(FIC BLOCK B & WINNER) PINK TO GRAY {COYOON} #REWRITE

ลำดับตอนที่ #4 : PINKGRAY x 03 | รีไรท์

PINKGRAY

  จะเกิดอะไรเมื่อเธอเดินมาส่ง

 

            ซึงยุนในชุดพละขาวแดงของโรงเรียนนั่งอ้าซ่าโชว์อะไรต่อมิอะไรไม่ได้แคร์ประชาชีนัก กางเกงพละขาสั้นสีแดงเลิกขึ้นตอนที่เขายกขาชันขึ้นเป็นอาหารตาชั้นดีสำหรับตุ๊ดดำโรคจิตที่กำลังจ้องมองอยู่ไม่วางตาด้วยท่าทีราวกับสาวน้อยบริสุทธิ์เห็นผู้ชายแก้ผ้าครั้งแรก

และด้วยความรู้สึกตะหงิดๆเลยทำให้เด็กหนุ่มที่ถูกตกเป็นเหยื่อหันไปมองกับเจ้าของสายตาแสน วดฟ! นั้นตองรีบลุกขึ้นยืนทันที

ไอ่สึด ไอ่มิโนโรคจิต T v T

กูอยากออกจากโรงเรียน กูอยากกลับบ้าน

เด็กหน้าตี๋คนหล่อไม่หมวยและไม่อึ๋มลุกขึ้นดึงกางเกงพละลงก่อนเดินตรงดิ่งไปหาแทฮยอนที่อยู่ข้างเน็ตด้วยความไวแสงเพราะไม่อยากจะมาโดนสายตานั้นจ้องแบบแทบกลืนกิน ทำไมคาบพละต้องมาตรงกับพวกอาร์ตปี 2 ด้วย น้องยุนจิรั้งไห้ฮือ

“ซึงยุน เย็นนี้ไปกินพิซซ่ากัน” เพื่อนสนิทของเขาพูดพร้อมๆกับเซ็ตลูกวอลเล่บอลข้ามมาหา

“เอาดิๆ”

“และเรื่องวงนายเป็นไงบ้าง” เด็กหนุ่มทั้งสองพูดคุยกับพร้อมๆกับลูกวอลเล่ที่ลอยข้ามไปข้ามมา ซึงยุนชะงักไปเล็กน้อยเมื่อถึงคำถามนั้นจนพลาดรับลูกไม่ถูกปล่อยให้ตกพื้นไป พอเดินไปเก็บก็ดันไปเจอสายตาของมินโฮกับจีฮุนที่ยังคงจ้องมาเห็นละแทบอยากจะชูนิ้วที่ 3 กระแทกใส่หน้ารัวๆ #มุมิก็โหดเป็น

“ว่าไงอ่ะ เดอะเกย์อิชของนายอ่ะ”

“เกรย์เว้ยไม่ใช่เกย์!!” นี่เป็นความผิดพลาดอย่างหนึ่งของการตั้งชื่อวงนี้ - _ -

หลังจากวันนั้นเขาก็ถูกซึงฮุนลากไปซ้อมทุกวันภายใต้หน้าที่นักร้องนำและมือกีต้าร์ของ The Grayish โดยมีหัวหน้าวงคืออี ซึงฮุนเป็นมือกลองกับไอ่มือเบสหน้าตาสุดโฉดสมฉายานาม กู จุนฮเว แล้วเขาก็ได้รู้อีกอย่างว่าตัวเขาเป็นที่จับตามองของคุณครูด้วยคะแนนสอบปฏิบัติจากปากซึงฮุน.. 

