ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ล่องเรือ
บทที่ 1 บทนำ
เมืองฟูเจี้ยน
“เร็ว ๆๆหน่อยชิ ยัยพู่กัน เดี๋ยวก็ลงเรือไม่ทันหรอก” เสียงใส ๆ ดังแว่วมาแทรกกับเสียงเรียกลูกค้าของร้ายขายของที่ระลึก
“เดี๋ยวชิ กำลังดูหยกอยู่” ร่างบางหมุนตัวมาชูของที่อยู่ในมือให้เพื่อสาวดู
“เป็นไงสวยไหม”
“อื่อ..สวยดี แล้วแกจะเลือกอะไรกันนักกันหนาละ เดี๋ยวก็ลงเรือกันไม่ทันพอดี” บ่นเพื่อนสาว แต่ก็เดินเข้ามาหาที่ร้านขายของที่ระลึก
“ก็ชื้อไปเป็นของที่ระลึกนะซิ อุตส่าห์ได้มาเที่ยวทั้งที”พูดพร้อมกับเลือกหยกที่วางอยู่อย่างกระจัดกระจาย ในถาดกำมะหยี่สีน้ำเงินเก่า ๆ
“แม่หนูอยากได้แบบไหนละ เดี่ยวลุงช่วยเลือกให้ เพราะหยกของลุงเป็นหยกเก่าบางชิ้นมีอายุมากว่า พันปีเชียวนะ” พูดพร้อมกับทำสายตาวาว แต่เพียงครู่เดียวก็เลือนหายไป
“โหลุงคะ โม้ไปรึเปล่าคะ”
“ไม่ได้โม้นะหยกของลุงนะทุกชิ้นมีประวัติหมดหละ เพราะมันจะเลือกเจ้าของของมันเอง”
“ลุงคะชิ้นนี้เท่าไหล่คะ” พูดพร้อมกับมือสวยยกหยกชิ้นหนึ่งขึ้นมาตรงหน้าชายชรา
“ชิ้นนี้ลุงไม่ขายหรอกแม่หนู”
“อ้าวทำไมละคะ”สายตาที่มองหยกในมือด้วยความเสียดาย
“ก็หยกมันมีเจ้าของแล้วนะซิแม่หนู”
“ว้าแย่จัง”
“ลองเลือกดูชิ้นอื่นไหม แล้วแม่หนูที่ยืนข้างหลังละไม่เลือกดูหยกก่อนละ”
“คะ..คือหนูเลือกหยกไม่เป็นนะคะ แล้วหนูก็ไม่ค่อยชอบเครื่องประดับพวกนี้ด้วย”
“นี้เลือกไปเป็นของที่ระลึกก็ได้นี้ สักชิ้นก็ได้ คงไม่แพงใช่ไหมละคุณลุง” ประโยคท้ายหันมาพูดกับชายชราคนขายหยก
“ไม่แพงหรอกแม่หนู ลุงขายพอให้มีกำไรนิด ๆ หน่อย ๆ มาเข้ามาดูก่อนนะ” พร้อมกับยื่นหยกที่พู่กันเลือกเมื่อครู่ให้กับเธอ
“อ้าวคุณลุง ไหนว่ามีเจ้าของแล้วทำไมยื่นให้เพื่อนหนูดูละ เจ้าของเขาไม่ว่าเอาเหรอคะ” พูดพร้อมกับมองหน้าลุงคนขายหยกอย่างไม่เข้าใจ
“ก็ลุงบอกแล้วไงว่าหยกแต่ละชิ้นมีเจ้าของ แล้วแต่ว่าเจ้าของจะมาเอาคืนไปเมื่อไหล่เท่านั้น”
ออมจะต้องยื่นมือไปรับหยกชิ้นนั้นมาถือไว้ พอนิ้วเรียวยาวสัมผัสกับเนื้อหยก เหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นจากหยกสีแดงเข้าสู่ร่างกาย ให้ความร้อนวูบวาบ จนเธอเองก็อดแปลกใจไม่ได้ จึงมองหน้าลุงคนขาย ในขณะที่ลุงมองเธออย่างวางตาเช่นกัน พร้อมกับยิ้มอบอุ่นส่งมาให้
