คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 3 หมีงับ? (1)
หมีงับ?
ในที่สุดภีรดาก็ได้มายืนอยู่ในห้องอาหารของโรงแรมหรูระดับห้าดาวแห่งนี้จนได้ หญิงสาวมองบรรยากาศรอบกายสลับกับเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่อย่างประหม่า ถ้ารู้ว่าจะพามากินหรูแบบนี้เธอจะลงทุนไปถอยชุดราตรีหางปลากรุยกรายมาใส่ให้รู้แล้วรู้รอด ไม่ใช่ลากเสื้อยืดกองประกวดกับกางเกงยีนตลาดนัดซีดๆ ขาดๆ ตัวละ 199 มาแบบนี้
“เขาบอกให้มาที่นี่แน่เหรอคะพี่ดาว”
ภีรดาป้องปากกระซิบกับคนข้างกาย
“อืม
ไม่ผิดหรอก โรงแรมนี้แหละ
พี่เคยอ่านข่าวมาดูเหมือนคุณตติยะเขาเป็นเจ้าของที่นี่ด้วยนะ
บอกแล้วไงคนนี้น่ะรวยเว่อร์”
“เอิ่ม...งั้นแพนขอกลับไปเปลี่ยนชุดแป๊บได้ไหมคะ”
“ทำไมจ๊ะ
ตื่นเต้นเหรอ” ประกายดาวกระเซ้า “เปลี่ยนตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วน้องเอ้ย”
“ทำขำไปเหอะค่ะ
ลูกค้ามาเห็นแพนสภาพทั้งเดี้ยงทั้งเซอร์แบบนี้ ดีไม่ดีเขาจะได้เผ่นแน่บ
ไม่จ้างเรากันพอดี...” ยังไม่ทันได้เมาท์ต่อ ก็มีเสียงดังขึ้นด้านหลัง
“สวัสดีค่ะ
คุณภีรดาใช่ไหมคะ” ผู้จัดการห้องอาหารเดินออกมาต้อนรับอย่างนอบน้อม
“คะ
อ๋อ...ใช่ค่ะ”
“เชิญทางนี้เลยค่ะ
ท่านกำลังรออยู่ที่ห้องวีไอพีแล้วค่ะ”
“ท่าน?”
ภีรดาหันไปมองตากับสาวรุ่นใหญ่นิดๆ
บร๊ะ
แค่ห้องอาหารในโรงแรมหรูก็ชวนให้ขาสั่นแล้ว
นี่พ่อเจ้าประคุณเล่นนัดไปกินในห้องวีไอพีอีก ยังดีนะที่หนีบประกายดาวมาด้วย
ไม่งั้นเธอคงวิ่งหนีเตลิดเปิดเปิงแล้ว ดูบรรยากาศมันแปลกๆ
ชวนให้ไม่น่าไว้ใจเสียเลย
หญิงสาวกำลังคิดเพลินๆ
จู่ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของประกายดาวก็ดังขึ้น
“ต๊าย
ลูกค้ารายใหญ่โทร. มา เดี๋ยวหนูแพนไปที่ห้องวีไอพีนั่นก่อนแล้วกันนะ
ให้ลูกค้ารอนานจะน่าเกลียด เดี๋ยวพี่คุยเสร็จแล้วจะรีบตามไป...”
ไม่ทันที่ภีรดาจะทันทักท้วง
คนพูดก็เดินเลี่ยงไปคุยโทรศัพท์อีกทางเสียแล้ว
อ้าวเฮ้ย!
