คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : PINKGRAY x 01 | รีไรท์
PINKGRAY
สามห้อยครบองค์ประชุมกับสตอรี่สุดโฉด
สามห้อยครบองค์ประชุมกับสตอรี่สุดโฉด
คัง
ซึงยุนกดเบอร์ที่สามารถพึ่งพาได้ที่สุดในเวลานี้ก่อนจะยกไอฟุน 78s แนบหู สองขาก้าวฉับๆโดยไม่มีท่าว่าจะลดความเร็วลง หันไปมองข้างหลังด้วยความระแวงและยังคงมองเห็นฝูงคนพวกนั้นวิ่งตามมาอยู่ไกลๆพร้อมกับคอกีต้าร์ที่หัก
อยากตาย! เห้ย ไม่ดิ ตายไม่ได้นะเวลาแบบนี้
นี่ก็รับซักทีสิวะเวลามีปัญหานี่ไม่ยักจะเสนอหน้ามา พอเวลาที่รำคาญนี่โผล่หน้ามาให้เห็นไม่เว้นวัน!!
บ่นกับปลายสายที่ถูกเมมชื่อไว้ว่า ‘ซง มินตุ๊ด’
“ทำอะไรอยู่เนี่ยโว้ย! รับซักที” พระเอกม้าขาวผู้ถูกเลือกในซีรี่ส์แสนวุ่นของน้องยุนกลับไม่มีท่าทีจะรับสายเลยซักนิด
อยากจะขว้างไอฟุนทิ้งแต่ก็นึกถึงหน้าแม่ขึ้นมาเตือนสติก็ต้องถอดใจ
ตอนนี้ขอแค่กลับไปที่หอให้เร็วที่สุดก็พอ!
โอ้ยนึกว่าเล่นหนังบู๊อยุ่ T v T
เด็กหนุ่มหักโค้งสุดตัวเลี้ยวเข้าซอย
เขามองไปข้างหน้าอย่างมีความหวังเพราะอีกเพียงกี่เมตรจะถึงประตูโรงเรียนแล้ว
วีรบุรุษนามว่าพี่ยามจะสามารถช่วยน้องยุนไว้ได้ใช่หรือไม่
“ไอ่จีโฮ!!!”
กูจะกรี๊ดหยุดตามกูเถอะ
ฟก่ากสห่เกวเงฟส่าเสกเสาก้เ
วิ่งมาเรื่อยๆเด็กหนุ่มรู้สึกได้ว่าเสียงฝีเท้านั้นค่อยๆเบาลงจนน่าสงสัยว่าแล้วเขาก็หันหน้าของตนกลับไปมอง
และในที่สุดสิ่งที่คาดหวังมาตลอดมาก็ยืนอยู่ตรงหน้า ‘วีรบุรุษผมสีบลอนด์’
ถึงในใจจะนึกย้อนแย้งว่าควรเรียกว่าวีรบุรุษดีรึเปล่าก็ตาม
“อะ..เห้ย! มึง!”
ซึงยุนสังเกตเห็นใบหน้าของนัมจุนที่อึ้งเหมือนเจอคาถาแยกเงาพันร่างของนารุโตะไป
หน้าเหน่อนี่ไปหมดละอ่ะ
“อู จีโฮ!”
ใช่ นั่นอ่ะอู จีโฮของแท้
ส่วนกูอ่ะตัวตายตัวแทนนะรู้เปล่า - _ -
ซึงยุนมองแผ่นหลังของผู้ชายที่นำพาความซวยมาแกตน
ร่างโปร่งในเสื้อฮู๊ดสีเทาสวมทับด้วยสูทสีดำของโรงเรียน ในมือถือไม้ยาวประมาณ 1
เมตร ลุคแบบแบดบอยเหมือนพระเอกฟิคดาร์คๆอะไรประมาณนั้น
“ฮ่าโลว ว่าไงนัมจุนเพื่อนรักส์”
ไอ่เจ้าของผมสีสว่างนั่นไม่มีท่าทีจะกลัวอีกฝ่ายแต่อย่างใด
แถมเหมือนยังสนิทสนมด้วยซ้ำ แต่ในที่นี้คงไม่ใช่สนิทในทางทีดีหรอก
“มึง!!!”
