ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตัดสินใจ
ตอนที่ 8 ตัดสินใจ
เช้าวันรุ่งขึ้น ณ บ้านเสถียรวงศ์ ประมุขของบ้านกำลังนั่งรอโทรศัพท์อย่างใจจดใจจ่อภายในห้องรับแขกนับตั้งแต่ตื่นนอนและรับประทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย ดูเหมือนว่าอากัปกิริยานี้จะไม่รอดพ้นไปจากสายตาอันคมกริบของผู้เป็นมารดา เมื่อเห็นบุตรชายเป็นเช่นนี้ รัตนาจึงเดินเข้าไปถามอย่างห่วงใย
“รอโทรศัพท์ใครเหรอ พ่อศักดิ์ แม่เห็นนั่งรอมาตั้งแต่ก่อนข้าวเช้าแล้ว หรือว่าเป็นเรื่องที่บริษัท?”
“เอ่อ...ครับ ไม่มีอะไรมากหรอกครับ” ศักดิ์ชัยตอบอ้ำอึ้ง เขายังไม่กล้าบอกมารดาเรื่องบุตรสาว เหตุเพราะเธอยังไม่ยอมรับในตัวเขานั่นเอง
“งั้นก็ดี แม่เห็นเราวกไปวนมากับไอ้เจ้าโทรศัพท์ตั้งแต่เช้าแล้ว...จริงสิ พ่อศักดิ์ได้ข่าวลูกหรือยัง แม่อยากเจอหลานเหลือเกิน ยังไม่ได้ข่าวคราวอะไรเลยเหรอ?” รัตนาถาม แววตาดูหม่นหมอง
“ก็ได้มานิดหน่อย แต่ยังไม่คืบหน้าเท่าไรหรอกครับ”
“อืม...ยังไงก็ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย พ่อศักดิ์ต้องตามเรื่องลูกต่อไปนะ ห้ามทิ้งเด็ดขาด เธอเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลเสถียรวงศ์...ไม่ใช่ว่าแม่อยากได้ทายาทหรอกนะ แม่แค่อยากเจอหน้าหลาน อยากจะทำในสิ่งที่ควรทำกับหลาน” รัตนาพูดเสียงสั่น หญิงชราอยากเจอหลานสาวเพียงคนเดียวนี้เหลือเกิน ทั้งอยากจะทำความดีกับหลาน เพื่อชดใช้เรื่องในอดีต แต่หารู้ไม่ว่า หลานสาวของตนเองไม่ใช่คนหัวอ่อนเหมือนเดิมอีกต่อไป หากแต่เป็นหญิงสาวที่เข้มแข็งทั้งร่างกายและจิตใจ
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
ท้องฟ้าของตอนเช้าวันนี้ดูสดใสและสวยงามยิ่งนัก แต่ภายในจิตใจของหญิงสาวกลับขุ่นมัวผิดกันกับอากาศภายนอกราวฟ้ากับดิน คำพูดของวิธวินท์ยังคงก้องอยู่ในโสตประสาทของเธออย่างชัดเจน แม้ว่าพวกเขาจะทำร้ายเธอมากมายเพียงไหน แต่ความสัมพันธ์ทางสายโลหิตก็มิอาจตัดขาดลงได้ ทอฝันกำลังหาคำตอบให้ตนเองว่าเธอควรจะทำอย่างไร ควรกลับไปยังสถานที่แห่งความทรงจำอันเจ็บปวด
...กลับไป?? ควรหรือเปล่านะ กลับไปก็มีแต่จะเจ็บปวด แต่ถ้าอยู่เฉยๆ แบบนี้ก็คือหนี เรามาที่นี่เพื่อต่อสู้ ไม่ใช่หนี ถ้าการกลับไปอยู่บ้านนั้นคือการต่อสู้ เราก็ควรไป ใช่แล้ว ที่นั่นคือการต่อสู้ เข้าไปอยู่ในบ้านนั้นเท่านั้นคือหนทางของเรา เราต้องกลับไป จะปล่อยให้พวกเขาเสวยสุขต่อไปไม่ได้อีกแล้ว พวกเขาสุขกันมากนานเกินพอแล้ว มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น เราต้องกลับไป...
“ฝัน...ทำอะไรอยู่จ๊ะ หมู่นี้ทำไมวันๆ เอาแต่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ได้ทั้งวัน ผูกโบว์อะไรก็สวย แต่เอาคิ้วมาผูกโบว์เนี่ย มันดูไม่ดีเลยนะ” บุหงาเดินเข้ามาหาหลานสาว ทอฝันปรับสีหน้าให้ยิ้มแย้มเหมือนเช่นเดิม เพื่อไม่ให้ยายของเธอต้องกังวล
“เปล่าค่ะ คุณยาย ฝันคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะค่ะ” หญิงสาวตอบปฏิเสธ แต่บุหงามองหน้าหลานสาวอย่างพิจารณาด้วยความรู้ทัน จึงพูดดักเอาไว้
“ให้มันจริงเถอะ...อย่าหาว่ายายยุ่งเรื่องส่วนตัวเราเลยนะ สองสามวันมานี้ ยายเห็นฝันออกไปข้างนอก ไปไหนมาล่ะ”
“ฝันไปเดินเล่น....ฝันไปเจอพวกเขามาค่ะ” ตอนแรก เธอโกหก แต่เมื่อเห็นสายตาสงสัยของผู้เป็นยาย ทอฝันจึงตัดสินใจตอบตามความเป็นจริง
“พวกเขา?...หมายถึงฝ่ายนั้นเหรอ?” บุหงาทวนคำอย่างตกใจ คำนี้เป็นที่รู้กันดีว่าหมายถึงใคร หญิงชรามองหน้าหลานสาวอย่างกังวลใจด้วยความรู้ดีว่าถ้าเจอกันคงไม่ใช่ธรรมดาแน่ อาจจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น ใจจริงแล้ว บุหงาไม่อยากกลับมาเมืองไทยสักเท่าไร เพราะกลัวว่าจะต้องเจอกับคนที่ไม่อยากเจอ กลัวจะต้องเสียหลานสาวอันเป็นที่รัก ที่เปรียบเสมือนเป็นตัวแทนของบุตรสาวคนโตที่ตนต้องสูญเสียไป กลัวไปสารพัด
“ค่ะ...คุณยายไม่เป็นไรใช่ไหมคะ”
“ไม่....ไม่ เล่าต่อไปสิจ๊ะ” บุหงาค่อยๆ ผ่อนลมหายใจเข้าออกให้เป็นปกติก่อนจะหันหน้ามารับฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างตั้งใจ โดยที่ทอฝันก็เล่าให้ผู้เป็นยายฟังทุกเรื่อง ยกเว้นแต่บางอย่างที่ไม่จำเป็น อย่างเช่นเรื่องของวิธวินท์
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
“พี่วินท์...เข้าไปนะ” ศริมนเคาะประตูห้อง ก่อนจะเดินเข้าไป พี่ชายของเธออยู่ที่ระเบียงห้อง กำลังนั่งมองรูปถ่ายในมือเพียงลำพัง
“พี่วินท์ รูปอะไร เอามาดูดิ๊” ศริมนคว้ารูปในมือพี่ชายไปดูอย่างสนใจ
