หยั่งรากฝากรัก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

“เราเลิกกันเถอะค่ะ”

“ครับ”

คำตอบรับง่ายๆ แทบไม่เสียเวลาในการคิดแม้แต่วินาทีเดียวทำให้คนบอกเลิกถึงกับอึ้งไป ด้วยคิดว่าอีกฝ่ายควรยับยั้งการตัดสินใจนี้ หรืออย่างน้อยก็ควรวิงวอน ไม่ก็ควรมีเยื่อใยอะไรให้เธอบ้าง ค่าที่เสียเวลาคบหา ควงไปไหนมาไหนด้วยกันตั้งเกือบหนึ่งเดือนเต็ม

ไม่สิ! จะเรียกว่าคบกันเต็มปากคงไม่ได้ เพราะที่ผ่านมามีแต่เธอที่คอยวิ่งตามเขาฝ่ายเดียว แถมยังเป็นฝ่ายขอคบหาเขาก่อนอีกต่างหาก ก็ใครใช้ให้เขาไม่ปฏิเสธเล่า เธอขอคบเขาก็ตอบรับด้วยคำเดียวกับที่ได้ยินเมื่อครู่

‘ถ้าคุณยังไม่มีใคร เรามาลองคบกันดูไหมคะ’

‘ครับ’ 

 มันน่าโมโหจริงๆ หล่อนคิดว่าเสน่ห์ที่มีจะใช้ผูกใจอีกฝ่ายที่มีกิตติศัพท์...พระอิฐพระปูน ใจแข็งเหมือนอิฐเหมือนปูน หักอกสาวๆ มานับไม่ถ้วนได้ แต่สุดท้ายผลก็ออกมาเป็นแบบที่เห็นนี่ไง

เธอเป็นฝ่ายทนไม่ได้เสียเอง ทีแรกก็กะเพียงแค่จะลองใจ บอกเลิกดู เผื่อว่าเขาจะเห็นค่าหรือหันมาเสียดายกันบ้าง แต่ก็เปล่า คนตรงหน้ายังทำเหมือนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นก็แค่เรื่องธรรมดามาก มาตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้วว่าใครกันแน่ที่ควรอกหักระหว่างเขาหรือเธอ!

“นี่! ใจคอคุณจะไม่ถามสักคำเหรอว่าทำไมฉันขอเลิก” เหลืออดเต็มทนจึงโพล่งออกไปแบบไม่มีอะไรจะเสีย

“ครับ ถ้าคุณอยากบอกก็เชิญ” ใบหน้าเย็นชาแต่มีเสน่ห์แห่งบุรุษที่สาวๆ ใฝ่ฝันนั่นทำให้คนบอกเลิกนึกเสียดายขึ้นมาคร้ามครา แต่จะมากลับคำตอนนี้ก็ใช่ที่ มีแต่ขายหน้าคนใจร้ายอย่างเขา ก็ยังดีที่เสียแค่หน้า ไม่ทันได้เสียตัว 

ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่เคยอ่อย แต่เป็นอีกฝ่ายที่อ่อยเท่าไหร่เขาก็ไม่ยอมหลวมตัวขึ้นเตียงด้วยต่างหาก ผู้ชายอะไรโง่เง่าสิ้นดี 

หากทว่าคนอย่าง จิรายุ ปรีดากุล ก็ยังไม่แคล้วมีสาวๆ ทั้งสาวน้อยสาวใหญ่ดาหน้าเข้ามาท้าชิงหัวใจเขาอยู่เนืองๆ ชนิดเลิกปุ๊บ มีคนพร้อมเสียบปั๊บ แล้วคบไม่นานก็อกหักดังเป๊าะเหมือนเช่นหล่อนเวลานี้ไง

“คุณมันหล่อซะเปล่า แต่นิสัยห่วยสิ้นดีเลย คนไร้หัวใจ!” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเพียงนิด แต่ให้ตายเถอะ มันทำให้ใบหน้านั้นดูน่ามองชะมัดเลย 

“เท่านี้เหรอครับเหตุผล?”

“คนบ้า ฉันขอให้สักวันคุณโดนคนที่คุณรักทำแบบเดียวกับที่คุณทำกับฉันบ้าง ขอให้เขาเมินคุณเหมือนที่คุณทำ ขอให้เขามีคนอื่น โดนนอกใจ ขอให้คุณอกหักยับเยินเจ็บช้ำปางตาย คนใจร้าย!” 