นัมจุนชี้หน้าหาเรื่องสุดๆ
“จ๋า” ละอีตาคนนี้ก็ตอบรับเสียงหวานอย่างกับไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไร
ซึงยุนล่ะเกลียดความอินดี้ของพี่แกตอนนี้จริงๆ
“มึงหลอกกู
ให้ไอ่เด็กนั่นมารับมือแทนหรอไอ่..”
“โอ๊ะโอ่ กูไม่ได้ไปหลอกมึงเลยนะ
จะว่าไงล่ะ..” จีโฮทำท่าแคะขี้หูได้กวนตีนที่สุดในโลก ขนาดซึงยุนที่อยู่ฝั่งเดียวกันและมองจากข้างหลังนี่แทบอยากถวายฝ่าเท้าให้
“นัมจุนโง่เองนี่นา”
ถึงจะมองจากด้านหลังแต่ซึงยุนเดาออกเลยว่าอีกฝ่ายทำหน้ายังไงตอนพูด
ถ้าจะพรรณนาให้เห็นภาพก็คงแบบว่า.. ‘แอ็บแบ๊ว’ เอานิ้วชี้แตะปากห้อยๆพร้อมพูดด้วยท่าทางอินโนเซ้นท์เหมือนในการ์ตูนตาหวาน
ซึ่งแน่นอนว่ามันโคตรแปรผกผันกับประโยคที่พึ่งพูดไป
“ไอ่เชี่ยนี่
เรื่องที่มึงลักเหนี่ยวไก่กูไปเมื่อปีก่อนกูยังไม่เคลียร์เลยนะ”
เดี๋ยว
เดี๋ยวก่อนนะมึง…
นี่มึงยกพวกมาตีกันเพราะเรื่องแค่นี้? ซึงยุนนี่อึ้งไปเลย
ความคิดแรกตอนที่ได้ยินว่านัมจุนมีเรื่องกับจีโฮคงเท่ห์พอๆกับในหนังอะไรประมาณว่าแบบ
มึงฆ่าเพื่อนกู มึงแย่งหญิงกูไป มึงหยามสถาบันกูอะไรแบบนั้น แต่นี่อะไร! ตอบสิตอบ! อะไรนะ.. นี่ความจริงเรื่องดังที่มีคนถ่ายโซเชียลแคมลงเมื่อปีที่แล้วก็เป็นงี้เองหรอ?
คนสมัยนี้นี่มันทะเลาะกันแปลกๆ
“มึงจะเอาช้ะ?”
“ไม่เอาจ้าๆ
ถึงกูจะสนใจผู้ชายนิดหน่อยแต่ก็ขอแบบหน้าตาดีกว่านี้ดีกว่า”
“ไอ่จีโฮ!!!!!!”
“แน่จริงมึงก็เข้ามาพร้อมกูเลย!!!!!!!!” คิม
นัมจุนเด็กโรงเรียนชายล้วนที่เป็นอริตัวฉกาจของจีโฮวิ่งเข้ามาพร้อมกับน้องต้าร์สุดรักของพี่คังที่เหลือแค่คอไว้ดูต่างหน้า
“รออะไรล่ะมึง
ไม้นั่นจะเอามาตีกูไม่ใช่หรอ”
อีกฝ่ายยังคงท้าทายอย่างต่อเนื่องโดยที่จีโฮยังยืนหล่อเฉยๆไปวันๆไม่ไหวติงอะไร ทั้งๆที่อีกไม่กี่ก้าวพี่แกจะโดนคอกีต้าร์นั้นฟาดหัวอยู่ละ
ขอน้องยุนใช้จังหวะนี้หนีได้มั้ย
“โง่ซ้ำโง่ซ้อนจริงๆเพื่อน!”