ละนั่นคือเหตุผลว่าทำไมอีกฝ่ายถึงมาชวนเขาร่วมวง

ความเพี้ยนของวงนี้ไม่ได้มีแค่หัวหน้าวงแต่รวมไปถึงมือเบสนี่ก็ด้วยเพราะจุนฮเวเป็นเด็กอาร์ตแต่ดันมาเล่นเบสกับพวกเด็กดุริยางค์อย่างพวกเขาซะงั้น

ความบ้าบอมีอยู่จริงที่The Grayish(แน่นอนว่าไม่นับรวมน้องยุน)

“..ก็ดีมั้ง”

ถึงจะเป็นวงบ้าบอแต่เอาเข้าจริงเมื่อเล่นดนตรีด้วยกันแล้วกลับเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย..ไม่ดิ เป็นกีต้าร์เป็นกลองงี้จะเข้ากับพวกดนตรีสากลมากกว่ามั้ย #อุ่ยไม่ขรรม ด้วยแนวดนตรีที่ชอบคล้ายๆกันทุกคนเลยลงความเห็นและตัดสินใจว่าจะเล่นแนวร็อค-อินดี้หรือไม่ก็พวกดนตรีแนว 80 เก๋ๆ ก็ถือว่าเป็นวงในอุดมคติล่ะมั้งเมื่อพูดถึงจุดนี้

เสียงเป่านกหวีดเรียกให้ทุกคนไปรวมตัวและเลิกแถวเพื่อแยกย้ายกลับบ้าน ซึงยุนและแทฮยอนรีบสาวเท้าไปเอากระเป๋าเคียงและพากันมุ่งหน้าไปร้านพิซซ่าโดยมีอีกสองเกลอตามมา

“ไปไหนอ่ะหมวย!” แน่นอนว่าคนเดียวที่เรียกเขาแบบนั้นคือตุ๊ดดำมินโฮ ซึงยุนมองด้วยหางตาเมื่ออีกฝ่ายเดินมาข้างๆกับเพื่อนของพี่แกอีกคน

“ไม่บอกเว้ย”

“โง้ย ไปไหนกันหรอน้องทอม”

“ใครทอมวะพี่” เจอน้องทอม เอ้ย! แทฮยอนคนแมนมองตาขวางนี่ระดับความน่ากลัวมากกว่าซึงยุนเป็น 10 เท่าทำเอาไอ่ตุ๊ดร่างยักษ์นี่หงอยคอตกไปโลย อิ – อิ

“โอ๋นะเพื่อนรัก” สองเกลอช่วยกันปลอบกันและกันจนซึงยุนอดจะหันหน้าหนีด้วยความเอือมเป็นไม่ได้ พอกันอ่ะ! เด็กอาร์ตนี่มันเต็มซักคนมั้ยวะ อีกคนก็ตุ๊ดร่างยักษ์อีกคนก็เด็กโข่งไม่รู้จักโต

แต่ไม่ว่าจะไม่ยอมบอกว่ากำลังไปไหนกันดูเหมือนมินโฮและจีฮุนที่ตามมาก็ตื้อไม่เลิกจนมาถึงร้านพิซซ่าเลยกลายเป็นว่าพวกเขาทั้ง 4 คนมาด้วยกันซะงั้น แต่ถือเป็นข้อดีอีกอย่างเพราะอาจจะให้พวกนี้ช่วยจ่ายจะได้หารเยอะหน่อยหรือไม่ก็อาจจะใช้มารยาน้องหมวยหลอกให้อาร์ตตุ๊ดสองคนนั่นจ่ายให้ไปเลย

*หัวเราะชั่วร้ายยิ่งกว่าแม่มดในนิทานเด็ก*

ตอนนี้เลยนั่งกินพิซซ่ากันสี่คนโดยมีตุ๊ดดำกับเด็กโข่งคุยโวยวายกันเสียงดังทั้งๆยังมีอาหารอยู่เต็มปาก ร้านพิซซ่านี้เป็นแหล่งมั่วซุม(?)ของเด็กวิทยาลัยนี้ก็ไม่ปานเพราะลูกค้าส่วนใหญ่ก็คือนักเรียนที่นี่กว่า 70 %

เลยไม่แปลกที่งานโปเตโต้จะเกิดขึ้นอีกครั้ง(บังเอิญ โลกกลม พรหมลิขวิค)

กริ้ง กริ้ง

“ยินดีต้อนรับค่า”

“อ่าวพี่ยูควอน”

เด็กหนุ่มชะโงกหน้าไปมองตามเสียงของจีฮุนที่ทักทายคนเข้ามาใหม่ ซึงยุนพยักหน้ายิ้มๆให้พี่รหัสเป็นการทักทายแต่อีกใจก็ไม่ยินดีเท่าไหร่นักเพราะเมื่อเห็นยูควอนเมื่อไหร่ก็จะเห็นบุคคลไม่พึงประสงค์จะพบเจอตามมาเมื่อนั้น

“เห่ยลูกพี่ๆๆ มานั่งด้วยกันมาพี่จีโฮ!”