“เอาคืนมาน่า ยัยออม”
“รูปใครเอ๋ย ว่าที่พี่สะใภ้ออมเหรอ” หญิงสาวพูดอย่างขี้เล่นก่อนจะหยิบรูปขึ้นมาดู
“ใช่ซะที่ไหนล่ะ”
“ใครอ่ะ พี่วินท์ ทำไมเด็กเงี้ย เดี๋ยวนี้พี่วินท์ชอบเด็กขนาดนี้เลยเหรอ นี่เด็กกว่าออมเป็นสิบปีเลยนะ โธ่! พี่ฉัน” น้องสาวตัวดีพูดขึ้น เมื่อเห็นว่าคนในรูปไม่ใช่หญิงสาว แต่เป็นเพียงเด็กหญิงตัวเล็กๆ หน้าตาน่ารักคนหนึ่งเท่านั้น
“แล้วใครบอกเธอว่านี่มันรูปปัจจุบันล่ะ เอาคืนมาเลยยัยออมจอมเฮิ้ยว” วิธวินท์ดึงรูปในมือน้องสาวคืนมาอย่างหวงแหน
“หมายความว่าตอนนี้คงโตแล้วสิ ค่อยยังชั่วหน่อย แล้วโตขึ้นเป็นใครล่ะ หรือว่ายัยพี่วดีติ๊งต๊องบ๊องตื้นนั่น แหวะ....แต่ไม่น่าเป็นไปได้ คนในรูปเนี่ยน่ารักจะตาย โตขึ้นไม่น่าจะน่าเกลียดอย่างยัยเซเว่น เวนดี้นั่นหรอก แล้วใครล่ะ บอกมาซะดีๆ” หญิงสาวข่มขู่พี่ชายของตนเอง วิธวินท์ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
“พอเลยยัยออม เดี๋ยวแม่ได้ยินเข้า เป็นเรื่อง”
“เป็นก็เป็นดิ ออมก็เรียกยัยนั่นว่าอย่างนั้นอยู่แล้ว ทียัยนั่นยังเรียกออมว่าน้องออมเล็ตคะ ออมเล็ตขา ออมดูเหมือนไข่เจียวตรงไหนไม่ทราบ ยัยนั่นน่ะเพี้ยนเข้าขั้นโคม่า ออมไม่อยากจะต้องทนมีพี่สะใภ้แบบนั้น แล้วตกลงใครล่ะ หรือว่าพี่ทอฝัน...พี่ทอฝันชัวร์เลย หน้าแบบเนี้ย” ศริมนยิ้มอย่างพอใจ
“เงียบเลยยัยน้องตัวดี มีอะไรก็ว่ามา” ชายหนุ่มปัดที่จะพูดถึงเรื่องของทอฝัน เขาจึงรีบตัดบทเปลี่ยนเรื่องทันที
“แค่นี้เอง อย่างอนดิ ไม่มีอะไรหรอก ออมแค่จะมาคุยกับพี่วินท์เฉยๆ วันนั้น พี่ทอฝันน่ากลัวมากๆๆๆๆๆ เวลาพี่เขายิ้มก็น่ารักชะมัด แต่เวลาโกรธนี่สิ น่ากลัวสุดๆ พี่วินท์ แต่ก่อนเกิดอะไรขึ้นเหรอ ทำไมพี่ทอฝันเขาถึงได้โกรธอาศักดิ์ชัยกับคุณย่าขนาดนั้นด้วยล่ะ ออมฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไร พี่วินท์คงรู้ใช่ไหม” ศริมนเอียงคอถามพี่ชาย วิธวินท์ทำหน้าลำบากใจก่อนจะตอบว่า
“ก็รู้บ้าง แต่มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ อย่าไปยุ่งดีกว่ายัยออม”
“อีกละๆ ทำไมชอบมีแต่คนมาว่าออมเด็กทั้งนั้นเลย” หญิงสาวทำปากยื่นอย่างไม่พอใจที่มีแต่คนปิดบังเธอ เพราะสาเหตุว่าเธอยังเด็กเกินไป
เสียงเพลงบีโธเฟ่นของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ชายหนุ่มหยิบมันขึ้นมาดูเบอร์โทรศัพท์ แล้วเขาก็ยิ้ม เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์เดียวกับที่ติดต่อเขาเมื่อไม่กี่วัน...ทอฝัน...
“ครับ วิธวินท์ครับ”
“ฉันเองค่ะ ทอฝัน” หญิงสาวตอบรับเสียงเรียบ ก่อนจะพูดต่อไปว่า “ฉันคิดแล้วเกี่ยวกับเรื่องที่คุณพูด คุณพูดถูกค่ะ ฉันควรจะกลับไป ฉันจะกลับไปอยู่บ้านนั้น บ้านเสถียรวงศ์” เสียงของเธอเรียบไร้ความรู้สึก แต่ถ้าเห็นสีหน้าของเธอก็จะรู้ว่า แววตาของเธอแววโรจน์ด้วยความแค้น หนี้แค้นในหัวใจของเธอกำลังจะได้ชำระเสียที
“จริงเหรอ พูดจริงๆ เหรอ” ชายหนุ่มทวนคำอย่างยินดี
“ค่ะ ถึงยังไงก็ตาม ฉันก็ควรกลับไปอยู่ดี ในเมื่อพวกเขาอยากไถ่บาปในอดีต ฉันก็จะให้เขาทำคุณทดแทนให้สาสมทีเดียว” หญิงสาวพูด ซึ่งแฝงความหมายบางอย่างเอาไว้ แต่เนื่องจากความปลื้มปิติมีมาก ทำให้วิธวินท์ไม่ได้สนใจกับคำพูดประโยคหลังมากนัก
“ฝันทำถูกแล้วใช่ไหมคะ? แม่” หญิงสาวเอ่ยปากถามกับรูปของมารดาหลังจากจบการสนทนากับวิธวินท์แล้ว
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
“เป็นอะไรคะคุณ สีหน้าไม่ดีเลย” แม่ยมเอ่ยปากถามบุหงาที่เพิ่งเดินเข้ามาในครัว
“ฝันเขาจะกลับไปอยู่กับพวกบ้านนู้น”
“อะไรนะคะ แล้วคุณยอมหรือคะ ไม่ได้นะคะ เดี๋ยวคุณหนูจะไปเจออะไรเหมือนคุณธราเข้า แม่คุณศักดิ์น่ะร้ายจะตาย คุณยอมไม่ได้นะคะ” แม่ยมคัดค้านทันทีที่ได้ฟัง บุหงาส่ายศีรษะก่อนจะตอบว่า
“ใช่ว่าฉันจะอยากให้กลับหรอก แต่ยัยฝันน่ะ ถ้าลองได้ตัดสินใจอะไรแล้ว ไม่มีเปลี่ยนหรอก ยิ่งเป็นเรื่องแม่ธรายิ่งแล้วใหญ่ ฉันว่าคุณรัตนาน่ะอาจจะรู้ซึ้งแล้วล่ะ คงจะตั้งแต่ที่รู้ตัวว่าเกือบล้มละลายนั่นแหละ”
“แต่ก็นั่นแหละค่ะ สำนึกจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ อิฉันกลัวว่าพอไม่มีคุณธราแล้ว จะมาลงเอากับคุณหนูน่ะสิคะ บ้านนั้นก็บ้านเขา แล้วใครจะดูแลคุณหนูละคะ” แม่ยมค้านหัวชนฝา โดยไม่รู้ว่าทอฝันมายืนฟังอยู่นานแล้ว
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ป้ายม ฝันดูแลตัวเองได้” ทอฝันเดินเข้ามาบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้มผิดกับความรู้สึกในจิตใจ
“จะดีหรือคะ อย่าหาว่าป้ารื้อฟื้นเลยนะคะ แต่คนพวกนั้น....”
