คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : 13 ซ่อนอยู่ในคำพูดแววตาดันบอกอะไร
ซ่อนอยู่ในคำพูดแววตาดันบอกอะไร
ซึงยุนอยู่ในสภาพไม่เมาก็เมาหนักมากแค่นี้แหละที่มีให้เลือก ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนเขาแยกไม่ออกระหว่างความจริงกับความฝัน.. หลังลงมาจากเวทีคนที่คิดว่าเป็นกำลังใจให้เขามาตลอดกลับหายไปดื้อๆพอถามจากแจฮโยก็ได้เพียงคำตอบเป็นการส่ายหน้าปฏิเสธว่าไม่รู้ตอบกลับมา
การลุ้นผลแข่งขันโดยปราศจากเขาคนนั้นเลยเป็นเรื่องยากสำหรับหัวใจที่เต้นโครมครามของน้องยุนนิดหน่อย พยายามจับมือเพื่อนๆในวงแน่นพอๆกับแรงบีบหัวใจ วินาทีที่พิธีกรประกาศผลลำดับที่ 3 ใจก็หลุดออกจากอกซะแล้วเมื่อนั่นไม่ใช่ชื่อวงของตน
แต่หัวหน้าวงของเขายังคงยิ้มกว้างเหมือนกับว่ามีความหวัง และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆเมื่อพิธีกรชายหญิงเรียกชื่อวงตัวเต็งของการแข่งขันทั้งสองวงอย่าง The Grayish และ I-Scream ขึ้นมานั่นเป็นอีกครั้งที่เขาบังคับตัวเองให้มือสั่นไม่ได้ ในสมองของเขาตอนนี้มันกลวงโบ๋เต็มไปด้วยสีขาว เสียงเชียร์เรียกชื่อของทั้งสองวงจากคนดูไม่ได้ช่วยฉุดสติของเขามาเลย
วินาทีนั้นซึงยุนโหยหาพ่อแม่และอ้อมกอดจากจีโฮขึ้นมาเลย
ก่อนเสียงเฮลั่นดังขึ้นพร้อมๆแรงกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจของคนในวงจะพาให้เขาตั้งสติใหม่อีกครั้ง ซึงยุนมองด้วยความงงปะปนกับความอึ้งเมื่อทุกคนในวงตะโกนร้องว่า
“เราทำได้! ซึงยุน! เราได้ที่หนึ่งเว้ย!!!”
The Grayishชนะ!!
เป็นอันว่าจบงานเขาไปนั่งฉลองกับคนในวงและเพื่อนๆอีกหลายคนที่ร้านเนื้อย่างใกล้ๆโดยไร้เงาจีโฮและสองสหายคอยรับใช้ที่มักจะมาเจื้อยแจ้วให้ได้ฟังทุกครั้ง ซึงยุนทำอะไรไม่ได้ จะถามใครก็ไม่รู้จัก คนที่น่าจะสนิทกับจีโฮอย่างยูควอนหรือแจฮโยก็หายไปไหนไม่รู้..ยกน้องฟุน 78s มาส่งไลน์ไปถามยูควอนแบบไม่แคร์อีโก้ละแต่ก็ยังไม่มีท่าทีว่าอีกฝ่ายจะอ่านมัน
จะว่าโกรธก็โกรธแต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้
สถานการณ์ตอนนี้น้องยุนนี้ได้แต่นั่งกินเนื้อย่างเงียบๆคนเดียวก่อนจะโดนไอ่หัวหน้าตัวดีของวงบังคับขู่เข็ญให้เขาลองจิบเบียร์ซึ่งชีวิตนี้น้องยุนไม่คิดจะแตะ บอกแล้วว่าแม่สอนมาให้เป็นสุภาพบุรุษแสนเรียบร้อย