นั่น.. เป็นผู้ชายที่เหนือความคาดหมายจริงๆเพราะนอกจากจะไม่สู้ด้วยแล้วร่างโปร่งนั้นกลับหมุนตัวเพื่อหนีและดึงแขนของเขาขึ้นมาโดยไม่ได้ใช้ไม้ที่ถือมานั้นตีหัวอริอย่างที่ว่า
“วิ่งสิหนู รอพ่อตัดริบบิ้นหรอ”
กูน่าจะหนีไปตั้งนานละ - _ -
-. PINK TO
GRAY .-
ซึงยุนหอบหายใจเหนื่อยจนเสียงดัง
ไอ่ที่วิ่งมาตลอดก่อนถึงโรงเรียนนี่ยังไม่หายดีเลยแต่ถึงยังไงตอนนี้เขาก็เข้ามาอยู่ในโรงเรียนเรียบร้อยแล้วโดยมีวีรบุรุษ(ตัวจริง)นามว่าพี่ยามคอยป้องกันไว้ให้
แค่เพียงพวกเขาก้าวข้ามประตูโรงเรียนคนพวกนั้นก็ไม่กล้าหยาม เหมือนกับมีบาเรียย่อมๆในนี้อย่างไงอย่างนั้น
“แฮ่กๆๆๆๆ”
เด็กหนุ่มเหลือบมองคนที่หอบอยู่ข้างๆด้วยหางตา ถึงจะวิ่งไม่ไกลนักแต่เหมือนอู
จีโฮจะหายใจถี่พอๆกับเขา
“พี่แม่ง
มีไม้แล้วทำไมไม่จัดการพวกมันวะ”
ซึงยุนแอบเห็นอีกฝ่ายสูดหายใจเข้าลึกๆพลางมองมาที่เขายิ้มๆก่อนจะพูดด้วยท่าทีอารมณ์ดีตามแบบฉบับอู
จีโฮ
“เด็กดนตรีคงไม่รู้จักของอะไรแบบนี้น่ะสิ”
ร่างโปร่งยืดตัวขึ้นมาพร้อมชูไม้ที่ว่าตรงหน้าเขา
“นี่มันไม้ทีเอาไว้เขียนแบบ
พึ่งซื้อมาใครจะโง่เอาไปตีหัวมัน”
เอ่อ ว่ากูโง่หรอ ขอโทษละกันที่ถาม - _ -
ขอปฏิเสธว่าคนตรงหน้าเหมือนพระเอกในนิยาย
ถ้าเอาเข้าจริงคงเป็นแค่รูปลักษณ์ภายนอก.. ทรงผมผิดระเบียบ
แต่งตัวไม่เหมือนชาวบ้าน
แต่นิสัยกลับแปรผกผันสุดๆเพราะกวนเท้าไม่พอยังทำตัวแอ็บโหด
ปากห้อยๆ(ที่ไม่มากถึงกับของอีกฝ่าย)
คนเป็นน้องได้แต่นึกหมั่นไส้ผู้ชายตรงหน้าและถ้านับตั้งแต่วันแรกที่ถูกทักว่าหน้าเหมือนกันวันนี้ก็เป็นวันที่เขารู้สึกหมั่นไส้อีกฝ่ายมากที่สุด
“พี่ต้องรับผิดชอบกีต้าร์ผม!”
“อ่าวไอ่หนู
ของใครคนนั้นก็รับผิดชอบเองสิ” กล้าพูด
ไม่มีความสำนึกผิดบนหน้าตาและคำพูดของตนเลยซักนิด
“ที่เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นก็เป็นเพราะพี่ไม่ใช่หรอ!” นี่ถึงกับควันออกหูตาจมูก จับให้ถูกจับจมูกตาหู..ไปไกลละ
แต่เอาง่ายๆบอกเลยว่า โกรธ!
“ไม่อ่ะ กูยิ่งจนๆอยู่” จนกับผีแกสิอู
จีโฮ...