“ฝันรู้ดีค่ะ ฝันจำได้ แต่ถ้าฝันไม่กลับไปก็เท่ากับฝันหนีน่ะสิคะ อย่าห่วงเลยค่ะ ฝันไม่ปล่อยให้พวกเขาทำอะไรฝันหรอกค่ะ” หญิงสาวแทรกขึ้นก่อนที่แม่ยมจะพูดเรื่องอดีต แม้ว่าแม่ยมจะพูดคัดค้านอีก แต่ทอฝันก็หาทางเลี่ยงได้ จนแม่ยมต้องยอมรับการตัดสินใจของทอฝันในที่สุด
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
เวลาสายของวันนั้น เมื่อรัตนากลับจากการไปวัดแล้ว ศักดิ์ชัยก็รอมารดาด้วยสีหน้าแช่มชื่นผิดกับใบหน้าขุ่นมัวเต็มไปด้วยความกังวลอย่างเช่นเมื่อเช้าที่ผ่านมา
“คุณแม่ครับ คุณแม่ว่างไหมครับ” เขาถามมารดาด้วยความตื่นเต้น
“มีอะไรล่ะ พ่อศักดิ์ ดีใจเรื่องอะไรมา คงจะเป็นเรื่องดีมากล่ะสิท่า ว่ามาสิพ่อคุณ” ผู้เป็นมารดาพูดอย่างแปลกใจกับท่าทางของบุตรชาย
“คุณแม่ครับ ใจเย็นๆ นะครับ ฝัน...ทอฝัน จะกลับมาอยู่กับเราครับ ฝันจะกลับมาอยู่กับเราครับแม่ เธอจะกลับมา”
“ว่ายังไงนะ อย่าล้อแม่เล่นนะพ่อศักดิ์ หมายถึงหลานทอฝัน หลานฝันของแม่ใช่ไหม”
“ครับ วินท์เพิ่งโทร.มาบอกผมเมื่อครู่นี้เอง ฝันจะกลับมาอยู่กับเราครับแม่ ความหวังของเราเป็นจริงแล้ว”
“แม่คุณของย่า จะกลับมาหาย่าแล้ว แม่ดีใจเหลือเกินพ่อศักดิ์ แล้วนี่หลานแม่จะมาเมื่อไร วันนี้เหรอ แม่ต้องให้คนจัดห้องให้แล้ว” รัตนาดีใจมากจนทำอะไรไม่ถูก หลานสาวเพียงคนเดียวที่รอคอยมานานจะกลับมาแล้ว
“ไม่ใช่วันนี้ครับ แต่คงจะเป็นภายในอาทิตย์นี้”
“นั่นแหละ แม่ต้องให้คนจัดห้องเอาไว้ เดี๋ยวหลานแม่มาจะอยู่ไม่สบาย แล้วนี่พ่อศักดิ์บอกพี่เขาหรือยัง บอกพ่อยศกับแม่ดาหรือยัง เรียกให้สองคนนั่นกลับมานะ แม่อยากให้มีคนมารอรับหลานแม่เยอะๆ แม่คุณคนดีของย่าจะมาหาย่าแล้ว” รัตนาพูดอย่างดีใจเป็นที่สุด โดยไม่รู้มาก่อนเลยว่า อนาคตข้างหน้าอาจไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบดังที่หวังไว้ มันอาจจะกลายเป็นหนามกุหลาบก็เป็นได้
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
ที่สวนหลังบ้านของบุหงาในเวลานี้ มีชายหนุ่มผู้หนึ่งกำลังนอนบนม้านั่งอย่างสบายอารมณ์ โดยไม่รู้ว่าภัยกำลังเข้ามาหาตัว
“ฮะ...ฮัด...ฮัดเช่ย” มาซายะจามออกมาเมื่อมีอะไรบางอย่างสอดเข้าไปในรูจมูกของเขา
“ฮิๆๆ” เสียงขี้เล่นของใครบางคนดังขึ้น เพื่อนสาวของเขานั่นเอง
“เล่นอะไรของเธอยัยบ๊อง ทำเป็นเด็กไปได้ ตัวจริงออกจะแก่ เป็นยายแก่แล้วยังมาเล่นแบบเด็กๆ อีก”
“เธอว่าใครแก่ ถ้าฉันเป็นยายแก่ เธอนั่นแหละตาแก่ ตาแก่ขี้บ่นจอมขี้เซาซะด้วยสิ คนเขาอุตส่าห์ตามหา ที่แท้ก็มาแอบนอนหลับอุตุอยู่ในสวนหลังบ้านนี่เอง หลงให้คนอื่นเป็นห่วง” หญิงสาวเอ่ยปากล้อเลียนเขา
“อย่างเธอเนี่ยนะห่วงฉัน น่าดีใจจริงๆ”
“พูดให้มันดีๆ นะ ฉันยังไม่อยากโดนแฟนคลับเธอรุมประชาทัณฑ์ข้ามประเทศหรอก”
“ฉันพูดจริงๆ ดีใจที่เธอเป็นห่วง ยังไงก็ทำให้รู้ว่า เธอยังคิดถึงฉันอยู่บ้าง” ชายหนุ่มพูดน้ำเสียงปกติหากแต่แววตาเคร่งขรึมจริงจังจนยูเมมิสังเกตได้ เธอหลบสายตาของเขาที่จ้องมองมาที่เธออย่างไม่กระพริบ
“ฉันแค่จะมาบอกว่า วันมะรืนนี้ ฉันจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว”
“ว่าไงนะ เธอจะไปไหน ไปไหนยูเมมิ” มาซายะจับแขนหญิงสาวแน่นด้วยความตกใจ
...เธอจะทิ้งฉันไปไหนอีก ฉันไม่ยอมหรอก ยอมไม่ได้เด็ดขาด...
