Goodnight, my teacher {Omegaverse}

“ยังไม่กลับบ้านอีก?”

เสียงทุ่มนุ้มของชายหนุ่มวัยกลางคนดังชำแรกขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด นัยน์ตาสีน้ำตาลเปลือกไม้ของเขาหรี่ลงเล็กน้อยหลังพบว่าเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะเรียนคือคนที่ตนไม่อยากเจอที่สุดในเวลานี้

“อย่าถามในสิ่งที่คุณรู้คำตอบอยู่แล้วสิครับอาจารย์”

ดวงตาคบกริบสีดำขลับปรากฏแววท้าทายหลังเจ้าตัวเอ่ยจบประโยค มุมปากยกยิ้มร้ายขณะเลื่อนปลายนิ้วเรียวเสลาขึ้นระดับใบหน้า สบสายตาเข้ากับคนอายุมากกว่าตามด้วยกระดิกเรียกเบาๆ

แม้คนถูกเรียกว่าอาจารย์จะแอบรู้สึกหวาดหวั่นกับคำเชิญชวนของ 'นักเรียนคนโปรด' แต่เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าแสงสีส้มของดวงตะวันยามใกล้ลาลับขอบฟ้า เมื่อมันสาดส่องผ่านบานกระจกในห้องเรียนที่ถูกเปิดอ้าลงมากระทบบนผิวกายขาวเนียนของคนอายุน้อยกว่า กอปรกับในยามนี้ทั้งห้องเรียนมีเพียงแค่เขาและอีกฝ่าย...มันทำให้ตัวเขาอดรู้สึกแปลกๆในใจไม่ได้

“มานี่สิคุณคลาสก์ ผมนั่งรอคุณจนเบื่อแล้วนะ”

เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย หากมีคนมาเห็นสีหน้าของเขาในตอนนี้ ร้อยทั้งร้อยคงหมั่นไส้จนอยากจะเดินเข้าไปตบหน้าเรียกสติสักทีสองทีแต่ติดที่ว่าพวกเขาเหล่านั้นไม่สามารถทำได้

ทำไมน่ะเหรอ? มีเพียง 2 เหตุผลเท่านั้นล่ะ

หนึ่ง เพราะเขาคือ นีเวลล์ เนลส์ โอไบรอัน ลูกชายเพียงคนเดียวของ คริสโตเฟอร์ โอไบรอัน นักการเมืองชื่อดังอีกทั้งยังเป็นเจ้าของโอไบรอันกรุ๊ปที่ครอบคลุมเครือข่ายธุรกิจกว่า 70% ของประเทศ S แห่งนี้

และสอง นีเวลล์เป็น ‘อัลฟ่า’ ชนชั้นสูงที่สุดเท่าที่คุณจะสามารถมองหาได้ในระบบสังคมที่ตัดสินคนตั้งแต่พวกเขายังไม่ทันได้ลืมตาดูโลก

“ที่เราทำอยู่...มันผิดนะคุณโอไบรอัน”

แฮร์ริสัน คลากส์มองลำแขนเล็กของนักเรียนในปกครองที่ขยับขึ้นโอบรอบลำคอของเขาเอาไว้ ใบหน้าหล่อเหลาอย่างหาตัวจับได้ยากก็เผยความกระอักกระอ่วนออกมาแบบไม่คิดปกปิด

“มันจะไม่ผิดตราบเท่าที่ผมไม่อยากให้มันผิด”

นีเวลล์กระซิบเสียงแหบพร่าที่ข้างใบหูของเขา ลมหายใจร้อนระอุกอปรกลับกลิ่นกายหอมหวนจากคนตัวเล็กกว่ายิ่งทำให้ก้อนเนื้อในอกของแฮร์ริสันเต้นระส่ำจนผิดจังหวะ

กลิ่นของอัลฟ่าไม่ใช่สิ่งที่เบต้าธรรมดาเช่นเขาจะทานทนได้

และอำนาจของนีเวลล์ทั้งทางตรงและทางอ้อมก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะสามารถต้านทานได้เช่นกัน

“คุณคงไม่ได้กำลังนึกถึงคนอื่นขณะที่อยู่กับผมหรอกใช่ไหมคุณคลากส์?”