คำยุยงหรือยุแหย่กันแน่ก็ไม่รู้ของคนรอบข้างทำให้เขาต้องใจกล้ายกมาจิ้มหลอดดูดเป็นถังๆ ทั้งคำสบประหม่า ทั้งคำเยินยอแบบประมาณว่า ‘ถ้ามึงกินนี่หมดแม่.งยอดชายเลย’ หรือแบบ ‘ไม่ใจนี่หว่า แม่.งตุ๊ด’ เอาตรงๆยอมรับในใจไปแล้วนะว่าจริงๆกูยอมตุ๊ดก็ได้ แต่ไอ่ศักดิ์ศรีที่ค้ำคอซะเหลือเกินทำเอาเขาเมาหัวราน้ำนี่ล่ะ
ได้ยินเสียงของพวกพี่จินอูคุยกับแทฮยอนรวมถึงใครอีกไม่รู้คุยเรื่องของจีโฮแว่วๆแต่ก่อนที่จะจับใจความได้ซึงยุนก็สลบคาโต๊ะไปแล้ว
รู้ตัวอีกทีก็มานอนอยู่บนเตียงตัวเองได้ไงก็ไม่รู้..อย่างกับวาร์ปมาได้
ตื่นขึ้นมาซึงยุนเกิดอาการแฮงค์อย่างรุนแรงจนต้องหงายเงิบนอนลงบนเตียงอีกรอบ มองซ้ายมองขวาเห็นห้องตัวเองในสภาพปกติสุขดีรวมไปถึงเสียงกรนเบาๆของรูมเมทตัวน้อยนั้นยิ่งการันตีความปกติ มือไล่ควานไปตามโต๊ะที่อยู่ข้างเตียงเพื่อหาไอฟุน 78s ขึ้นมาดูเวลากลับพบว่ามันพึ่งจะตีสี่
เข้าไปเช็คไลน์เห็นชื่อของคิม ยูควอนโชว์หราขึ้นเป็นอันดับหนึ่งและทำให้นิ้วเรียวต้องกดไปดู ข้อความบนจอทำเอาเขาหายแฮงค์ในทันใด
คิม ยูควอน
‘จีโฮมีเรื่องนิดหน่อยพี่เลยมาดูมัน’
มองเวลาที่พี่รหัสตนตอบพบว่ามันเป็นช่วงประมาณตีหนึ่งถึงจะอยากรู้อะไรเพิ่มเติมมากกว่านี้เขาก็ไม่อยากโทร.ไปรบกวนเวลานอนของพี่แกซักเท่าไหร่เลยตัดสินไปพาร่างหนักๆของตนไปอาบน้ำและออกจากห้องไปเงียบๆตอนเช้าตรู่
ซึงยุนเดินออกทางหลังโรงเรียนไปตามทางรางรถไฟที่ปิดการใช้งานไปยังหอพักนอกที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก..เป็นหอพักนอกหอเดียวที่เขาเคยไปนอน ระหว่างทางแอบหลอนๆอยู่เล็กน้อยถึงแดดจะเริ่มส่องแล้วก็เถอะ แล้วก็ฝ่าฟันมาถึงที่หมายจนได้ น้องยุนตัดสินใจหาอะไรกินอุ่นๆแถวหอนั้นก่อนนึกถึงอีกคนขึ้นมาว่าคงไม่มีอะไรกินแน่ๆเพราะดูจากสภาพการณ์ของตู้เย็นที่เคยสำรวจ
มาหยุดหน้าห้องนี้อีกจนได้.. ใจนึงอยากจะย้อนกลับแต่อีกใจก็อยากรู้อยากเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นกับอีกฝ่าย เขายกกำปั้นขึ้นมา เม้มปากชั่งใจอยู่พักใหญ่ก่อนจะตัดสินใจเคาะลงบนประตูในที่สุด ในครั้งแรกไม่มีเสียงตอบรับจากคนในห้องแต่อย่างใด
“หรือจะไม่อยู่วะ?”