ไอ่จีฮุน ไอ่มินโฮมึงออกไปเจอโต๊ะกูเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย

-. PINK TO GRAY .-

ถ้าตอนนี้ซึงยุนเป็นปลากัดคงท้องมีพ่อชื่ออู จีโฮละบอกเลย แต่ถ้าเลือกได้น้องยุนก็ไม่ขอมีพ่อแบบนี้เด็ดขาด ความอยากอาหารหมดเมื่ออีกฝ่ายดันมานั่งอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามและยิ่งสายตาน่ารำคาญนั่นเอาแต่จ้องมองมาที่เขา

“จ้องหาพ่อหรอพี่”

หมดความอดทนละจริงๆ เงยหน้ามาถามแต่ไอ่คนตรงกันข้ามนั่นก็ไม่รู้ร้อนรู้หนาวนั่งยิ้มกัดพิซซ่าคำโตเข้าปากไม่สะทกสะท้านอะไร มีคำนึงที่จะให้คือ

หน้าด้านนนนนนนนนนนนนนนน

“เออทำไมพวกพี่เรียกพี่จีโฮว่าลูกพี่วะ”

เออ จริง เห็นด้วยกับแทฮยอน.. คนแบบนั้นมันน่านับถือตรงไหน ก็คงจะมีแต่พวกบ้าๆอ่ะอย่างมินโฮกับจีฮุนที่ให้คนแบบนั้นเป็นลูกพี่

“น้องทอมไม่รู้อะไรละ..”

“ใช่พี่จีโฮน่ะเป็นสุดยอดของสุดคน พี่แกคือดาวินชี่กลับชาติมาเกิดจริงๆ”

นี่มึงโอเว่อร์กันละพี่ครับ

ทั้งสองคนเริ่มสาธยายความเก่งกาจของผู้ชายชื่ออู จีโฮที่มีพรสวรรค์ด้านศิลปะถึงขนาดเป็นที่จับตามองจากคุณครูในโรงเรียน อย่างนี้รึเปล่าที่ไม่ว่าจีโฮจะมีเรื่องกับนัมจุนขนาดไหนก็ไม่โดนเอาเรื่อง..อันนี้ซึงยุนก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่

“พี่เค้ายังแต่งเพลงด้วยนะ คิดดูว่าได้ค่าลิขสิทธิเพลงจะขนาดไหน”

“พี่ยังให้มันช่วยทำการบ้านเลย” นี่พี่ยูควอนก็คอนเฟิร์มอีกคน

คือคนอะไรมันจะครบขนาดนั้นวะ ไม่ต้องเรียนแล้วม้างทำงานเลยมั้ย

“รู้จักเพลง Forever Mate ป่ะ”

“เห้ย อย่าบอกนะ..”

เอออย่าบอกนะว่า..

“ใช่ ลูกพี่เป็นคนแต่ง”

“จริงดิ! พี่รู้ปะผมชอบมากๆ” นี่นัม แทฮยอนกลายเป็นพวกคลั่งจีโฮไปอกคนตั้งแต่เมื่อไหร่

แต่ไม่น่าเชื่อเลยว่าจีโฮเป็นคนแต่งเพลงดังขนาดนั้น ยอมรับเหมือนกันว่าซึงยุนก็เคยฟังและก็ค่อนข้างชอบ..มาก ไม่อยากจะปักใจเชื่อเลยจริงเพราะมันเป็นเพลงที่เขาชอบมากนี่แหละเลยไม่อยากรู้ว่าไอ่คนตรงหน้าเค้านี่เป็นคนแต่ง

“งี้พี่ก็เก่งทั้งศิลปะทั้งดนตรีเลยดิ? สุดยอด”

