คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CH3 : พวกเลือดผสม...ฉันยิ่งเกลียดเลยหล่ะ
CHAPTER 3
“แวมไพร์อย่างแก...ไม่มีสิทธิ์จะมาสั่งฉันหรอกนะ...แทยอน”
แทงกูยังคงจับไหล่แทยอนไว้ ร่างเล็กทั้งสองได้แต่ยืนจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้น ไม่มีใครพูดอะไร ไม่มีแม้แต่การละสายตาออกจากกัน แทงกูยังคงระบายยิ้มบางๆอย่างไม่เคร่งเครียด ซึ่งต่างจากแทยอนที่มองดูอีกคนด้วยใบหน้านิ่งเฉย
ทิฟฟานี่ที่อยู่ในอ้อมกอดของแทยอนได้แต่มองทั้งสองคนสลับกันไปมา…
นี่มันอะไรกัน...
คุณแทยอน...เป็นแวมไพร์...คุณแทงกู...เป็นมนุษย์หมาป่า...
“เลิกยุ่งกับฉันซักที” เสียงเรียบนิ่งของแวมไพร์ร่างเล็กดังขึ้นหลังจากสื่อสารผ่านความเงียบมานาน แทยอนปรายตามองอีกคนแวบเดียวก็หันหลังกลับแล้วเดินไปอีกทาง
“ฉันไม่ยุ่งกับแกอยู่แล้ว ถ้าแกไม่มาหาเรื่องฉันก่อน” แทงกูยิ้ม แทยอนที่ยังคงยืนหันหลังให้ก็ผินใบหน้ามามอง
“ฉันไปหาเรื่องแกตอนไหน”
“แล้วที่แกเหวี่ยงฉันจนกระเด็นไปชนต้นไม้เมื่อกี้นี่เป็นคำทักทายรึไง”
“ก็เพราะว่าแกกำลังจะแตะตัวผู้หญิงคนนี้”
“แต่ฉันกำลังจะช่วยเธอ แกไม่ควรมายุ่ง” แทงกูเถียง เขายังคงไว้ซึ่งสีหน้ายิ้มแย้มได้อย่างดี
“ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร...ฉันก็ไม่สนใจ...เลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนี้ซะ” แทยอนพูดตอบกลับไป
“บอกแล้วไง...ว่าฉันเลิกยุ่งไม่ได้...”
“พูดแล้วแกฟังไม่รู้เรื่องรึไง” แทยอนเน้นเสียงในประโยคเล็กน้อย
“ก็คงงั้น ฉันเป็นพวกไม่ฟังใครหน่ะ” นัยตาของแทงกูเปลี่ยนเป็นสีทอง
“…..” แทยอนไม่ตอบ เขา ค่อยๆวางร่างทิฟฟานี่ที่อยู่ในอ้อมแขนลง ก่อนจะใช้ท่อนแขนดันร่างบางให้ไปยืนอยู่ข้างหลัง ทิฟฟานี่มองแผ่นหลังของแทยอนด้วยความเป็นห่วง ร่างเล็กหันกลับไปทางเดิม นัยตาของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง แทงกูมองแทยอนกลับ รอยยิ้มค่อยๆเผยขึ้นบางๆ พวกเขาพร้อมที่จะฆ่ากันทุกเวลา... แทยอนกำหมัดแน่น ผิวขาวซีดมีเส้นเลือดปูดโนนออกมาจนน่ากลัว
แต่เพียงแค่ทั้งสองคนกำลังจะขยับกายโถมตัวเข้าปะทะกัน
กลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้น หยุดชะงักทุกสิ่ง....
“คุณแทยอนคะ...ไม่เอา...” เสียงของเด็กสาวเอ่ยห้ามแทยอน ทิฟฟานี่จับท่อนแขนของแทยอนด้วยสายตาร้องขอ
เธอไม่อยากให้แทยอนเจ็บตัว....แทงกูเองก็ด้วย....
นัยตาของแทยอนค่อยๆเปลี่ยนกับมาเป็นสีฟ้าเฉกเช่นเดิม แต่แทงกูยังคงไม่เลิกรา เขารีบวิ่งพุ่งตรงมาที่แทยอน ร่างเล็กตกใจเล็กน้อย
ไม่ได้การ...หลบตอนนี้ไม่ทันแล้ว
แทยอนรีบพลิกตัวหันหลังกอดร่างบางเพื่อให้ตนเป็นที่กำบังของทิฟฟานี่ ในขณะที่อีกแค่ไม่กี่เมตรแทงกูก็จะมาถึงตัวแทยอนแล้ว แต่เขากลับหยุดชะงักลงซะก่อน เพียงเพราะเสียงพูดประโยคเดียว…
“คุณแทงกู...อย่านะคะ!” เด็กสาวตะโกนพลางหลับตาแน่นด้วยความกลัว
กลัวว่าแทยอนจะบาดเจ็บ…เพราะเธอ...