ซึงยุนแนบหูลงกับประตูห้องได้ยินเสียงเพลงดังผ่านมานั่นฟ้องให้เขารู้ว่าที่ไม่มีเสียงตอบกลับมาหรือเปิดประตูให้เพราะอีกฝ่ายคงไม่ได้ยินซะมากกว่า ตัดสินใจทุบประตูแบบไม่กลัวพัง ทั้งเคาะ ทั้งถีบ นี่ถ้าพังประตูได้น้องยุนคงทำไปละ คนอะไรมันโลกส่วนตัวสูงปานนั้น
จนแล้วจนรอดก็ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆออกมาเปิดประตูจนห้องข้างๆออกมาดูด้วยความรำคาญ ซึงยุนได้แต่ยิ้มแห้งๆพร้อมกับโค้งหัวขอโทษแล้วหันมาเบ้ปากใส่ประตูอย่างกับว่าตรงหน้านั้นคือไอ้ห้อยเหนียงยานนั่น
เลื่อนมือลองไปหมุนกลอนปรากฏว่าแม่ งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ถ้าน้องยุนใคร่ครวญซักนิด น้องยุนน่าจะรู้ว่าควรลองบิดมันก่อนมั้ย
ประตูเปิดออกโดยไม่ได้ถูกล็อกไว้อย่างที่คิด คนที่ตั้งใจมาหาอ้าปากค้างให้กับความโง่..ไม่ ไม่ได้โง่เว้ย เข้าใจป่ะว่าคนมันมีมารยาทไง โอ้ย อาย! *ดึงคอเสื้อมามุดing*
ขอสาปแช่งให้โจรขึ้นหองซักวันเหอะ
“ถามจริงพี่? ไม่กลัวโจรบุกหรอ” มาถึงก็บ่น ทิ้งถุงโจ๊กไว้กับพื้นข้างฟูกก่อนจะเด้งตัวนอนทำอย่างกะคุ้นเคยที่นี่มานานลืมไปเลยว่าควรเก๊กทำเป็นเข้าผิดห้อง ลืมแม้กระทั่ง keep look เลย
ดูเหมือนอีกฝ่ายที่นั่งเข้าหาผนังทำอะไรบางอย่างนั้นหันมามองด้วยอาการตกใจเล็กน้อยก่อนจะยิ้มเผล่ออกมาเหมือนกับว่ามีอะไรในใจแล้วหันเข้าหาผนังและเพ้นอะไรบางอย่างต่อไป นั่นทำให้น้องยุนอดที่จะย่นจมูก เบ้ปากห้อย(น้อยกว่า)ใส่รัวๆเสียไม่ได้
ก่อนจะสังเกตเห็นคสามผิดปกติของใบหน้าเมื่อครู่.. คลานไปหาเป้าหมายพลางจับไหล่อีกคนให้หันหน้ามาหาแล้วสำรวจอย่างถี่ถ้วน
“โอ้ย!” ซึงยุนกดแผลมุมปากจกอีกคนร้องออกมา
เอาอีกแล้ว ไอ่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยถูกชก ถูกต่อยแบบนี้
“เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?” ถามด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่แพ้สีหน้าแต่ไอ่คนถูกซักก็เอาแต่ปิดปากเงียบจนเกิดสงครามเย็นย่อมๆขึ้นระหว่างทั้งสอง
“บอกมา”
“โอ้ย!” อีกฝ่ายร้องมาอีกครั้งที่เขาตบฝ่ามือเข้ากับแขน จีโฮมู่หน้าน้อยๆพลางใช้มือข้างที่ไม่ได้โดนตีลูบเบาๆ ทุกการกระทำนั้นอยู่ในสายตาซึงยุนทั้งหมดและมันทำให้โคตรหงุดหงิด ยิ่งเห็นรอยช้ำตามตัวนั่นอีก
เกิดอะไรขึ้นกับเมื่อคืน? อีกฝ่ายหายไประหว่างที่เขากำลังอยู่บนเวทีและมันทำให้ซึงยุนแอบเคืองนิดหน่อย แถมหายไปแบบไม่กลับมา พอมาเช้าวันนี้กลับมีรอยช้ำเขียว ช้ำม่วงเต็มไปหมดนี่อีกฝ่ายจะให้คำตอบกับเขาว่ายังไง?
