คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 09 สีเทาเป็นสีของคนไม่ชัดเจน
ดูรายละเอียดการสั่งซื้อฟิคได้ตามลิ้งค์นี้เลยค่ะ > https://goo.gl/I5IzBy
PINKGRAY
สีเทาเป็นสีของคนไม่ชัดเจน
เช้านี้น้องยุนคนหล่อไม่หมวยและไม่อึ๋มมานั่งเกาะแกะรูมเมทคนน่ารักกับการทานอาหารเช้าในโรงอาหารรวมที่มีคนไม่มากนัก มือเรียวก็หยิบเอากีต้าร์ Jasmine มาตั้งสายไปพลางเนื่องจากวันนี้เป็นวันที่มีคาบวิชาเอกเครื่องสาย เพอร์เฟคกายแบบน้องยุนก็ต้องเตรียมพร้อมบ้างเป็นธรรมดา
“อะไรเขียนอยู่บนกีต้าร์อ่ะซึงยุน” เงยหน้ามองฝ่ายตรงข้ามงงๆพร้อมเอาหูฟังออก เห็นจินอูชะเง้อมาที่กีต้าร์ของตนแล้วต้องเหลือบมองตามถึงได้เข้าใจว่าอีกฝ่ายกำลังถามถึงอะไร
นึกแล้วหงุดหงิ้ดหงุดหงิด กีต้าร์เขาก็สวยๆมาเว้ย สะอาดสะอ้านแบบนั้นก็ดีอยู่แล้วดันมีไอ่ตัวดีซนมาเขียนบนกีต้าร์ว่า ‘อย่าเอาไปฟาดหัวใครอีกล่ะ’ แบบนี้คงไม่ต้องให้ซึงยุนบอกแล้วม้างว่าเจ้าของลายมือกับตัวการ์ตูนหมาผูกจุกนั้นมันคือใคร
แต่เอาเถ้อะ ขอให้มีใช้เรียนก็พอละ
ไม่ได้ตอบอะไรจินอูแต่เปลี่ยนเรื่องคุยแทนก่อนจะตักข้าวเข้าปากคำโตไม่สนใจคำถามที่ยังไม่ได้คำตอบ
“โย่ว” ได้ยินเสียงหนึ่งทักก็เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่กำลังจัดการกับอาหารในจานแล้วก็พบกับใบหน้าของคนที่ไม่ใช่คนอื่นคนไกล
“หวัดดีพี่ยูควอน”
“เออๆๆ นั่งด้วยคนไม่มีเพื่อนว่ะ” ว่าพลางโยนกล่องดินสอกับสมุดโน้ตลงบนโต๊ะแล้วกระแทกตัวนั่งทันที ก็แอบดีใจอยู่นิดนึงนะที่พี่แกไม่พ่วงเพื่อนสนิทมาด้วย
“แล้วจีโฮไปไหนล่ะ” นั่น เห็นเปล่าว่าน้องยุนไม่ได้ออกตัวเองนะ พี่จินอูถามเองนะไม่เกี่ยวกับน้องนะ
“เห็นว่าจะไปที่สตูอ่ะ เดี๋ยวก็มามั้ง” ซึงยุนะได้แต่ภาวนาอยู่ในใจว่าไม่ต้องให้พี่แกมาหรอก
พอมาอยู่ในสถานการณ์ที่ยูควอนกับจินอูที่อยู่วงเดียวกันมาพร้อมหน้าเขาแบบนี้ก็คันปากอยากถามเรื่องวันประกวดเสียไม่ได้แต่คำตอบก็เหมือนเดิม(โอโจ้ด้วย)ว่าพี่สุดควีโยมิทั้งสองนั้นไม่คิดจะปริปากบอกอะไรเลย..แลเป็นวงที่ลึกลับเกิ๊น
“พวกแกร้องเพลงอะไบอกมาก่อนดิ้” โดนพี่รหัสตัวเองสวนกลับจนได้
“เรื่องไร้” เกิดบอกไปแล้วอีกฝ่ายไม่ยอมบอกนี่ไม่โอเคนะ ไม่เอา ยุนจะไม่ถูกหลอก
“ก็เหมือนกันแหละแหม เป็นถึงThe Grayishจะกลัวอะไร้เนอะจินอู” บางทีมันก็ประหม่านะกับการที่คนพูดแบบนี้บ่อยๆ เหมือนถูกกดดันและคาดหวังอย่างแรง555555555555555555555