ให้มันได้อย่างนี้สิ ทิ้งกันเฉยเลย
พริตตีสาวมองตัวช่วยที่พามาเป็นไม้กันหมาอย่างห่อเหี่ยว
“เชิญทางนี้ค่ะ”
แล้วเธอจะทำไงได้
นอกจากเดินกะเผลกๆ ตามไปเท่านั้น
ห้องวีไอพีที่ว่าอยู่ลึกเข้าไปด้านในพอสมควร
จนทำให้พริตตีสาวอดระแวงไม่ได้ หากประกายดาวมาช้า
ปล่อยให้เธออยู่กับเขาผู้นั้นลำพังสองต่อสอง
แล้วอีกฝ่ายเกิดหน้ามืดปล้ำเธอขึ้นมาล่ะ จะหาทางหนีทีไล่อย่างไรดี ขายิ่งเดี้ยงๆ
อยู่ ให้วิ่งหนีเห็นทีคงรอดยาก อย่ากระนั้นเลย หาไม้หน้าสามเตรียมไว้สักอันน่าจะดีกว่า
พริตตีสาวขาเลาะเหลียวซ้ายแลขวา ว่าแต่แถวนี้เธอจะไปหาไม้หน้าสามมาจากไหนกันหว่า
คิดไปคิดมา
คนนำทางก็พามาหยุดที่หน้าห้องห้องหนึ่ง แล้วเปิดประตูเดินนำเข้าไปก่อน
“คุณภีรดามาแล้วค่ะท่าน”
“เชิญ!”
เสียงคุ้นหูดังมาจากด้านใน
พริตตีสาวสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ
เรียกพลังก่อนก้าวเท้าเข้าไปในห้องเชือด!
เอาวะ
ก็แค่คุยเรื่องงานธรรมดา
หากเห็นท่าไม่ดีก็เอาจานแพ่นกบาลไปสักทีสองทีแล้วค่อยชิ่งหนีเท่านั้นเอง
แสงไฟในห้องนวลตา
แม้ไม่สว่างมากนักแต่ก็พอให้เห็นสิ่งที่อยู่ด้านในชัด ทันทีที่เธอเห็นหน้าคนที่นั่งรอข้างในชัดๆ
เท่านั้น อาการตกประหม่าก็เปลี่ยนเป็นพิศวงงงงวยขึ้นมาทันใด
“คุณ!”
ดวงตากลมโตเบิกโพลง มองร่างสูงใหญ่ที่นั่งไขว่ห้างสบายๆ ตรงหน้าเหวอๆ
“มาได้ไงเนี่ย!”
ปัง!
เสียงประตูด้านหลังปิดสนิททำให้เธอถึงกับสะดุ้งโหยง
มองคนตรงหน้าอย่างไม่ค่อยไว้ใจนัก ดวงหน้าหล่อคมนั่นราวกับฉาบด้วยน้ำแข็ง
“ผมก็ขับรถมาน่ะสิ
ถามได้”
แหม
เจอหน้าก็กวนประสาทกันเลยทีเดียวนะพ่อคุณ
“ทำไมเป็นคุณได้ล่ะคะ”
คนพูดเหลียวซ้ายแลขวาเหมือนหาอะไรสักอย่าง
“หาอะไร?”
“ก็หาคนที่นัดดิฉันมาน่ะสิคะ
คุณตติยะหายไปไหน” หรือจะซ่อนอยู่ซอกหลืบไหนของห้องหว่า
“จะไปรู้เหรอ
ไม่ได้มาด้วยกันนี่” เขายักไหล่ ตอบกลับมาอย่างหน้าตาเฉย
“ว่าแต่คุณจะยืนตรงนั้นอีกนานไหม ยืนนานๆ ไม่ปวดเข่าหรือไง”
“ดิฉันว่าคงมีการเข้าใจผิดกันแน่ๆ
หรือไม่ผู้จัดการร้านนั่นก็คงพามาผิดห้อง งั้นขอตัวไปโทรศัพท์สักครู่นะคะ”
“ถ้าคุณอยากได้งานละก็
คุณก็มาไม่ผิดห้องหรอก” เสียงเรียบเอ่ย
ใบหน้านิ่งเฉยดูผ่อนคลายกว่าตอนอยู่ที่เวทีประกวดนิดหนึ่ง
“หมายความว่าไงคะ”
“หมายความว่าผมมีงานจะให้คุณทำน่ะสิ”
พริตตีสาวทำตาปริบๆ
ก่อนชี้ที่อกตัวเอง “งาน? ให้ฉันทำเนี่ยนะคะ?”