“ใจเย็นๆ” อีกฝ่ายดันตัวเขาออกเบาๆให้ระยะห่างระหว่างเรามีมากขึ้นกว่านี้ ซึงยุนก็พึ่งรู้ว่าเขาเข้าใกล้อู จีโฮมากเกินไปจนต้องรีบถอยกรูออกมาแทบทันใด
นั่งจุมปุกบนกองผ้าห่มนวมที่ไม่ได้พับเท้าคางเหลือกตามองนิ่งรอฟังคำตอบดีๆจากปากอีกฝ่าย
“คือ..ก็แบบ มีเรื่องกับไอ่นัมจุนนิดหน่อย” จีโฮเอ่ยเสียงแผ่วพลางก้มหน้าแล้วเหลือกมองใบหน้าของคนเด็กกว่าแทน
“นัมจุน? อีกแล้ว?” เขาขมวดคิ้วแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจแต่คนพี่ก็ยังคงยิ้มแห้งเหมือนเด็กที่มาสารภาพผิดกับผู้ปกครองยังไงอย่างนั้น นี่แยกไม่ออกละว่าใครพี่ใครน้อง
น้องยุนสัมผัสได้ว่าตัวเองกำลังสวมบทเกว็น สเตซี่ที่ไม่ค่อยพอใจกับการที่สไปเดอร์แมนเลือกที่จะรับใช้ชาติและหันหลังให้ความรักแต่ผิดกันกับอู จีโฮนิดหน่อยเพราะฝ่ายนี้ไม่ได้ทำความดีแต่เป็นหาเรื่องใส่ตัวซะมากกว่าและอีกอย่างเขาก็ไม่ใช่คนรักกันด้วย
“พี่รู้มั้ยว่าผมไม่อยากเห็นพี่เป็นแบบนี้” ซึงยุนพูดด้วยใจจริง แค่วันนั้นเขาก็ใจหายมากพอแล้วแต่นี่อะไร? อีกฝ่ายไม่ได้อยู่ในสายตาเขาด้วยซ้ำแล้วดันไปมีเรื่องอีกมันยิ่งทำให้เขาปฏิเสธไม่ลงว่าโคตรเป็นห่วง
เขาเห็นสีหน้าอมยิ้มน้อยๆของจีโฮแล้วอยากจะข่วนหน้ามันจริงๆคนอะไรถูกสั่งสอนยังยิ้มอยู่ได้! ซึงยุนฮึดฮัดแล้วเปลี่ยนโฟกัสไปนอกหน้าต่างแทนนั่นทำให้จีโฮเริ่มสำนึกว่าควรพูดอะไรบ้าง เสียงเสียดสีของผ้าห่มทำให้ซึงยุนเหลือบหางตามองอีกคนที่ขยับเข้ามาหาเล็กน้อย
“มันจะไม่เกิดขึ้นแล้วแหละ” หันกลับมามองด้วยความแปลกใจกับคำพูดนั้น อีกฝ่ายจ้องซึงยุนนิ่งแต่แววตากลับเต็มไปด้วยความจริงใจและยืนยันว่าคำพูดนั้นสัตย์จริง
สิ่งที่ก่อตัวขึ้นมาใหม่ในใจน้องยุนคือความเขินอีกแล้ว ฮือ
ใครใช้ให้เล่นจ้องตากันแบบนี้ว่ะตอบที น้องยุนนี่กลบเกลื่อนด้วยการไถลงนอนกับฟูกเลย
“ไปอาบน้ำปะเหม็น”
