คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 เขากับคนนั้นในความทรงจำ -1-
บทที่ 1 เาับนนั้นในวามทรำ
“สอี!!” เสียอุทานอนนั่อยู่บนฝาัโรัสนั่นลั่นไปทั่วทั้ห้อน้ำ
มิเลยมือึ้นปิปานเอ้วยวามใ มันมีทั้วามรู้สึสับสนปะปนอยู่ในวามื่นเ้นและหวาผวาแปลๆ ับสิ่ที่เห็นอยู่รหน้า แม้เาะพอาเาาอาารอนเอมาไ้สัพัหนึ่แล้ว แ่ไม่าิว่าท้ายสุสิ่ที่หวาหวั่นอยู่ภายในใะเป็นวามริึ้นมา
๊อๆเสียเาะประูห้อน้ำเรียน้านใน ทำเอาเ้าอร่าบอบบาบนฝาัโรสะุ้สุัว โีอยู่นิว่าเาไม่ลืมล็อประูห้อน้ำ ไม่เ่นนั้นน้านนอถือวิสาสะหมุนลูบิเ้ามาแน่ๆ
แหละ ในเมื่อวามสัมพันธ์ระหว่าเาับนนอประูนั่นลึึ้เินว่าะมาเินอายันในเรื่อเ้าห้อน้ำไปนานมาแล้ว
“ทำอะไรอยู่ในห้อน้ำนานนานั้น” เสียุๆ เอ่ยถามมาหลัาพยายามหมุนลูบิประูแล้วพบว่ามันถูล็อ
“มะ...ไม่มีอะไรรับ” มิเลรีบะโนอบทันที
“อาหารมาแล้ว”
“เี๋ยวผมออไป” เาบอเ่นนั้น
สอหูเี่ยฟัไ้ยินเสียฝีเท้าอนนอประูยอมถอยห่า นนั่อยู่บนัโรเลยรีบเ็บัวเทส์ในมือใส่ล่อระาษบนเาน์เอร์อ่า ลนลานเล็น้อยเมื่อัวอัษรบนล่อยัเียนอยู่ทนโท่ว่ามันือที่รวารั้รรภ์ มิเลึระาษทิูออมาาม้วน ใ้มันพันล่อระาษทั้อันอย่าแน่นหนาหลายทบ ่อนทิ้ลถัยะ เาลุึ้นาฝาัโรเพื่อัแล้ามือ สอามอเานเอในระแล้วพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปริมาที่สุ ่อนะสูลมหายใลึแล้ว่อยๆ หมุนลูบิประูห้อน้ำออมา
พ้นาบานประูมาือห้อพันาให่ถูแบ่ไว้อย่าเป็นสัส่วน ทั้ส่วนอห้อนั่เล่นว้าวา โ๊ะรับประทานอาหาร รวมไปถึประูทาเื่อมับห้อนอน้านในสุ บนโ๊ะอาหารริมระมอเลยออไปเห็นวิวทิวทัศน์อวูอีสิีในยามรารี มีายหนุ่มร่าสูำยำนหนึ่ในุลุมอาบน้ำำลันั่ิบไวน์ในมืออยู่ สายาอนำลันั่มวิวหันลับมามอนเพิ่เ้ามาทันทีเมื่อไ้ยินเสียฝีเท้า
“เป็นอะไร ทำไมาแๆ”
“ไม่มีอะไรรับ ุายสั่อะไรมาินมื้อเย็นบ้า” มิเลพยายามปรับน้ำเสียและสีหน้านเอให้เป็นปริที่สุ
ัวเาเอยามนี้อยู่ในุลุมอาบน้ำเ่นัน เมื่อ้านในุยามนี้ไร้เสื้อผ้าและั้นในใๆ สายาอมิเลวามอบรราอาหารมามายที่ยัถูลุม้วยพลาสิใสเนื้อีวาอยู่ในถาบนโ๊ะอาหาร แล้วอรู้สึร้อนวูบวาบึ้นมาบนสอแ้มไม่ไ้เมื่อเหลือบไปเห็นบรราเสื้อผ้าทั้ั้นนอและในอเาับายระเะระะออยู่เ็มทั้บนโฟาและพื้นห้อ