“เดี๋ยวสิ ฉันเจ็บนะ...” มาซายะค่อยๆ ปล่อยแขนเธอ ทอฝันจึงเล่าต่อไป “ฉันคงไม่ได้บอกเธอว่าฉันมาที่ไทยทำไม มีเหตุผลเดียวเท่านั้น ฉันมาที่นี่เพื่อต่อสู้ เพื่อเรียกร้องความเป็นธรรม ที่ฉันต้องไปอยู่ที่นั่น เพื่อทำวัตถุประสงค์ของตัวเองให้สำเร็จ ถ้าทุกอย่างผ่านพ้น ฉันก็จะไปจากที่นี่และไม่กลับมาอีก” หญิงสาวอธิบายให้เพื่อนหนุ่มฟัง เขารับฟังด้วยความกลัดกลุ้ม กลัวว่าจะต้องเสียเธอไปอีก แต่ในเมื่อยูเมมิยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะขนาดนั้น เขาคงทำได้อย่างเดียวคือการตอบรับเท่านั้น
...ฉันจะรอ ยูเมมิ นานเท่าไรฉันก็จะรอ...
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
เวลาสองวันผ่านไปไวเหมือนโกหก วันนี้มาถึงแล้ว...วันที่ทอฝันจะย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านเสถียรวงศ์ บ้านแห่งความชอกช้ำในอดีต กระเป๋าของทอฝันถูกยกลงมาจากชั้นบนเพื่อเตรียมตัวออกเดินทาง ในวันนี้ บุหงาจะเดินทางไปกับหลานสาวด้วย แต่เป็นการไปสำรวจลาดเลาของบ้านเสถียรวงศ์ดีๆ นั่นเอง นอกจากบุหงาแล้ว ยังมีมาซายะที่ตามไปด้วยอีกคน
“ถ้าดูท่าไม่ดี คุณหนูต้องกลับมานะคะ บ้านเราก็มี อย่าไปทนอยู่กับพวกนั้นเลย” แม่ยมเอ่ยเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ทอฝันเดินทาง
“ไม่ต้องห่วงค่ะ ฝันจะดูแลตัวเอง” หญิงสาวยิ้มรับคำของแม่ยม แล้วจึงขึ้นรถแท็กซี่ไป
การเดินทางจากบ้านของบุหงาไปบ้านเสถียรวงศ์ใช้เวลาไม่มากเท่าใดนัก เพียงไม่นาน รถแท็กซี่ก็มาจอดอยู่ที่หน้าบ้านเสถียรวงศ์ บ้านหลังใหญ่โตหรูหรา รูปแบบสวยงาม แต่เต็มไปด้วยความขมขื่นของธราธารและทอฝัน
“ติ๊ง ต่อง” ทอฝันกดออดหน้าบ้าน ครู่หนึ่ง ก็มีสาวใช้ท่าทางสุภาพคนหนึ่งเดินมาเปิดประตูให้ “จะพบใครคะ”
“ฉันชื่อ ทอฝันค่ะ มาพบคุณ...คุณศักดิ์ชัย”
“คุณทอฝัน อ๋อ...คุณหนูทอฝัน...เชิญเลยค่ะ ทุกคนกำลังรออยู่” สาวใช้ซึ่งภายหลังทอฝันรู้ว่าชื่อ เพลิน ตอบเธอ ทำให้หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างสงสัย “ทุกคน...หมายถึง?”
“หมายถึงคุณท่าน คุณผู้ชาย คือ คุณศักดิ์ชัย กับพี่ชายของคุณผู้ชาย คุณยศ....อะไรซักอย่างนี่แหละค่ะ คุณ...ดา ภรรยาของพี่ชายคุณผู้ชาย คุณพัฒนา เพื่อนคุณผู้ชาย แล้วก็คุณวิธวินท์ค่ะ รู้สึกจะมีแค่นี้” เพลินตอบอย่างลำบากยากเย็นกับชื่อของแต่ละคน
“คุณยศสวิน กับคุณตุลยดาก็มาเหรอจ๊ะ” ทอฝันถามอย่างยินดี
“ค่ะ...เดี๋ยวเพลินจะเปิดประตูเลยนะคะ”
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
“ยังไม่มาอีกเหรอ พ่อศักดิ์”
“คงอีกเดี๋ยวครับคุณแม่” ศักดิ์ชัยตอบ ทั้งๆ ที่ตนเองก็ตื่นเต้นไม่น้อยกว่ามารดาเลยทีเดียว
“คุณคะ....คุณ...เจ้าเพลินบอกอิฉันว่า คุณหนูมาแล้วค่ะ” ป้าน้อม คนเก่าแก่ประจำบ้านเสถียรวงศ์วิ่งมาบอกอย่างดีใจ ทำให้ทุกคนแทบหยุดหายใจ คนที่ทุกคนรอคอยมานานกำลังจะมาถึงแล้ว
“แม่ธรา...นั่นแม่ธรายังไม่ตายเหรอ” รัตนาพูดขึ้นอย่างตกใจ หญิงสาวในเสื้อแขนสั้นแบบแขนตุ๊กตาสีม่วงอ่อน กระโปรงยาวเสมอเข่าที่ปรากฏตรงหน้าเหมือนกับลูกสะใภ้คนเล็กไม่มีผิด หญิงสาวกำมือแน่นระงับสติที่วิ่งพล่านเอาไว้พลางรำพึงในใจ
...แม่ขา ฝันมาถึงแล้ว ฝันเจอแล้ว คนที่ทำให้แม่ต้องตาย ฆาตกร...ฝันจะแก้แค้นให้แม่ให้ได้ค่ะ พวกเขาอยากชดใช้ ฝันก็จะช่วยเขาเอง...
“คุณแม่ครับ ทอฝันครับ ไม่ใช่ธรา”
“หลานทอฝันของย่าใช่ไหม แม่คุณของย่าใช่ไหม” รัตนาเดินเข้าไปหาหลานสาวที่ยืนอยู่กับบุหงาแล้วน้ำตาก็พาลจะไหลออกมา ทุกคนมองภาพที่กำลังจะเกิดขึ้นอย่างใจจดใจจ่อและซึ้งใจ รัตนาคนเดิมที่เคยรังเกียจหลานสาวหายไปแล้ว เหลือแต่หญิงชราที่เปี่ยมล้นไปด้วยความรักต่อหลานสาว เวลาทำให้รัตนาเปลี่ยนไป และก็ทำให้ทอฝันเปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน
“ทอฝันน่ะใช่ค่ะ แต่ไม่ใช่หลานของคุณหรอกค่ะ” หญิงสาวตอบด้วยเสียงเย็นชาพลางมองที่รัตนาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ เธอตัดสินใจมาที่แห่งนี้เพื่อแก้แค้น...ไม่ใช่อภัย...