ยิ่งพูดอารมณ์ยิ่งขึ้น น้ำตาไหลพรากๆ แต่อีกฝ่ายก็ยังคงเฉยเหมือนคนไร้ความรู้สึก โมโหอยากรู้นักว่าเขาจะทนได้สักแค่ไหนเชียว มือบางจึงหันไปฉวยแก้วกาแฟที่มีควันโชยกรุ่นเงื้อขึ้น หากทว่าเป้าหมายเพียงปรายตามองอย่างเย็นชาน่ากลัว ทำเอาใจฝ่อด้วยเกรงว่าหากทำอย่างที่คิดสาดมันไปที่ร่างสง่าผึ่งผายนั่นไป มันอาจจะทำให้สะใจเพียงครู่ แต่บางทีศพเธออาจไม่สวยในตอนจบก็เป็นได้ เห็นนิ่งๆ แบบนี้ ใครจะรู้ว่าเวลาโกรธขึ้นมาบุรุษตรงหน้าจะร้ายกาจเพียงใด 

“ฉันจะรอวันนั้น จะรอสมน้ำหน้าคุณอย่างสาสม” 

ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็กระแทกแก้วนั้นลงที่เก่าอย่างแรงจนกาแฟกระฉอกจากแก้ว ก่อนเดินกระฟัดกระเฟียดปึงปังออกไปโดยไม่เหลียวหลัง 

ฝ่ายคนถูกบอกเลิกแถมโดนแช่งคงเบนสายตากลับมาสนใจงานตรงหน้าต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น หากไม่มีเสียงปรบมือดังขึ้นเสียก่อน

ดวงตาคมตวัดมองต้นเสียงที่เดินตรงเข้ามาด้วยรอยยิ้มขบขันอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นักที่โดนขัดสมาธิในการทำงานครั้งแล้วครั้งเล่า

“จะมาสมน้ำหน้าหรือไงก็รีบว่ามา”

“ไอ้คนใจร้าย! ใจดำ! อำมะหิตเลือดเย็น!” คนพูดเป็นชายหนุ่มผู้มีใบหน้าคมคายอย่างชายไทยแท้ “แกทำกับสาวสวยๆ แบบนี้ได้ไงวะ”

“ฉันทำอะไร” ก็เห็นๆ อยู่ว่าเขาแค่นั่งนิ่งๆ ฝ่ายนั้นต่างหากที่มาบอกเลิก แถมไม่พอยังแช่งเขายับอีกต่างหาก

“แกหักอกเขา! หักอกเขาในวันแห่งความรักเสียด้วย ไม่ด่าใจร้าย แกควรโดนแพ่นกบาลแยกอีกสักทีสองที ฉันจะไม่แปลกใจเลย” 

“วันแห่งความรัก?”

“เออสิ วันนี้วันวาเลนไทน์ แกไม่รู้เรอะ” คนเป็นเพื่อนไม่ได้แปลกใจเพราะอีกฝ่ายนั้น นอกจากงานและงานที่ทำอยู่ ก็ไม่เห็นว่าจะสนใจอะไร เห็นใจร้ายแบบนี้เถอะ แต่ดวงนารีมันแรงนัก สาวๆ ใจกล้าพร้อมดาหน้าเข้ามาหาเป็นกองทัพ ที่แสบคือไม่ว่าใครขอคบมันไม่เคยปฏิเสธเขา แต่ก็ไม่มีใครคบมันรอดเกินเดือนซักคน คนเมื่อกี้ได้ข่าวว่าเข้ามาตรฐานเดือนหนึ่งเป๊ะเลย 

“ถามจริงเถอะ ไม่รักไม่ชอบเขา ทำไมถึงไม่บอกไปดีๆ วะ แกเองก็ไม่มีใครที่ชอบนี่หว่า หรือมี?” 