แทงกูค้างมือที่มีเล็บงอกยาวเอาไว้ตรงบริเวณคอของแทยอน ทุกอย่างหยุดชะงัก ทิฟฟานี่ค่อยๆลืมตาขึ้นมามอง แทยอนเองก็ผินใบหน้าพร้อมหันหลังกลับไป เขามองมือที่กำลังจ่ออยู่ที่คอของตนเอง แต่ไม่ยอมเข้ามาใกล้มากกว่านี้ อยู่ดีๆ มนุษย์หมาป่าร่างเล็กก็ลดมือตัวเองลง นัยตาเขายังคงจ้องไปข้างหน้า
เปล่าหรอก...แทงกูไม่ได้มองแทยอน....
แต่เขากำลังมองผ่านไป...ที่ร่างบาง...
แทยอนมองดูแทงกูด้วยความไม่เข้าใจ แต่อีกคนกลับไม่พูดอะไร เขาทำเพียงเดินออกห่างจากตรงนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ แทงกูเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแผ่ว
“ไม่ต้องถามหรอกนะ...ว่าทำไมฉันถึงไม่ฆ่าแก...” ร่างเล็กยิ้มขันให้กับตัวเอง เขาเบนสายตาไปทางอื่น
“ถ้าไม่ใช่เพราะเด็กคนนั้นบอกให้หยุด...แกตายไปแล้วแทยอน...”
“แล้วทำไมแก...ถึงหยุดหล่ะ” แทยอนถามอย่างไม่เข้าใจ แต่แทงกูทำเพียงยิ้มน้อยๆ
“ฉันจะไปรู้เหรอ...รู้แค่ว่าฉันทำตามที่เด็กคนนั้นขอก็เท่านั้นหล่ะ” จบประโยคนั้น ร่างเล็กก็กลายสภาพเป็นหมาป่าขนสีขาว นัยสีทองจ้องมองมายังแทยอนและทิฟฟานี่ ก่อนนาทีถัดมา มันจะออกวิ่งเข้าไปในป่าทึบ หายลับไปกับความมืดสีดำ...
แทยอนมองแทงกูที่เดินจากไป ก่อนจะหันกลับมาหาทิฟฟานี่ เขาค่อยๆดึงร่างบางให้ลงมานั่งพิงกับต้นไม้ ทิฟฟานี่มองใบหน้าแทยอนที่ยังคงนิ่งสงบแม้เมื้อกี้จะเพิ่งผ่านวินาทีเฉียดตายมา แทยอนจับขาเรียวของทิฟฟานี่ให้ยืดออก ก่อนจะใช้มือสัมผัสแผลที่หัวเข่า เพียงแผ่วเบา รอยแผลนั้นก็ค่อยประสานรวมกันและจางลง หายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้น
“ไม่กลัวฉันเหรอ” เสียงนุ่มของร่างเล็กเอ่ยถาม แทยอนเงยหน้าขึ้นมาสบตาทิฟฟานี่ เด็กสาวส่ายหน้าเบาๆก่อนจะตอบด้วยรอยยิ้ม
“เค้าจะกลัวคุณแทยอนทำไมหล่ะคะ” แทยอนเอื้อมมือไปสัมผัสมือบางของทิฟฟานี่ ยกมันขึ้นมาก่อนจะเป่าลมลงบนบาดแผลบนฝ่ามือ และเพียงไม่นานมันก็จางหายไปเฉกเช่นเมื่อกี้ เด็กสาวมองมือของแทยอนที่กุมมือเธออยู่ เหลือบมองผ้าพันแผลที่พันมือเล็กเอาไว้
“มือคุณ...โดนอะไรมาเหรอคะ” เด็กสาวถาม แทยอนทำเพียงมองใบหน้าหวานค้างไว้ เขาส่ายหน้าก่อนจะตอบ
“ไม่มีอะไรหรอก” ทิฟฟานี่จึงทำเพียงพยักหน้าอย่างเข้าใจ
แทยอนทิ้งตัวลงนั่งพิงต้นไม้ข้างๆทิฟฟานี่ เขาจ้องใบหน้าหวานที่นั่งกอดเข่ามองไปข้างหน้าอย่างน่ารัก
“เมื่อตอนเย็นที่เธอหายไป...” แทยอนเริ่มพูดอีกครั้ง
“ฉันแทบบ้า...เธอรู้ไหม” ร่างเล็กยังคงไม่ละสายตาออกจากใบหน้าหวาน ทิฟฟานี่หันกลับมาสบตาแทยอน ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงหงอยเล็กน้อย
“ขอโทษนะคะ เค้าแค่อยากเจอคุณกระต่าย” แทยอนมองคนที่ทำหน้าหงอยแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
“ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”
“อื้อ...” ทิฟฟานี่ส่งเสียงครางหงุงหงิงในลำคอ ก่อนจะต้องตกใจเมื่ออยู่ดีๆแทยอนก็รวบเอวเธอไปกอดเอาไว้ เขายังคงนั่งหลังพิงต้นไม้ แต่ย้ายเธอมานั้นข้างหน้าแล้วรวบเอวเธอจากทางด้านหลัง คล้ายๆนั่งซ้อนกันอยู่ ทิฟฟานี่นั่งอยู่ตรงกลางระหว่างขาของแทยอน ฝ่ามือกุมประสานกันไว้ที่หน้าท้องของร่างบาง ทิฟฟานี่ก้มหน้างุดด้วยความเขิน เด็กสาวเหลือบมองคนข้างหลังเล็กน้อย ไอเย็นจากตัวของแวมไพร์กำลังค่อยๆแผ่มาถึงร่างกายเธอ แทยอนค่อยๆเอื้อมมือมาดึงคอเสื้อของทิฟฟานี่ลง เผยให้เห็นไหล่ขาวนวลของเด็กสาว เป็นเพราะเสื้อเชิ้ตที่ร่างบางใส่นั้นหลวมเอามาก จึงทำให้สามารถดึงมันลงมาได้ง่าย ทิฟฟานี่ที่ตกใจรีบจับแขนเสื้อตัวเองมาพลางจะดึงกลับแต่แทยอนกลับยังคงจับมันดึงต่ำลงมาเรื่อยๆ...
“คะ...คุณแทยอนคะ...” ทิฟฟานี่เอ่ยเสียงสั่น แต่ร่างเล็กทำเพียงกวาดสายตามองไหล่บางตรงหน้า มือสัมผัสเข้าที่แผลตรงหัวไหล่ของเด็กสาว
“มีแผลตรงนี้ทำไมไม่บอกหล่ะ” ร่างเล็กสำรวจบาดแผลบนไหล่ขาว เขาใช้มือสัมผัสมัน ลูบไปมาอยู่สองสามที ก่อนจะก้มลงจูบไหล่เนียนเบาๆ และไม่นานบาดแผลนั้นก็ค่อยๆจางหายไป…..
“ทีหลังบาดเจ็บตรงไหนต้องบอกฉันนะ รู้ไหม” แทยอนพูด เขาค่อยๆดึงเสื้อเชิ้ตร่างบางกลับขึ้นมาคลุมไหล่เช่นเดิม นัยตาสีฟ้าจ้องมองคนในอ้อมกอดที่เอาแต่ก้มหน้างุด ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ
เพราะทิฟฟานี่ก้มหน้าเขินอายอยู่...เด็กสาวเลยไม่เห็น...
รอยยิ้มบางที่ฉายอยู่บนใบหน้าของแทยอน...
แวมไพร์ตัวเล็กค่อยๆยันตัวลุกขึ้น ทิฟฟานี่เห็นดังนั้นจึงรีบทำท่าจะลุกตามแต่กลับกลายเป็นว่าแทยอนกลับย่อตัวลงมาแล้วช้อนตัวเด็กสาวมาอุ้มไว้ ร่างบางเผลอตกใจใช้สองแขนโอบรอลำคอของแทยอน ก่อนที่จะรู้สึกตัวและรีบปล่อยแขนออกมา
“กอดไว้ก็ได้ ไม่เป็นไร” เสียงนุ่มของแทยอนบอกกับทิฟฟานี่ เด็กสาวรู้สึกเห่อร้อนที่ใบหน้าเล็กน้อย แต่เมื่อแทยอนค่อยๆออกวิ่งด้วยความเร็วสูง ร่างบางก็รีบกอดคอร่างเล็กไว้ด้วยความกลัว
“ไม่ต้องกลัวว่าจะตกหรอก....ถึงเธอจะปล่อยมือจากฉัน...แต่ฉันไม่ปล่อยมือจากเธอหรอกนะ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“แทงกู....เป็นอะไรของแกตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” ร่างสูงเดินมานั่งข้างกายร่างเล็กก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงปนสงสัย
“ฉัน...ไม่เป็นอะไร”
“ไม่เป็นอะไรงั้นเหรอ พูดแบบนี้ไม่สมเป็นแกเลย” ยูริบ่น พลางถอนหายใจ แทงกูได้แต่นั่งนิ่งอยู่เหมือนเดิม แต่ท่าทางเขากลับเปลี่ยนไป ใบหน้าเล็กก้มลง มือข้างหนึ่งถูกยกขึ้นมาเสยผม
“ฉัน...ไปเจอแทยอนมา...” ในที่สุดร่างเล็กก็ยอมเปิดปากพูด ยูริหันหน้าขวับด้วยความตกใจ
“อะไรนะ....แก...เจอ....”
