คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 2 || Hunter Story || :: Start of Something New(60%)
“Women speak two languages - one of which is verbal.
(William Shakespeare)
“สุภาพสตรีทุกคนมีสองภาษา – และหนึ่งในนั้น คือภาษาที่ตรงข้ามกับคำพูดของเธอ”
(วิลเลี่ยม เชคสเปียร์)
“นั่นมันแมวตัวเมื่อวาน ใช่มั้ย”เรียวเฮถามขึ้น ก่อนจะชี้ปลายส้อมในมือออกไปทางริมรั้วไม้ทาสีขาว ที่ล้อมรอบสวนเขียวที่ถูกจัดแต่งไว้อย่างเป็นระเบียบ
ถึงแม้ว่าในสายตาเขา แมวจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่หน้าตาเหมือนๆกันทุกตัวก็ตาม แต่แมวตัวนั้น กลับดูพิเศษกว่าแมวตัวอื่นๆ ไม่รู้ว่าจะเป็นเพราะนัยน์ตาสีเข้มบอกบุญไม่รับคู่นั้น หรือท่าทางหยิ่งผยองที่ฉายชัดออกมาจากทุกอณูกันแน่
“หมายถึง ที่รั้วนั่นเหรอคะ”แมรี่เจนถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส ก่อนจะตักซอสมีทบอลในหม้อราดลงไปบนเส้นพาสต้าในจานของบาทหลวงหนุ่ม ถึงแม้ว่าเธอจะตาบอด แต่แค่นี้ไม่นับว่าเป็นอุปสรรคอะไร ในเมื่อเธอต้องทนอยู่ในสภาพนี้มากว่าสิบปี มีหรือ ที่เธอจะไม่รู้สึกคุ้นชินกับมัน
เรียวเฮพยักหน้าตอบ ก่อนหันหน้าไปทางหญิงสาวผมขาวเป็นเชิงตั้งคำถาม “พ่อว่า พ่อทิ้งมันให้นอนพักที่โบสถ์นะ แล้วผ้าพันแผลอีกล่ะ หายไปไหน”
หญิงสาวแย้มรอยยิ้มแหยๆออกมากับคำถามที่ถูกถามออกมาอย่างระรัว จากชายหนุ่มผู้อุปการะ เธอจัดแจงวางหม้อในมือลง แล้วกระแทกตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้บุนวมตัวประจำ “เขาอยู่ตรงนั้นมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่ะ” หญิงสาวกล่าวตอบเสียงใส
“เมื่อคืน... ฮ่าๆ ดูท่าเจ้าเหมียวจะติดใจเธอนะ แมรี่เจน”เรียวเฮกล่าวลั่น กลั้วกับเสียงหัวเราะ
“มีคนแปลกหน้ามายืนเฝ้าอยู่ที่ริมรั้วทั้งคืนอย่างนี้ คุณพ่อไม่ว่าอะไรเหรอคะ” แมรี่เจนโพล่งถามขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ หยั่งเชิง คล้ายกับเด็กสารภาพผิด
เรียวเฮเหลือบมองท่าทางของเด็กสาว ก่อนจะหัวเราะออกมานิดๆ “ก็แค่แมว พ่อจะไปโกรธอะไรลูกล่ะ”
แมวเหรอ... เด็กสาวทวนคำในใจ ก่อนจะผ่อนลมหายใจยาวคล้ายกับปลงตก ก็แน่ล่ะ ดูท่าว่าจะมีแต่เธอคนเดียวซะล่ะมั้ง ที่ยืนยันว่าเขาไม่ใช่แมว
“ไม่เป็นไรค่ะคุณพ่อ แมวก็แมว”แมรี่เจนกล่าวเสียงอ่อย ก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะอาหารคล้ายกับคนหมดอาลัยตายอยาก
