คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : ตอนที่ 5 ชีวิตบัดซบยกกำลัง 2 (8)
ชีวิตบัดซบยกกำลัง 2
“เรียบร้อยครับ
เราจัดการกำจัดแมลงสาบให้แล้ว
รับรองตายเรียบยกรังไม่กลับมารังควานคุณอีกแน่นอนครับ”
เจ้าของห้องที่พยักหน้าอย่างพอใจ
ก่อนส่งค่าแรงงามๆ ให้ แล้วยืนส่งแขกทั้งคณะกลับไป
ชายหนุ่มที่ตอนนี้แต่งกายในชุดอยู่บ้านแต่ยังคงความเนี้ยบไว้ทุกกระเบียดนิ้วหมุนกายกลับมามองเพื่อนร่วมชะตากรรมที่ยังนั่งนิ่งในสภาพสุดอเนจอนาถสิ้นดี
ภีรดานั่งหน้าหงิก
ผมเปียกลีบลู่เป็นหมาตกน้ำ แถมที่หน้าผากยังมีรอยปูดจากการกระแทก
โชคยังดีที่หัวไม่แตกหรือสลบไป แต่กระนั้นก็ยังมึนไม่หาย
ร่างเพรียวระหงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นหลวมโพรกที่เจ้าของกรุณาให้ยืมด้วยความสมเพชเวทนา
ข้อมือทั้งสองของเธอถูกผ้าขนหนูมัดไว้ราวกับนักโทษอุกฉกรรจ์
ตามองสบตาชายหนุ่มรูปงามตรงหน้าอย่างไม่กะพริบ ก่อนก้มมองมือทั้งสองอย่างพยายามระงับอารมณ์กรุ่นๆ
ในใจ
“มองอะไร แล้วมามัดมือฉันไว้ทำไมเนี่ย
เมื่อไหร่จะแก้มัดสักที” พริตตีสาวแหวใส่
เหลือบมองอีกฝ่ายที่เดินลอยชายหายไปหยิบของที่ตู้ยาอย่างหงุดหงิด จนกระทั่งเขากลับมาพร้อมกับขวดสีฟ้าๆ
และสำลีถุงใหญ่จึงถาม “แล้วนั่นอะไร เอาขวดแอลกอฮอล์กับสำลีมาทำไมน่ะ”
คนถูกถามไม่พูดพร่ำทำเพลง
หันไปสวมถุงมือยาง แล้วหยิบสำลีชุบแอลกอฮอล์จนชุ่มโชก
“ขอมือหน่อย”
น้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์ของเขาทำให้อีกฝ่ายนึกเคือง
ขอมือเนี่ยนะ เห็นเธอเป็นหมารึไง
นี่ถ้าไม่จับมัดมือละก็ เธอจะตะปบหัวกินให้เข็ดเชียว ตาบ๊องนี่
“ยื่นมือมาสิ”
พูดพร้อมกับดึงมือของเธอไปเช็ดทำความสะอาดให้ทุกซอกทุกมุมโดยไม่รอให้เจ้าของอนุญาต
ปากก็พร่ำสอน “เป็นผู้หญิงยิงเรือ คราวหลังจะหยิบจะจับอะไรต้องระวังรู้ไหม
ของสกปรกมีเชื้อโรคแบบนั้นจับเข้าไปได้ยังไง”
ถ้าไม่ถูกมัด ภีรดาอยากจะยกมือขึ้นมายีหัวตัวเองระบายความคลั่ง
จิกตามองแรงใส่พ่อคนรักสะอาด พลางตั้งต้นนับหนึ่งถึงร้อย สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ
ระงับอารมณ์โมโหที่กำลังเดือดพล่าน เกิดมาก็เพิ่งเคยเห็นผู้ชายแบบนี้ครั้งแรก
“ได้ค่ะ ฉันจะจำไว้
คราวหน้าถ้าจะแตะต้องตัวคุณจะใส่ถุงมือกันเชื้อโรคก่อนละกัน”
ดวงตาคมกริบตวัดขึ้นมองคนพูดอย่างรู้แกวว่าโดนแขวะ
แต่ก็ทำเป็นไขหูตั้งหน้าตั้งตาเช็ดๆ ถูๆ ต่ออย่างไม่ไยดี
“เอาละ สะอาดแล้ว” เอ่ยพลางแก้มัดให้
“ต้องเอาน้ำร้อนมาลวกฆ่าเชื้อด้วยไหม”
พริตตสาวประชดเสียงยียวนเข้าให้อีกครั้ง
“ก็ไม่เลวนะ รอตรงนี้ละกัน เดี๋ยวผมจะไปเอามาให้”
ว่าแล้วคนพูดก็ลุกขึ้นเดินหายไปในครัวอีกรอบ
ภีรดาจิกตามองตามหลังเขาด้วยสายตาหวาดระแวง
ตาหมีมะเขือเผานี่กวนประสาทไม่เลิกจริงๆ
แล้วนั่นคงไม่ใช่จะไปเอาน้ำร้อนมาลวกมือฆ่าเชื้อโรคให้เธอจริงๆ หรอกใช่ไหม
“นี่คุณ ฉันก็แค่จับหนวดแมลงสาบนะ
ไม่ได้ไปตกบ่อเกรอะสักหน่อย จะอะไรนักหนาเนี่ย”
ร่างสูงเดินกลับมาอีกครั้งพร้อมกับถือกะละมังใส่อะไรสักอย่างมาใบหนึ่ง
“นั่นอะไรคะ เอามาทำไม...อุ๊ย”
ภีรดาโวยลั่น ก่อนผงะหลับตาปี๋ จนกระทั่งความเย็นจัดกระทบหน้าผาก
หญิงสาวจึงรีบลืมตามองอย่างงุนงง ไม่ใช่น้ำร้อนแต่เป็นถุงน้ำแข็งที่ชายหนุ่มเอามาประคบหัวที่โนให้อย่างเบามือ
ดวงตากลมโตใสแจ๋วมองใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบอย่างตกตะลึงไปชั่ววูบ
ตาหมีขั้วโลกนี่มาไม้ไหนอีกเนี่ย จู่ๆ ฉากวาบหวามในห้องน้ำก็โผล่แวบเข้ามาในสมอง
ทำให้หัวใจเต้นรัวเป็นกลองอีกครั้ง
หากเธอห้ามเขาไม่ทัน ป่านนี้จะเป็นยังไงเนี่ย
“ระวังท้องนะ”
เสียงเย็นชาเหมือนน้ำแข็งขั้วโลกดังขึ้น ทำให้คนกำลังเคลิ้มคืนสติ
“เชอะ
ฉันไม่ใช่ปลากัดนี่จะได้มองตาคุณแล้วท้องได้ พอแล้วค่ะ”
มือนุ่มรีบแย่งถุงน้ำแข็งมาไว้ในมือ แก้มนวลแดงระเรื่อนิดๆ
แอบเขินสายตาคู่นั้นจนต้องเบือนหลบ แต่หางตาเหลือบไปเห็นรอยแดงที่ปลายคางของอีกฝ่ายเสียก่อน
“เดี๋ยวค่ะ”
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
*************************************************
 |
 |  |
 | |
 | |
 | |
 |
 |
ความคิดเห็น