[SF Tao~Kacha] Because Of You

ข้อมูลเบื้องต้น

 

เนื้อเรื่อง

 บรรยากาศในห้องประชุมของบริษัทสนุกสนาน เมื่อทุกคนได้มีโอกาสออกความคิดเห็นกับแอ๊คติ้งบทบาทที่ตัวเองจะใช้ในการแสดงละครเวทีคอมเมดี้โชว์ ของเหล่า เอเอฟทั้งหลายที่กำลังจะมาถึง

ร่างเล็กบางนั่งพยักหน้ารับฟังคนโน้นที คนนี้ที นานๆก็ออกความคิดเห็นหรือเอ่ยแซวเรียกเสียงฮือฮาบ้างและเมื่อเวลาการประชุมผ่านไปนานขึ้น คนตัวเล็กก็เริ่มเลื้อยหาที่พึ่งพิง ซึ่งก็เป็นไหล่แข็งแรงของคนตัวขาวจัดข้างๆเหมือนเคย

“ชา เมื่อยแล้วเหรอ” เสียงทุ้มกระซิบถาม

“อื้อ” หัวทุย พะหงก ขึ้นลงรับ

ไม่มีใครสนใจกับภาพอันเคยคุ้นตาที่ คนนึงจะเลื้อยพิง  อีกคน แม้จะดุหากกลับขยับตัวนั่งในท่าที่ให้อีกคนพิงได้สบายที่สุด

“โอเคเอาละ งั้นก็ตามนี้นะทุกคน ไปฝึกบทกันมาด้วยละตามที่พี่แจกไป แล้วเรามาซ้อมคิวกันที่สตูใหญ่อีกที”

โปรดิวเซอร์หนุ่มกล่าวจบการประชุมกับบรรดานักล่าฝันรุ่นพี่รุ่นน้องทุกคน หลังจากทำการอธิบายบทธีม และแนวเรื่องที่จะแสดงให้ทราบกันหมดแล้ว

บรรดาหนุ่มสาวเอเอฟลุกขึ้นกล่าวขอบคุณพี่ๆและเริ่มทยอยกันกลับมีบ้างที่ยังรวมกลุ่มคุยกันเรื่องงาน แต่สามหนุ่มโคตรหล่อแห่งเอเอฟ 8 บอกลารุ่นพี่และทีมงานทันทีที่ประชุมเสร็จ

“อยากเตะบอลอ่ะต๋าว” เสียงนุ่มเอ่ยขณะที่เดินเอามือเกาะไหล่ทิ้งน้ำหนักตัวให้คนตัวสูงกว่าลากออกมา

“จะสองทุ่มแล้วนะชา กว่าจะเสร็จกว่าจะถึงสนาม ดึกไปไหม”

“พรุ่งนี้งานบ่ายนี่ อยากเตะอ่ะ อยากเตะ ชั่วโมงนึงก็ยังดี นะนะ” เมื่อเริ่มรู้ว่าอีกคนจะไม่ตามใจ ตัวเล็กจึงเริ่มใช้วิธีอ้อนปากบางสีจัดเบะออกน้อยๆ ศีรษะทุยก็เริ่มซบลงกับไหล่กว้างถูไปมา

“พี่เต๋าอย่าขัดใจแอทเลิฟดิพี่” เฟรมซึ่งเดินสะพายเมีย(กีตาร์) ตามมาข้างหลังเอ่ยขึ้นปนหัวเราะ

“ตามใจกันอยู่ยังงี้ ไม่รู้ว่าใครพี่ ใครน้องแล้วนะ” เต๋าส่ายหน้าราวกับระอา หากริมฝีปากกลับยิ้มอ่อนโยน

“เฟรมไปไหม” คชาเอ่ยชวนน้องสุดที่รัก

“ไม่เอาอะพี่ แกะเพลงค้างไว้ อยากรีบไปทำต่อ” น้องรักผู้ซึ่งรักดนตรีเป็นชีวิต และมีกีตาร์เป็นคู่ชีวิตปฎิเสธทันที

“งั้นเต๋าไปส่งเฟรมก่อน แล้วตามไปที่บ้านชานะ”  ร่างสูงหยุดเดินก่อนจะออกจากตัวบริษัทเพื่อไปเจอแฟนคลับที่รออยู่ ส่งเป้คืนให้เจ้าของและรุนหลังให้คชาเดินออกไปก่อน