คุยกันไปซักพักคิม ยูควอนก็ขอไปซื้อข้าวบ้างเนื่องจากแย่งไก่เทอริยากิของน้องยุนไปหลายชิ้นละสงสัยจะไปซื้อมาเลี้ยงน้องแทนที่กินไป อิอิ
แต่ตอนนี้รูมเมทปีสามของเขาก็ดันไปยืนคุยโทรศัพท์ไม่สนใจเขาซะล่ะ แล้วด้วยความที่ซึงยุนไม่ใช่คนซนหรืออยากรู้เรื่องอะไรนักหรอกแต่มือมันเลื่อนไปหยิบโน้ตของยูควอนมาอ่านเล่นเอง ไม่ได้วนเลยจริงแค่มือลั่น
สมุดเล่มเล็กปกสีน้ำตาลเปิดเข้าไปก็เจอกับกระดาษที่เต็มไปด้วยการขีดเส้นเล่น กับภาพวาดต่างๆที่ดูไม่เป็นระเบียบนัก บางหน้าก็วาดทัศนียภาพของโรงเรียนนี้ไว้ด้วย บางหน้าก็ขีดๆเขียนๆอะไรไว้ด้วยลายมือรีบๆจนคนที่แอบเปิดอ่านอย่างเขาต้องเพ่งมองแล้วลองอ่านดีๆ
“ว่าเธอ..คือคนเดียว..ที่ฉันจะถาม.....อะไรวะ?” ไม่ยักกะรู้ว่าพี่รหัสของเขาจะมีฟิลแบบนี้? เหมือนเนื้อเพลงหรือนิยาย? ประโยค? อะไรซักอย่างก็ช่างมันเถอะรู้แต่ว่าตอนนี้น้องยุนต้องใจเย็นๆแล้ววางสมุดลงก่อนดีกว่าเพราะคนที่เดินตรงเข้ามานั้นไม่ใช่ยูควอนแต่เป็นคนที่เขาบอกไว้ว่าไม่อยากเจอหน้า
“หวัดดีจ่ะน้องหมา” มานั่งอยู่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามด้วยใบหน้าที่ระรื่นมีความสุขสุดๆไม่รู้ด้วยเหตุผลอะไรแต่เขาเห็นแล้วไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่
“หมาไรวะพี่” มองแรงแล้วก้มหน้าลงไปจูนสายเหมือนเดิมไม่ค่อยอยากจะสนทนาด้วยนัก
พอเห็นอีกฝ่ายก็นึกได้ว่าตนเอาเสื้อฮู้ดตัวโปรดของจีโฮมาใส่เมื่อวันหยุด ความจริงก็ไม่ได้จะซักหรอกแต่สภาพมันไม่ไหวเท่าไหร่ทั้งกลิ่นเหงื่อทั้งคราบสีจะปล่อยให้เน่าอยู่ในห้องเดี๋ยวพี่จินอูของเขาเข้าใจผิดเข้าว่าหนูมาตายในห้อง
“นี่เสื้อพี่ ผมซักให้แล้ว”
“โฮ่ แซงคิวนะไอ่หมา” เออพูดอย่างเดียวก็ได้มั้ย? ไม่ต้องมาโดนตัวไม่ต้องมาโยกหัวแบบนี้ - _ -
“ไปเอาไรมาที่สตู” พี่รหัสของเขาที่เดินกลับมาพร้อมข้าวกล่องเซเว่นสองกล่องก่อนจะนั่งลงข้างๆจีโฮ
“กระดานครับยิ้มครับ” แล้วไอ่ห้อยตรงหน้าเขานี่มันก็ทำท่าทำทางอ้อน(เท้า)พี่ยูควอนในนามว่ายิ้มที่พี่แกว่าเหมือนปกติ รู้เลยว่าสกิลแฮดแบบนี้มินโฮมันไปได้จากใครมา
“กินข้าวไป” ยูควอนสะบัดแขนที่ถูกจีโฮซบละเขาแอบสะใจเงียบๆ
“เอาไปกินบนห้องนะ ไปล่ะไอ่หมา” พยักหน้ารับรู้ให้พี่แกนิดนึงแล้วก้มลงตั้งสายต่อไม่ได้สนว่าอีกฝ่ายเก็บข้าวของอะไรขึ้นห้องไปบ้างแต่พอเงยหน้ามาอีกทีโต๊ะก็ว่างโคตรๆมีแค่จานข้าวของเขากับพี่จินอู กล่องข้าวของพี่รหัสและน้ำอีก2-3ขวด
