คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ที่บ้านของยูคยอม
อนที่ 9
ลาึ.. ๊อ!๊อ!๊อ!
“มาร์ฮยอ ทำไรอยู่?”
เปิประูแล้วเอื้อมมือไปเปิไฟ
“อะไรอนาย นี่มันึแล้วไม่ใ่รึไ?”
เ้าอห้อถามพลาึผ้าห่มมาลุมหัว
“อืม ผมนอนไม่หลับ นอน้วยสิ”
ปิประูแล้วรีบเินเ้าไปนั่บนเีย
“ไม่”
“มาร์ฮยอ - -* ”
“เป็นอะไร?”
เ้าอห้อเปิผ้าห่มออแล้วหันมาถาม
“ไม่หนิ”
“ั้น็ออไป”
“อ่า มาร์ฮยอ อ๊ะ!? ฮยอหน้าแอ่ะ ทำไมอ่ะ เป็นไรอ่ะ?”
“เปล่า -///- ”
“ั้น็ให้ผมนอน้วยสิ ผมื่นเ้นเรื่อะไ้ไปเที่ยวบ้านยูยอมอ่ะ ลัวะนอนื่นสาย
ถ้าฮยอื่นแล้ว่วยปลุผม้วยนะ”
ผมไม่สนละล้มัวลนอน
“อ่า นายเนี่ยนะ”
ะบ่นอะไร็บ่นไปเถอะ อีไม่ี่นาทีผม็ไม่ไ้ยินอะไรแล้ว อ่า..
มีวามสุั ^///^
“แบมแบม”
หืม
นั่นเสียอมาร์ฮยอเหรอ
“แบมแบม”
ใ่ริๆ้วย
“แบมแบม”
อืม.. เี๋ยวสิ อผมนอน่ออีนินึนะ
“อ๊ะๆๆ!!!”
ู่ๆัวผม็ถูม้วนอยู่ในผ้าห่ม
“ะื่นหรือไม่ื่น?”
หน้ามาร์ฮยอใล้หน้าผมมา ู่โมแ่เ้าเลยเหรอ ใสั่นนะเนี่ย
“ฮยอทำอะไร?”
“ลุไปอาบน้ำไ้แล้ว”
เาบอแล้วเินไปที่หน้าระ อ่า แ่นี้เอเหรอ ลุ็ไ้
“แบมแบม”
“ฮะ?”
“ะไปทั้อย่านั้นเหรอ?”
“อ๊ะ ริ้วย”
ผมนี่เ่อ่าไ้โล่เลย ลุึ้นมาทั้ที่ยัมีผ้าห่มพันัวอยู่ไ้ยัไนะ
หลัานั้น
“ไม่ลืมอะไรแน่แล้วนะ?”
แม่ถาม
“แน่ฮะ”
“ั้น็ไปเที่ยวให้สนุเถอะ
^^”
“ูแลัวเอ้วยนะ”
พ่อบอ
“ฮะ/รับ”
โ้ัวลแล้วเินออไป
“สวัสีรับ
ุมาร์ับุแบมแบมใ่มั้ยรับ?”
ายแปลหน้าสวมสูทสีำเินเ้ามาถามหลัาเราสอนเินออมาถึหน้าบ้าน
“อ่ะ.. ฮะ”
ใรเนี่ย
“ผมไ้รับำสั่าุพ่ออุยูยอมให้มารับุสอน
เิรับ”
“เอ๊ะ?”
