คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทนำ
หญิงสาว สาวเท้าวิ่งท่ามกลางสายฝนที่ตกกระหน่ำในยามดึกสงัด สายลมอันเกรี้ยวกราดพัดผ้าคลุมผมผ้าแพรเนื้อดีของเธอปลิวหายไปกับความมืด เธอชะงักเท้าลง เพื่อจะหยุดคว้าอาภรณ์ชิ้นที่มีราคาแพงที่สุดของตน แต่เธอต้องเปลี่ยนความตั้งใจ เมื่อเห็นร่างน้อยๆในสองอ้อมแขน ที่หลับใหลอย่างไม่รู้สึกถึงเหตุการณ์ภายนอก
ถ้าเธอหยุดแม้ซักวินาที พวกนั้นอาจจะตามมาทัน!!!
เธอโอบเด็กทั้งสองเข้ากระชับกับทรวงอก ก่อนจะออกวิ่งต่ออย่างไม่คิดชีวิต
เพื่อลูกของเขา เพื่ออนาคตของเด็กสองคนนี้ แม้เธอจะตาย เธอก็จะขอปกป้องชีวิตน้อยๆนี้ไว้ให้ได้
เสียงเคาะประตูดังปังสามครั้งใหญ่ๆ ปลุกร่างสูงให้เดินโซเซออกมาเปิด ด้วยอาการสะลึมสะลือระคนกับความเมาที่ไม่เคยสร่าง
“ชามัล” เสียงหวานใสอันคุ้นเคย ร้องเรียกขึ้นระคนกับเสียงหอบ สลัดความง่วงให้หายไปจากแววตาของชายหนุ่มราวกับสับสวิชต์
“ไลร่า” ชายหนุ่มร้องขึ้นด้วยความตกใจ ตกใจที่เห็นเธอมาอยู่ในที่นี้เวลานี้ ตกใจที่เห็นเธอกับเด็กทารกน้อยทั้งสอง
“เด็กสองคนนี้... ลูกของเขา... ฉัน... จะ...ต้องปกป้อง” หญิงสาวกล่าวพลางหอบหายใจกระเส่า ก่อนจะยื่นทารกคนหนึ่งให้ชายหนุ่ม
“ลูกของผู้ชายคนนั้น” ชามัลถามขึ้นอย่างฉงน ก่อนจะเพ่งสายตามองสร้อยคอจี้ไพลินที่หญิงสาวสวมอยู่
“ใช่ คนผมขาวชื่อ เฟริต้า ส่วนคนผมน้ำเงิน ชื่อ ทริสเทซซ่า” เธอสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนกล่าวอย่างเป็นสุข มือละมุนของเธอตวัดเช็ดใบหน้าที่เปียกชื้นของทารกในอ้อมอกอย่างแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าจะบุบสลายไป
“บาดแผล และ ความเศร้า...” ชามัลทวนคำ พลางก้มลงมองเด็กทารกผมสีน้ำเงินในอ้อมแขน ที่กำลังหลับตาพริ้มอย่างเป็นสุข
“ใช่”
“ไลร่า อย่าบอกนะว่าเธอ...”
“ใช่แล้วชามัล นายก็รู้ ว่าฉันไม่มีทางเลือก นอกจากการสังหารเด็กสองคนนี้ด้วยมือ...” หญิงสาวเว้นช่วงยาว พลางจ้องมองใบหน้าเล็กๆในอ้อมแขนอย่างเอ็นดู “แต่ฉันไม่อยากจะฆ่าลูกของผู้ชายที่ฉันรัก”
“ไลร่า” ชามัลครางในลำคอ
“ชามัล ถ้าเป็นนาย ต้องเลี้ยงดูเด็กทั้งสองได้เป็นอย่างดีแน่” เธอพูดพลางแย้มรอยยิ้มที่แสนเศร้า
สายฟ้าฟาดเสียงดังสนั่น ส่องทั้งเมืองให้สว่างไสวในช่วงเสี้ยววินาที ก่อนจะวูบหายไป พร้อมกับหยาดน้ำตาที่หลั่งรินจากดวงตาคู่งามซึ้งคู่นั้น
“เฟริต้า ทริสเทซซ่า ลูกจะต้องเติบโตขึ้นมาเป็นหญิงสาวที่สง่างามไม่แพ้พ่อของลูกแน่” หญิงสาวกล่าว ก่อนจะจุมพิตบนหน้าผากของเด็กทั้งสองอย่างแผ่วเบา “แม่รักลูกนะ และจะรักตลอดไป”
สิ้นคำกล่าวของหญิงสาว พร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกจากดวงตาคู่งามของเธอ
เสียงระฆังโบสถ์ดังสนั่นบอกเวลาเที่ยงคืน ฟังคล้ายกับเสียงโหยหวนของการล่ำลา มีเพียงสายสัมพันธ์บางๆ ที่ยังคงเชื่อมทั้งสามไว้ด้วยกัน
Theme : cinna mon
ความคิดเห็น