คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : ตอนที่ 5 ชีวิตบัดซบยกกำลัง 2 (1)
ชีวิตบัดซบยกกำลัง
2
เสียงริงโทนดังทะลุโสตประสาท
ทำลายล้างนิทราแสนสุขโขของชายหนุ่มโดยสิ้นเชิง มือใหญ่ควานหาต้นเหตุของเสียงทั้งๆ
ที่ยังไม่ลืมตาตื่น จนเจอที่ข้างๆ กาย จึงคว้ามากดรับสายตามความเคยชิน
“ฮัลโหล รวินรุตม์พูดครับ”
สุ้มเสียงทุ้มงัวเงีย
ก่อนบดเบียดเข้าหาไออุ่นที่กำลังกระแซะเบียดเข้าหากายแกร่งของตน
วันนี้หมอนข้างของเขากลิ่นตุๆ แฮะ สงสัยต้องบอกแม่บ้านให้เอาไปซักเสียบ้างแล้ว
“อ้าว! โทร. ผิดเหรอ...เอ๊ะ
ไม่ผิดนี่นา เบอร์น้องแพนก็ถูกนี่หว่า...” ปลายสายพึมพำอย่างงุนงง “ขอโทษนะคะ
นี่ใช่เบอร์น้องแพน ภีรดาหรือเปล่าคะ”
“ใครนะ แพนไหน”
“แพนอยู่นี่ค่ะ...”
เสียงงัวเงียของใครคนหนึ่งดังอยู่ตรงอกของเขา
“อ๋อ...อะ...เอาไป”
รวินรุตม์ส่งโทรศัพท์มือถือให้หมอนข้างจอมขี้เซา แล้วหลับต่อ
“ฮาโหล...แพนพูดค่ะ”
“น้องแพน!”
เสียงหวีดร้องดังก้องจากปลายสายประหนึ่งฟ้าผ่าทำให้ภีรดาสะดุ้งโหยง ลืมตามองหน้าจอมือถือที่ขึ้นชื่อประกายดาวอย่างงุนงง
ยังไม่ตื่นเต็มที่
“อ้าว...พี่ดาวเองเหรอคะ”
“ก็พี่สิ คิดว่าใครล่ะ
ว่าแต่เมื่อกี้ผู้ชายที่ไหนรับสายน่ะ พี่ได้ยินชื่อไม่ค่อยชัด ชื่ออะไรรุตม์ๆ”
“อืม...รุตม์ไหนอีกล่ะคะ” ถามอย่างงัวเงีย
พลางกระชับหมอนข้างหอมๆ เข้ามากอด
“รวินรุตม์...”
เสียงทุ้มคุ้นหูของใครอีกคนช่วยสงเคราะห์ตอบกลับมา
“อ๋อ...รวินรุตม์นั่นเอง นึกว่าใคร...”
หืม...เดี๋ยวนะ! รวินอะไรนะ
หญิงสาวลืมตาโพลง
แล้วก็ได้พบใบหน้าคมเข้มอยู่ห่างไม่ถึงคืบ เท่านั้นเองทุกอย่างก็บรรลัยในพริบตา
“ว้ากกก!”
โครม! เสียงวัตถุหนักๆ
ถูกถีบตกเตียงลงไปนอนกับพื้นโดยไม่ทันตั้งตัว
“คะ...คุณมานอนกอดฉันได้ยังไงกันเนี่ย ฮะ?
คุณรวินรุตม์!” หญิงสาวแหกปากร้องลั่น มองร่างสูงใหญ่ที่ค่อยๆ
ตะเกียกตะกายขึ้นมาจากข้างๆ เตียงอย่างทุลักทุเลตาค้าง
รวินรุตม์สะบัดหน้าไปมาเพื่อเรียกสติ
ใบหน้าหล่อเหลายุ่งเหยิงเพราะยังเมาขี้ตา
คิ้วเข้มขมวดแน่นพยายามนึกหาคำตอบว่า...เขาลงมาทำบ้าอะไรที่ข้างเตียงนี่กันหว่า
และที่สำคัญกว่านั้นคือ...ลงมาได้ยังไง
เสียงขลุกขลักบนเตียงทำให้ชายหนุ่มต้องเงยหน้าขึ้นมอง
ร่างใครคนหนึ่งที่กำลังตั้งหน้าตั้งตากอบโกยผ้าห่มผ้านวมยันผ้าปูเตียงของเขามาโปะร่างจนกลมปุ๊กอย่างสติหลุดราวกับผีบ้าเข้าสิง
“คนบ้า! คนลามกจกเปรต! นายทำอะไรฉันเนี่ย ฮือ...หมดกันความบริสุทธิ์ผุดผ่องของฉัน
ต้องแปดเปื้อนมลทินเพราะผู้ชายเฮงซวยอย่างนายคนเดียวเลย ตาหมีมะเขือเผา!”
เสียงคร่ำครวญราวกับโลกจะดับสูญไปตรงหน้า
พร้อมกับหมอนใบหนึ่งปลิวหวือลงมาเฉียดกกหูของเขาไปเส้นยาแดงผ่าแปด
ช่วยเรียกสติของชายหนุ่มให้กลับเข้าร่างอย่างสมบูรณ์ ดวงตาคมเข้มมองคนหัวฟูบนเตียงด้วยสภาพที่ดูไม่จืดวาววับ
แอบนึกขันในใจ แต่ยังคงเก๊กขรึมต่อไป น่าแปลกที่ใจเขาพองฟูขึ้นมาที่ได้ยินคำว่า ‘บริสุทธิ์ผุดผ่อง’
ของอีกฝ่าย
“ไหนบอกว่านกเขาไม่ขันไง
แล้วทำไมถึงหื่นแบบนี้ ฮือๆ คนตอแหล ไอ้คนขี้จุ๊” เสียงคร่ำครวญหวนไห้พร้อมดวงตาเขียวปัดของแม่สาวตีนดุตวัดมองมาทางตัวต้นเหตุที่ยังคงคอนเซปต์หน้าน้ำแข็งขั้วโลกอย่างเอาเรื่อง
“นาย! ไอ้คนบ้าหื่นกาม
ไอ้โจรปล้นพรหมจรรย์ ตายซะเถอะอย่าอยู่เลย ย้าก!”
พอขาดคำผีผ้าห่มก็กระโจนเข้าใส่ทันที
“เฮ้ย!”
รวินรุตม์ร้องได้เท่านั้นก็ล้มหงายหลัง
มารู้ตัวอีกทีก็เมื่อโดนเจ้าหล่อนกระโดดขึ้นคร่อมตัวเองเสียแล้ว
ชายหนุ่มทั้งตกใจ ทั้งเหวอ
เพราะตั้งแต่เกิดมาจนโตเป็นหนุ่มปูนนี้ก็เพิ่งเคยถูกสาวจับกดครั้งนี้ครั้งแรก
แถมแม่สาวที่ว่าก็ไม่ธรรมดาแต่โดนผีบ้าสิงเสียอีก ซวยกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
“นายปู้ยี่ปู้ยำฉัน ฮือ...คนเลว
นายมันไม่ใช่สุภาพบุรุษ ตายซะเถอะ ย้ากกก!”
ขาดคำคนพูดก็เงื้อหมัดต่อยเปรี้ยง แต่ชายหนุ่มไวทายาดจึงขยับหลบทันเฉียดฉิว
และรีบคว้ากำปั้นอีกข้างที่กำลังจะตามมาไว้แน่น
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
*************************************************
 |
 |  |
 | |
 | |
 | |
 |
 |
ความคิดเห็น