ผมไม่แน่ใเลยหันหน้าไปมอมาร์ฮยอ เาสบาผมแล้วเินนำไปึ้นรถ
อะไรเนี่ย ุพ่ออยูยอมทำีับเพื่อนอลูายเานานี้เลยเหรอเนี่ย
ระหว่าทาไปบ้านพัาอาาศอยูยอมบรรยาาศภายในรถ่าเียบสั
ผมิว่าเราเ็นะนั่รถไปพร้อมันะอี แบบนี้ไม่สนุเลย
“แบมแบมมมม มาแล้วเหรอ”
ทันทีที่ลารถแ็สัน็รีบวิ่เ้ามาหา ทุนมาถึ่อนแล้วนี่เอ
“อบุนะรับ/ฮะ”
ผมับมาร์ฮยอหันไปโ้ให้ายนนั้น่อนเินไปรวมัวับทุน
“ว้าววว
บรรยาาศีว่าที่าหวัไว้ะอีนะยูยอม”
ผมวิ่ไปรอบๆอย่าอารม์ี ที่นี่วิเศษริๆ บ้านพัมีระอยู่รอบ้านเลย
แถม้นไม้ยัเยอะแยะร่มรื่นีอี้วย อ่า อาาศีั
แบบนี้สิถึะเหมาะับารพัผ่อนสุๆ
“หยุวิ่ไ้แล้ว
เอาอเ้าไปเ็บ้าในัน”
แบอมพูแล้วหันไปมอหน้ายูยอมเป็นเิบอให้เานำทาไป
“ที่นี่ีริๆนะ”
“ันีในะที่นายอบ แบมแบม ^^”
“ันอบมาเลยล่ะ ^^”
เพราะห้อนอนมีแ่สามห้อพวเราเลยับู่ันโยแบอมเลือนอนับูเนียร์
ผมนอนับมาร์ฮยอและแ็สัน ส่วนยูยอม็นอนับยอแ
หลัาเ็บอเสร็พวเราทั้เ็น็ออมารวมัวันที่ระเบียหน้าบ้าน
“แผน่อไปืออะไรเหรอ?”
“ร่าเริัเลยนะแบมแบม”
ูเนียร์แว
“็มันื่นเ้นนี่นา
ไม่ไ้มาเที่ยวับทุนแบบนี้มา่อนเลยนะ”
“เ้าใแล้ว
ั้นอันับแร่อนอื่นเราไปหาอะไรินัน่อนเถอะ
แล้วอนเย็น็ปาร์ี้ริมสระว่ายน้ำัน”
แ็สันอธิบาย้วยท่าทาื่นเ้นไม่แพ้ัน
“สระว่ายน้ำเหรอ?”
ยอแสสัย
“ใ่ สระว่ายน้ำหลับ้านไ
นายไม่สัเอะไรเลยสินะ”
“ - -* ”
“ไปันเถอะ”
ว่าแล้วพวเรา็เ้าไปในรัว หยิบนู่นับนี่มาทำอาหารินัน่ายๆนละเมนู
่วเวลานี้เป็นเวลาแห่วามยุ่เหยิ ทุนูท่าทาวุ่นวายไปหม ให้ผู้ายทั้เ็นมาเ้ารัว้วยันแบบนี้มันหายนะัๆ
“ใรหุ้าวเนี่ย?”
แ็สันถามึ้น
“ันเอ”
ูเนียร์อบ
“ไม่อร่อยเลย”
“อ่า แ่หลับหูหลับาินไปเถอะน่ะ”
“แบมแบมนี่อะไร นายใส่เปลือแรอทลไปในุปิมิ้วยเหรอ?”
มาร์ฮยอร้อถาม
“แรอทนั่นมันอแ็สัน่าหา
ผมมั่นใว่าไม่ไ้ใส่มันลไปแน่นอน”
“ัน็เปล่านะ”
แ็สันรีบร้อนัวปิเสธ
“แ่็อร่อยีนะ”
“ยูยอมบอว่าอร่อยแหละ ฮ่าๆๆ”
ผมหัวเราะอบใ
“นี่อะไรอ่ะ?
ุปิมิเหรอ? แน่ในะ? ินแล้วะไม่ท้อเสียใ่มั้ย?”