“ใช่...ฉันเจอแทยอน”
“ทำบ้าอะไรของแก แกไม่ควรอยู่กับมันสองต่อสอง มันฆ่าแกได้ แกก็รู้”
“แต่ฉันเองก็เกือบฆ่ามันได้แล้ว” แทงกูพูดก่อนจะกำมือตัวเองแน่น
“เกือบ?...หมายความว่าไง” ยูริขมวดคิ้ว หันหน้ามองแทงกู แต่เมื่อเห็นว่าอีกคนยังคงเงียบ ร่างสูงจึงย้ำคำถามอีกครั้ง
“แทงกู ฉันถามว่าเกือบฆ่าได้นี่มันหมายความว่ายังไง”
“ผู้หญิงที่ชื่อทิฟฟานี่ฮวัง...” ชื่อของเด็กสาวถูกเอ่ยออกจากปากร่างเล็ก แววตาแทงกูดูอ่อนลง เขาหลับตาแล้วพูดต่อ
“เป็นคนที่หยุดฉันไว้”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
แทยอนเดินทางกลับมาถึงบ้านของตน เขาค่อยๆวางทิฟฟานี่ลง ก่อนจะเดินนำเข้าไป ร่างบางรีบเดินตามแทยอนอย่างว่าง่าย ร่างเล็กเคาะประตูสองสามครั้ง ก่อนมันจะถูกเปิดออกโดยซอฮยอน
“คุณทิฟฟานี่ หายไปไหนมาคะ ฉันตกใจหมดเลย” ซอฮยอนเดินเข้ามาหาทิฟฟานี่พลางสำรวจเนื้อตัว แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีบาดแผลอะไรก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ทีหลังไปไหนมาไหนต้องบอกฉันก่อนนะคะ” ซอฮยอนบอกด้วยเสียงอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้ม ทิฟฟานี่ได้แต่พูดเสียงหงอยๆ
“เค้าขอโทษที่ทำให้วุ่นวายนะคะ”
“คุณทิฟฟานี่ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วหล่ะ” เสียงทะเล้นของยุนอาลอดเข้ามา ร่างบางเห็นคนตัวสูงเดินมาหาเธอพร้อมรอยยิ้ม สายตาเหลือบเห็นคนที่เดินตามหลังยุนอามา คนๆนั้นชายตามองเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่งจนทิฟฟานี่ต้องรีบก้มหน้าลง
“ก่อเรื่องเร็วทันใจดีนะ...พวกมนุษย์นี่” เสียงนั้นดูใส่อารมณ์ลงไปเล็กน้อย ทิฟฟานี่ได้แต่ก้มหน้าไม่กล้ามองหน้าเจ้าของประโยค
“หยุดนะเจสสิก้า” เป็นเสียงของแทยอนที่ขัดเอาไว้ เขาเดินมาเผชิญหน้ากับเจสสิก้าและดันทิฟฟานี่ไปข้างหลัง
“ไง...ฉันยังไม่ได้เอาคืนเรื่องเมื่อตอนบ่ายเลยนะ”
“ยังไม่ตายอีกรึไง”
“พอเถอะค่ะทั้งสองคน” ซอฮยอนเดินเข้ามาคั่นกลางพลางพูดห้ามปรามก่อนมันจะเกิดเรื่องขึ้นอีก
“พี่ยุนอาคะ พาพี่เจสสิก้าไปพักเถอะ” ยุนอาพยักหน้ารับ ก่อนจะดึงมือเจสสิก้าให้เดินไปด้วยกัน หลังจากที่ทั้งสองคนเดินออกไปแล้ว ร่างบางก็หันมาพูดกับคนเป็นพี่อีกครั้ง
“พี่แทยอนคะ ใจเย็นสิ” ซอฮยอนพูดพลางจับไหล่คนเป็นพี่
“พี่ก็รู้นี่คะ...ว่าพี่เจสสิก้าไม่ชอบมนุษย์”
“แล้วไง...พี่จำเป็นต้องฟังเหตุผลแบบนั้นด้วยเหรอ” แทยอนขมวดคิ้วถาม
“พี่คะ...” ซอฮยอนถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนกับความไม่ถูกกันของคนสองคนนี้
“คุณแทยอน...” เด็กสาวที่เงียบมาสักพักเอ่ยทักขึ้น แทยอนหันไปมองร่างบางที่ยืนอยู่ข้างหลังตน
“ถ้าคุณเจสสิก้าไม่พอใจ...เค้าไม่รบกะ....” พูดยังไม่ทันจบ ร่างเล็กก็ขัดขึ้นมาซะก่อน
“เธอไม่ได้รบกวนใครทั้งนั้น อย่าไปสนใจเลย”
“แต่ว่า....”