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
เช้าวันรุ่งขึ้น ณ บ้านเสถียรวงศ์ ประมุขของบ้านกำลังนั่งรอโทรศัพท์อย่างใจจดใจจ่อภายในห้องรับแขกนับตั้งแต่ตื่นนอนและรับประทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย ดูเหมือนว่าอากัปกิริยานี้จะไม่รอดพ้นไปจากสายตาอันคมกริบของผู้เป็นมารดา เมื่อเห็นบุตรชายเป็นเช่นนี้ รัตนาจึงเดินเข้าไปถามอย่างห่วงใย
“รอโทรศัพท์ใครเหรอ พ่อศักดิ์ แม่เห็นนั่งรอมาตั้งแต่ก่อนข้าวเช้าแล้ว หรือว่าเป็นเรื่องที่บริษัท?”
“เอ่อ...ครับ ไม่มีอะไรมากหรอกครับ” ศักดิ์ชัยตอบอ้ำอึ้ง เขายังไม่กล้าบอกมารดาเรื่องบุตรสาว เหตุเพราะเธอยังไม่ยอมรับในตัวเขานั่นเอง
“งั้นก็ดี แม่เห็นเราวกไปวนมากับไอ้เจ้าโทรศัพท์ตั้งแต่เช้าแล้ว...จริงสิ พ่อศักดิ์ได้ข่าวลูกหรือยัง แม่อยากเจอหลานเหลือเกิน ยังไม่ได้ข่าวคราวอะไรเลยเหรอ?” รัตนาถาม แววตาดูหม่นหมอง
“ก็ได้มานิดหน่อย แต่ยังไม่คืบหน้าเท่าไรหรอกครับ”
“อืม...ยังไงก็ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย พ่อศักดิ์ต้องตามเรื่องลูกต่อไปนะ ห้ามทิ้งเด็ดขาด เธอเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลเสถียรวงศ์...ไม่ใช่ว่าแม่อยากได้ทายาทหรอกนะ แม่แค่อยากเจอหน้าหลาน อยากจะทำในสิ่งที่ควรทำกับหลาน” รัตนาพูดเสียงสั่น หญิงชราอยากเจอหลานสาวเพียงคนเดียวนี้เหลือเกิน ทั้งอยากจะทำความดีกับหลาน เพื่อชดใช้เรื่องในอดีต แต่หารู้ไม่ว่า หลานสาวของตนเองไม่ใช่คนหัวอ่อนเหมือนเดิมอีกต่อไป หากแต่เป็นหญิงสาวที่เข้มแข็งทั้งร่างกายและจิตใจ
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
ท้องฟ้าของตอนเช้าวันนี้ดูสดใสและสวยงามยิ่งนัก แต่ภายในจิตใจของหญิงสาวกลับขุ่นมัวผิดกันกับอากาศภายนอกราวฟ้ากับดิน คำพูดของวิธวินท์ยังคงก้องอยู่ในโสตประสาทของเธออย่างชัดเจน แม้ว่าพวกเขาจะทำร้ายเธอมากมายเพียงไหน แต่ความสัมพันธ์ทางสายโลหิตก็มิอาจตัดขาดลงได้ ทอฝันกำลังหาคำตอบให้ตนเองว่าเธอควรจะทำอย่างไร ควรกลับไปยังสถานที่แห่งความทรงจำอันเจ็บปวด
...กลับไป?? ควรหรือเปล่านะ กลับไปก็มีแต่จะเจ็บปวด แต่ถ้าอยู่เฉยๆ แบบนี้ก็คือหนี เรามาที่นี่เพื่อต่อสู้ ไม่ใช่หนี ถ้าการกลับไปอยู่บ้านนั้นคือการต่อสู้ เราก็ควรไป ใช่แล้ว ที่นั่นคือการต่อสู้ เข้าไปอยู่ในบ้านนั้นเท่านั้นคือหนทางของเรา เราต้องกลับไป จะปล่อยให้พวกเขาเสวยสุขต่อไปไม่ได้อีกแล้ว พวกเขาสุขกันมากนานเกินพอแล้ว มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น เราต้องกลับไป...
“ฝัน...ทำอะไรอยู่จ๊ะ หมู่นี้ทำไมวันๆ เอาแต่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ได้ทั้งวัน ผูกโบว์อะไรก็สวย แต่เอาคิ้วมาผูกโบว์เนี่ย มันดูไม่ดีเลยนะ” บุหงาเดินเข้ามาหาหลานสาว ทอฝันปรับสีหน้าให้ยิ้มแย้มเหมือนเช่นเดิม เพื่อไม่ให้ยายของเธอต้องกังวล
“เปล่าค่ะ คุณยาย ฝันคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะค่ะ” หญิงสาวตอบปฏิเสธ แต่บุหงามองหน้าหลานสาวอย่างพิจารณาด้วยความรู้ทัน จึงพูดดักเอาไว้
“ให้มันจริงเถอะ...อย่าหาว่ายายยุ่งเรื่องส่วนตัวเราเลยนะ สองสามวันมานี้ ยายเห็นฝันออกไปข้างนอก ไปไหนมาล่ะ”
“ฝันไปเดินเล่น....ฝันไปเจอพวกเขามาค่ะ” ตอนแรก เธอโกหก แต่เมื่อเห็นสายตาสงสัยของผู้เป็นยาย ทอฝันจึงตัดสินใจตอบตามความเป็นจริง
“พวกเขา?...หมายถึงฝ่ายนั้นเหรอ?” บุหงาทวนคำอย่างตกใจ คำนี้เป็นที่รู้กันดีว่าหมายถึงใคร หญิงชรามองหน้าหลานสาวอย่างกังวลใจด้วยความรู้ดีว่าถ้าเจอกันคงไม่ใช่ธรรมดาแน่ อาจจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น ใจจริงแล้ว บุหงาไม่อยากกลับมาเมืองไทยสักเท่าไร เพราะกลัวว่าจะต้องเจอกับคนที่ไม่อยากเจอ กลัวจะต้องเสียหลานสาวอันเป็นที่รัก ที่เปรียบเสมือนเป็นตัวแทนของบุตรสาวคนโตที่ตนต้องสูญเสียไป กลัวไปสารพัด
“ค่ะ...คุณยายไม่เป็นไรใช่ไหมคะ”
“ไม่....ไม่ เล่าต่อไปสิจ๊ะ” บุหงาค่อยๆ ผ่อนลมหายใจเข้าออกให้เป็นปกติก่อนจะหันหน้ามารับฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างตั้งใจ โดยที่ทอฝันก็เล่าให้ผู้เป็นยายฟังทุกเรื่อง ยกเว้นแต่บางอย่างที่ไม่จำเป็น อย่างเช่นเรื่องของวิธวินท์
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
“พี่วินท์...เข้าไปนะ” ศริมนเคาะประตูห้อง ก่อนจะเดินเข้าไป พี่ชายของเธออยู่ที่ระเบียงห้อง กำลังนั่งมองรูปถ่ายในมือเพียงลำพัง
“พี่วินท์ รูปอะไร เอามาดูดิ๊” ศริมนคว้ารูปในมือพี่ชายไปดูอย่างสนใจ
“เอาคืนมาน่า ยัยออม”