แบอมบ่นอะไรพึมพำอยู่นเียว
“อ่า นี่มันนรัๆ - - ”
ท่าทายอแูเ็สุๆ
หลัเวลาอาหารมื้อนี้สิ้นสุลพวเรา็ัสินใันว่าวรให้แม่บ้านเรียมอาหารสำหรับมื้อเย็นนี้
ผม็ิว่าั้นแหละ เหุาร์แบบนี้ไม่วรเิึ้นอี
“นึว่าะายแล้วะอี”
แ็สันนอนแผ่หลาลาสนามห้า้วยท่าทาเหน็เหนื่อย
“มัน็ไม่เลวไปะหมหรอน่ะ”
แบอมบอ
“ลุึ้นเถอะ ไปเล่นบาสัน!”
ผมวิ่ถือลูบาสเ้าไปหาทุนพร้อมับยูยอม
“ยัมีแรวิ่อยู่อีเหรอ
ันใ้พลัานไปับารฝืนินอาหารเมื่อี้ไปหมแล้ว”
ยอแ้าน ูท่าทาทุนอิโรยหมเลย
“มาร์ฮยอ”
“ไม่อ่ะ”
โนปิเสธทันทีอย่าไม่ไว้หน้า - -
“อ่า ริๆเลย
ั้นเรา็ไปเล่นันสอนเถอะยูยอม พวนแ่เนี่ยน้า ใ้ไม่ไ้เลย ไปันเถอะ”
สุท้าย็มีแ่ผมับยูยอมที่ยัมีพลัานวัยรุ่นเหลือล้น อยู่ับนแ่เนี่ยไม่สนุเลย
แล้วเวลาที่ทุนรออย็มาถึ
เวลาที่ะไ้ินอาหารแสนอร่อยอย่าไม่้อฝืนใ
“แ็สัน”
ผมเรีย
“หืม?”
“อุ้มหน่อยสิ ันอยาีลัาในน้ำ”
“ริิ”
“มันอันรายไม่ใ่เหรอ?”
ูเนียร์ทำหน้าไม่เห็น้วย
“ไม่อันรายหรอน่ะ
แ็สันแ็แระาย”
“มาร์ฮยอ”
พอรู้ว่าห้ามผมไม่ไ้เ้าัว็รีบหาพัพวทันที
“มาร์ฮยอ..”
้ออ้อนสุฤทธิ์ละ
“ไม่ไ้”
“มาร์ฮยอ..”
ลออีสัทีน่า
“ันไม่ให้ทำ - -* ”
ูท่าทาริัเินไปแล้วนะ
“อ่า ั้นเหรอ ็ไ้ ไม่ทำ็ไ้”
ิ นแ่นี่ไม่เ้าใอะไรเลยริๆสิน่า
ถึะรู้สึัในิหน่อยแ่พวเรา็เล่นน้ำ้วยันไปอย่าสนุสนาน
“ว้าวว แ็สันว่ายน้ำเ่ัเลย
ไปฝึมาเมื่อไหร่เนี่ย?”
เาว่ายน้ำอย่าับนัีฬาโอลิมปิแหนะ
“ัน็เยเป็นนัีฬาว่ายน้ำมา่อนนะ
- -* ”
มาร์ฮยอพูแทระแ็สันำลัอ้าปาะโม้
“ริสิ อนม.้นสินะ”
“ริเหรอ ไม่เห็นรู้เลย
ั้นสอนว่ายน้ำแ่ันเลยสิ”
ยูยอมเสนอ
“ันเหรอ? ันับมาร์ฮยอเหรอ?”
“นายลัวเหรอแ็สัน?”
“ว้าวว มาร์ฮยอ
แม่รัว้อทำอะไรผิพลาแน่เลยอยู่ๆฮยอถึมีวามมั่นใแบบนี้”
“เอาล่ะ! ประำที่!”
และรรมารในารัสินรั้นี้็ือแบอมผู้รัวามยุิธรรม
“หนึ่.. สอ.. ไป!”