แมวน้อยคิ้วตกกำลังจะไปเป็นลูกน้องอู จีโฮอีกคนหรอ.. ซึงยุนส่งเสียงชิแล้วหยิบน่องไก่ขึ้นมากัดพลางมองคนที่เป็นจุดเริ่มต้นของบทสนทนาตาขวาง

จากนี้ไปคงไม่ฟังเพลงนั้นแล้วอ่ะบอกเลย ชิๆๆๆๆๆ

“ถ้ามีเงินขนาดนั้นก็หัดสำนึกผิดแล้วมารับผิดชอบผมด้วยเหอะ”

-. PINK TO GRAY .-

มันผ่านไปด้วยความวุ่นวายต่างๆนาๆ มินโฮที่เกาะติดเขาแจ จีฮุนผู้เคารพรักและปรนนิบัติจีโฮไม่ห่าง ทุกคนพูดคุยหัวเราะกันเว้นแต่ซึงยุนแม้แต่แทฮยอนยังเป็นไปกับเขาด้วยสงสัยมันจะเมาพิซซ่า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปไอ่ตี๋คนนี้ขอปฏิญาณว่าจะไม่มีวันได้มาร่วมวงกับพวกนี้อีกเป็นอันขาด!

แต่ข้อดีของการร่วมวงครั้งนี้คือซึงยุนและแทฮยอนไม่ต้องจ่ายค่าอาหารเอง 5555555555555555555555555555555 คนรวยก็งกเป็นนะเหวย

“ซึงยุน กีต้าร์พี่อ่ะเอาใช้ก่อนก็ได้”

พี่รหัสคนตะล๊ากหันมาพูดกับเขาหลังจ่ายค่าอาหารไป เขาเองก็แอบเกรงใจยูควอนเหมือนกันแต่ด้วยจำเป็นต้องใช้จริงๆเลยได้แต่ยกมือขอบคุณพี่เขาไปนี่มีพี่รหัสดีมีชัยไปกว่าครึ่งแต่ไอ่เพื่อนของพี่รหัสเขาช่วยมีความสำนึกบ้างเถอะ

“นายก็ควรรับผิดชอบน้องเขารู้ปะ” คิม ยูควอนชี้หน้าเพื่อนตัวโตกว่าที่เป็นต้นเหตุสำหรับเรื่องนี้แต่ก็ยังทำไม่รู้ร้อนรู้หนาวเหมือนเดิม

“โห่ยควอนดุเราทำไม” พอเหลือบไปมองไอ่คนที่นั่งข้างๆยูควอนก็แอบจิ๊ปากใส่ให้หน่อยไม่ได้และจีโฮเองก็มองเขาด้วยสายตานิ่งๆเช่นกัน

เออ สำนึกผิดบ้างมั้ย

“หมวยจ๋า เดี๋ยวคืนนี้เค้าจะคอลหานะ” ตุ๊ดดำว่าพลางกอดแขนเขาจนต้องรีบสะบัดเพราะสายตาของทุกคนในวงกำลังจ้องมาที่เขา ยิ่งไอ่ลูกแมวในร่างคนคิ้วตกยิ่งแล้วที่กำลังทำหน้าตาเหวี่ยงๆโคตรๆใส่ไม่รู้เพราะเหตุผลอะไรเหมือนกัน

“ไม่ต้องอ่ะ รำคาญ”

“ฮรึกส์ ใจร้าย โพจ๋าปลอบเค้าหน่อย” แล้วมันก็หันไปซบไหล่เพื่อนเด็กโข่งของมัน - _ -

พวกเราแยกทางกันหน้าร้านและเหมือนจะมีซึงยุนแค่คนเดียวที่นอนพักที่หอ ไอ่ตี๋น้อยเลยจำใจต้องกลับคนเดียวโดยหวั่นๆว่าเหตุการณ์เมื่อวันก่อนจะกลับมาเยือนอีกครั้งอยู่เหมือนกันแต่ร้านนี่อยู่ห่างจากโรงเรียนไม่มากคงไม่เป็นไรหรอก..มั้ง