เวอร์มิเลียกระแทกส้นเท้าลงบันไดมาอย่างเร่งรีบ สองมือสาละวนอยู่กับการยัดหนังสือเล่มหนาลงไปในกระเป๋าเป้ลายทหารพรางอย่างทุลักทุเล เธอลืมแทบจะสนิทไปเลย ว่าวันนี้อาจารย์คานาชขอย้ายเวลาคาบประวัติศาสตร์จากคาบสุดท้ายมาเป็นคาบแรกสุด เพราะข้อสอบมหาหินที่ทำเอาพวกเธอแทบคลั่งเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ได้ถูกตรวจเสร็จแล้ว และอาจารย์เองก็ต้องการประจานและประกาศคะแนนภายในวันนี้ แต่ถ้าไปประกาศเอาคาบสุดท้าย อาจารย์เองก็เกรงว่านักเรียนจะแบกความเศร้ากลับบ้าน ก็เลยขอประกาศภายในคาบแรกซะเลย นักเรียนที่น่ารักจะได้มีเวลาทำใจก่อนกลับบ้าน
เวอร์มิเลียถอนหายใจ ทันทีที่จัดการกับกระเป๋าเสร็จ เธอกล้าพูดตรงๆเลยว่าเหตุผลที่อาจารย์ยกมาอ้างนั้น มันไร้สาระสิ้นดี แต่ก็อย่างว่าแหละ ต่อให้เธอยกประโยคนั่นไปพูดกับอาจารย์ตรงๆ ก็ใช่ว่าผู้ชายคนนั้นจะใส่ใจนี่... บางทีท่าทางสบายๆของอาจารย์ ก็ทำให้เธอรู้สึกคันไม้คันมือเหมือนกัน
เธอก้มลงมองนาฬิกาข้อมืออีกครั้งหนึ่ง โดยแอบภาวนาขอให้เวลาเดินย้อนกลับไปซักสี่ห้านาทีก็ยังดี แต่ดูเหมือนมันจะเป็นแค่ความคิดเพ้อฝันของเธอก็เท่านั้น หญิงสาวสะบัดหน้าไปมา เพื่อไล่ความคิดไร้สาระ ก่อนเอื้อมมือไปคว้ากุญแจจากที่แขวนเหนือปลายบันได
“คุณพ่อคะ ฉันเอารถไปโรงเรียนนะคะ แมรี่เจนเองก็เฝ้าบ้านดีๆล่ะ”เวอร์มิเลียร้องบอก ทันทีที่สองขาพาร่างเธอก้าวผ่านประตูห้องครัวไป โดยไม่มีความคิดที่จะแวะเวียนเข้าไปแม้แต่น้อย
“ขอให้พระเจ้าคุ้มครองเธอนะ เวอร์มิเลีย” เรียวเฮตระโกนกลับมาแทนคำอวยพร
“ไม่กินอะไรหน่อยเหรอจ้ะเวอร์มิเลีย” แมรี่เจนตะโกนถามอย่างตื่นๆ อาหารเช้าเป็นอาหารมื้อที่สำคัญนี่นา ขาดมื้อเช้าไปแบบนี้... จะไหวมั้ยเนี่ย
“ฮ้าวววว” โกคุเดระอ้าปากหาวหวอดออกมาอย่างเกียจคร้าน ก่อนจะฟุบหน้าลงบนท่อนแขนของตน
“เป็นอะไรไป เมื่อคืนนอนดึกรึไงกัน” ยามาโมโตะถามพลางหัวเราะอย่างแจ่มใส ก่อนจะหันหน้าไปมองเพื่อนรักที่แสดงท่าทางง่วงเหงาหาวนอนออกมาอย่างเต็มที่ประหนึ่งว่าไม่ได้นอนทั้งคืน
“นิดหน่อยน่ะ”ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเทากล่าวตอบเสียงเอื่อยระคนเหนื่อยหน่าย “เมื่อคืนสึนะไม่สบาย”
“สึนะ น้องชายนายน่ะเหรอ” ยามาโมโตะทวนคำอย่างนึกฉงน
“อืม ลูกชายคนเดียวของตระกูล นายก็รู้ว่าฉันไม่ใช่”โกคุเดระโพล่งขึ้นคล้ายกับรำคาญ เขาไม่ชอบใจอยู่เสมอ เมื่อต้องพูดถึงเรื่องประวัติส่วนตัวหรือครอบครัวของตัวเอง แม้เขาจะภาคภูมิใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของตระกูลนี้ แต่คำว่าสายเลือด ก็คอยน้ำเตือนเขาอยู่เสมอเช่นกัน ว่าเขาไม่ใช่ตัวจริง
ชาหนุ่มผมดำพยักหน้าตอบเป็นเชิงว่าเข้าใจ เขารู้ดีว่าเพื่อรักของเขาไม่ชอบที่จะพูดถึงเรื่องนี้ คงไม่เป็นการฉลาดเท่าไหร่นัก หากเขาเลือกที่จะไม่เลี่ยงประเด็นออกไปพูดเรื่องอื่นเสียก่อนที่ใครแถวนี้จะเกิดโทสะ