ว้าวว ารออัวอมาร์ฮยอยัน่าประทับใเหมือนเิมเลย
ถึเวลาะผ่านมาหลายปีแล้วแ่ฝีมืออเา็ยัเยี่ยมยออยู่เหมือนเิม
สสัยัว่าเาเิมาเป็นนไ้ยัไทั้ที่เพอร์เฟราวับเทวาอย่านี้
ส่วนแ็สัน็ใ่ย่อยหรอน่ะ เาว่ายน้ำไ้เร็วริๆ แ่ผู้นะ็้อมีนแ่เียว ะเป็นใรันนะ
“ไม่ผิาเลย”
ยอแพูออมาหลัาารแ่ันบล
“มาร์ฮยอเ่ัเลย เย้!!!”
ผมรีบวิ่เอาผ้าเ็ัวไปให้มาร์ฮยอที่ำลัึ้นาสระ
ูสีหน้าท่าทาะภูมิใมาเลยสินะถึหุบยิ้มไม่ไ้นานั้น
“นที่แพ้็้อูแลัวเอสินะ”
ส่วนแ็สัน็ยืนออยู่ในสระน้ำ
“ไม่เป็นไรหรอน่ะเี๋ยวันูแลนายเอ”
แบอมยื่นมือให้แ็สัน เายื่นมือออไปับไว้แล้วพยุัวึ้น
แู่่ๆแบอม็ปล่อยมือ
ทำให้แ็สันน้ำเสียัู้มไปอีรอบพร้อมับเสียหัวเราะที่สนั่นไปทั่วบ้าน แล้วทุน็เริ่มเปิศึันอีรอบ
ในะที่ทุนำลัเล่นันผม็สัเเห็นมาร์ฮยอเินุมไหล่เ้าไปนั่ในที่พั เาเ็บไหล่ั้นเหรอ
“มาร์ฮยอ เป็นอะไรรึเปล่า?”
รีบเินเ้าไปถาม้วยวามเป็นห่ว
“ไม่เป็นอะไร”
“เ็บไหล่เหรอฮะ?”
“ทั้ที่บอว่าไม่เป็นอะไรแท้ๆ”
“ฮยอโหผมไม่ไ้หรอ เ็บมามั้ย?”
“นิหน่อย
ไม่ไ้ว่ายน้ำแบบนี้มานานแล้วน่ะ”
“เป็นเพราะฮยอริัเินไปน่ะสิ ถึะแพ้็ไม่มีใรว่าอะไรหรอน่ะ เราไม่ไ้มีราวัลให้ับผู้นะสัหน่อย”
“อืม แ่นาย็มหมอนั่นว่าว่ายน้ำเ่หนิ”
เาพูอะไรเสียอู้อี้อยู่ในลำอ
“หะ? อะไรนะฮะ?”
“เปล่า - - ”
“เ้าไปอาบน้ำพัผ่อนเถอะ
เี๋ยวผมไปถามยูยอมให้ว่าเ็บยาไว้ที่ไหน”
“อืม”
หลัทุนเหน็เหนื่อยาารว่ายน้ำันมาเป็นเวลายาวนาน็ถึเวลาที่้อพัสัที
ำระร่าายให้สะอาแล้วมารวมัวันที่สวนหน้าบ้านอีรั้พร้อมับทำบาร์บีิว
“มาร์ฮยอมานี่”
เินเ้าไปึแนเาออมานั่ที่เ้าอี้แล้วเปิฝาป้ายยาทาไปที่ไหล่อเา
“้ำนานี้เลย
ผมว่าพรุ่นี้เราไปหาหมอันเถอะนะ”
“ไม่เป็นอะไรหรอน่ะ”
“ำพูนี้ผมอลิสิทธิ์ไว้ไ้มั้ย
ทำไมฮยออบพูัเลย เป็น็บอว่าเป็นสิใรเ้าะว่าอะไรล่ะ”
“โอ๊ะ!? มาร์ฮยอบาเ็บเหรอ?”
ยอแี้พร้อมถาม้วยวามใ
“บาเ็บเมื่อไหร่อ่ะ? เมื่ออนลาวันเหรอ?”