ไร้วี่แววไอ่สมุดที่ตีความไปเองว่าเป็นของ ‘คิม ยูควอน’
คาบฟิสิกส์แสนเกลียดชังของคัง ซึงยุนเป็นอันต้องแอบหยิบไอฟุน 78s ขึ้นมากดไลค์อินสตาแกรมที่มีฟอลโล่เป็นเพื่อนกับนักดนตรีที่ชอบ กดมันทุกรูปแก้เบื่อนั้นแหละความจริงก็ไม่ได้ถูกใจอะไรเหมือนกับไอ่คำที่ให้กดนั้นเลยแต่สไลด์ไปสไลด์มาก็ต้องมาสะดุดกับภาพของนัม แทฮยอนและซง มินนโฮที่เซลฟี่คู่กันเมื่อวานแถมยังเป็นตอนกลางคืน
ยุนก็คิดนะ..ว่ามินโฮมันจ้องจะจีบใครกันแน่
“แหน่ะ” ไอ่ความที่ห้องแม่งเงียบมากจนได้ยินแต่เสียงอาจารย์เลยไม่กล้าคุยเสียงดังเท่าไหร่ นิ้วเรียวจัดการเลื่อนไปกดแอพพลิเคชั่นไลน์ตามด้วยชื่อ ‘นัมคนแมน’ แล้วส่งรูปนั้นที่แคปไว้ไปพร้อมสติกเกอร์ไอ่หมีดำหน้าโง่กับกระต่ายตัวขาวที่ดูเข้ากั๊นเข้ากันกับคู่นี้
นัมคนแมน
‘อะไร’
‘ตะหวีดจังเลย’
‘เซ็งจังมีเพื่อนแฮด’
หัวเราะคิกคักจนไอ่คนแมนหันมาถลึงตาใส่พร้อมกับมือที่ฟาดลงมากลางหลังจนต้องร้องอั่ก เบ้ปากใส่แทฮยอนให้รู้ว่างอน แล้วเปลี่ยนมาฟังเพลงแทน เลื่อนหน้าจอขึ้นๆลงๆอยู่นานสองนานก็ตัดสินใจฟังเพลงที่ไม่ค่อยได้เปิดฟังเท่าไหร่อย่าเพลง ‘You had me at hello’
‘I don’t know how large You must be among a large bunch of flowers
You’ve got a smile that’s so beautiful
It made me unable to love anyone else anymore, the second you met me, it made, made…..’
เขาล่ะอยากไปถามคนแต่งเพลงนี้จริงๆว่าไปมีความสุขอะไรมากมายขนาดนั้นกับอีแค่เห็นหน้าคนๆนึงแล้วเกิดคำถามอย่างสองประโยคแรกที่ว่าเนี่ย ‘ไม่รู้ว่าต้องโตท่ามกลางหมู่ดอกไม้มากมายขนาดไหน เธอจึงได้ครอบครองรอยยิ้มที่สวยงามขนาดนี้’
ฟังแล้วแบบขอแต่งงานเลยมั้ยจะได้จบ.. ให้อารมณ์เหมือนกวีรักยังไงไม่รู้แต่ก็ไม่ปฏิเสธหรอกว่าเป็นเพลงรักที่โคตรสวยงามเอาไปขอใครแต่งงานได้เลย
‘ถึงมึงจะไม่ชอบหน้ากู แต่กูชอบหน้ามึงว่ะ’
อ๊อก....... พอคิดไปฟังเพลงไปแล้วไอ่ประโยคนี้มันจะลอยมาทำไมก็ไม่เข้าใจ ทั้งๆที่มันก็ผ่านมาหลายวันละ หงุดหงิดอีกละจริงต้องหาที่ระบาย
ส่งสติกเกอร์หมีหน่าโง่มีไฟเป็นแบ็คกราวน์ไปให้แทฮยอนรัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
นัมคนแมน
‘อะไรเนี่ย’
‘เฮ้อล์’
‘แกว่าการที่มีคนบอกว่าชอบหน้าเรานี่หมายความว่าไงวะ’
‘แหน่ะ’
‘พูดถึงใครอ่อ’
‘ก็ถามลอยๆป่ะเอาจริง’
‘แบบหล่อมากงี้หรอเลยชอบหน้ากู’
พลาดละกู แถไปดิ
บอกได้คำเดียวว่ากูพลาดเลย............
