คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 1 พริตตีดาว (รั่ว) ยั่ว (3)
พริตตีดาว (รั่ว) ยั่ว
โป๊ก!
“โอ๊ย!”
สองเสียงดังประสานขึ้นพร้อมกัน
เพราะศีรษะโขกกันอย่างจังจนเห็นดาวระยิบระยับ แถมอะไรนุ่มๆ ลื่นๆ บางอย่างไถลพรืดลงมาบนแก้มของเขาอีกต่างหาก
“โอ๊ย! หัวฉัน...แตกหรือยังนี่
โอย...มึน” เสียงบ่นงึมงำจากด้านบนทำให้คนด้านล่างได้สติ
รอยเฉี่ยวที่ข้างแก้มยังอุ่นซ่านแลทำให้เจ้าของแก้มรู้สึกวูบวาบในช่องท้องอย่างน่าประหลาด
“หัวคุณน่ะยังไม่แตก
แต่ตอนนี้ซี่โครงผมกำลังจะหักแล้ว!”
เขาเอ่ยขึ้นเสียงเย็นเยียบ
“ว้าย!” เธอสะดุ้งลุกพรวด
ปั้ก!
“โอ๊ะ!”
อารามตกใจไม่ทันระวังเลยเผลอย่ำลงที่กลางลำตัวคนด้านล่างไปอีกครั้งเต็มๆ
แม้ไม่ตรงเป้าจังๆ แต่ก็ทำเอาเขาจุกจนแทบจะสลบไปจริงๆ
“ว้าย! ขอโทษค่ะ
แพนไม่ได้ตั้งใจ” คนร้ายสาวละล่ำละลัก รีบชักเท้าออกอย่างตกใจ
เมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังเหยียบกล่องดวงใจของเขาอยู่
ด้วยความหวังดีจึงรีบยื่นมือไปหมายจะช่วยสำรวจความเสียหายในจุดที่โดนเหยียบ
แต่กลับถูกปัดมือทันควัน
“อย่าจับนะ!”
เขาสะบัดเสียงเข้มใส่อย่างลืมตัว ด้วยกลัวของรักจะถูกย่ำยี
นี่ขนาดไม่ตั้งใจยังทำเขาจุกระบม
ถ้าเจ้าหล่อนตั้งใจ...ของรักของหวงเขาไม่พังยับเยินเลยหรือนั่น
ผู้เคราะห์ร้ายหนุ่มรีบพยุงกายขึ้นอย่างทุลักทุเล
“อูย...”
“มาค่ะ ให้แพนช่วยนะคะ”
เธอไม่ยอมแพ้จะเข้าไปช่วยประคองเหยื่อสุดซวยที่นอนหน้าเขียวหน้าเหลืองด้วยความจุกที่พื้นให้ลุกขึ้น
“หยุด! หยุดอยู่ตรงนั้นเลย
อย่าเข้ามานะ อูย...” เขารีบปัดความหวังดีนั่นก่อนที่มันจะทำร้ายเขาจนดับอนาถคาที่
“ขะ...ขอโทษค่ะ
แพน...เอ่อ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ ใครไม่รู้ทิ้งเปลือกกล้วยไว้ที่พื้น
ฉันลื่นก็เลยชนคุณล้ม ขอโทษนะคะ” คนพูดก้มหน้าก้มตาเอ่ยเสียงอ่อยๆ
พลางยกมือไหว้อย่างสำนึกผิดในความซุ่มซ่ามของตัวเอง
เมื่อความจุกเริ่มทุเลา ชายหนุ่มก็ค่อยๆ
พยุงตัวลุกขึ้น
ดวงตาคมกริบเหลือบมองสาวน้อยร่างปราดเปรียวในชุดเสื้อยืดคอย้วยตัวโคร่งสีขาว
กับกางเกงยีนขายาวสีซีดปอนๆ
แถมขาดรุ่งริ่งแสนจะขัดตาที่ยืนสำนึกผิดตรงหน้าอย่างสำรวจตรวจสอบ
ดวงหน้าสดใสพราวพร่างด้วยเหงื่อสะท้อนเปลวแดดระยับเผยความอ่อนเยาว์ของวัยสาวแรกรุ่นไร้เครื่องสำอางแต่งแต้ม
จะมีก็เพียงแต่ริมฝีปากที่แต้มลิปกลอสสีชมพูมันวาวแลดูชุ่มฉ่ำ
และแว่นทรงกลมอันโตที่ประดับเอียงๆ อยู่บนใบหน้า แต่กลับน่ามองอย่างประหลาด
เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนยาวสลวยปลิวสยายล้อลมชวนให้คนมองอยากจะยื่นมือไปลูบเล่น
เขาเดาเอาว่าอายุของอีกฝ่ายน่าจะประมาณสิบห้า อย่างดีก็ไม่น่าเกินสิบแปดปี
เด็กมัธยมแบบนี้มาทำอะไรที่งานมอเตอร์โชว์กันหนอ
“คุณเจ็บตรงไหนคะ...อุ๊ย”
คนพูดสะดุ้งเมื่อเห็นผู้เสียหายเอื้อมมือมาตรงหน้าเธอราวกับจะประทุษร้าย
ไม่นะ!