“ไม่ต้องแปลกใจหรอกแม่หนู หยกมันเลือกเจ้าของเท่านั้นเอง”
“แล้วมัน..คือ” ก่อนที่เธอจะพูดจบเสียงของชายชราก็ดังแทรกก่อน
“ชอบมันไหมละ” ทำให้หญิงสาวต้องก้มมองหยกที่อยู่ในมือ เป็นหยกสีแดง เหมือนว่าจะใสก็ไม่ใส จะขุ่นก็ไม่ใช่ ตัวหยกถูกแกะเป็นรูปเสือเหยียบบนพระอาทิตย์ ลวดลายละเอียด พร้อมกับมีอักษรจีนเขียนอยู่สองตัว
“ตัวอักษรจีนเหรอคะหนูอ่านไม่ออก มันอ่านว่าอะไรคะ”
“อ่านว่าเหม่ยเหลียน แปลว่า ดอกบัวแสนสวย”
“ทำไม่หนูอ่านไม่ออกละคะ ทั้ง ๆ ที่หนูก็อ่านพูดภาษาจีนได้คล่อง ทำไมไม่เคยเห็นตัวอักษรแบบนี้ละคะ”
“เป็นตัวอักษรจีนโบราญ ในปัจจุบันแทบหาไม่เห็นแล้วละแม่หนู”
“อ้อ...” พยักหน้าอย่างเช้าใจ
“ว่าแต่หนูชอบไหมละ ลุงขายให้ถูก ๆ เอาไหม”
“อ้าวลุงคะทีหนูจะซื้อก็บอกว่า มีเจ้าของแล้ว แล้วทีหยั่งงี้มาบอกจะขายให้ หมายความว่าไงคะ”
“ฮ้าๆๆๆ..ก็ลุงบอกแล้วไงว่าหยกมันทีเจ้าของของมัน”บอกอย่างอารมณ์ดี
*************************************
เพิ่มหัดเขียนเน่อคะ อาจจะมีคำผิด ๆ อยู่เยอะหน่อย
คำพูดบางคำอาจจะไม่ถูกต้องมากนัก
หวังว่าคงไม่ถือสา ช่วยแก้ไขมาในคอมเม้นด้วยนะคะ
ศิราภรณ์
เมืองฟูเจี้ยน
“เร็ว ๆๆหน่อยชิ ยัยพู่กัน เดี๋ยวก็ลงเรือไม่ทันหรอก” เสียงใส ๆ ดังแว่วมาแทรกกับเสียงเรียกลูกค้าของร้ายขายของที่ระลึก
“เดี๋ยวชิ กำลังดูหยกอยู่” ร่างบางหมุนตัวมาชูของที่อยู่ในมือให้เพื่อสาวดู
“เป็นไงสวยไหม”
“อื่อ..สวยดี แล้วแกจะเลือกอะไรกันนักกันหนาละ เดี๋ยวก็ลงเรือกันไม่ทันพอดี” บ่นเพื่อนสาว แต่ก็เดินเข้ามาหาที่ร้านขายของที่ระลึก
“ก็ชื้อไปเป็นของที่ระลึกนะซิ อุตส่าห์ได้มาเที่ยวทั้งที”พูดพร้อมกับเลือกหยกที่วางอยู่อย่างกระจัดกระจาย ในถาดกำมะหยี่สีน้ำเงินเก่า ๆ
“แม่หนูอยากได้แบบไหนละ เดี่ยวลุงช่วยเลือกให้ เพราะหยกของลุงเป็นหยกเก่าบางชิ้นมีอายุมากว่า พันปีเชียวนะ” พูดพร้อมกับทำสายตาวาว แต่เพียงครู่เดียวก็เลือนหายไป
“โหลุงคะ โม้ไปรึเปล่าคะ”
“ไม่ได้โม้นะหยกของลุงนะทุกชิ้นมีประวัติหมดหละ เพราะมันจะเลือกเจ้าของของมันเอง”
“ลุงคะชิ้นนี้เท่าไหล่คะ” พูดพร้อมกับมือสวยยกหยกชิ้นหนึ่งขึ้นมาตรงหน้าชายชรา
“ชิ้นนี้ลุงไม่ขายหรอกแม่หนู”
“อ้าวทำไมละคะ”สายตาที่มองหยกในมือด้วยความเสียดาย
“ก็หยกมันมีเจ้าของแล้วนะซิแม่หนู”
