จอมใจจอมมังกร

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 รอคอย(100%)

“อ้าวลุงคะทีหนูจะซื้อก็บอกว่า มีเจ้าของแล้ว แล้วทีหยั่งงี้มาบอกจะขายให้ หมายความว่าไงคะ”
“ฮ้าๆๆๆ..ก็ลุงบอกแล้วไงว่าหยกมันทีเจ้าของของมัน”บอกอย่างอารมณ์ดี

“ไงละแม่หนูสนใจไหม”

“ก็สวยดีคะ แล้วราคาไหล่คะ”

“ลุงคิดให้ไม่แพงหรอกแม่หนู ลุงคิดแค่  ยี่สิบห้าเหรียญก็พอ”

“ยายออม เอาดิ ราคาไม่แพงสิสิ” พูกันได้ยินก็สนับสนุนให้เพื่อนซื้อ
เมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวคะยั้นคะยอให้ซื้อและราคาก็ไม่แพงอีกทั้งก็สวยดีก็เลยตกลงซื้อ
“ก็ได้” พูดพร้อมกับหันไปค้อนให้เพื่อนสาววงใหญ่

“คุณลุงคะหนูซื้อหยกชิ้นนี้คะ”
“ขอบใจนะแม่หนูที่ซื้อหยกของลุง แล้วแม่หนูอีกคนละเลือกได้หรือยัง”

“เดี๋ยวนะคะลุงมีให้เลือกอีกไหมคะ”

“มีซิมีอีกชิ้นหนึ่งจะดูไหมละ”
“ดูสิคะไหนละคะ”

ชายชราล้วงมือเข้าไปที่อกเสื้อพร้อมกับล้วงหยกชิ้นหนึ่งออกมาอย่างถนุถนอม
“นี้ไงสวยไหม”

พอพูกันเห็นหยกที่อยู่ในมือของชายชรา ก็ถึงกับตะลึง หยกที่อยู่ในมือของชายชราเป็นสีขาวถูกแกะสลักเป็นรูปมังกรขดตัวอยู่ในปีกที่คล้ายแผ่กระจายออกมาจากด้านหลังในอุ้งเล็บของมังกรมีอักษรจีนแบบเดียวกับหยกชิ้นแรกที่ตนเลือก ที่สำคัญพูกันรู้สึกโหยหาอย่างบอกไม่ถูก

“สวยคะ ดูราคาน่าจะแพงนะคะ”
“ไม่แพงหรอกแม่หนู ลุงขายให้เท่ากับหยกของแม่หนูอีกคนนั้นหละ”

“แล้วอักษรที่อยู่ในหยกละคะ อ่านว่ายังไงคะ”
“อ่านว่า หงเหนียง แปลว่า หงคู่มังกร”

“คะลุงหนูขอซื้อนะคะ นี้คะเงิน”พูดพร้อมกับยื่นเงินให้กับชายชรา
“ไปเถอะยายพู่กันเดี่ยวเรือจะออกซะก่อน มานานแล้ว ขอบคุณคุณลุงมากนะคะที่ขายหยกสวย ๆ ในราคาที่ถูกมากเลยคะ”

“ไม่เป็นไรหรอกลุงฝากดูแลหยกทั้งสองชิ้นด้วยนะ”
“คะคุณลุง หนูไปก่อนนะคะ”พูดพร้อมกับยกมือไหว้ชายชรา

“โชคดีนะ”
สองสาวก็เดินจากมาทันที

//////////////////////////////////////////////////////////////////

บนเรือล่องแม่น้ำแยงซี

“ว้าว ..สวยจังยัยพู่กัน “ พูดพร้อมกับวิ่งไปทางซ้ายและทางขวาอย่างตื่นตาตื่นใจ

“ยายออมจะวิ่งไปวิ่งมาอีกนานไหมเนี้ย ฉันเวียนหัว”

“ก็มันสวยนี้”สองสาวกลายเป็นจุดสนในของสายตามหลาย ๆ คู่ที่มองมาอย่างชื่นชม

สาวสวยที่เดินไปมาอย่างร่าเริงผมยาวสีน้ำตาลเข้ม เน้นให้รูปหน้าเรียวรูปไข่เด่นขึ้น ดวงตาสดใสจมูกโด่งเชิดนิด ๆ ทำให้ดูก็รู้มีนิสัยดื้อรันไม่น้อยเรียงปากบางได้รูปสีเชอรี่อิ่มย้อยยิ่งส่งให้ใบหน้าเรียวเด่นชัดขึ้น สาวอีกคนรูปร่างบอบบางพอ ๆ กันใบหน้ารูปไข่รอบกรอบด้วยผมสีน้ำตาล ดวงตาสีเดียวกับเรือนผม ดูน่าเกรงขามเรียงปากลางได้รูปอิ่มย้อยจมูกเชิดรั้นไม่ต่างกับเพื่อนสาว ดวงตามีประกายอำนาจจนอาจจะเฉือดเฉือนคนให้ดาวดิ้นด้วยสายตาเพียงแค่ปลายตามอง