เขาโกรธมากถึงขนาดจะบีบคอเธอให้ตายคามือเลยหรือ
หญิงสาวสะดุ้งโหยงรีบย่นคอเป็นเต่าหดหัวกลัวเจ็บ
ทว่า...มือที่ยื่นมากลับไม่ได้สัมผัสลงบนลำคอระหงของเธอ แต่กลับเอื้อมมาที่ใบหน้า
ช่วยจับแว่นที่เอียงกระเท่เร่ให้กลับมาอยู่ในตำแหน่งปกติต่างหาก
ดวงตากลมโตใสแจ๋วช้อนมองคนพูดปริบๆ
อย่างงุนงง ทว่าพอได้เห็นหน้าเขาชัดๆ เธอก็ถึงกับสตันไปสิบวิ
แม่เจ้าโว้ย...นี่มันพระเอกละครช่องไหนกันหนอ
หล่อวัวตายควายล้มขนาดนี้ เอ หน้าคุ้นๆ แฮะ
แต่จะว่าไปถ้าเป็นดาราจริงเธอต้องรู้จักสิน่า หรือจะเป็นดาราหน้าใหม่ หรือจะเป็น...
“หนีเรียนมาสินะ” เสียงเรียบเฉยดังออกมาดับมโนของสาวน้อยป่นปี้
“เอาเหอะ ถือว่ายังเด็กจะยกโทษให้ คราวหน้าคราวหลังก็ระวังๆ หน่อยนะหนูน้อย”
“หนูน้อย?” คนถูกหาว่าไม่โตทำตาปริบๆ
ชี้หน้าตัวเอง กำลังจะแก้ความเข้าใจผิดของอีกฝ่าย จู่ๆ
ก็มีเสียงเรียกขัดจังหวะดังมาจากด้านหลังเสียก่อน
“แพนๆ” เสียงของคนเรียกฟังดูร้อนรนทีเดียว
“นั่นแม่มาตามแล้ว รีบไปสิ”
ชายหนุ่มรูปงามพยักพเยิดไปทางหญิงวัยกลางคนที่กำลังวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา
“คราวหน้าจะเดินจะเหินก็ช่วยระวังหน่อย
ตาน่ะหัดมองทางเสียบ้างก็ดีนะ จะได้ไม่ไปซุ่มซ่ามทำร้ายของรักของหวงของใครอีก
เข้าใจไหม”
“หา?” ดวงตากลมแป๋วกะพริบปริบๆ ปากอ้าๆ
หุบๆ หาช่องจะพูดแทรกไม่ได้
ยังไม่ทันได้ตอบโต้กลับ
ร่างสูงสง่าก็หันหลังเดินหายลับไปทางมุมตึก ทิ้งให้คนกำลังอึ้งยืนเซ่อไปเลย
เฮ้ย...อีตาลุงนี่! ปากคอเราะรายชะมัด
ถือว่าตัวเองหล่อหรือไงวะ ถึงเก๊กสะบัดได้ขนาดนั้น
แหม...รู้งี้มันน่าเหยียบให้แรงกว่านี้ เอาให้...แหลกคาเท้าใช้การไม่ได้ไปเลย ฮึ!
“แพนมาอยู่นี่เอง พี่ตามหาแทบแย่”
คนมาใหม่เอ่ยอย่างกระหืดกระหอบ “ว่าแต่เมื่อกี้กำลังคุยกับใครน่ะ”
“คนแก่มาถามทางน่ะค่ะ อย่าไปสนใจเลย”
เจ้าของเสียงหวานใสตัดบท แต่กลับทำให้ร่างสูงใหญ่ของคนถูกหาว่าแก่ชะงักกึก
หันขวับมองร่างเพรียวบางของคนพูดด้วยแววตาฉงน
“ขอโทษนะคะพี่ดาว แพนมาช้าหรือเปล่าคะ
พอดีรถติดมากเลย”
“ไม่ช้า แต่เราต้องรีบหน่อยแล้ว
อีกไม่ถึงชั่วโมงต้องขึ้นเวที นี่ชุดของแพน เอารองเท้าส้นสูงมาด้วยหรือเปล่า”
“เอามาค่ะ
ส้นสูงหกนิ้วสีบรอนซ์เงินตามที่พี่ออร์เดอร์เป๊ะ”
สาวน้อยคว้าถุงที่พื้นขึ้นมาชูด้วยรอยยิ้มสดใส
“ดีมาก ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
แล้วก็เมกอัปด่วนเลย งานนี้พี่ฝากความหวังไว้ที่แพนเลยนะ
ยายมิวก็มาอาหารเป็นพิษอะไรตอนนี้ไม่รู้ ดีนะที่แพนว่าง ไม่งั้นสงสัยพี่โดนถอนหงอกเสียเครดิตแน่ๆ
อ้อ ได้อ่านข้อมูลสินค้ากับฟังเพลงที่พี่ส่งไลน์ไปให้แล้วใช่ไหม”
“ไม่ต้องห่วงค่ะ
แพนอ่านทำความเข้าใจและฟังเพลงมาระหว่างทางหลายรอบจนจำขึ้นใจแล้ว” สาวน้อยนามว่า ‘แพน’
อวดยิ้มฟันขาวสวย
แลเห็นรอยบุ๋มที่ข้างแก้มน่ารัก
“รับรองงานนี้แพนทุ่มสุดตัวเลยค่ะ
จะไม่ทำให้พี่ดาวผิดหวังที่เลือกแพน”
“เต้นแบบที่เราเคยซ้อมกันเท่านี้ก็เรียบร้อย
พี่มั่นใจว่าแพนทำได้”
คนพูดยื่นถุงกระดาษใบยักษ์ให้ก่อนคว้ามืออีกฝ่ายเดินแกมวิ่งเข้าไปในตัวอาคารอย่างรีบร้อน
ทั้งสองไม่รู้เลยว่ามีใครคนหนึ่งแอบสังเกตการณ์อยู่ตรงมุมตึกไม่ไกลจากบริเวณนั้น
ดวงตาคมเข้มแลมองตามเงาร่างปราดเปรียวที่หายลับเข้าไปทางอาคารจัดงานอย่างเข่นเขี้ยว
หน็อยแน่...คนแก่มาถามทางเหรอ...เขาเนี่ยนะแก่?