“โอเค รีบมานะ ชาจะแต่งตัวรอ” คนตัวเล็กเอ่ยเสียงหวาน หันหลังกลับมายิ้มให้อย่างน่ารักพร้อมโบกมือ

เกือบครึ่งชั่วโมงคชาและเต๋าถึงสามารถหลุดกองทัพแฟนคลับที่มารอได้ เมื่อรับของพูดคุย ถ่ายรูปจนแฟนคลับพอใจ ร่างเล็กก็ส่งยิ้มพร้อมโบกมือลาทุกคนที่มารอพวกเค้าด้วยความรัก ทุกคนจึงตั้งใจตอบแทนทุกอย่างให้สมกับที่แฟนๆมอบให้

........โอ้เบ บี้  ฉันรักเธอเท่านั้น ใต้แสงจันทร์มีเพียงเราสอง......... เสียงไอโฟนที่วางอยู่บนหัวเตียงดังขึ้นด้วยเพลงที่ตั้งไว้เฉพาะสำหรับคนคนเดียว

“ถึงแล้วเหรอ ขึ้นบ้านไหม” เสียงใส่เอ่ยเจื้อยแจ้วขณะที่ตัวเองยังแต่งตัวไม่เสร็จ

“เสร็จรึยังชา”

“ชายังไม่เสร็จเลย แต่อีกแป๊บนึงขึ้นมาก่อนไหม”

“เต๋าไปรอในบ้านดีกว่า ชาช้าแน่ๆ”

“อะไรเล่า  ขึ้นมาบนห้องเลยแล้วกัน เดี๋ยวส่งสมุนไปเปิดประตูให้”

จบการสนทนา คชาก็ร้องบอกน้องชายที่เตรียมตัวจะเข้านอนให้ไปเปิดประตูบ้านให้คนที่มารับขึ้นมารอที่ห้องนอนของตัวเอง ส่วนเจ้าตัวก็วิ่งจู๊ดไปใส่ถุงเท้าคู่ใหม่ที่เตรียมไว้

เกือบสี่ทุ่มที่เศรษฐพงศ์ขับรถมาจนถึงบ้าน อัญชุลีประดิษฐ์ ชายหนุ่มเดินขึ้นมารอบนห้องนอนที่คุ้นเคย

เอ่ยทักทายคนที่เปิดประตูให้ อย่างอารมณ์ดี ร่างสูงขาวนั้นอยู่ในชุดฟุตบอลเต็มยศ เหมือนปกติ เพราะตั้งแต่จบการประกวดมา ชุดทีมของเค้ากับคชามีนับไม่ถ้วน จึงมีใส่เต็มยศลงสนามไม่เคยซ้ำ

ห้องนอนขนาดเล็กที่ตอนนี้เจ้าของห้องยังวิ่งวุ่นกับตัวเองอยู่ข้างล่างที่เป็นห้องเก็บเสื้อผ้า เต๋าจึงเดินมานั่งลงบนเตียงนุ่มอย่างคนคุ้นชิน ระหว่างรอคนที่ต้องเนี๊ยบและเต็มยศตลอด มือใหญ่หยิบไอโฟนของตัวเองมากดเล่นเกมส์รอไปพลาง พร้อมทั้งพิมพ์ข้อความบอกสมาชิกที่นัดมาตามใจเด็กดื้อทุกคนว่าให้เริ่มแข่งได้เลย เค้าสองคนจะตามไปที่หลัง ไม่ต้องรอ

“เสร็จแล้วละต๋าว รอนานไหมอ่ะ ขอโทษทีนะ ชาหากางเกงไม่ได้เลย”

ทันทีที่สิ้นประโยค คนตัวขาวเงยหน้าขึ้นจากจอสี่เหลี่ยมเพื่อมองคนตรงหน้า เศรษฐพงศ์อึ้งไปทันทีที่เห็นร่างเล็กบางในชุดฟุตบอลเต็มยศแขนยาว พอดีตัวกับกางเกงบอลสีน้ำเงินที่เข้าชุดกันกับเสื้อ เป็นเสื้อทีมโปรดของเจ้าตัวเค้าแต่วันนี้ทุกอย่างกลับดูเปลี่ยนไป

กางเกงบอลเนื้อผ้าสบายสีเข้ม สั้นขึ้นไปจนเกือบโคนขา อวดขาเรียวขาวที่เนียนละเอียดอย่างคนผิวสวย ช่วงขาด้านล่างถูกห่อหุ้มด้วยถุงเท้าสีขาวสว่างซึ่งดูรู้ว่าเป็นคู่ใหม่ ถูกดึงขึ้นจนสุดมาถึงใต้หัวเข่าทั้งเนื้อทั้งตัวและท่าทางการยืนที่ยืดตัวนิดๆ ติดจะเขินกับสายตาคมเข้มที่จ้องมาอย่างไม่ละสายตา ใบหน้าเรียวผ่องสดชื่นเพราะคงผ่านการล้างหน้ามาอย่างดี