สายตามที่มองมาเริ่มทำให้สองสาวเริ่มรู้สึกอึดอัด จีงหันมองหน้ากันจึงรู้ว่ารู้สึกไม่แตกต่างกัน จึงพยักหน้าเป็นที่รู้กันว่าควรออกไปจากที่แห่งนั้นดีกว่า

“ฉันว่าเราไปที่อื่นดีกว่านะออม ดูท่าไม่ค่อยดีนะทำไมจ้องมองกันซะขนาดนั้นก็ไม่รู้” กระซิบกับเพื่อนสาวเบา ๆ

“ฉันก็ว่าอย่างนั้นละ ไปเถอะ” พอคล้อยหลังสองสาวไปแล้วสถานการณ์ก็กลับเป็นปกติอีกครั้ง

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

เมืองฟูหยาง

“นายท่านพักบ้างเถอะขอรับ ฝึกมาตั้งแต่เช้ามือแล้ว”

“อื่อ...”

ร่างของบุรุษที่สูงใหญ่กล้ามเนื้อหนาแน่นเต็มไปเหงื่อที่ไหลจากการฝึกเพลงอาวุธ ผมยาวถูกรวบไว้อย่างดี ใบหน้าคมดวงตาดุดดวงตาพญาเหยี่ยวทุกอย่างในเครื่องหน้าล้วนน่ามองสมชายผิวแทนคล้ายต้องคล้ามแดดอยู่เสมอยิ่งส่งให้ทุกส่วนในร่างการใหญ่บึกบึนเป็นที่หมายปองของบรรดาสาวน้อยสาวใหญ่ทั้งหลาย แม้เพียงเขาจะชายตาแลมองเท่านั้น สตรีทุกนางล้วนอยากตกอยู่ในอ้อมแขนบุรุษผู้นี้ทั้งนั้น

“นายท่านขอรับมีกงกง จากในวังมาขอพบขอรับ”

“ให้ไปรอข้าที่ห้องด้านนอกก่อน เดี๋ยวข้าออกไป”

“ขอรับ” พูดพร้อมกับโค้งรับคำสั่ง ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

ห้องรับแขก

“คารวะแม่ทัพหยาง”

“ตามสบายหวังกงกง ท่านมีเหตุใด จึงมาถึงจวนของข้าได้”

“ขอรับท่านแม่ทัพ มีรับสั่งจากฝ่าบาทให้ท่านเข้าเฝ้าเป็นการส่วนตัวขอรับ”

“ทรงมีราชกิจอันใดถึงมีรับสั่งให้เข้าเฝ้าด่วน”พูดพร้อมกับขมวดคิ้วเข้ม

“ข้าน้อยก็ไม่ทราบขอรับ”

“อื่อ..งั้นข้าจะรีบเข้าเฝ้าเดี๋ยวนี้ ขอบคุณท่านมากนะกงกง”

“มิได้ขอรับท่านแม่ทัพ ข้าน้อยขอตัว”

เมื่อหวังกงกง จากไปชายหนุ่มจึงรีบเดินทางเข้าไปวังหลวงทันที

วังหลวง

“ทูนฝ่าบาท  แม่ทัพหยางขอเข้าเฝ้าพะยะคะ”

“ให้เข้ามาได้”เสียงทุ้มทรงอำนาจเอ่ยออกมาเบา ๆ

ก่อนที่ประตูห้องทรงงานในตำหนักเหยี่ยฉู่จะค่อยๆ เปิดพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นถังจะก้าวเข้ามาอย่างนอบน้อมแต่ยังเต็มไปด้วยความเข้มแข็งมั่นคง

“ถวายพระพรพะยะคะฝ่าบาท “

“เข้ามาเถิดหย่งคัง”พูดพร้อมกับแลตามองไปยังหวังกงกง เป็นที่รู้กันว่าต้องทำเช่นไร หัวหน้ากงกงเฒ่ารีบทำสัญญาณให้นางในและเหล่ากงกงออกจากตำหนักทันที