ใครเข้าโรงเรียนนี้มาได้คงไม่ถูกเรียกว่าจนแล้วแหละ
เพราะนอกจากต้องมีทักษะด้านดนตรีหรือศิลปะแล้ว สิ่งจำเป็นอีกอย่างก็คือต้องรับมือกับค่าเทอมอันแสนหฤโหดของที่นี่ได้
“ไม่รู้ล่ะ พี่ต้องรับผิดชอบ
นี่มันกี่ครั้งละที่ผมมารับตีนแทนพี่”
“บ้านน้องก็รวยไม่ใช่หรอซื้อใหม่จะเป็นไร”
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เกิดมาไม่เคยเจอคนนิสัยเสียแบบนี้มาก่อน
จริงที่เขามีตังค์ซื้อใหม่แต่นั่นมันก็ต้องบอกแม่ป่ะ.. แล้วจะให้บอกหรอว่าถูกพวกยกตีจนกีต้าร์พังมีหวังแม่ของเขาได้มาเอาเรื่องถึงที่นี่แน่ๆ
และอีกอย่างคืออยากให้อีกฝ่ายมีความรับผิดต่อความผิดของตัวเองหน่อยเหอะ
“พี่แม่มเชี่ยจริงๆ” โคตรเอือม!
“ไปๆกลับหอ
แล้วอย่าออกไปไหนมาไหนคนเดียวอ่ะ” นี่ไม่สะทกสะท้านอะไรกับคำด่าของเขาหน่อยหรอ.. แล้วยังมีหน้ามาไล่คนอื่นอีกนะ ทำเหมือนซึงยุนเป็นเด็กประถม โคตรไม่ชอบ!
ซึงยุนชักสีหน้าไม่พอใจแบบขั้น MAX สะบัดห้อยหนีรัวๆ ไม่ง้อก็ได้เว้ย! ละที่พูดเมื่อกี้พูดอย่างกับเป็นความผิดของเขางั้นแหละ
เพราะไอ่หน้าตาของจีโฮที่มีคล้ายกับเขาไม่ใช่หรอที่ทำให้เดือดร้อนขนาดนี้
“แต่เราหน้าเหมือนกันจริงๆเลยน้า”
อีกฝ่ายพูดขึ้นหลังจากที่เขาเดินออกไปได้ไม่ไกลทำให้เด็กหนุ่มที่ถูกกล่าวหาได้ยินประโยคต้องห้ามนั่นอย่างชัดเจน
ซึงยุนไม่ชอบเวลามีคนบอกว่าหน้าเหมือนกับจีโฮ
ใครจะไปภูมิใจกับการที่มีคนมาเที่ยวบอกว่าเหมือนแฝดกับไอ่คนที่สร้างความวุ่นวายแก่ชีวิตของตน
“พี่นั่นแหละที่ลอกเลียนผม!!!!!!!!!!!” หันหน้าไปปฏิเสธเสียงแข็งเลยได้เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายว่ากำลังอารมณ์ดีแค่ไหนที่ได้แกล้งเขา
“หนอย!!!!! เกลียดจริงๆ อู จีโฮ!”