ล็อคหน้าจอหนียังไม่วายมีคนคิ้วตกมาทำหน้าเหมือนรู้ทุกสิ่งบนโลกใส่อีก พอเลยพอ กดพอสก่อนเลย เบะปากหันหน้าหนีแทฮยอนก็ดันไปเจอกับไอ่กีต้าร์กับตัวหนังสือหวัดๆยิ่งทำให้นึกถึงไอ่เจ้าของลายมือนั้น
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
กว่าจะหมดคาบเจ้าเล่นเอาซึงยุนหลับไปหลายตื่นนี่ถ้าคุณนายรู้มีหวังโดนตีแน่ แต่ทำไงได้ในเมื่อไอ่วิชาทั่วไปนี่มันน่าเบื่อโคตรๆ นี่สารภาพเลยว่าส่วนหนึ่งที่ตัดสินใจสอบเข้าโรงเรียนนี้มาก็เพื่อหวังว่าจะหนีจากไอ่วิชาพวกนี้นะเนี่ยแต่ก็หนีได้ไม่หมดหรอกเพราะยังมีมาให้เรียนนิดๆหน่อยๆพอประดับความรู้กับเขาบ้าง
พักกลางวันนี้เลยมานั่งกินข้าวกันโต๊ะเดิมที่ประจำโดยมีเขา แทฮยอนและโซฮยอนเจ้าเดิมนั่งด้วยกันแต่ไอ่สองคนที่พ่วงท้ายอย่างมินโฮและจีฮุนนี่ขอไม่นับได้มั้ย
อยากรู้เหมือนกันว่าวันๆเด็กศิลป์เขาเรียนกันบ้างรึเปล่า ไอ่สองคนนี้ถึงได้เสนอหน้าดำๆขาวๆลงมานั่งรอที่โต๊ะประจำของพวกเขาเร็วขนาดนี้
“อร้าย น้องทอม น้องหมวย”
คือมา 3 คนเว้ย.......อาการของซง มินโฮโคตรบ่งบอกเลยว่าเพศไหน555555555555555555555555
สรุปคือนั่งรวมกันโดยแบ่งฝ่ายอย่างชัดเจน..ปล่อยๆให้ตุ๊ดเขานั่งป้อนข้าวป้อนน้ำกันฝั่งนู้นไป เราแมนๆก็นั่งกินเงียบๆกัน
“โล่วเด็กๆ”
“มาทำไม” เงยหน้ามองไอ่คนมาใหม่ด้วยความเหม็นเบื่อ
บอกทีว่าทำไมเดี๋ยวนี้จีโฮมันมาวุ่นวายกับเขาเหลือเกิน
“อะไรน้องยุน” ห้อยคนพี่ที่อยู่ในฮู้ดประจำกายแล้วลงมานั่งข้างลูกน้องของตนทั้งสองท่ามกลางเสียงหวีดว๊ายและแรงสะกิดจากแขนนัม แทฮยอนที่เหมือนจะแซวเขาอยู่ได้
จะเคลิ้มเขินแล้วแหละบางทีแต่ถ้าไม่ได้ยินไอ่ประโยคถัดมาที่ทำเอาน้องยุนแทบช็อคนี่แหละ!
“โซฮยอน”
“ห๊ะ? คะๆ?”
