนักโดยที่ยังคงแบกร่างโปร่งหนักๆที่ไม่มีแรงจะพูดกวนเหมือนครั้งก่อนๆ อดทนมองมือสั่นๆของเจ้าของห้องที่พยายามไขกุญแจไม่ไหวเลยฉวยกุญแจมาช่วยไขแทนก่อนจะเปิดประตูเข้าไปยังห้องของจีโฮที่น่าจะเรียกว่าแกลอรี่หรือหอศิลป์อะไรเทือกนั้นมากกว่า..

โซซัดโซเซแบกอีกคนไปด้านในสุดตามทางที่อีกฝ่ายบอกเพื่อไปหาฟูกนอนสีขาวสะอาดติดกับหน้าต่างบานใหญ่คั่นระหว่างห้องกับริมระเบียงแล้วทิ้งตัวคนเจ้าปัญหาลงเบาๆพร้อมกับพาตัวเองนอนลงข้างๆอย่างหมดแรงด้วยเช่นกัน

“พี่บ้า” บ่นกระท่อนกระแท่นพลางบีบหัวไหล่ของตน

“...”

“ทำไมไปสู้กับมันคนเดียวแบบนั้น”

“ก็ไม่รู้นี่หว่าขามันไปเอง”

“เมื่อก่อนพวกพี่ไปมีเรื่องอะไรกัน” นั่นดิ.. คงไม่ใช่ลักเหนี่ยวไก่ธรรดาแล้วปะ?

“...”

พอมีแต่ความเงียบซึงยุนเลยหันไปมองผู้ชายเจ้าของห้องที่นอนอยู่ข้างๆ ดวงตาปิดสนิทด้วยความเหนื่อยล้ากับเสียงลมหายใจที่สลับเข้าออกค่อนข้างถี่ทำให้ซึงยุนไม่กล้าคิดจะต่อบทสนทนาต่อไป

เขาหยัดตัวขึ้นนั่งแต่สายตายังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าของคนที่ได้ชื่อว่าหน้าเหมือน จมไปกับความคิดของตัวเองพร้อมๆกับคำถามมากมายที่เกิดขึ้นในใจ

คนที่พาความซวยมาให้แต่ดันยื่นมือมาช่วยตลอด

เป็นคนที่เหมือนจะนิ่งเฉยไม่ทุกข์ไม่ร้อนกับความเดือดร้อนของเขาแต่กลับเป็นคนมาช่วยเขาเกือบทุกครั้ง คนที่ดูเหมือนจะชอบมีเรื่องกับคนอื่นไปทั่วแต่เอาเข้าจริงก็วิ่งหนีตลอด แต่เวลาโมโหขึ้นมาจริงๆกลับเอาตัว เอาชีวิตเข้าไปแลกอย่างกับว่าไม่กลัวตายซะงั้นน่ะ สรุปแล้วคนตรงหน้าเขานี่เป็นคนดีหรือไม่ดี?

“พี่เป็นคนยังไงกันแน่วะเนี่ย”

ทำไมผู้ชายคนนี้มีความขัดแย้งในตัวเองสูงจริ้ง

‘กูบอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับเด็กกู’

หัวใจดันกระตุบวูบเมื่อนึกถึงประโยคนั้นก่อนจะซ่อนใบหน้าเห่อร้อนหันไปทางอื่นทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่เห็น อะไรทำให้ซึงยุนรู้ว่าตัวเองเหมือนนางเอกนิยายมากขนาดนี้.. ผู้ชายสีเทาอะไรแม่งมีหลาย Shades เหลือเกิน โอ้ย

Connection ไหนที่เรียกว่าความสัมพันธ์?

กับคนที่หน้าตาคล้ายกันที่กำลังค่อยๆเรียนรู้ซึ่งกันและกัน ความคิดของคนน้องอาจเปลี่ยนไปหลังจากคืนนี้รึเปล่า? และคืนนี้ซึงยุนควรกลับบ้านหรือ.. แต่คงไม่ต้องหาคำตอบให้มากความแล้วล่ะเมื่อไอ่คนที่นอนหลับตานิ่งดันพูดขึ้นมาเงียบๆว่า

“อยู่ด้วยกันก่อนได้มั้ย”

#ฟิคพี่โค่น้องยูน

สอบถามรวมเล่ม > แบบฟอร์ม

O W E N TM.