คนถูกถามปรายตามองออกไปนอกหน้าต่างกรุกระจกใส ใต้ต้นไม้ร่มรื่นนั่นมีคู่รักกำลังมอบของขวัญและดอกกุหลาบให้แก่กันเนื่องในวันแห่งความรักอย่างหวานชื่น

เหมือนเช่นครั้งหนึ่งในอดีต เขาเคยได้รับจากใครคนหนึ่งในวันแห่งความรัก แต่ทว่าเขากลับทำทุกอย่างพังลงด้วยความอวดดีอย่างโง่งม จนทำให้ใครคนนั้นหายไปจากชีวิตจนถึงวันนี้

ป่านนี้เด็กคนนั้นจะเป็นอย่างไรบ้างนะ เวลาผ่านไปเกือบสิบปีแล้ว เธอคงโตเป็นสาวอายุพอๆ กับผู้หญิงที่เพิ่งตะโกนบอกเลิกเขาไปเมื่อครู่ล่ะมั้ง เธอคงลืมเขาไปแล้ว หรือไม่ก็คงมีคนรักที่ไม่งี่เง่าเหมือนเขา คนที่รักเธอมากและไม่ใช่คนใจร้ายอย่างพี่ชายข้างบ้านคนนี้

“เป็นอะไรไปวะ นิ่งไปเลย คิดถึงใครอยู่ หรือว่าคิดถึงสาวคนไหน หืม...นี่อย่าบอกนะว่าแกแอบมีเมียซุกไว้”

“ไอ้เวรนัฐ แกไม่มีสอนหรือไงมานั่งเซ้าซี้ฉันอยู่ได้” 

“ไม่มีโว้ย แต่วันนี้ฉันมีนัดกับสาว”

“สาวที่ไหนอีกล่ะ” ถามไปแกนๆ ไม่ได้ใส่ใจอะไร

“สาวคนนี้แกก็รู้จักนะ รู้จักมานานแล้วด้วย” นัฐ หรือนัฐพล แกล้งยั่วให้อีกฝ่ายใคร่รู้

“อืม งั้นก็ไปเหอะ ฉันจะได้ทำงานต่อซักที หนวกหู” 

“เฮ้ย ไม่อยากรู้หน่อยเหรอว่าใคร” คนอยากบอกเอะอะขัดใจ

“ไม่อยาก”

“ไอ้...ไอ้เพื่อนบ้า คอยดูนะฉันจะฟ้องยัยน้ำให้หมดว่าแกใจร้ายแค่ไหน”

“ยัยน้ำ?”

“ก็น้องสาวฉันไงวะ แกจำไม่ได้เหรอ คนที่แกเอาคุกกี้วาเลนไทน์ไปให้เขาเมื่อตอนมอห้าไงวะ”

ภาพสาวน้อยนางรำคนงามแห่งชมรมนาฏศิลป์ของโรงเรียนเก่าผุดขึ้นในความทรงจำ

“อ๋อ...”

“ไอ้เวรเอ๊ย ริอ่านจะมาเป็นน้องเขยฉันแต่ดันลืมเนี่ยนะ ทีฉันยังไม่เคยลืมน้องสาวแกเลย”

จิรายุชะงักกึก ดวงตาคมกริบฉายแววประหลาด

“พูดแล้วก็คิดถึงตอนเด็กๆ เนอะ ที่เราสี่คน ฉันแกยัยน้ำแล้วก็น้องดรีมอยู่ด้วยกัน ป่านนี้ถ้าอยู่ฉันคงไปสู่ขอน้องแกมาเป็นเจ้าสาวแล้วผ่านไปตั้งเกือบสิบปี แกว่าน้องเขาจะมีแฟนหรือยังวะ”

เพล้ง! 

คนพูดชะงักทันพลัน พลางหันไปมองแก้วกาแฟที่ตกสู่พื้นแตกกระจายด้วยฝีมือเพื่อนรัก แวบหนึ่งเขาเหมือนจะเห็นรอยบางอย่างในดวงตาคมจัดคู่นั้น มันทั้งดุกร้าวและน่ากลัวพิลึก

“เป็นอะไรไปวะ”

“อะ เปล่า ไม่มีอะไร ฉันเพิ่งนึกได้ว่าต้องรีบกลับบ้านแล้ว อ้อ แก้วนั่นฉันฝากนายตามแม่บ้านมาจัดการทีละกัน ขอตัวก่อนนะ”

“เฮ้ย เดี๋ยวสิวะไอ้จิม อะไรของมันวะ พิลึกคนจริง พูดไม่ทันจบเลย”

คนถูกบ่นเดินดุ่มๆ ไม่สนใจ หากในสมองเขากำลังครุ่นคิดถึงใครบางคนที่เขาควรลืมไปนานแล้ว 

แต่ทว่า...ยังไม่ลืม...

(โปรดติดตามตอนต่อไป)

++++++++++++++++++++++++++++

สวัสดีค่าทุกคน 

วันนี้ไรท์เอาเรื่องใหม่มาฝากจ้า ใครผ่านมาแวะทักทายกันได้นะคะ ^^