-. PING TO GRAY .-
คัง ซึงยุนเดินออกมาสภาพหัวเสียพอๆกับเสื้อผ้าวันนี้ทีโคตรสะบักสะบอม
เด็กหนุ่มเร่งฝีเท้าไปที่หอของตนกับใจที่โคตรเป็นเดือดเป็นร้อนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่หาย
เดินขึ้นบันได้ไปชั้นสองผ่านใครต่อใครบ้างก็ไม่คิดอยากจะสนใจ
หมุนกลอนประตูห้องของตนแต่ก็พบว่ามันถูกล็อคไว้ซึ่งนั่นก็หมายความว่ารูมเมทของเขายังไม่กลับมา
มือขาวล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงนักเรียนเพื่อหยิบกุญแจมาไขเข้าไปไหนห้อง
“เฮ้อ!!!!!!!!” ทิ้งตัวลงบนเตียงชั้นล่างของตนพร้อมๆกับหลับตา อยากจะลืมเรื่องราววันนี้จริงๆ
นี่เขาย้ายเข้ามาในโรงเรียนนี้ได้ไม่ถึงเดือนแต่ก็เกิดเรื่องวุ่นวายมากขนาดนี้ได้ไง.. นอกจากเรื่องดีที่เขาสอบติดโรงเรียนนี้เรื่องที่นอกจากนั้นก็เลวร้ายสุดๆเลยก็ว่าได้
ทำไมคนที่ถูกเลี้ยงดูมาแบบสบายถึงได้มาเจอเรื่องหนักหนาขนาดนี้
ตั้งแต่เข้าโรงเรียนมาเขาก็ถูกหลายสายตาจับจ้อง
ไม่ใช่แค่เพราะหน้าตาดีหรอกนะ(นี่ไม่ได้ยอตัวเองจริงๆ) แต่เพราะไอ่ความหน้าตาดีที่ไปคล้ายกับคนดังของโรงเรียนนี้นี่สิมันยิ่งไปเพิ่มสกิลการถูกจับตามองมากกว่าเดิม
แถมไอ่คนที่ว่าพอได้ยินข่าวแบบนั้นก็เริ่มเข้ามาเกาะแกะวุ่นวายกับชีวิตจนใช้ชีวิตไม่เป็นสุข
ถ้าย้ายโรงเรียนได้คงย้ายไปนานแล้วล่ะ
ติดที่ว่าไอ่โรงเรียนนี้มันคือวิทยาลัยวิจิตรศิลป์
ม.โซล ที่มีแห่งเดียวในประเทศบ้านเกิด
แถมไอ่สาขาวิชาในโรงเรียนนี้ก็หาไม่ได้ตามโรงเรียนทั่วไปเพราะทีอื่นจะแยกเป็นสายวิทย์และสายภาษาอะไรก็ว่ากันไป
แต่ที่นี่มีสายสาขาที่แตกต่างคือ สาขาทัศนศิลป์ และสาขาดุริยางคศิลป์
คัง ซึงยุนผู้มีดนตรีนั้นคือชีวิตจังหวะคอยลิขิตให้ชีวิตก้าวไป ..เยอะละ ที่นี่ก็เลยเป็นโรงเรียนที่แสนใฝ่ฝันโคตรๆ
ไมต้องเรียนวิชาการมากมายแถมได้เรียนดนตรี อย่างนี้จะให้ออกจากที่นี่ได้หรอ..
เฮ่ยล์ *ถอนหายใจแบบพี่เอกhrk*
แกร๊ก
เอียงตัวมองออกไปประตูห้องก่อนจะพบว่ารูมเมทตัวน้อยของเขากลับมาแล้วซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิตเดียวที่สามารถทำให้ซึงยุนยิ้มเป็นไอ่ตี๋หน้าแป้นแล้นได้ในตอนนี้
“พี่จินอู~”
คิม จินอู ปี 3 สาขาดุริยางค์
ถูกเลือกเป็นรูมเมทของเขา เป็นคนน่ารักทั้งหน้าตาและจิตใจ ใสซื่อเหมือนเด็กๆ
เอาใจใส่เป็นที่หนึ่ง นี่แหละว่าที่แฟนในอนาคต อ่าล์ ฟิน
อีกฝ่ายวางกระเป๋าลงบนโต๊ะแล้วหันมายิ้มให้เขา
โอ่ย ตะล๊าก! แต่เหมือนคนช่างสังเกตจะสะดุดเห็นร่องรอยผิดปกติบนใบหน้าซึงยุนได้เลยเบิกตาโตๆนั้นกว้างขึ้นกว่าเดิม
“ซึงยุน! ไปโดนอะไรมาเนี่ย”
ผมนี่แสร้งสำออยเลยครับ
เจ็บจังเยย.. เบะหน้าเบะปากให้อีกฝ่ายเห็นใจและเป็นผลอย่างมากเมื่อจินอูเดินเข้ามาที่ขอบเตียงทันที
มือเล็กๆจับใบหน้าของน้องยุนพลิกไปพลิกมากับสายตาที่เป็นห่วงเป็นใย อ่าล์ ฟินอีกรอบ
“เจ็บจัง”
“ทำไมเป็นแบบนี้ได้เนี่ย
ทำแผลเถอะ”
คนตาแป๋วรีบเดินไปหยิบยาภายในมุมห้องก่อนจะเดินกลับมาพร้อมกับยาทำแผลต่างๆนาๆ
น้องยุนนี่อยากจะโทร.ไปบอกคุณนายคังซะตอนนี้จริงๆว่าน้องได้เจอกับนางฟ้าแล้ว T v T
“โอ้ย!”