“รูปใครเอ๋ย ว่าที่พี่สะใภ้ออมเหรอ” หญิงสาวพูดอย่างขี้เล่นก่อนจะหยิบรูปขึ้นมาดู
“ใช่ซะที่ไหนล่ะ”
“ใครอ่ะ พี่วินท์ ทำไมเด็กเงี้ย เดี๋ยวนี้พี่วินท์ชอบเด็กขนาดนี้เลยเหรอ นี่เด็กกว่าออมเป็นสิบปีเลยนะ โธ่! พี่ฉัน” น้องสาวตัวดีพูดขึ้น เมื่อเห็นว่าคนในรูปไม่ใช่หญิงสาว แต่เป็นเพียงเด็กหญิงตัวเล็กๆ หน้าตาน่ารักคนหนึ่งเท่านั้น
“แล้วใครบอกเธอว่านี่มันรูปปัจจุบันล่ะ เอาคืนมาเลยยัยออมจอมเฮิ้ยว” วิธวินท์ดึงรูปในมือน้องสาวคืนมาอย่างหวงแหน
“หมายความว่าตอนนี้คงโตแล้วสิ ค่อยยังชั่วหน่อย แล้วโตขึ้นเป็นใครล่ะ หรือว่ายัยพี่วดีติ๊งต๊องบ๊องตื้นนั่น แหวะ....แต่ไม่น่าเป็นไปได้ คนในรูปเนี่ยน่ารักจะตาย โตขึ้นไม่น่าจะน่าเกลียดอย่างยัยเซเว่น เวนดี้นั่นหรอก แล้วใครล่ะ บอกมาซะดีๆ” หญิงสาวข่มขู่พี่ชายของตนเอง วิธวินท์ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
“พอเลยยัยออม เดี๋ยวแม่ได้ยินเข้า เป็นเรื่อง”
“เป็นก็เป็นดิ ออมก็เรียกยัยนั่นว่าอย่างนั้นอยู่แล้ว ทียัยนั่นยังเรียกออมว่าน้องออมเล็ตคะ ออมเล็ตขา ออมดูเหมือนไข่เจียวตรงไหนไม่ทราบ ยัยนั่นน่ะเพี้ยนเข้าขั้นโคม่า ออมไม่อยากจะต้องทนมีพี่สะใภ้แบบนั้น แล้วตกลงใครล่ะ หรือว่าพี่ทอฝัน...พี่ทอฝันชัวร์เลย หน้าแบบเนี้ย” ศริมนยิ้มอย่างพอใจ
“เงียบเลยยัยน้องตัวดี มีอะไรก็ว่ามา” ชายหนุ่มปัดที่จะพูดถึงเรื่องของทอฝัน เขาจึงรีบตัดบทเปลี่ยนเรื่องทันที
“แค่นี้เอง อย่างอนดิ ไม่มีอะไรหรอก ออมแค่จะมาคุยกับพี่วินท์เฉยๆ วันนั้น พี่ทอฝันน่ากลัวมากๆๆๆๆๆ เวลาพี่เขายิ้มก็น่ารักชะมัด แต่เวลาโกรธนี่สิ น่ากลัวสุดๆ พี่วินท์ แต่ก่อนเกิดอะไรขึ้นเหรอ ทำไมพี่ทอฝันเขาถึงได้โกรธอาศักดิ์ชัยกับคุณย่าขนาดนั้นด้วยล่ะ ออมฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไร พี่วินท์คงรู้ใช่ไหม” ศริมนเอียงคอถามพี่ชาย วิธวินท์ทำหน้าลำบากใจก่อนจะตอบว่า
“ก็รู้บ้าง แต่มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ อย่าไปยุ่งดีกว่ายัยออม”
“อีกละๆ ทำไมชอบมีแต่คนมาว่าออมเด็กทั้งนั้นเลย” หญิงสาวทำปากยื่นอย่างไม่พอใจที่มีแต่คนปิดบังเธอ เพราะสาเหตุว่าเธอยังเด็กเกินไป
เสียงเพลงบีโธเฟ่นของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ชายหนุ่มหยิบมันขึ้นมาดูเบอร์โทรศัพท์ แล้วเขาก็ยิ้ม เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์เดียวกับที่ติดต่อเขาเมื่อไม่กี่วัน...ทอฝัน...
“ครับ วิธวินท์ครับ”
“ฉันเองค่ะ ทอฝัน” หญิงสาวตอบรับเสียงเรียบ ก่อนจะพูดต่อไปว่า “ฉันคิดแล้วเกี่ยวกับเรื่องที่คุณพูด คุณพูดถูกค่ะ ฉันควรจะกลับไป ฉันจะกลับไปอยู่บ้านนั้น บ้านเสถียรวงศ์” เสียงของเธอเรียบไร้ความรู้สึก แต่ถ้าเห็นสีหน้าของเธอก็จะรู้ว่า แววตาของเธอแววโรจน์ด้วยความแค้น หนี้แค้นในหัวใจของเธอกำลังจะได้ชำระเสียที
“จริงเหรอ พูดจริงๆ เหรอ” ชายหนุ่มทวนคำอย่างยินดี
“ค่ะ ถึงยังไงก็ตาม ฉันก็ควรกลับไปอยู่ดี ในเมื่อพวกเขาอยากไถ่บาปในอดีต ฉันก็จะให้เขาทำคุณทดแทนให้สาสมทีเดียว” หญิงสาวพูด ซึ่งแฝงความหมายบางอย่างเอาไว้ แต่เนื่องจากความปลื้มปิติมีมาก ทำให้วิธวินท์ไม่ได้สนใจกับคำพูดประโยคหลังมากนัก
“ฝันทำถูกแล้วใช่ไหมคะ? แม่” หญิงสาวเอ่ยปากถามกับรูปของมารดาหลังจากจบการสนทนากับวิธวินท์แล้ว
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
“เป็นอะไรคะคุณ สีหน้าไม่ดีเลย” แม่ยมเอ่ยปากถามบุหงาที่เพิ่งเดินเข้ามาในครัว
“ฝันเขาจะกลับไปอยู่กับพวกบ้านนู้น”
“อะไรนะคะ แล้วคุณยอมหรือคะ ไม่ได้นะคะ เดี๋ยวคุณหนูจะไปเจออะไรเหมือนคุณธราเข้า แม่คุณศักดิ์น่ะร้ายจะตาย คุณยอมไม่ได้นะคะ” แม่ยมคัดค้านทันทีที่ได้ฟัง บุหงาส่ายศีรษะก่อนจะตอบว่า
“ใช่ว่าฉันจะอยากให้กลับหรอก แต่ยัยฝันน่ะ ถ้าลองได้ตัดสินใจอะไรแล้ว ไม่มีเปลี่ยนหรอก ยิ่งเป็นเรื่องแม่ธรายิ่งแล้วใหญ่ ฉันว่าคุณรัตนาน่ะอาจจะรู้ซึ้งแล้วล่ะ คงจะตั้งแต่ที่รู้ตัวว่าเกือบล้มละลายนั่นแหละ”
“แต่ก็นั่นแหละค่ะ สำนึกจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ อิฉันกลัวว่าพอไม่มีคุณธราแล้ว จะมาลงเอากับคุณหนูน่ะสิคะ บ้านนั้นก็บ้านเขา แล้วใครจะดูแลคุณหนูละคะ” แม่ยมค้านหัวชนฝา โดยไม่รู้ว่าทอฝันมายืนฟังอยู่นานแล้ว
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ป้ายม ฝันดูแลตัวเองได้” ทอฝันเดินเข้ามาบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้มผิดกับความรู้สึกในจิตใจ
“จะดีหรือคะ อย่าหาว่าป้ารื้อฟื้นเลยนะคะ แต่คนพวกนั้น....”