วินาทีนี้เศรษฐพงศ์ไม่อยากเตะบอลในสนามอีกแล้ว แต่เค้าอยากจะดึงคนใส่ชุดบอลตรงหน้ามากดลงกับเตียงนุ่มๆนี้แทน กิจกรรมอย่างอื่นแทนการเตะบอล เค้าเข้าใจแฟนคลับของคชาก็วันนี้ ว่าความโมเอ้ หรือ ความน่ารักเกินบรรยายมันรุนแรงต่อความรู้สึกแค่ไหน

“ชา” เสียงทุ้มเอ่ยชื่อคนรักเสียงหวานหยด

“อะ  อะไรเล่า” ร่างเล็กบางเสียงติดขัดทันที เพราะสายตาคมที่จ้องมาจนตัวเค้ารู้สึกว่าตัวเองเปล่าโล่งไม่ได้มีอาภรณ์ห่อคลุมอยู่เลยด้วยซ้ำ

“ไม่เตะบอลแล้ว” ร่างสูงพูดพร้อมรั้งร่างบางเข้าหาตัว ดันประตูห้องให้ปิดลงและกดล๊อค

“ไม่เอานะเต๋า” เสียงใสเริ่มงอแงเมื่อไม่ได้ดั่งใจ พยามพลิ้วตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งที่รัดรอบเอว

“ใครให้แต่งตัวแบบนี้ เห็นแบบนี้จะเตะบอลได้ไง” เสียงทุ้มพร่าแหบกระซิบริมหูบาง ก่อนจะกดจูบลงไป

“ก็แต่ง บะ แบบทุกที อ้ะ”

เสียงหวานหมดโอกาสประท้วงเมื่อกลีบปากหยักหนากดลงทาบทับกลีบปากบางสีจัดนั้นทันทีอย่างหมดการควบคุม ปลายลิ้นอุ่นแทรกตัวเข้าไปโลมไล้ลิ้นนุ่มชื้นนั้น กวาดต้อนช่วงชิงความหวานล้ำจากกลีบปากบางที่นุ่มเนียนราวกลีบดอกไม้ล่ำค่า เกสรภายในก็หวานหยดจนไม่อาจหยุดตัวเองที่จะดูดกลืนหยาดหยดนั้นได้

ร่างบอบบางสั่นสะท้านไปหมดทั้งกาย เมื่อเจอพิษจูบของคนที่มีชั้นเชิงและประสบการณ์เหนือกว่ามากมายนัก

ร่างสูงประคองคนในอ้อม แขนให้กระชับแน่นกดจูบลึกซึ้ง ชวนให้มัวเมาราวกับเหล้าที่มีฤทธิ์แรง ปลายลิ้นยังคงเข้ารุกไล่หยอกล้อ จนเสียงหวานครางแผ่วด้วยความขัดใจ

“อื้อ” ใบหน้าเรียวผละออกเพื่อเรียกร้องอากาศหายใจ มือเรียวเปลี่ยนจากดันแผ่นอกกว้างไว้เป็นบีบลงไปบนไหล่หนาก่อนจะกำขยำเสื้อของอีกคนเหมือนต้องการฉุดดึงตัวเองไว้ ไม่ให้มัวเมาไปกับรสจุมพิตนั้น




Talk wiz me

มันเป็นฉากล่อแหลมต่อการถูกแบน รบกวนรีดเดอร์ ทิ้ง เมลล์ไว้นะค่ะ
จะส่งให้อ่านต่อกันนะค่ะ ขออภัยจริงๆ แต่เรา ไม่อยากต้องมาปลดแบนด์กันทีหลังอ้ะ


Talk 2 Me

ฟิคเรื่องนี้แต่งขึ้นมาจาก ความรู้สึก ส่วนตัว
เมื่อเห็นคชาใส่ชุดบอลเต็มยศ แถมถุงเท้าดึงตึงใต้หัวเข่า
มันน่ารักโมเอ้ ยังกะเด็กญี่ปุ่น ชุดที่น่าถอดมาก คชาถุงเท้ายาว คือที่สุด แอร้ยยยยยยยยย เขิน