คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : ตอนที่ 4 ชีวิตฉันช่างบัดซบ (3)
ชีวิตฉันช่างบัดซบ
“มาจับฉันทำไมกันเนี่ย
ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ก็แค่จะรีดผ้า...”
คนเป็นลูกถึงกับกุมขมับ ปวดไมเกรนทันใด
“เปิดบ่อนเล่นการพนันในบ้านเนี่ยนะป้า
ไม่ได้ทำผิด”
“เล่นที่ไหน ไม่ได้เล่นนน...”
ดู๊ดู ถึงขนาดจับได้คาหนังคาเขายังอุตส่าห์แถเสียงสูง
ไม่ต้องสืบเลยว่าเธอได้สกิลแถยับมาจากผู้ใด
“ไม่ได้เล่นแล้วในมือนี่คืออะไรล่ะป้า”
คุณตำรวจที่เพิ่งลงไปปล้ำจับไอ้เข้ในคูน้ำเน่ายังอุตส่าห์มีอารมณ์ขัน
“ก็...ก็...เตารีดไง” เถียงไปข้างๆ คูๆ
“แล้วอีกมือล่ะป้า”
“ก็...ก็...คะ...คู่คิงไง จ่าไม่เคยเห็นเหรอ”
โถ...เวรของกรรม
ยังอุตส่าห์ไปอวดเขาอีกนะนั่น เจริญละแม่ขา...ลูกสาวเจ้าของบ่อนคิดแล้วเพลีย
“ผมเป็นดาบไม่ใช่จ่าครับ
ไปคุยต่อที่โรงพักละกันนะป้า”
“ไม่เอาไม่ไป ฉันจะอยู่บ้าน
ยังรีดผ้าไม่เสร็จ...” น้อมจิตต์ตั้งท่าจะโวยวาย ก็บังเอิญหันมาเห็นคนที่ยืนปลงอนิจจังเข้าเสียก่อน
“แพนด้าลูกรัก ช่วยแม่ด้วยลูก เขาจะจับแม่เข้าคุกแล้ว ช่วยด้วย...”
ภีรดาลอบถอนหายใจ
เพราะจะดีจะชั่วยังไงก็แม่ทั้งคน
ร่างโปร่งระหงเดินตรงเข้าไปหาคุณดาบตำรวจหน้าเหี้ยม
พยายามกลั้นลมหายใจเพราะได้กลิ่นน้ำเน่าฉุนกึกจนแสบจมูก พยายามคิดในแง่ดีว่าระหว่างคูน้ำเน่ากับดงหมามุ่ย
ยังดีที่แม่ของเธอฉลาดเลือก ไม่พุ่งหลาวเข้าดงหมามุ่ย
อย่างน้อยตัวเหม็นเน่าก็คงดีกว่าคันคะเยอละวะ
“คุณตำรวจคะ
หนูต้องขอโทษแทนแม่ด้วยนะคะที่ทำให้ลำบากกัน
แต่พอจะมีทางไหนบ้างไหมคะที่แม่หนูไม่ต้องเข้าไปนอนในคุก คือแม่หนูก็แก่แล้ว สุขภาพก็ไม่ค่อยจะดี
สามวันดีสี่วันไข้น่ะค่ะ อย่าให้ต้องไปเป็นภาระคุณตำรวจทั้งโรงพักเลยนะคะ”
คนพูดบีบน้ำตาสวมบทดรามาควีนเรียกคะแนนสงสารสุดฤทธิ์
“ผมต้องทำตามหน้าที่เหมือนกันนะคุณ
แต่ถ้าไม่อยากให้แม่คุณเป็นภาระต้องนอนในคุก คุณก็ไปติดต่อขอประกันตัวและเสียค่าปรับที่
สน. ก็แล้วกันนะครับ”
“ถ้างั้น...หนูขอเสียค่าปรับตรงนี้เลยได้ไหมคะ”
หญิงสาวพยายามจะต่อรอง “คุณดาบจะคิดค่าปรับเท่าไหร่...”
“ถ้าไม่อยากถูกจับฐานติดสินบนเจ้าพนักงานอีกกระทง
ผมขอแนะนำให้คุณไปที่โรงพักดีกว่านะครับ ผมขอตัวก่อน...”
ภีรดาถึงกับตาโต ในใจแอบนึกชื่นชมตำรวจไทยผู้ซื่อสัตย์ไม่ยอมคดโกง
ส่วนอีกใจก็อดละอายตัวเองไม่ได้
แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็เพราะความอยากช่วยแม่ไม่ให้ติดคุกเท่านั้น
“แม่ไม่ไปนะลูก ช่วยด้วย ฮือ...ไม่เอาคุก
ไม่เอ๊า...” นางน้อมจิตต์ร้องไห้สะอึกสะอื้นเป็นเด็กๆ
จนลูกสาวปวดเฮดเพลียฮาร์ตจนพูดไม่ออก
จะบ้าตาย
ก่อนจะตั้งบ่อนในบ้านล่ะไม่คิดปรึกษากันนะแม่นะ ทีอย่างงี้มางอแงไม่เอาคุกๆ
เฮ้อ...กลุ้ม
ภีรดาได้แต่ยืนมองแม่ตัวเองถูกต้อนขึ้นรถติดลูกกรงไปพร้อมกับยมุนาพี่สาวของเธอที่โดนหางเลขไปด้วยฐานเป็นกองเชียร์อย่างจนปัญญา
ค่าปรับเท่าไหร่ไม่รู้แต่ต้องคูณสอง อุตส่าห์หาเงินมาได้อย่างลำบาก
ยังไม่ทันหายเหนื่อยเลยก็ต้องมาหมดไปกับค่าประกันตัวแม่กับพี่สาวเสียแล้ว
เฮ้อ...ชีวิตฉันช่างบัดซบแท้!
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
*************************************************
 |
 |  |
 | |
 | |
 | |
 |
 |
ความคิดเห็น