ูเนียร์รีบเินเ้ามาู
“เปล่า อนแ่ว่ายน้ำน่ะ”
ผมอบแทน
“เพราะนายนเียวเลยแ็สัน”
แบอมพูยิ้มๆ
“ันเนี่ยนะ!?”
“อ่า.. ผมอโทษนะมาร์ฮยอ
ผมไม่ิว่าฮยอะไ้รับบาเ็บเลยบอให้แ่ว่ายน้ำับแ็สันแบบนั้น”
“ไม่เป็นอะไรหรอ”
พูแล้วทำไม้อเหล่ามอผม้วย
“ันพลาเอแหละ ทายาแล้วเี๋ยว็หาย”
“อโทษนะ”
“อืม ^^”
“ฮยอินบาร์บีิวไ้ใ่มั้ย?”
ยอแถาม
“ันเ็บไหล่ไม่ไ้เ็บปาสัหน่อย”
“ผมแ่ล้อเล่นน่ะ ^^”
“ฮยอนั่อยู่รนี้แหละเี๋ยวผมทำบาร์บีิวให้”
พูแล้ว็ลุออไปหยิบบาร์บีิวที่สุไ้ที่แล้วใส่าน
“ทำอะไรันอยู่เหรอเ็ๆ”
ะนั้นายนหนึ่เินเ้ามาถาม
ุพ่ออยูยอมนั่นเอ
“พ่อ มาทำอะไรที่นี่รับ?”
พวเราทุนรีบหันไปโ้ัวทัทาย
“็มาูว่าเ็ๆำลัทำอะไรันอยู่น่ะสิ”
ัวริเาูเป็นนใีั ผม็เพิ่เยพบับเาเป็นรั้แร ที่ผ่านมาเยเห็นแ่ในหนัสือพิมพ์เท่านั้นเอ
“ำลัทำบาร์บีิวรับ
หลัานี้็ะไปนอนพัผ่อนันแล้ว”
เร้!!!
เสียอะไรสัอย่าหล่นลพื้น
ทุนรีบหันไปมอแล้ว็พบว่าแบอมนั่นเอที่เป็นนทำเสียนั้น
อยู่ๆเาทำานหลุมือไ้ยัไ
“อ่ะ อโทษรับ”
ูเนียร์รีบอโทษแล้วหยิบานึ้นมาเมื่อเห็นท่าทาแบอมเอาแ่ยืนนิ่
“ไม่เป็นไร..
เป็นวัยรุ่นารมาเที่ยวพัผ่อน้วยันแบบนี้ถึะีสินะ ^^”
“รับ ^^ ึแล้วพ่อไปพัผ่อนเถอะรับ”
“อืม.. ริสิ เธอ มาร์ใ่มั้ย ใ้ยานี้ะีึ้นเร็วว่านะ”
ุพ่อยูยอมเินมาแล้วยื่นยาให้ับมาร์ฮยอ
่อนะพู่อ
“สนุัน่อเถอะเ็ๆ ันไม่วนแล้ว ^^”
่อนเินออไปเาไ้หันมามอมาร์ฮยอแล้วยิ้มให้อีรั้ ใีั
“แบอมนายเป็นอะไร?”
ยอแรีบถามหลัาพ่ออยูยอมเินลับไป
“เอ่อ เปล่า”
“ไม่เป็นอะไรแน่นะ?”
ูเนียร์ถามอีรั้เพื่อวามแน่ใ
“อืม”
“พ่อันทำให้นายใรึเปล่า?”
“มะ..ไม่ใ่อย่านั้นหรอ
ันอัวไปพัผ่อน่อนนะ วันนี้เหนื่อยมามาแล้ว”
พูบ็เินออไปเลย
“อะไรน่ะ บแ่นี้น่ะเหรอ?”
แ็สันถาม
“เป็นอะไรอเาเนี่ย
ไม่สบายึ้นมาะทันหันรึเปล่า?”
ผมหันหน้าไปพูับูเนียร์่อนเาะรีบเินามแบอมออไปอีน
แบอมูท่าทาแปลๆแฮะ เาไม่เป็นอะไรริๆน่ะเหรอ?