“ฝันรู้ดีค่ะ ฝันจำได้ แต่ถ้าฝันไม่กลับไปก็เท่ากับฝันหนีน่ะสิคะ อย่าห่วงเลยค่ะ ฝันไม่ปล่อยให้พวกเขาทำอะไรฝันหรอกค่ะ” หญิงสาวแทรกขึ้นก่อนที่แม่ยมจะพูดเรื่องอดีต แม้ว่าแม่ยมจะพูดคัดค้านอีก แต่ทอฝันก็หาทางเลี่ยงได้ จนแม่ยมต้องยอมรับการตัดสินใจของทอฝันในที่สุด
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
เวลาสายของวันนั้น เมื่อรัตนากลับจากการไปวัดแล้ว ศักดิ์ชัยก็รอมารดาด้วยสีหน้าแช่มชื่นผิดกับใบหน้าขุ่นมัวเต็มไปด้วยความกังวลอย่างเช่นเมื่อเช้าที่ผ่านมา
“คุณแม่ครับ คุณแม่ว่างไหมครับ” เขาถามมารดาด้วยความตื่นเต้น
“มีอะไรล่ะ พ่อศักดิ์ ดีใจเรื่องอะไรมา คงจะเป็นเรื่องดีมากล่ะสิท่า ว่ามาสิพ่อคุณ” ผู้เป็นมารดาพูดอย่างแปลกใจกับท่าทางของบุตรชาย
“คุณแม่ครับ ใจเย็นๆ นะครับ ฝัน...ทอฝัน จะกลับมาอยู่กับเราครับ ฝันจะกลับมาอยู่กับเราครับแม่ เธอจะกลับมา”
“ว่ายังไงนะ อย่าล้อแม่เล่นนะพ่อศักดิ์ หมายถึงหลานทอฝัน หลานฝันของแม่ใช่ไหม”
“ครับ วินท์เพิ่งโทร.มาบอกผมเมื่อครู่นี้เอง ฝันจะกลับมาอยู่กับเราครับแม่ ความหวังของเราเป็นจริงแล้ว”
“แม่คุณของย่า จะกลับมาหาย่าแล้ว แม่ดีใจเหลือเกินพ่อศักดิ์ แล้วนี่หลานแม่จะมาเมื่อไร วันนี้เหรอ แม่ต้องให้คนจัดห้องให้แล้ว” รัตนาดีใจมากจนทำอะไรไม่ถูก หลานสาวเพียงคนเดียวที่รอคอยมานานจะกลับมาแล้ว
“ไม่ใช่วันนี้ครับ แต่คงจะเป็นภายในอาทิตย์นี้”
“นั่นแหละ แม่ต้องให้คนจัดห้องเอาไว้ เดี๋ยวหลานแม่มาจะอยู่ไม่สบาย แล้วนี่พ่อศักดิ์บอกพี่เขาหรือยัง บอกพ่อยศกับแม่ดาหรือยัง เรียกให้สองคนนั่นกลับมานะ แม่อยากให้มีคนมารอรับหลานแม่เยอะๆ แม่คุณคนดีของย่าจะมาหาย่าแล้ว” รัตนาพูดอย่างดีใจเป็นที่สุด โดยไม่รู้มาก่อนเลยว่า อนาคตข้างหน้าอาจไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบดังที่หวังไว้ มันอาจจะกลายเป็นหนามกุหลาบก็เป็นได้
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
ที่สวนหลังบ้านของบุหงาในเวลานี้ มีชายหนุ่มผู้หนึ่งกำลังนอนบนม้านั่งอย่างสบายอารมณ์ โดยไม่รู้ว่าภัยกำลังเข้ามาหาตัว
“ฮะ...ฮัด...ฮัดเช่ย” มาซายะจามออกมาเมื่อมีอะไรบางอย่างสอดเข้าไปในรูจมูกของเขา
“ฮิๆๆ” เสียงขี้เล่นของใครบางคนดังขึ้น เพื่อนสาวของเขานั่นเอง
“เล่นอะไรของเธอยัยบ๊อง ทำเป็นเด็กไปได้ ตัวจริงออกจะแก่ เป็นยายแก่แล้วยังมาเล่นแบบเด็กๆ อีก”
“เธอว่าใครแก่ ถ้าฉันเป็นยายแก่ เธอนั่นแหละตาแก่ ตาแก่ขี้บ่นจอมขี้เซาซะด้วยสิ คนเขาอุตส่าห์ตามหา ที่แท้ก็มาแอบนอนหลับอุตุอยู่ในสวนหลังบ้านนี่เอง หลงให้คนอื่นเป็นห่วง” หญิงสาวเอ่ยปากล้อเลียนเขา
“อย่างเธอเนี่ยนะห่วงฉัน น่าดีใจจริงๆ”
“พูดให้มันดีๆ นะ ฉันยังไม่อยากโดนแฟนคลับเธอรุมประชาทัณฑ์ข้ามประเทศหรอก”
“ฉันพูดจริงๆ ดีใจที่เธอเป็นห่วง ยังไงก็ทำให้รู้ว่า เธอยังคิดถึงฉันอยู่บ้าง” ชายหนุ่มพูดน้ำเสียงปกติหากแต่แววตาเคร่งขรึมจริงจังจนยูเมมิสังเกตได้ เธอหลบสายตาของเขาที่จ้องมองมาที่เธออย่างไม่กระพริบ
“ฉันแค่จะมาบอกว่า วันมะรืนนี้ ฉันจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว”
“ว่าไงนะ เธอจะไปไหน ไปไหนยูเมมิ” มาซายะจับแขนหญิงสาวแน่นด้วยความตกใจ
...เธอจะทิ้งฉันไปไหนอีก ฉันไม่ยอมหรอก ยอมไม่ได้เด็ดขาด...