“อู้ย”
วดฟ! กูอยากเดินออกไปจากตรงนี้แต่กูก็กลัวจะเสียหน้าแต่การที่กูอยู่ตรงนี้มันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ สรุปการที่พี่มองแล้วพูดว่า ‘อะไรน้องยุน’ นี่มันแปลว่าพี่ไม่ได้ตั้งใจมาหากูใช่มั้ย รู้สึกอยากกรี๊ดเป็นภาษาอาหรับ ร้องไห้เหมือนติด 0 ฟิสิกส์ และจบด้วยการกระโดดลงจากตึก 9 ชั้น
“ค่ายที่พี่แต่งเพลงให้เขาอยู่อ่ะเขา..” โอ้ยจะพูดอะไรกันขอไม่รับฟังละ.. ตักข้าวใส่ปากคำโตแม่ม ดูดน้ำจากหลอดไปหลายอึกระงับอารมณ์พร้อมสายตาอีก 3 คู่ที่มองไปก็ต้องกลืนน้ำลายไปกับอาการเดือดของคัง ซึงยุน
“จริงดิพี่! เอา! เอาเลย” แล้วทำไมโซฮยอนต้องทำเสียงดีใจขนาดนั้นด้วยซึงยุนเองก็ไม่ได้ฟังไอ่ที่จีโฮพูดก่อนหน้านี้ด้วยสิ
“เดี๋ยวพี่บอกรายละเอียดอีกที”
ไปคุยกันไกลๆปะก่อนที่น้องยุนจะพุ่ง!
“กูไปละ ไปนะ”
“เฮ้ย ซึงยุน”
ไม่หันเว้ย
“ซึงยุน” แทฮยอนช่วยสะกิดก็ไม่หันหรอก
ไม่เว้ย
“เมินๆ”
“โอ้ย” ปลายนิ้วทั้ง 4 เอื้อมมาตีหัวเขาจนต้องหันไปหาคนที่อยืนอยู่หัวโต๊ะ เห็นพี่แกยังยิ้มระรื่นยกมือบ๊ายบ่ายเขาก่อนเจ้าของฮู๊ดสีเทาจะเดินจากไป.......
ไอ่บ้าเอ้ย!
วันนี้เป็นวันที่คัง ซึงยุนรู้สึกหลงตัวเองที่สุดในโลกไม่พอยังเข้าใจผิดได้น่าอายโคตรๆแล้วก็คิดว่าวันนี้เป็นวันที่ตัวเองอ่อนไหวถูกเปลี่ยนไปหลายอารมณ์สุดๆ ทั้งๆที่ปกติจะไม่คิดเข้าข้างว่าอีกฝ่ายจะมาหาตน ทั้งๆที่ปกติจะไม่นึกถึงเรื่องหรือคำพูของจีโฮเท่าไหร่ ทั้งๆที่ปกติจะโห่แซวที่โซฮยอนเขินจีโฮ......
วันนี้มันผิดปกติ!!!!!
ไม่น่าปักใจเชื่อความเป็นสีเทา ในเมื่อตัวสีมันก็บ่งบอกอยู่แล้วว่ามันถูกผสมด้วยสีขาวและสีดำ.. มันไม่ชัดเจน มันจะขาวก็ไม่ขาวหรือจะดำก็ไม่ดำ มันไม่น่าเชื่อถือ!
แล้วเมื่อไหร่กันที่ซึงยุนคนนี้หลงเชื่อความเป็นสีเทาไปแล้วก็ไม่รู้เหมือนกัน
#ฟิคพี่โค่น้องยูน
สกรีมน้องยูนอ้อยพี่โค่ไปกินซาซิมิ55555555555555555
เรานี่เพ้อพกในทวิตอย่างแรง เซฟแปลไว้เก็บเป็นอย่างดี
คือมันฟหเ้ฟหดกาสก่ดเด่เส้าสเ่้า่เด่้งกเสวกาดเ่ากส่เ
เออเห็นชุดที่ยุนใส่ที่สนบ.ละคิดในใจว่าแม่มอินดี้กว่าพี่ในฟิคอีก
55555555555555555555555555555555555
รักส์คนเม้นสสสสสส์ *หอมซ้ายหอมขวา*
ปอลอทุกๆวันเราอยากลงฟิคมากแต่กลัวลงเร็วเกิน5555555555
ละเราก็ชอบส่องแท็กฟิคตัวเองทั้งๆที่ไม่มีคน555555555555
ใครไปดูทวิตเราจะแอบเห็นชื่อตอนสิบละ #โคตรสปอย
นอนดีก่า
มีคำผิดก็ขอโทษด้วยน่อว(ตอนก่อนๆด้วย55555)
****เพลงที่ยูนฟัง > you had me at hello - polycat
ความคิดเห็น