ได้ยินอีกคนหัวเราะกับท่าทางเขาแล้วอยากตีลังกาเตะซ้ำแต่ก็ทำได้แค่แยกเขี้ยวให้หลังนั้นไป เมื่อจีโฮหายเข้าไปในห้องน้ำก็ได้เวลาน้องยุนกิน.. คนที่มาเยี่ยมถือวิสาสะเอาชามในห้องครัวมาสองใบก่อนจะเทโจ๊กร้อนๆลงไปตระเตรียมให้อีกฝ่ายคล้ายกับทำหน้าที่ศรีภรรยา เห้ย ไม่ดิ สามีก็เอาใจเป็นเหมือนกันนะ ไม่เสมอไปหร้อก
เด็กน้อยยกถ้วยขึ้นมาจัดการกินของตนแบบไม่รอแต่หางตาเหลือบไปเห็น play station สุดเย้ายวนใจหน้าโทรทัศน์สีเหลืองเครื่องเก่า มือไวเท่าความคิดรีบเสียบสายอุปกรณ์ต่างๆแล้วหยิบแผ่นจำนวนหนึ่งที่วางกระจายอยู่ใกล้ๆ ซึงยุนหยิบเกมเง่าๆขึ้นมาก่อนจะจัดการวางซีดีเข้าไป
เกมเพชรสลับสีให้ตรงกับสามอันแล้วแตกโพ๊ะ
ยุนก็คิดนะว่ายุนมาสายโหดไม่ใช่หรอ
แต่ถึงอย่างนั้นซึงยุนก็ยังคงเพลิดเพลินไปกับการเล่นเกมเด็กน้อยพร้อมๆกับในปากที่ยังมีโจ๊กที่ถูกตักกินแบบไม่ให้ปากว่าง ไม่นานคนที่เข้าไปทำธุระในห้องน้ำก็ออกมาพร้อมผมเปียกๆที่ลู่ลง ซึงยุนเหลือบมองเล็กน้อยเห็นแวบๆว่าอีกฝ่ายยังไม่ใส่เสื้อนั่นจะทำให้ฟิคเรื่องนี้มันติดเรทป่ะวะ?
ถึงอย่างไรน้องยุนก็กลับมาสนใจกับเกมต่ออย่าคิดว่าจะเขินกะแค่เห็นผู้ชายแก้ผ้านะบอกไว้ก่อน.. นี่ไม่อยากโม้ว่ายุนมีดีกว่าอ้วนพุงพลุ้ยตรงหน้านี้เยอะ!
จู่ๆก็รู้สึกอุ่นๆที่ข้างแก้มซ้ายกับสัมผัสหยดน้ำอะไรบางอย่างแล้วก็น้ำเสียงนั้นทำให้ซึงยุนไม่กล้าหันไปมองเลยจริงๆ เพราะว่า..
“พี่..” ยากที่จะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงปกติ
แก้มขวาอุ่นๆที่น่าจะด้วยพิษไข้ของอีกฝ่ายกำลังแนบชิดกับแก้มของเขา จีโฮคนช่างแกล้งยังคงนิ่งค้างไว้อย่างนั้นจนซึงยุนทำจอยในมือหล่นด้วยความอึ้งและ
เขิน
มาก
ใกล้เกินไปแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ดูดิ เราอยู่ติดกันแล้วไงอีกนิดเดียวมันก็จะแตกโพ๊ะ!” อีกฝ่ายพูดเปรียบเทียบเหมือนกับเกมที่ซึงยุนกำลังเล่น ใช่..เขามีใบหน้าเหมือนกันคล้ายกับเกมนี้ที่ต้องใช้เพชรที่เหมือนกันทั้งสามอันเพื่อให้ได้คะแนนมา ไอ้บ้ามันจะแตกได้ไง! มันต้องใช้สามคนนะแล้วอีกอย่างนี่ไม่ใช่เกม!