“ยามาโมโตะ อาการของนายเป็นยังไงบ้าง” โกคุเดระเอ่ยถามเบาๆ คล้ายกับว่าอยากให้เป็นคำพูดที่ได้ยินเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น
ผู้ถูกถามชักสีหน้าฉงนไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะอันเป็นเอกลักษณ์คุ้นตา “ฮะๆ พักหลังๆมันก็ไม่ค่อยอาละวาดแล้วล่ะ นี่แหล่ะ มนต์วิเศษของแอสไพริน”
“อย่ากินบ่อยๆละกัน นายก็รู้ว่ามันไม่ใช่ยาวิเศษอะไรขนาดนั้น”ชายหนุ่มผมสีเทากล่าวเบาๆด้วยน้ำเสียงกึ่งปรามกึ่งเป็นห่วง จนคนถูกเป็นห่วงอดจะยิ้มไม่ได้ ก็เพื่อนเขาน่ะ พูดดีๆแบบนี้บ่อยครั้งซะที่ไหนล่ะ
แต่แล้วจู่ๆ เสียงพูดคุยในห้องก็ดับไป เมื่อประตูถูกเปิดออก และตามมาด้วยร่างของเด็กสาวผมแดงที่หน้าตาบ่งบอกถึงอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่
โกคุเดระเงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่แวบหนึ่ง ก่อนจะฟุบหน้าลงกับท่อนแขนต่อ ราวกับว่าหล่อนไม่ใช่เรื่องที่ชวนให้เขาพิสมัยหรือสนใจสักเท่าไหร่นัก
“อรุณสวัสดิ์ เวอร์มิเลีย” ยามาโมโตะกล่าวทักทายอย่างสดใส พร้อมกับรอยยิ้มอันเป็นมิตร ที่เขามักจะส่งให้เธอเสมอ เขารู้ดีว่า พวกสาวๆในคลาสน่ะ เกลียดเจ้าหล่อนขนาดไหน เพียงเพราะเธอแตกต่าง... และเป็นจุด
สนใจของหนุ่มๆมากหน้าหลายตาก็เท่านั้น
“อาจารย์ยังไม่เข้าเหรอยามาโมโตะ” เวอร์มิเลียถามกลับพลางถอนหายใจ และพยายามปรับระดับอารมณ์ให้กลับมาเป็นปกติอย่างที่เธอควรจะเป็น
“ยังเลย คงอีกซักพักมั้ง เธอก็รู้นี่ อาจารย์คานาชเคยเข้าทันเวลาซะที่ไหน” ชายหนุ่มกล่าวต่อ พลางหัวเราะอย่างเริงร่า ตั้งแต่เขาลงเรียนคาบนี้มา ไม่มีครั้งไหนเลย ที่เขาจะเข้าเรียนหลังอาจารย์เข้าสอน แม้ว่าเขาจะมาสายไปเกือบสามสิบนาทีแล้วก็ตาม?!
“จริงด้วย” เวอร์มิเลียอุทานอย่างลืมตัว เธอก็ลืมนึกถึงความจริงข้อนี้ไป โถ่ ถ้ารู้อย่างนี้ เธอไม่ต้องรีบมาซะก็ดี นึกแล้วเสียดายมื้อเช้าที่พลาดไป พาสต้าซอสมีทบอลฝีมือแมรี่เจนน่ะ อร่อยน้อยซะที่ไหน อย่างน้อยก็ยังดีกว่าอาหารฝีมือเธอหรือฝีมือคุณพ่อนั่นแหละ!
“นั่งก่อนสิ”ยามาโมโตะกล่าวชักชวน ก่อนจะชี้มือไปทางโต๊ะตัวหลังที่ว่างอยู่ เขาเองก็รู้สึกชอบใจเวอร์มิเลียอยู่ไม่น้อยนะ เพราะเธอดูเป็นผู้หญิงที่ออกจะเข้าถึงง่ายกว่าผู้หญิงคนอื่นๆเป็นเท่าตัวเลยล่ะ แต่เขาก็กล้าสาบานได้เลยว่า มันไม่ใช่ความรู้สึกชอบเชิงชู้สาวเป็นแน่ และผู้ชายคนอื่น ก็คงรู้สึกเหมือนๆกับเขา จึงไม่แปลก ที่หญิงสาวผมแดงคนนี้จะป๊อบปูลาร์ในหมู่ผู้ชายน่ะ
“ขอบใจนะยามาโมโตะ แต่ฉันขอรับไว้แค่น้ำใจแล้วกัน ดูท่า ถ้าฉันนั่งนี้ ต้องมีคนแถวนี้ไม่พอใจแน่ๆ” เวอร์มิเลียพูดคล้ายติดตลก ก่อนเหลือบสายตามองคนที่กำลังฟุบหน้าลงกับท่อนแขนด้วยแววตาคล้ายจะหมั่นไส้