กีต้าร์คงไม่ได้คืนละมั้ง เฮ้อ

เด็กหนุ่มหยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์ของคุณนายคัง จริงที่บ้านของเขาอยู่ต่างจังหวัดและการต้องไปเอากีต้าร์ถึงที่นู้นมันก็ลำบากอยู่ถ้าซึงยุนไปคนเดียวแต่ถ้าจะให้แม่ของเขาเอามาส่งให้ก็อีกเรื่องนึง

“แม่ครับ สบายดีมั้ย”

ทันทีที่ปลายสายรับซึงยุนที่กำลังห่อเหี่ยวใจกับการสูญเสียน้องต้าร์ก็ยิ้มขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงของคนเป็นแม่ ทั้งสองพูดคุยตลอดระหว่างทางถึงเรื่องชีวิตประจำวันและการอยู่หอของเขาก่อนที่ซึงยุนจะเริ่มเข้าประเด็น

“แม่ช่วยให้คนงานเอากีต้าร์มาส่งให้น้องได้มั้ยอ่ะ” เพิ่มสกิลการอ้อนเข้าไป

“น้าๆ น้องขอ fender สีดำ กับกีต้าร์โปร่งของ Yamaha นะครับ”

“อ๊ะ!”

ตกใจสิเห้ย

ซึงยุนมองตามเจ้าของมือด้านหลังที่ชิงมือถือของเขาไปก่อนเค้าจะพบกับไอ่บุคคลสุดเฮงซวยที่เดินมาตอนไหนก็ไม่รู้แถมยังมาเอาไอฟุน 78s ของเขาไปอีก! ละไม่พอ.. คงได้ยินที่ซึงยุนคุยกับแม่ไปแล้วด้วย

“เอาคืนมา!”

“น่ารักอ่ะ พูดกับแม่เพราะเนอะ”

อีกคนคืนมือถือให้เขาโดยตัดสายไปเรียบร้อยแล้ว ไอ่รอยยิ้มกวนส้นแบบนั้นมันเรียกส้นน้องยุนให้ลอยขึ้นไปจริงๆ เด็กหนุ่มมองคนในฮู๊ดสีเทาเดินผ่านและนำหน้าเขาไป

“มาแอบฟังคนอื่นแบบนี้ เสียมารยาท!”

“แม่ช่วยให้คนงานเอากีต้าร์มาส่งให้น้องได้มั้ย”

เดือด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ซึงยุนแยกเขี้ยวใส่เมื่ออีกฝ่าพูดจาล้อเลียนเขาอยากจะต่อยปากห้อยๆของมันตอนนี้จริงๆแต่ก็บอกแล้วว่าต่อยคนไม่เป็น แต่เขาว่าควรฝึกตั้งแต่วันนี้ละ..

“พี่หัดมีความสำนึกบ้างมั้ยล่ะรู้ม่ะว่าแม่ผมอ่ะต้องลำบากเอามาส่งให้!” อีกฝ่ายหยุดเดินเมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ๆพลางหันหน้ามาฟังเสียงโวยวายด้วยใบหน้านิ่งๆ

“โวยวายเป็นนางเอกซีรี่ส์ไปได้”

ละไอ่ท่าทางแคะขี้หูนั่นมันอะไร โอ้ยสุดจะทนกับคนแบบนี้!!!!!!

“ไม่รับผิดชอบก็ไม่ต้องมาเสนอหน้าให้ผมเห็นอีก เหอะ!” ตะโกนใส่หน้าคนหน้าเหมือนแล้วเดินหนีไปทันที

ซึงยุนล่ะหมดความอดทนแล้วจริงๆ ได้แต่โทษว่าเขาไม่ควรไปทำความรู้จักกับมินโฮที่เป็นมีลูกพี่แบบคนพรรค์นี้ตั้งแต่แรก ไม่สิ เขาควรจะโทษรหัสที่ไปตรงกับยูควอนที่เป็นเพื่อนกับจีโฮ หรือไม่ก็ควรโทษโชคชะตาพาซวยของเขาเลยดีกว่ามั้ย โอ้ย คัง ซึงยุนปวดหัว

ตอนแรกมันก็เฉยๆ มันก็แค่ความหมั่นไส้ที่มีคนหน้าตาเหมือนกันอยู่ในโรงเรียนกัน ก็แค่ความไม่ชอบที่ไม่ได้เคียดแค้นอะไรนัก แต่นับจากวันนี้เขาว่ามันควรถูกเปลี่ยนมาเป็นคำว่าไม่ชอบอย่างเต็มปากเต็มคำหรือเกลียดไปเลยดีกว่า

ไม่อยากเห็นหน้าตอนนี้ เหวี่ยงเว้ย พาลด้วย!