"ยูยอม แล้วพ่อนายรู้ไ้ยัไว่ามาร์ฮยอบาเ็บ?"
ผมถาม
"ันโทรไปหาเาเอแหละ"
"อ่อ"
เป็นนใีสุๆเลยแฮะ
ลาึ.. เพราะแ็สันนอนรนทำให้ผมนอนไม่หลับเลย
หันไปมอมาร์ฮยอที่ำลันอนหลับอยู่เียบๆ เาเ่ั
นอนในที่ๆมีเสียรถวิ่ลอทั้ืนไ้ยัไ ไม่อยาทำให้ื่นผมเลย่อยๆึผ้าห่มออเพื่อลุออไปนอนที่อื่น
“ะไปไหน?”
มาร์ฮยอ่อยๆลุึ้นมาถามเบาๆ
“อ๊ะ ผมทำให้ฮยอื่นรึเปล่าฮะ?”
“ันยัไม่ไ้หลับเลย่าหา”
เราสอนหันไปมอแ็สันพร้อมัน
“อ่า ่ามีวามสุเหลือเิน”
“ไปนอน้านอันเถอะ”
เาพูแล้วึแนผมออไป.. ้านอที่ว่าเนี่ย ห้อโถเนี่ยนะ?
“แ่อาาศมันเย็นนะมาร์ฮยอ”
“หรือว่านายะลับเ้าไปนอนในห้อนั่น”
“อ่า ไม่”
“ั้น็รออยู่รนี้”
เาเินออไปแล้วไม่นาน็ลับมาพร้อมับหมอนสอใบและผ้าห่มหนึ่ผืน
“นอนลมาสิ
ะยืนอยู่อย่านั้นทั้ืนน่ะเหรอ?”
ออำสั่อีแล้ว ท่าทาูสบายัเลยนะมาร์ฮยอ อ่า พื้นเย็นั
“พื้นเย็นัเลย”
“เหรอ ั้นเยิบเ้ามาสิ”
“เอ๊ะ?”
“เร็วๆ่วะายอยู่แล้ว”
“อ่ะ ฮะ”
่อยๆเยิบเ้าไปอย่าว่า่าย แล้วมาร์ฮยอ็อผมไว้ ุหน้าอยู่ใล้หน้าออเาอย่านี้ รู้สึอุ่นึ้นมาทันทีราวับห่มผ้าสิบั้น
“แบบนี้ะทำให้อุ่นึ้น หลับาสิะลืมาอยู่ทำไม?”
“อ่ะ ฮะ”
แบบนี้เลยเหรอ ะเอาแบบนี้เลยเหรอมาร์ฮยอ
ถึผมะหลับาแล้วแ่็รู้สึเหมือนเาำลัยิ้มอยู่นะ หัวใ็เ้นแร้วย ทำยัไี
“ฮยอ แบบนี้ไม่ไ้นอนหรอ”
“เียบเถอะน่ะ”
อ่า.. เานี่ร้ายริๆ อยาทำแบบนี้็ไม่บอ ทั้หมนี่เป็นแผนสินะ แล้วผมะทำยัไี ้อวบุมสิอยู่อย่านี้นเ้าเลยสินะ อ่า มาร์ฮยอ ผมะเป็นบ้าแล้วนะ >///<
“แบมแบม”
มาร์ฮยอเหรอ
“แบมแบม”
มาร์ฮยอ.. ผมอนอน่ออีนินึนะ
“แบมแบม”
“เฮือ!!”
สะุ้ื่นเพราะิว่าหลัานี้ะถูมาร์ฮยอม้วนเ้าไปเ็บในู้พร้อมผ้าห่มแล้ว
แ่ เอ๊ะ? ไม่ใ่มาร์ฮยอนี่
“ะ..แ็สัน”
“ว้าว นายเนี่ยเหลือเื่อเลยนะแบมแบม
ไม่อยานอนับันถึนาหอบผ้าหอบผ่อนออมานอนหนาวอยู่รนี้เลยเนี่ยนะ!?”