“ไม่ทราบฝ่าบาททรงมีราชกิจใดถึงเรียกเข้าเฝ้าด่วนพะยะคะ”

“ข้าเบื่อ วัน ๆ ได้แต่นั่งตรวจฎีกาที่พวกขุนนางส่งมา ข้าก็เลยอยากให้เจ้าช่วยข้าหน่อย”

“สิ่งใดหรือพะยะคะ”
เจ้าช่วยพาข้าออกจากวังหน่อย”

“ว่าอะไรนะพะยะคะ”

“เจ้าฟังไม่ผิดหรอก ข้าแค่อยากไปเห็นความเป็นอยู่ของราษฏรของข้าว่าเป็นเยี่ยงไรบ้าง”

“แต่ฝ่าบาท มันอันตรายไม่น้อยเลยนะพะยะคะที่ฝ่าบาทจะเสด็จออกนอกวังเช่นนี้”

“ข้าถึงมาปรึกษาเจ้าอยู่นี้ไงละ ข้าคิดว่าเจ้าคงพอมีวิธีที่จะจัดการได้” สายตาคมเข้มมองบุรุษที่ยืนอยู่เบื้องหน้ามีแววขบขันแต่ก็พยายามกลั้นไว้มิให้อีกฝ่ายทราบ กลับตีหน้าขรึม ดูซิว่าผู้ที่เป็นทั้งลูกน้องคนสนิทและเป็นทั้งเพื่อนรักที่เคียงข้างกันมาตั้งแต่เด็กจะทำเช่นไร หากเขาจะออกไปก็คงไม่มีใครขวางได้ แต่ด้วยอยากแกล้งเพื่อนจึงให้หยางหย่งคังที่เป็นคนที่ขึ้นชื่อว่าเคารพกฎระเบียบอย่างเคร่งครัดเป็นผู้แหกกฎเองดูซิจะเป็นอย่างไร เมื่อคิดได้เช่นนั้นก็ทรงสำราญพระทัยยิ่งนัก

เมื่อสายตาแหลมคมมองตอบกลับไปยังนายเหนือหัวทำให้ทันสังเกตเห็นแววขบขันในดวงตาคู่คมก่อนจะเลือนหายไปเพียงเว้บเดียว ทำให้รู้ว่าคงถูกฮ่องเต้แกล้งเข้าให้แล้ว แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ทัน จึงเอ่ยออกมาทันดี

“กระหม่อมคงต้องขอเวลาในการคิดหาหนทางสักระยะ แต่คากว่าคงไม่นานเกินรอ”

“ข้าก็หวังเช่นนั้นเหมือนกัน”
“ถ้าเช่นนั้นกระหม่อมทูนลา”

“อื่อ  แต่ก่อนกลับเจ้าไปเฝ้าเสด็จแม่หน่อยชิเห็นบ่นหาเจ้าอยู่”

“รับด้วยเกล้าพระเจ้าคะ กระหม่อมทูนลา”

พูดจบร่างสูงใหญ่ก็หันหลังเดินออกมากทันที ทำให้ได้ยินเสียงหัวเราะตามหลังมาเบา ๆ

พอคล้อยหลังร่างสูงใหญ่ ชายหนุ่มที่อยู่หลังโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ที่มีกองกระดาษม้วนอยู่เต็มโต๊ะก็ลุกเดินออกมา ใบหน้าเรียวคิ้วโก่งหนาได้รูปดวงตาเรียวแลดูมีอำนาจผิวขาวละเอียดริมฝีปากได้รูประเรื่อสมชายชาตรี  เครื่องหน้าล้วนแต่เหมาะเจาะหน้ามอง  ท่วงท่าสง่างามสมชายชาตรี  แม้หญิงใดได้ยลก็แทบยอมหมอบกราบถวายชีวิต แม้จะมีสนมนางห้ามมากมายแต่หามีผู้ใดสามารถพิชิตหัวใจเจ้ามังกรองค์นี้ได้ สายตาแลยาวออกไปสุดลูกหูลูกตา ยิ่งคิดก็ยิ่งอ้างว้าง เมื่อไหล่หนอจะพบเจอนางผู้ที่เป็นดังดวงใจเสียที แม้จะยังมิเคยประสบพบเจอหน้านางผู้นั้น แต่เหมือนมีสายใยบางอย่างผูกพันอยู่รอเพียงนางผู้เดียว
//////////////////////////////////////////////////////////

มาอัฟแล้วนะคะ ติดตามอ่านเรื่อย ๆ เน่อ

ขอบคุณทุกกำลังใจที่เม้นให้นะคะ

ศิราภรณ์