“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะคุณทิฟฟานี่ วันนี้พี่เจสสิก้าเขาอาจจะอารมณ์เสียนิดหน่อย คุณทิฟฟานี่อย่าคิดมากเลยนะคะ” ซอฮยอนพูดขึ้นมาบ้าง หล่อยยิ้มให้เด็กสาวก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง
“เอาเป็นว่าพวกเราเข้าไปในบ้านก่อนเถอะค่ะ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ผู้หญิงที่ชื่อทิฟฟานี่ฮวัง?” ซูยองทวนประโยคก่อนจะเลิกคิ้วใส่ยูริแล้วถามกลับ
“แกบอกว่าหล่อนหยุดแทงกูไว้ได้?” ยูริพยักหน้า
“ใช่”
“บ้ารึไง” ซูยองพ่นลมหายใจอย่างหัวเสียก่อนจะพูดด้วยเสียงหน่ายๆ
“แทงกูเนี่ยนะยอมให้มนุษย์หยุดไว้? บ้าเหอะ”
“แต่ซูยอง...แกก็น่าจะรู้ว่าแทงกูเป็นคนยังไง”
“ฉันรู้ มันเป็นคนมีน้ำใจ แต่นี่มันมีน้ำใจไม่เข้าเรื่อง เกือบจะฆ่าไอ่แวมไพร์นั่นได้อยู่แล้ว จะหยุดเพื่อใคร” ร่างสูงยังคงบ่นต่อ ยูริจึงทำได้แต่ยิ้มแหยๆ
“แต่ที่ฉันมาหาแก ฉันไม่ได้มีเรื่องจะคุยแค่นี้หรอกนะ” ยูริพูดต่อ นัยตาเขาดูเจ้าเล่ห์ ซูยองหันกลับไปมอง
“เรื่องที่จะให้ฉันช่วย?” ซูยองถาม ก่อนที่ยูริจะพยักหน้ารับ ร่างสูงฉีกยิ้มก่อนจะหันไปมองเพื่อนซี้ตรงหน้า
“ไปทำความรู้จักกับทิฟฟานี่สักหน่อยเป็นไง”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
แทยอน ทิฟฟานี่และซอฮยอนต่างก้าวเข้ามาในห้องอาหารพร้อมกัน โต๊ะแนวยาวตกแต่งอย่างหรูหราถูกจับจองไว้แล้วสองที่คือที่ของยุนอาและเจสสิก้า
“มาช้ากันจังเลย อาหารเย็นชืดหมดแล้ว” ยุนอาบ่นโอดครวญพลางวางคางลงบนโต๊ะ ข้างๆมีเจสสิก้าที่เอาแต่เบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“พี่เจสสิก้า ไม่กินเหรอคะ” ซอฮยอนถาม
“ฉันไม่อยากกินอาหาร่วมกับพวกมนุษย์หรอก” พูดจบก็ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ ปรายตามองทิฟฟานี่ที่หลบตาด้วยความกลัวก่อนจะหันไปหาอีกคนที่อยู่ข้างๆเด็กสาว จ้องมองแทยอนสักพัก หล่อนก็ยิ้มเยาะเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อ
“อ้อ...แล้วฉันก็ไม่กินอาหารร่วมกับพวกเลือดผสมด้วย ยิ่งพวกครึ่งคนครึ่งแวมไพร์ ฉันยิ่งเกลียดเลยหล่ะ”
-----------------------------------------------------
ความคิดเห็น