“มะ..ไม่ใ่อย่านั้นหรอ ^^”
”
“ันอุส่าห์อบนายแ่นายลับหัอันแบบนี้เนี่ยนะ!?”
“็บอว่าไม่ใ่ยัไเล่า
มาร์ฮยอ็นอนอยู่ที่นี่้วยนี่นา แล้วเาหายไปไหนแล้ว”
“มาร์ฮยอ? นายนอนับมาร์ฮยอเหรอ?
ไม่หนิ ันเห็นนายนอนอยู่รนี้นเียว”
“ริเหรอ?”
“อืม”
อ่า ื่นแล้วไม่ยอมปลุเนี่ยนะ เป็นนแบบไหนันแน่เนี่ย
“่าเถอะ”
ลุึ้นแล้วลาหมอนับผ้าห่มเ้าไปเ็บในห้ออย่าอารม์เสีย
เมื่อืนนอนอแ่พอื่นแล้วลับไม่ยอมบอเนี่ยนะ!
มาร์ฮยอบ้า
“มาร์ฮยอับแบอมหายไปไหนั้แ่เ้าแล้ว็ไม่รู้
โทรหา็ไม่รับสาย โทรศัพท์็น่าะเอาไป้วยทั้สอนนี่นา”
ยูยอมพูึ้น
“อะไรนะ? มาร์ฮยอไปไหน?”
ผมรีบวิ่ออมาถาม
“ไม่รู้เหมือนัน”
“ออไปไหนแล้วหลทารึเปล่า?”
แ็สันพู
“เหลวไหลน่ะ”
ยอแบอ
“ั้นออไปามหาันเถอะ แบมแบม
นายไปอาบน้ำไ้แล้ว”
ูเนียร์หันมาบอแล้วรีบวิ่ออไปพร้อมับแ็สัน ยอแและยูยอม
สอนนั้นหายไป้วยันั้นเหรอ รู้สึไม่่อยีเลยแฮะ
หวัว่าแบอมะไม่ทำอะไรอีนะ.. หลัาอาบน้ำเสร็แล้วแ่ทุน็ยัไม่ลับมา
เป็นห่วั
“ไปไหนันหมแล้วล่ะ?”
“แบอม มาร์ฮยอ”
“นอื่นหายไปไหนันหม?”
แบอมถาม้ำอีรั้หนึ่
“็ออไปามหานายับมาร์ฮยอน่ะสิ”
“ามหาเหรอ? ามหาทำไม?”
มาร์ฮยอถาม
“็ทั้สอนเล่นหายไปั้แ่เ้า
โทรไป็ไม่ยอมรับสายทุน็เลยเป็นห่วน่ะสิ”
“นี่ เราสอนเป็นเ็รึไ?”
แบอมพูแล้วโทรศัพท์โทรหาใรสัน
“ูเนียร์ ันับมาร์ฮยออยู่ในบ้าน
พวนายไปามหาเราทำไม เราแ่ออไปเินเล่นเท่านั้นเอ อืม..
อืม.. ลับมาเถอะ อืม”
“ิ ^^”
มาร์ฮยอยมือึ้นมายี้หัวผมแล้วเินเ้าไปในรัว
“ิเหรอ
ทำนอื่นเป็นห่วแล้วยัมาทำหน้าระรื่นแบบนี้อี”
“ิ ^^”
แบอม็อีน ะวนประสาทรึไ - -*
“ราวหน้าะไปไหนบอผม้วยสิ
โยเพาะไปับแบอมน่ะอันรายนะ”
“นี่แบมแบม ันไม่ใ่ปีศาร้ายนะ”
“แ่นาย็เ่เรื่อสาปนให้เป็นหินนี่นา”
“ะเล่นใ่มั้ย?”
แบอมทำท่าะวิ่เ้ามาหา
“มาร์ฮยอ!!!”
