อ ย่ า เ ข้ า ม า =_=

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1

ม.6 ห้อง B

          อะแฮ่ม! ตอนนี้เท้าสวยๆของฉันก็มาจอดอยู่ที่หน้าประตูบานใหญ่ของห้องบีเรียบร้อยแล้ว เอาล่ะ ฉันอยากรู้นักรู้หนา ว่าไอ้คิงคนใหม่นี่จะหน้าตาดีขนาดไหน จะสีผิวยังไงหว่า คงไม่ดำเหมือนนิโกรหลงประเทศหรอกนะ ส่วนจมูกนี่ก็คงจะไม่มีหนวดมีเคราหรือสิ่งไม่พึงประสงค์ก่อกำเนิดขึ้นอะไรเทือกนั้นหรอกเนอะ -0-


ปึ่ง! โครมม!


          กรี๊ดดดด ขณะที่ฉันยืนมโนภาพคิงอยู่ ประตูก็ถูกเปิดออกอัตโนมัติ ฟาดใบหน้าของฉันอย่างจังจนลงไปกองอยู่บนพื้น แต่ฉันรู้สึกเหมือนจะมีวัตถุแปลกประหลาดหล่นทับฉันด้วยนะ... 

          "อ...อาาา เจ็บ >  
          "เห้ย! อะไรเนี่ย เธอมายืนปลูกดอกไม้อะไรบนอาคารฟะ!!" วัตถุแปลกประหลาด ที่เหมือนจะพูดได้ด้วย?? ค่อยๆดันตัวเองออกจากร่างเล็กๆบอบบางของฉัน x_x โอ๊ย ตายแป๊บ อะไรหนักเว่ออ่ะ
  
          "เจ็บๆ นี่..น.. =[]=" โอ๊ย เพลียกว่าเดิม ฟื้นขึ้นมาก็เจอคนหล่อโคตรๆมายืนอยู่ข้างหน้าแล้วค่ะ ด..เดี๋ยวสิ O_o แบบนี้..เค้าเรียกว่าคร่อมไว้มากกว่า แต่ดูท่าฉันจะไม่สามารถถีบกระจุยไปถึงสวนดอกไม้ที่ดาวอังคารได้หรอก เพราะเขาออกจะตัวใหญ่ ดูท่าทางแข็วแรง แต่ว่า ผู้ชายคนนี้ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลยอ่ะ =3= สงสัยเป็นนักเรียนใหม่มั้ง แต่ เอ๊ะ! ตอนนี้ฉันไม่ได้มาทำศึกกับหมอนี่นะ ฉันมาหาไอ้ลิงคิงคองคนใหม่ต่างหาก ไม่ๆ ฉันต้องรีบจัดการ "ถอยไป"

          "เธอเป็นใครมาสั่งฉัน = =" หน็อย เป็นแค่นักเรียนใหม่ อย่ามาทำเป็นอวดเก่งไปหน่อยเลย เผลอๆตอนที่นายนั่งดูดนมหมาอยู่ อาจโดนไล่ออกโดยไม่รู้ตัวนะยะ
 
          "นางสาว กวินธิดา อครมงคล ชื่อเล่น พิกเล็ท นักเรียนชั้น ม.6 ห้องเอ ตำแหน่งควีนประจำเซ็นนิธฯ หกปีซ้อน ตอนนี้ฉันไม่มีเวลามาเผด็จศึกกับนาย ฉันมาหาไอ้บ้าวอร์เรน มันอยู่ไหนนายรู้รึป่าว"

          "...."
   
          สิ่งที่ฉันได้กลับมาคือ 'ความเงียบ' แต่แล้ว อยู่ดีๆอีตาหน้าหล่อก็ส่งยิ้มเจ้าเล่กวนประสาทมาให้ฉัน -___-' สงสัยอยากให้รอยรองเท้าของฉันไปประทับอยู่บนใบหน้ามากนะ 

          "พูดมาสิ ไอ้บ้านั่นมันอยู่หนายยยยย ถ้าไม่พูดล่ะก็ ฉันจะกัดหูนายขาดเลย เร็วๆ มันเสียเวลาทำมาหากินของฉัน!"ฉันเอ็ดเสียงดัง
 
          "วอร์เรนน่ะ... ฉันเอง :)" =[]= พระเจ้าช่วยกล้วยตาก!!! สาบานได้ว่าหมอนี่คือไอ้วอร์รองวอร์เรนอะไรนั่นอ่ะ โอ๊ยยย จะบ้าตาย ถ้านี่เป็นเขาจริงนะ... ฉันขอบอกเลยว่า ณ จุดๆนี้ ฉันยอมพูดได้เต็มปากเลยว่า... เค้าหล่อจริงๆค่ะพี่น้องชาวไทย มันคงไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก ที่หมอนี่จะได้ที่หนึ่ง ถ้าเป็นฉันฉันก็เลือกเขาเหมือนกัน แต่... ถ้าเอาคะแนนอุปนิสัยด้วยล่ะก็ นายจะไปมุดดินอยู่ที่ไหนก็ไปเลยย่ะ! มาหาว่าฉันปลูกต้นไม้อยู่บนอาคารเรียน นาย!! ฉันไม่มีวันยอมแพ้นายแน่ๆ แค้นนี้ต้องชำระค่ะ ต้องชำระะะะ

          "นายเหรอ... ดีเลย งั้นรู้อะไรบางอย่างไว้ด้วย นายน่ะ! ไม่สมควรกับตำแหน่งนี้หรอกนะ จำไว้ ถอยไป" ฉันพูดพลางผลักไหล่ของเขาออก แต่ก็ไม่เกิดผลเลยแม้แต่น้อยนิด TOT แหม ถ้าจะทำแบบนี้นะ เอามีดมากระซวกไส้ติ่งฉันออกเลยมั้ย

          "งั้นเธอก็รู้ไว้ด้วยยัยคนสวย... ว่าฉันจะไม่มีวันลาออกจากตำแหน่งนี้แน่นอน :)" รอยยิ้มยียวนกวนส้นรองเท้าค่อยๆผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเขาอีกครั้ง เหมือนกับฉันกำลังวิ่งหนีหาตกรโรคจิตที่ฆ่าข่มขืนสาวสวยตามซอยเปลี่ยวเลยไม่มีผิด 

          "เหรอ... งั้นฉันจะคอยดู ว่านายจะแน่สักแค่ไหน..."

          "หึหึ ดี :) ยินดีที่ได้รู้จักครับยัยลูกหมู Chu!" อยู่ดีๆ วอร์เรนก็จุ๊บ ที่ริมฝีปากเรียวบางของฉัน =[]= จ..จูบแรกของฉัน กรี๊ดดด TAT เดี๋ยว แต่อันที่จริงก็ไม่ได้ถือว่าจูบหรอกนะ แค่...จุ๊บ >< แต่ไม่ได้อยู่ดีแหละ ยังไงก็เมาท์ทูเมาท์กันอยู่ดี T^T ฮือๆ สลบแป๊บบบบ