“เดี๋ยวสิ ฉันเจ็บนะ...” มาซายะค่อยๆ ปล่อยแขนเธอ ทอฝันจึงเล่าต่อไป “ฉันคงไม่ได้บอกเธอว่าฉันมาที่ไทยทำไม มีเหตุผลเดียวเท่านั้น ฉันมาที่นี่เพื่อต่อสู้ เพื่อเรียกร้องความเป็นธรรม ที่ฉันต้องไปอยู่ที่นั่น เพื่อทำวัตถุประสงค์ของตัวเองให้สำเร็จ ถ้าทุกอย่างผ่านพ้น ฉันก็จะไปจากที่นี่และไม่กลับมาอีก” หญิงสาวอธิบายให้เพื่อนหนุ่มฟัง เขารับฟังด้วยความกลัดกลุ้ม กลัวว่าจะต้องเสียเธอไปอีก แต่ในเมื่อยูเมมิยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะขนาดนั้น เขาคงทำได้อย่างเดียวคือการตอบรับเท่านั้น
...ฉันจะรอ ยูเมมิ นานเท่าไรฉันก็จะรอ...
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
เวลาสองวันผ่านไปไวเหมือนโกหก วันนี้มาถึงแล้ว...วันที่ทอฝันจะย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านเสถียรวงศ์ บ้านแห่งความชอกช้ำในอดีต กระเป๋าของทอฝันถูกยกลงมาจากชั้นบนเพื่อเตรียมตัวออกเดินทาง ในวันนี้ บุหงาจะเดินทางไปกับหลานสาวด้วย แต่เป็นการไปสำรวจลาดเลาของบ้านเสถียรวงศ์ดีๆ นั่นเอง นอกจากบุหงาแล้ว ยังมีมาซายะที่ตามไปด้วยอีกคน
“ถ้าดูท่าไม่ดี คุณหนูต้องกลับมานะคะ บ้านเราก็มี อย่าไปทนอยู่กับพวกนั้นเลย” แม่ยมเอ่ยเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ทอฝันเดินทาง
“ไม่ต้องห่วงค่ะ ฝันจะดูแลตัวเอง” หญิงสาวยิ้มรับคำของแม่ยม แล้วจึงขึ้นรถแท็กซี่ไป
การเดินทางจากบ้านของบุหงาไปบ้านเสถียรวงศ์ใช้เวลาไม่มากเท่าใดนัก เพียงไม่นาน รถแท็กซี่ก็มาจอดอยู่ที่หน้าบ้านเสถียรวงศ์ บ้านหลังใหญ่โตหรูหรา รูปแบบสวยงาม แต่เต็มไปด้วยความขมขื่นของธราธารและทอฝัน
“ติ๊ง ต่อง” ทอฝันกดออดหน้าบ้าน ครู่หนึ่ง ก็มีสาวใช้ท่าทางสุภาพคนหนึ่งเดินมาเปิดประตูให้ “จะพบใครคะ”
“ฉันชื่อ ทอฝันค่ะ มาพบคุณ...คุณศักดิ์ชัย”
“คุณทอฝัน อ๋อ...คุณหนูทอฝัน...เชิญเลยค่ะ ทุกคนกำลังรออยู่” สาวใช้ซึ่งภายหลังทอฝันรู้ว่าชื่อ เพลิน ตอบเธอ ทำให้หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างสงสัย “ทุกคน...หมายถึง?”
“หมายถึงคุณท่าน คุณผู้ชาย คือ คุณศักดิ์ชัย กับพี่ชายของคุณผู้ชาย คุณยศ....อะไรซักอย่างนี่แหละค่ะ คุณ...ดา ภรรยาของพี่ชายคุณผู้ชาย คุณพัฒนา เพื่อนคุณผู้ชาย แล้วก็คุณวิธวินท์ค่ะ รู้สึกจะมีแค่นี้” เพลินตอบอย่างลำบากยากเย็นกับชื่อของแต่ละคน
“คุณยศสวิน กับคุณตุลยดาก็มาเหรอจ๊ะ” ทอฝันถามอย่างยินดี
“ค่ะ...เดี๋ยวเพลินจะเปิดประตูเลยนะคะ”
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
“ยังไม่มาอีกเหรอ พ่อศักดิ์”
“คงอีกเดี๋ยวครับคุณแม่” ศักดิ์ชัยตอบ ทั้งๆ ที่ตนเองก็ตื่นเต้นไม่น้อยกว่ามารดาเลยทีเดียว
“คุณคะ....คุณ...เจ้าเพลินบอกอิฉันว่า คุณหนูมาแล้วค่ะ” ป้าน้อม คนเก่าแก่ประจำบ้านเสถียรวงศ์วิ่งมาบอกอย่างดีใจ ทำให้ทุกคนแทบหยุดหายใจ คนที่ทุกคนรอคอยมานานกำลังจะมาถึงแล้ว
“แม่ธรา...นั่นแม่ธรายังไม่ตายเหรอ” รัตนาพูดขึ้นอย่างตกใจ หญิงสาวในเสื้อแขนสั้นแบบแขนตุ๊กตาสีม่วงอ่อน กระโปรงยาวเสมอเข่าที่ปรากฏตรงหน้าเหมือนกับลูกสะใภ้คนเล็กไม่มีผิด หญิงสาวกำมือแน่นระงับสติที่วิ่งพล่านเอาไว้พลางรำพึงในใจ
...แม่ขา ฝันมาถึงแล้ว ฝันเจอแล้ว คนที่ทำให้แม่ต้องตาย ฆาตกร...ฝันจะแก้แค้นให้แม่ให้ได้ค่ะ พวกเขาอยากชดใช้ ฝันก็จะช่วยเขาเอง...
“คุณแม่ครับ ทอฝันครับ ไม่ใช่ธรา”
“หลานทอฝันของย่าใช่ไหม แม่คุณของย่าใช่ไหม” รัตนาเดินเข้าไปหาหลานสาวที่ยืนอยู่กับบุหงาแล้วน้ำตาก็พาลจะไหลออกมา ทุกคนมองภาพที่กำลังจะเกิดขึ้นอย่างใจจดใจจ่อและซึ้งใจ รัตนาคนเดิมที่เคยรังเกียจหลานสาวหายไปแล้ว เหลือแต่หญิงชราที่เปี่ยมล้นไปด้วยความรักต่อหลานสาว เวลาทำให้รัตนาเปลี่ยนไป และก็ทำให้ทอฝันเปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน
“ทอฝันน่ะใช่ค่ะ แต่ไม่ใช่หลานของคุณหรอกค่ะ” หญิงสาวตอบด้วยเสียงเย็นชาพลางมองที่รัตนาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ เธอตัดสินใจมาที่แห่งนี้เพื่อแก้แค้น...ไม่ใช่อภัย...
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น