“ว้าแย่จัง”
“ลองเลือกดูชิ้นอื่นไหม แล้วแม่หนูที่ยืนข้างหลังละไม่เลือกดูหยกก่อนละ”
“คะ..คือหนูเลือกหยกไม่เป็นนะคะ แล้วหนูก็ไม่ค่อยชอบเครื่องประดับพวกนี้ด้วย”
“นี้เลือกไปเป็นของที่ระลึกก็ได้นี้ สักชิ้นก็ได้ คงไม่แพงใช่ไหมละคุณลุง” ประโยคท้ายหันมาพูดกับชายชราคนขายหยก
“ไม่แพงหรอกแม่หนู ลุงขายพอให้มีกำไรนิด ๆ หน่อย ๆ มาเข้ามาดูก่อนนะ” พร้อมกับยื่นหยกที่พู่กันเลือกเมื่อครู่ให้กับเธอ
“อ้าวคุณลุง ไหนว่ามีเจ้าของแล้วทำไมยื่นให้เพื่อนหนูดูละ เจ้าของเขาไม่ว่าเอาเหรอคะ” พูดพร้อมกับมองหน้าลุงคนขายหยกอย่างไม่เข้าใจ
“ก็ลุงบอกแล้วไงว่าหยกแต่ละชิ้นมีเจ้าของ แล้วแต่ว่าเจ้าของจะมาเอาคืนไปเมื่อไหล่เท่านั้น”
ออมจะต้องยื่นมือไปรับหยกชิ้นนั้นมาถือไว้ พอนิ้วเรียวยาวสัมผัสกับเนื้อหยก เหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นจากหยกสีแดงเข้าสู่ร่างกาย ให้ความร้อนวูบวาบ จนเธอเองก็อดแปลกใจไม่ได้ จึงมองหน้าลุงคนขาย ในขณะที่ลุงมองเธออย่างวางตาเช่นกัน พร้อมกับยิ้มอบอุ่นส่งมาให้
“ไม่ต้องแปลกใจหรอกแม่หนู หยกมันเลือกเจ้าของเท่านั้นเอง”
“แล้วมัน..คือ” ก่อนที่เธอจะพูดจบเสียงของชายชราก็ดังแทรกก่อน
“ชอบมันไหมละ” ทำให้หญิงสาวต้องก้มมองหยกที่อยู่ในมือ เป็นหยกสีแดง เหมือนว่าจะใสก็ไม่ใส จะขุ่นก็ไม่ใช่ ตัวหยกถูกแกะเป็นรูปเสือเหยียบบนพระอาทิตย์ ลวดลายละเอียด พร้อมกับมีอักษรจีนเขียนอยู่สองตัว
“ตัวอักษรจีนเหรอคะหนูอ่านไม่ออก มันอ่านว่าอะไรคะ”
“อ่านว่าเหม่ยเหลียน แปลว่า ดอกบัวแสนสวย”
“ทำไม่หนูอ่านไม่ออกละคะ ทั้ง ๆ ที่หนูก็อ่านพูดภาษาจีนได้คล่อง ทำไมไม่เคยเห็นตัวอักษรแบบนี้ละคะ”
“เป็นตัวอักษรจีนโบราญ ในปัจจุบันแทบหาไม่เห็นแล้วละแม่หนู”
“อ้อ...” พยักหน้าอย่างเช้าใจ
“ว่าแต่หนูชอบไหมละ ลุงขายให้ถูก ๆ เอาไหม”
“อ้าวลุงคะทีหนูจะซื้อก็บอกว่า มีเจ้าของแล้ว แล้วทีหยั่งงี้มาบอกจะขายให้ หมายความว่าไงคะ”
“ฮ้าๆๆๆ..ก็ลุงบอกแล้วไงว่าหยกมันทีเจ้าของของมัน”บอกอย่างอารมณ์ดี
*************************************
เพิ่มหัดเขียนเน่อคะ อาจจะมีคำผิด ๆ อยู่เยอะหน่อย
คำพูดบางคำอาจจะไม่ถูกต้องมากนัก
หวังว่าคงไม่ถือสา ช่วยแก้ไขมาในคอมเม้นด้วยนะคะ
ศิราภรณ์
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น