คนอะไรใช้วิธีลวนลามได้ครีเอตแบบนี้วะ อยากติดแท็ก #แฟนกูไม่มีแต่คิดว่าน่ารักชัวร์ๆ ให้โคตร ฮือ
ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนซึงยุนตั้งตัวไม่ทันพยายามถดตัวหนีแต่อีกฝ่ายก็ยังไถลมาชนแก้มกันอยู่อย่างนั้นจนซึงยุนกลัวว่าเขาจะล้มลงแล้วไปอยู่ท่าที่ล้อแหลมกว่านี้ซะเหลือเกิน
ก่อนอะไรอย่างว่าจะเกิดขึ้นคนถูกแกล้งก็หัวเราะชอบใจเสียงดังแล้วหงายเงิบลงบนที่นอนทิ้งไว้ให้ไอ้น้องยุนเขินจนไม่รู้จะเขินยังไง แทบจะหยิบจอยขึ้นมาปาหัวเจ้าของห้อง พยายามข่มใจเล่นเกมต่อไปด้วยความที่ไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดแต่ถึงอย่างนั้นรอยยิ้มเล็กๆก็เกิดขึ้นบนมุมปากของตนแบบไม่รู้ตัว
“เล่นเกมมุ้งมิ้งจัง” อีกฝ่ายแซวเขาจนซึงยุนอดจะกระแทกจอยลงซะไม่ได้ จิกหน้ามองแรงรัวๆ ส่วนไอ้คนที่นั่งดูเด็กน้อยเล่นเกมก็ยกชามโจ๊กมากินอย่างรู้งานแบบไม่กะจะขอบจงขอบใจหรือถามอะไรเลย มารยาทอ่ะมีมั้ยพ่อ
เสียงจบเกมทำให้ซึงยุนหงายนอนบนฟูกหันไปมองไอ่คนเปลือยท่อนบนนั่งตักโจ๊กคำโตมองเขาด้วยแววตานิ่งๆ หรี่ตาสำรวจรอยสักที่เขาคาดเดาไว้อยู่แล้วว่ามันคงมีมากกว่าที่เห็นครั้งก่อน แขนขวา ข้างลำตัว แต่ที่เด่นที่สุดคงเป็นบริเวณอกซ้ายที่เป็นรูป portrait ของผู้หญิงคนหนึ่งที่เรียกว่าสวยเลยล่ะ
“แฟนหรอ?”
อีกฝ่ายที่ยังคงง่วนกับการกินอาหารเช้ามองด้วยสีหน้างงๆก่อนที่เขาจะชี้ไปยังบริเวณของแทททูรูปนั้นเป็นอันให้จีโฮมองตามแล้วร้องอ๋อ.ออกมา
“อืม” ตอบรับด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย คำตอบนั้นทำให้ซึงยุนมุ่นคิ้วเล็กน้อยกับอารมณ์หนึ่งที่ค่อยๆปะทุขึ้นมา คล้ายๆจะเป็นอารมณ์หงุดหงิด เวลาต่อมาเหมือนกับว่าจีโฮอ่านสีหน้าและใจของเขาออกเลยหัวเราะออกมาเบาๆ
“แม่น่ะ”
ซึงยุนไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลย.. ลองคิดตามสิ ผู้ชายที่แค่เห็นหน้าก็รู้แล้วว่าชอบมีเรื่องต่อยตีมากแค่ไหนไม่นับรวมแทททูที่เกี่ยวกับศาสนาอีก ทำไมอู จีโฮถึงมีเรื่องให้เขาแปลกใจได้ตลอดสิน่า
“ไม่เจ็บหรอ” ไม่รู้ว่าเขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงยังไงเหมือนกันถึงทำให้จีโฮยิ้มแบบนั้น อีกฝ่ายยักไหล่เป็นคำตอบก่อนจะตักอาหารเช้าช้อนสุดท้ายแล้ววางถ้วยลงข้างๆฟูก
ขยับตัวมานอนข้างๆซึงยุนอย่างกับจะเข้าชาร์ต