ผมเลยรีบวิ่ไปหลบอยู่้าหลัมาร์ฮยอ
“หยุเล่นไ้แล้วน่า”
พูไปหยิบอุ่นเ้าปาไปสบายใริๆ
“ิน้วยสิ”
ผมอ เาเลยยอุ่นึ้นมาทั้พว ท่าทาผมที่ำลัเยหน้าาบอุ่นมันลมาเลยสินะถึไ้ำนัวสั่นนานั้น
“วุ่นวายไปหมๆ
ทำนอื่นวุ่นวายไปหมแ่ัวเอลับมายืนินอุ่นสบายใอยู่รนี้เนี่ยนะ”
แ็สันโวยวายทันทีที่เินเ้ามาถึ
“ทั้สอนไม่เป็นไรใ่มั้ย?”
ยูยอมถาม
“ะเป็นอะไรไ้ไนี่บ้านนายนะ พูอย่าับมีอะไรอันรายอย่านั้นแหละ”
แบอมอบ
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์ล่ะ?”
ูเนียร์ถาม
“ไม่ไ้ถือไป้วย
มาร์ฮยอ็เหมือนัน”
“ไม่เป็นอะไร็ีแล้ว
ั้นผมรีบโทรบอแม่บ้านให้เอาอาหารเ้ามาให้นะ”
ยูยอมบอแล้วปลีัวไปโทรศัพท์ ระหว่ารอพวเราทั้หน็เล่นเม่าเวลา
ไม่นานอาหารที่พวเราทุนรออย็มาถึ เี๋ยวนะ หนเหรอ?
“ยอแหายไปไหน?”
ผมถามึ้น ทุนะั แล้วแ็สัน ูเนียร์
และยูยอม็ยมือถือออมาทำท่าะโทรหาพร้อมัน
“เี๋ยว่อน
ะโทรหายอแพร้อมันแบบนั้นไ้ไ ันโทรเอ”
แบอมบอแล้วเินไปหยิบมือถืออมาโทร
“ทำไมไม่รับเลย”
“โทรหาันเหรอ?”
ู่ๆยอแ็เินเ้ามา
“อ่า อืม นายหายไปไหนมา?”
“ป่าว ำลัะิน้าวันเหรอ?”
“อืม มาินสิ พวเราำลัรอนายันอยู่”
“ันยัไม่่อยหิวอ่ะ พวนายินัน่อนเลย
ันอัวไปนอน่อแป๊บนึ”
“อ่า ั้นเหรอ?”
ยอแบอแล้วเินเ้าห้อไปเลย
“เาหน้าีๆนะ”
มาร์ฮยอพู
“ไม่สบายรึเปล่า?”
ยูยอมั้ำถาม
“ริๆเลย
อบทำให้นอื่นเา้อเป็นห่วอยู่เรื่อยเลย”
แ็สันบอแล้วเินเ้าไปหายอแในห้อ
“ินันเถอะ”
แบอมบอแล้วลมือเป็นนแร
“ไม่รอพวเา่อนเหรอ?”
ูเนียร์ถาม
“ไม่้อหรอ”
ยอแ อยู่ๆ็เป็นอะไรไปนะ เมื่อเ้า็ยัีๆอยู่เลยนี่นา
แ่พอลับมาหลัาามหามาร์ฮยอับแบอม็ลับไม่สบาย หวัว่าะไม่เป็นอะไรมาหรอนะ
........................................................................................................................
เย้ๆๆ ััมแบแล้วววว อาาเทุนนน เราไม่เหนื่อยันใ่มั้ย มาปั่นวิวให้ไ้ถึร้อยล้านันเถอะ!!! แฮ่ ไรท์นั่ปั่นนะแร๊ปท่อนแบมแบมไ้แล้ว่ะ ะว่าไปเมื่อวานแหับท่าเ้นมา มันีัเลยอ่ะ! 555555 เอาล่ะ! เรามาอ่านฟิไป้วยปั่นวิวไป้วยันนะะ
ความคิดเห็น