ที่ผ่านมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าสบประมาทว่าเขาแก่แบบนี้เลยสักคน
แล้วถึงจะไม่ใช่ดาราแต่เขาก็พอมีชื่อเสียงในระดับหนึ่งสำหรับสาวๆ ทำไมนะ
ยายเด็กนี่ถึงทำเหมือนไม่รู้จัก ไม่กรี๊ดกร๊าดเหมือนคนอื่นๆ
เวลาได้พบเขาแบบใกล้ชิด แถมยังมีหน้ามาว่าเขาแก่อีกต่างหาก
หรือเธอจะเพิ่งมาจากหลังเขากันนะ คิดแล้วก็น่าหงุดหงิดชะมัด แต่อีกใจก็อดคิดไม่ได้
น่าแปลก...ทั้งที่ยังเด็ก ทั้งที่ไม่ได้แต่งหน้า
ความสวยก็ไม่ได้มาตรฐานเทียบเท่าพวกสาวๆ ที่เคยผ่านมือเขามา
ทั้งที่เสื้อผ้าแสนจะกะโหลกกะลาไร้รสนิยม ทั้งที่ไม่ใช่สาวในสเปก
แต่ทว่าแม่สาวน้อยมัธยมนั่นกลับมีบางอย่างติดตาดึงดูดความสนใจของเขาอย่างน่าประหลาด
หรือจะเป็นเพราะร่องรอยที่เจ้าหล่อนฝากไว้ข้างแก้มเขาเป็นเหตุ ดูเหอะ
จนเดี๋ยวนี้แก้มเขายังคงร้อนวูบๆ วาบๆ อยู่เลย
“ขึ้นเวที...เวทีอะไรกันนะ”
ในงานนี้มีประกวดหนูน้อยอะไรด้วยเหรอ
ก็ไม่น่าจะใช่...
หรือว่าจะเป็นไอ้เวทีเดียวกับที่เขาเป็นกรรมการ
ถ้างั้นก็แสดงว่าเธอเป็นพริตตีสินะ
เด็กกะโปโลอย่างนั้นเนี่ยนะเป็นพริตตี!
สังกัดค่ายไหนกัน
แล้วค่ายไหนกันที่บ้าจี้จ้างเด็กมัธยมปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมมาประกวดแบบนี้
หรือจะเป็นพริตตีขายรถจักรยาน BMX กันนี่
“ชื่อแพน...แพนเค้ก หรือว่าแพนอะไรน้า...”
ชายหนุ่มพึมพำ
อยากรู้จริงๆ
ว่าเด็กสาววัยกระเตาะแบบนั้นจะเอาอะไรไปประชันกับพวกพริตตีแสนสวยหุ่นสะบึมเขี้ยวลากดินคนอื่นๆ
บนเวทีประกวดได้ ดวงตาคมกริบทอประกายวาววับ แค่คิดก็น่าสนุกเสียแล้วสิ!
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
*************************************************
พอดีนิยายเรื่อง ภารกิจรั่ว ยั่วให้รักหมดสัญญากับสำนักพิมพ์แล้ว ดังนั้นไรท์ขออนุญาตรีอัปลงใหม่เพื่อโปรโมตนิยายสำหรับท่านที่ยังไม่เคยอ่านอีกครั้งน้า ขอฝากพี่ราล์ฟหนูแพนด้าไว้ด้วยนะคะ ส่วนอีบุ๊กจะมาเร็วๆ นี้จ้า ^^
ใครที่เคยอ่านจบแล้ว รอพบกับภาคต่อของพี่เต้กับหวานใจของเขาได้ใน "ภารกิจรุก ผูกรัก" เดี๋ยวมาอัพเดตกันอีกที รอนิดนะคะ ^^
 |  |
 | |
 | |
 | |
 |
 |
ความคิดเห็น