“ฮะๆ จริงด้วยสินะ”ยามาโมโตะหัวเราะรับคำ ใช่ หลักการเมื่อครู่ของเขา อาจจะใช้ไดกับผู้ชายทุกคน ยกเว้นหมอนี่คนเดียว
ชายหนุ่มมองตามหญิงสาวที่ย่างเดินไปที่นั่งประจำของเจ้าหล่อน ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เธอดูค่อนข้างจะสนิทกับกลุ่มหัวโจกประจำห้องอย่างแซนซัสหรือสควอลโล่เป็นพิเศษ ซึ่งนั่นก็ทำให้เขาอดจะเป็นห่วงไม่ได้เช่นกัน ถึงแม้เธอจะปกป้องตัวเองได้ แต่ก็ใช่ว่า เธอจะสู้กับผู้ชายกลุ่มใหญ่ได้นี่ ขืนพวกนั้นมีความคิดอกุศลขึ้นมา คนที่แย่จะไม่ใช่หล่อนเสียเองเหรอ
“นายดูท่าทางจะสนใจยัยนั่นนะ” โกคุเดระถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเนือย คำถามของเขาฟังดูอู้อี้คล้ายกับว่าจะพูดคนเดียวจนชวนให้คนที่ถูกถามรู้สึกขบขันในใจ
“เวอร์มิเลีย เธอเข้าถึงง่ายน่ะ ไม่ค่อยเรื่องมาก”ยามาโมโตะกล่าวตอบเอื่อยๆ ก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นฝ่ายตั้งคำถาม “ดูท่านายจะไม่ค่อยชอบเธอเหมือนกันนะ โกคุเดระ”
“ฉันเกลียดผู้หญิงผมแดง”โกคุเดระกล่าวตอบแบบขอไปที แต่นั่น ยิ่งทำให้คนถามนึกอยากแกล้งมากขึ้นไปอีก
“ไม่จริงมั้ง โกคุเดระ นายไม่มีทางเกลียดใครเพราะเหตุผลแค่นั้นอยู่แล้ว” ยามาโมโตะกล่าวต่อด้วยท่าทีสบายๆ แต่หารู้ไม่ว่า คำถามและท่าทีของเขานั้น มันแสนจะคาดคั้นสำหรับคนที่ถูกถามเอามากๆ
“ก็ฉันไม่ชอบคนผมสีแดงนี่หว่า นายจะเอาอะไรอีกฮะ”โกคุเดระร้องลั่น พร้อมกับกระชากคอเสื้อของเพื่อนรักด้วยท่าทีคล้ายไม่พอใจอย่างรุนแรง
“เฮ้ ใจเย็นๆน่ะ ฉันแค่หยอกนายเล่น”คนถูกคุกคามกล่าวปรามด้วยท่าทีแบ่งรับแบ่งสู้ นี่อาจจะเป็นหนึ่งในนิสัยเสียของเขา ทั้งๆที่รู้ดีว่า หมอนี่ ไม่ชอบให้ใครไปยั่วโทสะ แต่เขาก็อดใจไม่ได้ทุกทีไป ให้ตายสิ
“นี่ หนุ่มๆสาวๆจ้ะ ฟังทางนี้หน่อย ยู้ฮู”เสียงแหวๆเสียงหนึ่งตะโกนลั่นห้อง ก่อนที่ร่างบางเจ้าของเสียงจะก้าวขึ้นไปยืนบนเก้าอีอย่างมาดมั่น สร้างความประหลาดใจให้คนมองอย่างโกคุเดระหรือยามาโมโตะไม่น้อย ว่าเจ้าหล่อนสามารถขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ท่าทางไม่ค่อยแข็งแรง โดยสวมรองเท้าส้นสูงเกือบ 5 นิ้วนั่นได้ยังไง
“มีอะไรเหรอเอ็มเอ็ม ถ้าเรื่องเป็นเรื่องไร้สาระล่ะก็ เจ้าชายไม่ยอมแน่นะ”เบลตะโกนตอบจากอีกฝั่งหนึ่งของห้อง ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะขบขันของเหล่าชายหนุ่มรอบๆ
เอ้อ แล้วตอนนี้ธันย์เปิดรับสมัครตัวละครเพิ่มนะคะ สามารถเข้าไปดูรายละเอียดได้ในตอนที่ 1 เลยค่ะ
ฝากคอมเมนต์ติชมด้วยนะคะ ^^
กะจะอัพให้ครบร้อยเลยทีเดียวค่ะ แต่ธันย์มีธุระด่วน เลยขอลงแค่ 60 ก่อนละกัน!!!
มีใครได้กลิ่น Y บ้างคะ ฮา
ความคิดเห็น