“หรือแถวนี้มีหมีแพนด้าตัวอื่นอีกล่ะ”
แน่ะ
กวนโอ๊ยเข้าไป แพนด้าสาวชักหัวร้อน พยายามข่มอารมณ์ด้วยการท่องคาถาสกัดมารในใจ
“นั่งสิ
ผมขี้เกียจแหงนคอคุย มันเมื่อย”
รวินรุตม์เอ่ยเสียงเย็นชาเรียบๆ
แต่ทำไมคนฟังกลับรู้สึกเหมือนโดนบังคับยังไงชอบกล แต่กระนั้นด้วยความเพลียร่าง
หรืออาจเพราะหน้ามู่ทู่ของอีกฝ่ายทำให้เธอตัดสินใจหย่อนกายนั่งลงตรงฝั่งข้ามซึ่งห่างจากอีกฝ่ายเป็นโยชน์
“ไกลไป”
ฝ่ายนั้นพยักพเยิดไปที่เก้าอี้ข้างๆ ตัว เป็นเชิงบอกให้เธอรู้ว่าควรนั่งตรงไหน
“ผมขี้เกียจตะโกนคุยข้ามห้อง”
ภีรดาอยากจะบ้า
พูดมาได้ว่าขี้เกียจตะโกนคุย แล้วใครใช้ให้เขาจองห้องเสียกว้างแบบนี้เล่า
มาสองคนจองมันเข้าไปเกือบสิบที่นั่ง ตาบ้านี่เผด็จการไม่รู้เวล่ำเวลาอีกละ
เดี๋ยวหงุดหงิดขึ้นมาแม่ก็คว่ำโต๊ะให้เสียเลยนี่
“หรืออยากจะยืนคุย”
พริตตีสาวแอบระบายลมหายใจเบาๆ
ก่อนข่มอารมณ์เดินกะเผลกๆ ไปนั่งเก้าอี้ไม่ไกลจากที่เขานั่งนัก
เอาน่า
เขาอาจจะมีงานดีเงินงามให้เธอทำก็ได้ ดีเหมือนกัน
สงสัยช่วงนี้ดวงเรื่องงานกำลังเฮงมั้ง ภาวนาอย่างเดียวอย่าให้มีคำว่า ‘ซวย’
ตามมาเท่านั้น
“เอ่อ...ฉันขอใช้โทรศัพท์สักครู่ได้ไหมคะ
พอดีมากับพี่ผู้จัดการอีกคน หายไปเดี๋ยวเขาจะเป็นห่วง”
“ถ้าหมายถึงคุณประกายดาวละก็
ไม่ต้องโทร. หรอก เธอกลับไปแล้วละ”
คนฟังหันขวับ
“กลับไปแล้ว?”
“อืม...ถ้าไม่เชื่อจะลองโทร.
หาก็ตามใจ”
เป็นไปได้ยังไงที่ประกายดาวจะมาสละเรือทิ้งเธอไว้แบบนี้
ภีรดาคว้าโทรศัพท์มากดโทร. หาเพื่อนรุ่นพี่คนสนิททันที
“ว่าไงจ๊ะหนูแพน”
“พี่ดาวอยู่ที่ไหนคะ”
“พี่ออกมาแล้วจ้ะ”
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
*************************************************
พอดีนิยายเรื่อง ภารกิจรั่ว ยั่วให้รักหมดสัญญากับสำนักพิมพ์แล้ว ดังนั้นไรท์ขออนุญาตรีอัปลงใหม่เพื่อโปรโมตนิยายสำหรับท่านที่ยังไม่เคยอ่านอีกครั้งน้า ขอฝากพี่ราล์ฟหนูแพนด้าไว้ด้วยนะคะ ส่วนอีบุ๊กจะมาเร็วๆ นี้จ้า ^^
ใครที่เคยอ่านจบแล้ว รอพบกับภาคต่อของพี่เต้กับหวานใจของเขาได้ใน "ภารกิจรุก ผูกรัก" เดี๋ยวมาอัพเดตกันอีกที รอนิดนะคะ ^^
 |  |
 | |
 | |
 | |
 |
 |
ความคิดเห็น