แต่นางฟ้าคนนี้นี่มือหนักจริงๆ
“สมน้ำหน้าไปมีเรื่องดีนัก” -
_ - ใช่
คือซึงยุนมีเรื่องบ่อยมากและเรื่องส่วนใหญ่มันไม่ใช่ฝ่ายลงมือกะทำเองนีสิ
“ก็ไอ่จีโฮนั่นแหละ ชิ”
จินอูจ้องกลับก่อนจะถอนหายใจพรืดใหญ่ออกมา
“พี่ไปคุยกับจีโฮให้เอามั้ย”
“อย่าๆๆๆๆ อย่าเลยพี่”
เรื่องอะไรน้องยุนจะปล่อยให้พี่จินอูไปเจอกับไอ่ห้อยแอ็บโหดนั่นสองต่อสอง ไม่ไว้ใจมัน
“แล้วก็ต้องมารับกรรมแทนจีโฮตลอดงี้นะ?”
เหมือนอีกฝ่ายจะขัดใจอย่างมากซึ่งซึงยุนเองก็รู้ดีเพราะไม่ว่าเขาจะกลับมาห้องทีไรจะมีแผลสองแผลกลับมาต้อนรับคนตาแป๋วเกือบทุกวัน
ก็ไม่อยากจะรับกรรมแทนหรอกแต่มันทำอะไรได้บ้างล่ะ - _ -
“หน่าครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง”
ถึงตอนนี้จะยังคิดไม่ออกก็เหอะ
‘Bananas in
pajamas are coming down the stairs. Bananas in pajamas are coming down in
pairs?’
อย่าได้ตกใจไปเมื่อได้ยินเสียงเพลงไตเติ้ลของการ์ตูนเรื่องกล้วยหอมจอมซนเพราะมันเป็นริงโทนของคัง
ซึงยุนคนนี้นี่เอง
พอมองหน้าจอแล้วแทบอยากจะสิงไอฟุนเลยล่ะครับเพราะไอ่คนที่พึ่งขอความช่วยเหลือไปมันพึ่งจะโทรกลับมา… คือดีออกอ่ะ
ไม่รับโว้ย งอน
และนี่คือปฐมบทแห่งความซวยของเด็กชายคนหนึ่งที่มีหน้าตาล้ายคลึงกับคนเจ้าปัญหาที่มักก่อเรื่องเสมอ
ไม่รู้ว่าในอนาคตจะมีอะไรรอเค้าอยู่แต่ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้มันก็ซวยชนิดที่โคตรซวยอยู่แล้ว
ใครก็ได้จัดทริปทำบุญ 9 วัดให้เด็กผู้ชายที่ชื่อว่าคัง ซึงยุนคนนี้ที
#ฟิคพี่โค่น้องยูน
โฮร เป็นจะใดเฮ่อล์
ในฟิคขอเี่ยนการเรียกซึงยุนโดยใช้สระอุ
แต่แท็กเอาเหมือนเดิมแหละโน้ะ
ไรง่ะโค่ออกมานิดเดียว55555555
พยายามใช่ความคิดของซึงยุนเดินเรื่องแทนแลดูเหวี่ยงดี
เพราะไม่งั้นแดะรู้หมดว่าพี่ห้อนอินดี้เค้าคิดไรอยู่
ความคิดเห็น