ยัดหูฟังแล้วเพิ่มเสียงดังๆตัดขาดจากโลกภายนอกโดยข้างหลังนั้นยังมีใครอีกคนตามมานั่น แถมไอ่เพลงที่ถูกสุ่มมายังเป็นเพลงอีกฝ่ายแต่งยิ่งเพิ่มความหงุดหงิดให้ซึงยุนมากกว่าเดิม เด็กหนุ่มสุ่มเพลงใหม่ หลับตาปี๋ส่ายหัวอารมณ์เสีย

แต่ก็ต้องเบิกตากว้างอีกครั้งเมื่อถูกดึงไปทางด้านหลังอย่างแรงพร้อมๆกับร่างของตนที่ไปอยู่ในอ้อมแขนของคนร่วมเดินทาง ซึงยุนอ้าปากหวอเมื่อหน้าของอีกฝ่ายอยู่ใกล้จนแทบไม่รู้จะโฟกัสไปที่ใด หูฟังหลุดออก กลั่นหายใจชนิดที่เรียกได้ว่าสติหลุดขั้น MAX

“ระวังหน่อยสิน้องยุน”

หัว-ใจ-จะ-เต้น-ออก-จาก-อก-กู-แล้ว!

อะไรคือแม่มเหมือนฉากในโดจินยาออยมาก…

พอรู้สึกตัวซึงยุนก็เด้งตัวขึ้นและผลักอีกฝ่ายออกแทบจะทันใด จัดกระเป๋าสะพายกับเสื้อให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะลอบแอบหันไปมองคนที่ยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหว

“พี่จะตามมาทำไมเนี่ย”

“บ้า ใครต๊าม ก็หอกูอยู่หลังโรงเรียน”

                หยั่มมา..

ซึงยุนรู้สึกว่าเส้นทางการไปถึงหอพักของตนมันช่างยาวไกลยิ่งกว่าขามามาก(กx10000000) การมีเพื่อนร่วมทางอย่างคนที่แสนเกลียดมันโคตรจะอึดอัด มันเป็นภาพที่ร่างของเด็กปี 1 ในยูนิฟอร์มพละขาสั้นและมีเด็กปี 3 เดินตามหลังอยู่ห่างๆผ่านแสงไฟจากไฟข้างทางซ้ำแล้วซ้ำเล่าท่ามกลางความมืด ไม่มีเสียงพูดอะไร มีเพียงเสียงแมลงดังชัดเจน

พอรู้ตัวอีกทีเขาก็มาถึงหอเข้าแล้ว ปลายเท้าอยู่อยู่ที่หน้าตึกพร้อมๆกับเสียงฝีเท้าของคนข้างหลังที่ค่อยๆหยุดลงเช่นกัน

ถึงจะเอะใจแต่ก็เดินเข้าหอโดยไม่ใส่ใจโดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาจากคนข้างหลังมองตามตัวเองไปจนลับสายตา

ถ้าซึงยุนหันกลับมามองอีกซักนิดคงจะรู้ว่าความตั้งใจของคนที่ได้ชื่อว่าเกลียดนั้นคืออะไร แววตาที่มักจะไม่แสดงความรู้สึกอะไรกำลังสะท้อนถึงความหมายบางอย่างโดยที่อีกฝ่ายก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน

ความสัมพันธ์ระหว่างคนหน้าเหมือนจะไปในทิศทางที่ดีขึ้นได้รึเปล่า.. คงขึ้นอยู่กับการกระทำจากผู้ชายเจ้าของผมสีเทานั่น

#ฟิคพี่โค่น้องยูน

สอบถามรวมเล่ม > แบบฟอร์ม

O W E N TM.