[Fic KHR] Cruel as me ร้ายกว่านี้มีอีกไหม

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 2 :: The beginning of morning light.( 20%)

โครก~

หญิงสาวสะดุ้งกับเสียงร่างกายที่เริ่มเรียกร้องหาอาหารเช้า พลางกัดฟันกรอด นึกโทษทุกสิ่งทุกอย่าง ตั้งแต่พระผู้เป็นเจ้า ยันเจ้าของปราสาทผู้แสนเย็นชา ที่ทำให้เธอต้องมาผจญกับชะตากรรมเช่นนี้ เธอโทษทุกสิ่งทุกอย่าง เท่าที่เธอจะสามารถกล่าวโทษได้ ยกเว้นเสียแต่ ตัวของเธอเอง

นี่มันก็เลยเวลาอาหารเช้าของเธอมาเกือบจะครบชั่วโมงแล้ว ให้ตายสิ ชั่วทั้งชีวิตนี้ เธอกล้าพูดได้เต็มปากเลยว่า เธอไม่เคยต้องเผชิญกับเหตุการณ์ที่เลวร้ายขนาดนี้มาก่อน การที่เธอต้องอดอาหารเช้าอย่างนี้ นับว่าเป็นโศกนาฏหรรมครั้งใหญ่ ที่เธอจะไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต

คิดพลางใช้มือค้ำผนังระเบียง พยุงร่างบอบบางของตนให้ก้าวเดินต่อไปข้างหน้าอย่างนึกเคียดแค้น

“โอ้ย!! แล้วนี่ตกลงว่าห้องอาหารมันอยู่ไหนกันแน่เนี่ย....” หญิงสาวตะโกนลั่นอย่างไม่พอใจ

พลัน มือหยาบกร้านชราวัยข้างหนึ่งก็เลื่อนมาสัมผัสลงบนบ่าบอบบาง ทำเอาหล่อนสะดุ้งกาย ก่อนหันกลับไปมองที่มาของมือข้างนี้

เป็นชายชราท่าทางใจดีคนหนึ่ง เส้นผมและหนวดของเขาล้วนแปรเปลี่ยนเป็นสีดอกเลาหมดแล้ว แต่ร่างของชายชราผู้นี้กลับยังคงดูกระฉับกระเฉงจนผิดวิสัย รอยยิ้มที่เจือไปด้วยความอารีของเขาทำให้จิตใจของหญิงสาวสงบลง ราวกับการสาดน้ำเข้าไปในกองไฟ

หญิงสาวพินิจ พิจารณาคนตรงหน้า ด้วยความรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก เธอตั้งคำถามต่อตัวเองต่างๆนาๆขึ้นมาในใจถึงตัวตนของชายตรงหน้า

เขาคงเป็นพ่อบ้านของปราสาทแห่งนี้เป็นแน่ หญิงสาวได้ข้อสรุป(ที่ดูเหมือนว่าจะผิดเอามากๆ)

“หนู หลงทางเหรอ” คุณพ่อบ้านเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน พลางแย้มรอยยิ้มอันเป็นมิตร ที่ซ่อนอยู่หลังม่านของหนวดสีดอกเลาเหนือริมฝีปาก

หญิงสาวผงะไปกับคำถามของชายชรา สมองพลันคิดหาข้อแก้ตัวหรือคำปฏิเสธ แต่ยิ่งใคร่คิดเท่าไหร่ สิ่งที่คิดได้ ล้วนแต่เป็นความสัจของสาเหตุที่เธอมาเดินเตร่อยู่ตามระเบียง เผชิญกับเสียงท้องที่ร้องระงมเช่นนี้

“ค่ะ” หญิงสาวตอบเบาๆ อย่างจนปัญญาจะหาข้อแก้ตัว

ชายชรามองดูเด็กสาวตรงหน้าด้วยความเอ็นดู เขาไม่เคยมีลูกหรือหลาน ที่เป็นเด็กผู้หญิงมาก่อน ทั้งๆที่มันเป็นสิ่งที่เขาหวังมาตลอด จึงไม่แปลกอะไร หากเขาจะรู้สึกรักและเอ็นดูเด็กตรงหน้าเป็นพิเศษ ทั้งๆที่รู้ว่า เจ้าหล่อน จะต้องเป็นชนวนสงครามมาเฟียเป็นแน่แท้

“เอ่อ… คุณพ่อบ้านช่วยนำทางฉันหน่อย ได้รึเปล่าคะ” หญิงสาวกล่าวงุบงิบเบาๆ ใบหน้าขาวๆพลางขึ้นสีระเรื่อสมหญิง ก็แน่ล่ะสิ การขอร้องคน ไม่ใช่ปกติวิสัยของเธอ นี่ถ้าไม่ใช่ว่าเธอำลังหิวจนแทบคลั่งอย่างนี้ เธอคงไม่มีวันขอร้องใครแน่

ชายชรายิ้มรับน้อยๆกับท่าทีของหญิงสาว ก่อนกล่าวอย่างอ่อนโยน “ตามมาสิ คุณเอมิล่า”