เด็กหนุ่มใช้เรียวมืออุ่นร้อนไล้ตั้งแต่ลำคอลงไปจนถึงมือหนาของคนเป็นอาจารย์ ก่อนที่เขาจะยกมือซ้ายของอีกฝ่ายขึ้นมาพรมจูบเบาๆลงไปบนนิ้วนาง

บนนิ้วนาง...ที่มีแหวนสีเงินเรียบหรูประดับอยู่

...แหวนที่ควรจะเต็มไปด้วยกลิ่นอายความรักและความศักดิ์สิทธิ์ บัดนี้มันกลับกลายเป็นเพียงเครื่องปลุกเร้าอารมณ์ให้กับนีเวลล์ ยิ่งเขารู้ว่าอาจารย์หนุ่มมีคนรักอยู่แล้ว ความรู้สึกที่มีก็ยิ่งก่อตัวขึ้นรุนแรงกว่าเดิม

เด็กหนุ่มไม่ใช่เจ้าของแหวนวงนั้น แต่เป็นหญิงสาวนักบัญชีในบริษัทเล็กๆแห่งหนึ่งต่างหากที่เป็นเจ้าของมัน…

“ผมไม่สนใจว่าคุณกำลังจะแต่งงานในอีก 2 เดือนข้างหน้า”

“ผมไม่สนใจว่าหัวใจของคุณเป็นของใคร”

“แต่ร่างกายคุณเป็นของผม...แฮร์ริสัน คลากส์”

สิ้นเสียง ริมฝีปากหนาของอาจารย์หนุ่มก็ถูกครอบครองโดยนีเวลล์โดยสมบูรณ์ เขาส่งปลายลิ้นอุ่นร้อนเข้าไปด้านในอย่างเร่งรีบ

มอบรสจูบแสนฉาบฉวยเคล้าคลอความรู้สึกบาปในใจที่เริ่มก่อร่างสร้างตัวขึ้นอย่างเชื่องช้า

เวลาผ่านไปเนิ่นนานพอที่นีเวลล์จะรู้ตัวว่าเขาไม่มีอากาศเหลือสำหรับหายใจแล้วจึงยอมปลดปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระ

“เป็นเด็กดีนะคุณคลากส์ เพื่อความปลอดภัยของตัวคุณเองและแม่สาวคนนั้น…”

เขายกยิ้มแฝงความนัยเป็นการส่งท้าย เรียวมือขาวซีดก็คว้าเอากระเป๋านักเรียนบนเก้าอี้ข้างเคียงมาพาดบ่า

“...แล้วเจอกันที่เดิมนะครับ ‘ที่รัก’ ของผม”

ฟังดูก็รู้ว่านีเวลล์จงใจเน้นย้ำถ้อยคำนั้นเสียจนไม่อาจเพิกเฉย

ในสายตาทุกคนคุณชายโอไบรอันอาจเป็นราชาผู้ปกปิดแผ่นฟ้าได้ด้วยมือเปล่า ทว่าเมื่ออยู่แต่หน้าแฮร์ริสัน คลากส์ ราชาคนที่ว่ากลับกลายเป็น ‘ราชินีจอมยั่ว’ ไปเสียอย่างนั้น

ใช่...ราชินี คุณฟังไม่ผิดหรอก ผมได้ ‘เมีย’ เป็น ‘อัลฟ่า’ ทั้งเขายังเป็นนักเรียนของผมอีกด้วย

-----------

ก็ไม่ได้มีกฎข้อไหนห้ามอัลฟ่าเป็นเมียเบต้านี่จริงไหม? :)