ีนะอนพนัานโรแรมนำอาหารมาเสิร์ฟในห้อ เาไม่ยืนรออยู่้วย
“หลายอย่า นายอยาินอันไหนล่ะ”
“ั้นผมเลือ่อน อุ๊บ” มิเลหลุเสียอุทานออมาพร้อมับยมือ้าหนึ่ปิปา
เพียแ่เาเผยอเปิแรปพลาสิใสที่ลุมานอาหารอยู่ ลิ่นึ่วรหอมออาหาร็ลอยฟุ้ึ้นเะปลายมู ่อวามพะอืพะอมวนอ้วึ้นในทันใ มิเลรีบปิพลาสิลับืนทันทีพร้อมับเบนหน้าหนี
อาารแพ้ท้ออเาท่าทาะหนัเอาารทีเียว
“เป็นอะไร”
“ไม่รับๆ สสัยโรระเพาะะำเริบ ผมรู้สึพะอืพะอมแปลๆ อินแ่สลัับน้ำผลไม้แล้วัน”
“แน่ในะว่านายสบายี ทำไมหน้าีๆ ไปหาหมอไหม”
“ุายะพาผมไปหาหมอเหรอรับ” เาถามออไปทั้ๆ ที่รู้ีอยู่แ่ใ
และเป็นเ่นทุรั้ัเิม วามสัมพันธ์ระหว่าเาับายรหน้านั้นแสนเปราะบาและไร้ื่อเรีย
“นาย้อไปเอนเียว แ่ันะรับผิอบ่ารัษาพยาบาลอนายทั้หมเอ”
“...”
“เล...” ายเรียื่อนนั่ทำสีหน้านิ่สนิทอีรั้้วยวามเป็นห่ว
“รับ”
เาเห็นแววาสีน้ำาลลมใสเยึ้นมาสานสบวาอเา้วยแววเรียบเย นิ่สนิท มัน่าูแปลประหลาเหลือเินในวามรู้สึอาย เาไม่เยเห็นแววาอมิเลนิ่นานี้มา่อน เพราะส่วนให่แววาอมิเล่าไม่่าับหน้า่าอหัวใ บ่บอวามรู้สึมามายายัออมา แม้ไม่มีำพูเอื้อนเอ่ย
“ไม่สบายหนัเลยเหรอ”
“อ้อ ไม่รับ เมื่อี้ผมินยาไปแล้ว อาารมันไม่ไ้หนันา้อไปโรพยาบาลหรอ” มิเลบอพร้อมับส่ยิ้มหวานให้ฝ่ายร้าม
...แม้ว่ามันะเป็นรอยยิ้มส่ไปไม่ถึวา็าม บาทีมันถึเวลาแล้วสำหรับารัสินใรั้สำัใน่ำืนนี้
หาพูถึวามสัมพันธ์ระหว่าเาับายหนุ่มหน้าาี หุ่นแ่บแถมเผ็เหลือแสนอย่าุาย มัน่าเป็นวามสัมพันธ์แสนเปราะบาไร้ื่อเรียมาั้แ่เมื่อสามปี่อนแล้ว มิเลพบายในผับหรูแห่หนึ่ใลาเมือรุ ืนวันนั้นเาประีวิัวเอ้วยารเอาเินาารายแหวนหมั้นมาใ้่ายเพื่อับวามแ้นอารถูทรยศหัหลั เาหมั้นับนรัมาไ้ไม่ถึปี มีแพลนว่าะแ่านัน แ่ลับับไ้าหนัาเาว่าอีฝ่ายมีเมียและลูอยู่่อนหน้า วามแ้นทำให้มิเลทำอะไรหุนหันพลันแล่นในืนนั้น และมันทำให้เาไ้พบับาย...ายหนุ่มภูมิานหน้าาีนหนึ่ึ่เ้ามานั่ื่มในผับหรูหราามลำพั
ความคิดเห็น