ชายหนุ่มผมขาวสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาท่ามกลางหมอกหนา รอบตัวของเขาเป็นสีขาวโพลน จนน่าประหลาด

ที่นี่ที่ไหน? เขาถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ครั้นจะก้าวออกสำรวจ ขาสองข้างก็กลับหนักอึ้งราวกับถูกพันธนาการด้วยโซ่ตรวนที่มองไม่เห็น

ตึก! เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากมุมหนึ่ง ณ เส้นขอบฟ้า

ตึก! ตึก! เขาสัมผัสได้ ว่าเสียงฝีเท้านั่นใกล้เข้ามา

ตึก! เสียงฝีเท้าหยุดลง พร้อมกับเจ้าของเสียงที่มายืนปรากฏกายอยู่ตรงหน้าเขาด้วยรอยยิ้มอันน่าพิสมัยเหมือนเช่นเคย

หล่อนยังคงงดงาม และยังเยาว์วัย เท่ากับภาพในความทรงจำสุดท้ายของเขา เส้นผมสีเขียวของเธอยังคงเป็นทรงซอยสั้นกะโปโล และในแววตาสีน้ำเงินคู่นั้น ยังมีแววแห่งความเชื่อใจที่มอบให้เขาอย่างเต็มเปี่ยม

เธอค่อยๆยื่นมืออกมา สัมผัสใบหน้าของเขา ราวกับสัมผัสนั้นเต็มไปด้วยความคะนึงหา มันทำเอาชายหนุ่มชาไปทั้งร่าง

นี่คงเป็นแค่ฝัน! ชายหนุ่มคิดอย่างตระหนก ก่อนที่ความรู้สึกกลัวจะแล่นเข้ามาจับขั้วจิตใจ ทันทีที่ดาบโลหะยาวสีเงิน แทงทะลุกลางอกของหญิงสาวตรงหน้า

ใบหน้าของเจ้าหล่อนยังคงแย้มรอยยิ้ม มือของเจ้าหล่อน ยังคงสัมผัสเขาอย่างนิ่มนวล ทั้งๆที่โลหิตสีแดงสด กลับไหลทะลักจากบาดแผลอย่างไม่หยุด

ดวงตาทั้งสองข้างของเธอพลันเอ่อไปด้วยโลหิต ก่อนที่จะหยาดลงไหลไปตามนวลแก้มเนียนใสเป็นทาง ราวกับหยาดน้ำตาแห่งความแค้น

“สควอลโล่” เสียงเพรียกนั้นดังโหยหวนประหนึ่งลมที่หวีดหวิวแซะซอกหิน เรียกเอาความเย็นพุ่งวาบไปทั่วสรรพางค์ร่างกายของชายหนุ่ม ก่อนทันที่เขาจะสะดุ้งกาย

และตื่นขึ้นจากฝันที่ไม่มีวันเลือนหาย…

แสงอาทิตย์ยามอรุณส่องเจิดจ้า ลอดผ่านม่านสีขาวเบาบางเข้ามาในห้องนอนขนาดใหญ่ ชายหนุ่มยกฝ่ามือสองข้างขึ้นกุบขมับด้วยความรู้สึกที่จู่โจมในจิตใจ ในแบบที่เขาก็อธิบายไม่ถูก

เพียงถ้าวันนั้นเขาไม่หนีไป ถ้าเพียงเขาทำอะไรซักอย่าง!!!

“พี่ชายคะ”เสียงหนึ่งเรียกขึ้นอย่างโหยหา ทำเอาชายหนุ่มหลุดจากห้วงแห่งภวังค์ความนึกคิด ก่อนจะตามมาด้วยแรงโถมจากร่างบางเล็ก ที่จู่ๆก็กระโจนเข้าใส่ผู้เป็นพี่ชายราวกับแมวตะปบเหยื่อ

“เดี๋ยวสิลูน่า ไปกระโดดใส่พี่ชายอย่างนั้นได้ยังไงน่ะ”เจ้าของเสียงเสียงเรียกวีนขึ้นอย่างไม่พอใจเล็กน้อย

“ลูน่า!!  สเตลล่า!!” ชายหนุ่มร้องเรียกขึ้นด้วยความไม่คาดคิด เด็กสองคนนี้ควรจะอาศัยอยู่ที่บ้าตระกูลแอมบร้าแท้ๆ แต่ทำไมพวกหล่อนจึงโผล่มาในห้องนอนเขาอย่างนี้

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

ขอโทษค่ะ ที่ไม่ได้มาต่อทีเดียวให้ครบร้อยเปอ /โยกหลบรองเท้ารีดเดอร์

ไรท์จะพยายามเคลียร์งานที่กองสุมมาอัพให้นะคะ ^^ มีตรงไหนงงๆบอกไรท์นะคะ เพราะไรท์รู้สึกว่าตอนนี้ ภาษาในฟิคชักจะเป็นลิเกไปแล้ว

ยังรับคำติชมอย่างเต็มใจเหมือนเดิมค่ะ ^^