“กินแล้วก็นอน อ้วนเป็นหมู”
“มึงก็พึ่งกินไม่ใช่หรอ” ซึงยุนเบะปากยิ้มให้ดูเหมือนน่าหมั่นไส้ก่อนจะหยิบไอฟุนมาเล่น เสียงเพลงดังขึ้นอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายยกมันขึ้นมาเช่นเดียวกัน
ซึงยุนทิ้งโทรศัพท์ตัวเองก่อนจะแย่งมือถือของอีกฝ่ายมาเล่นแทน สไลด์หน้าจอเลื่อนดูเพลย์ลิสต์ Like ของอีกฝ่ายดู
“ทำไมฟังเพลงในยูทูปอ่ะ”
“ก็ขี้เกียจโหลด” อยากรู้จริงๆว่าแค่เสียตังค์โหลดนี่มันจะหนักหนาแค่ไหนเชียว จะว่าไปก็ยังดีกว่าไปโหลดโฟร์แชร์หรือดูดจากยูทูปล่ะนะอย่างน้อยศิลปินเขาก็ยังได้ยอดวิวจากยูทูปซึ่งเรื่องนี้ซึงยุนเองค่อนข้างซีเรียสและรู้ว่าอีกฝ่ายก็คงไม่แพ้กัน แหงล่ะ ก็คนทำเพลงนิ่
คนอายุน้อยกว่าไม่ได้รู้ตัวเลยว่าการที่ตัวเองไถหัวเพื่อปรับให้นอนสบายขึ้นนั้นมันทำให้ใกล้ชิดกับอีกฝ่ายมากกว่าเดิม
จีโฮมองซึงยุนไม่วางตาอย่างกับว่ามีมนต์แม่มดสะกดพลันนาทีนั้นฉันรักเธอทันใด #นั่นแทททูคัลเลอร์ก็มา
“ซึงยุน..”
“หือ” เขายังคงเพลินกับการดูเพลย์ลิสต์เพลงที่ชอบของอีกฝ่าย แต่น้ำเสียงที่พูดถัดมาทำให้เขาต้องหันไปมองคนที่นอนอยู่ข้างๆ
ซึงยุนมองใบหน้าช้ำๆของอีกฝ่ายแลพยายามค้นหาความหมายของน้ำเสียงจริงจังนั้น เอาจริงๆเขาเองก็ไม่ได้ชอบนักกับการต้องมาเล่นจ้องตาคนที่หน้าเหมือนกันหรอก..ไม่ดิ มันเฉพาะคนตรงหน้าต่างหาก เพราะมันกำลังทำให้ซึงยุนไม่เป็นตัวของตัวเอง
ได้ยินเสียงถอนหายใจของอีกฝ่ายเบาๆ
“กูไม่ใช่คนดีอะไร แต่กูรู้ว่ากูควรดีกับใคร”
หัวใจเต้น..แรง มาก ถึงไม่ได้เอ่ยชื่อใครออกมาแต่เขาอยากโมเมไปเองว่าสายตาที่มองมาหาเขานั้นเหมือนจะบอกว่าใครที่ว่าคนนั้นคือเขา กัดริมฝีปากล่างของตัวเองโดยไม่รู้ตัวก่อนที่ใจจะระเบิดเพราะทำงานหนักเกินซึงยุนก็เบี่ยงหน้าหลบไปโฟกัสที่โทรศัพท์ในมือแทน
“อืม” ขานรับในลำคอ
เขารู้อยู่แล้วหน่าว่าคนๆนี้ไม่ได้ดีเลิศประเสริฐศรี.. จีโฮดีกับเขาเรื่องนั้นเขารู้ดีถึงแม้ช่วงแรกๆมันจะไม่ใช่อย่างนั้นก็เถอะ แล้วใครบอกล่ะว่าคนเราต้องชอบคนดีเสมอไป
เพราะต่อให้จีโฮจะเป็นยังไงเขาก็..ชอบไปแล้ว
#ฟิคพี่โค่น้องยูน
มีคำผิดก็ขออภัยนะขรับ ใครไม่อภัยแต่พระอภัยมณี..
แต่งเกินไปเยอะอ่ะ เกิน 100 เปอร์
แต่งข้ามฉากไปเยอะเพราะกลัวเบื่อตอนนี้เลยออกมาบ่นๆเล็กน้อย
แม่ฮ่ะเค้าจีบกัน เขิง เมื่อไหร่จะได้กัน
ความคิดเห็น