รักหมดใจยัยแม่มดสุดแสบ

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 วันวุ่นๆที่แสนธรรมดา

“ เจ๊เฟรมเดี๋ยวเจ๊ต้องไปสมัครเข้าโรงเรียนวันจันทร์นี้นะ “ ไอ้แพทหันมาพูดกับฉันในขณะที่มันกินขนมปังเต็มปาก  ทุเรศชะมัด - -

“ แล้วแกอ่ะกินให้มันหมดก่อนไม่ได้เรอะเห็นแล้วจะอ้วกว่ะ “ นี่ไม่ใช่เสียงฉันนพเสียงเจ๊กี้ตะหากเจ๊กี้หรือเจ๊คุกกี้นั่นแหละนะ

“ เจ๊!!! “ ไอ้แพทแว้ดขึ้นมาอย่างหัวสีย

“ อะไรแกกล้าขึ้นเสียงกับเจ๊เรอะ “ เจ๊กี้ตวาดกลับไปด้วยเสียงอันดัง ส่วนเฮียแฟรงค์ก็ถอนหายใจเบาๆก่อนจะกินต่อ

“ ไอ้อ้อ shut up ดิ้ เจ๊กี้โกรธแล้วนะเว้ย “ ฉันสะกิดน้องเบาๆ มันทำหน้าไม่พอใจก่อนจะตอบตกลงเบาๆ

“ ไอ้ข้าววันนี้แกว่างใช่มั้ย - - “ เจ๊กี้หันมาถามฉันด้วยสายตาบังคับที่บอกว่า ‘ แกต้องว่าง ไม่งั้นตาย ‘

“ อือ ว่าง ไมอ่ะ “

“ เออแกต้องช่วยเจ๊ถือของ วันนี้เจ๊จะไปช้อบปิ้งกับเพื่อน “

“ ง่ะ เจ๊กี้เค้าไม่ไปไม่ได้หรอ ToT “ ฉันอ้อนเจ๊กี้ ทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้วว่า

“ ไม่!!! “

            หลังจากคำตัดสินอันเด็ดขาดของเจ๊แล้วฉันก็ต้องมาด้วยจนได้ เฮ้อ เจ๊นะเจ๊ไปเองไม่ได้รึไงนะ ฮึ่ย .V.

“ เอ้ายัยเฟรมแกก็ลงมาจากรถซะทีสิวะจะนั่งหาสวรรค์วิมาณอะไร “ พอถึงปุ๊ปเจ๊แกก็ด่าปั๊ปเลยแฮะ ว่าแต่มันคืออะไรอ่ะ ไอ้วิมาณๆเนี่ย

“ What? สวรรค์วิมาณ คือไรอ่ะเจ๊ “ เจ๊หันหน้ามาหาก่อนจะตบหน้าผากตัวเองเบาๆ

“ เออ โทษทีที่ใช้สำนวนกับแก ยัยเฟรมเอ๊ย - - ^^ “

“ โถ่เจ๊ ก็เค้าไม่รู้เรื่องนี่ “

“ เออๆแล้วแกอ่ะพูดชัดด้วยล่ะ ไม่ก็พูดอังกฤษไปเลย โอเคมะ “

“ จ้าๆ ไปสิเจ๊ “ ฉันพูดกับเจ๊และดันหลังเธอให้เดินไป

            “ อ้าวยัยกี้มาแล้วหรอยะ อ๊ะ! แล้วพาสาวน้อยที่ไหนมาด้วยเนี่ย “ เสียงแหลมๆเล็กของหญิงสาวผมสีดำสนิท กับดวงตาสีมรกต ฉันจำได้ทันทีว่ามันเป็นของใคร

“ นี่แกจะบอกว่าจำน้องสุดแสนน่ารักของแกไม่ได้เรอะยัยบราวนี่ “ เจ๊กี้บอกเจ๊บราวนี่อย่างระอา

“ กรี๊ด น้องเฟรมหรอ มาให้พี่กอดหน่อยซี่ “ ไม่ว่าปล่าวพี่เค้าก็ดึงตัวฉันไปอย่างรวดเร็ว

“ แอ๊ก เจ๊บราวนี่เค้าเจ็บ “ โอย เจ๊บราวนี่กอดแรงชะมัด หายใจแทบไม่ออกแน่ะ

“ อ้าวๆโทษทีพี่แค่ดีใจ “ โอ๊ย พี่แค่ดีใจหรือจะฆ่าหนูตายกันแน่

“ เจ๊บราวนี่ทำอะไรเนี่ย เค้านี่น่าสงสารจังมาเจอยัยโหดอย่างเจ๊เนี่ย “ นายผมสีน้ำตาลแดงเดินออกมาจากข้างหลังเจ๊บราวนี่ ตาสีดำที่ดูอ่อนโยน กับรอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนในหน้า อ๊ายหมอนี่น่ารักชะมัด

“ ไอ้เชเดี๋ยวแกได้ตายหรอก “ นายเชหันไปขอโทษเจ๊บราวนี่ก่อนจะหันมาถามฉัน

“ เธอชื่ออะไรหรอ “

“ Me? My name’s Frame “ ฉันเห็นหมอนั่นทำหน้าเอ๋อๆ เฮ้ยๆอย่าบอกนะว่าฟังไม่ออก

“ เจ๊ เธอพูดว่าอะไรอ่ะ เมนๆ เค้ามีเมนส์หรอเจ๊ “ ป้าบ เจ๊กี้ตบนายเชก่อนจะแก้ไขคำที่ฉันพูด

“ ไอ้บ้า มันบอกว่ามันชื่อเฟรมต่างหากไม่ได้มีเมนส์ ไอ้งั่ง “

“ อ้าวก็เค้าไม่รู้นิ “ หมอนั่นทำหน้าบึ้งนิดๆ มันทำให้เขาดูน่ารักขึ้นเป็นกองเลยล่ะ

“ ฉันชื่อเชนะยินดีที่ได้รู้จักเฟรม “

“ อือดีๆ “ฉันตอบแบบไม่ใส่ใจ

“ เฮ้ย ไอ้เชแกพาเฟรมไปกินติมก่อนเจ๊จะคุยกับไอ้กี้มันก่อน “

“ เออ ได้เจ๊ “ แล้วนายเชก็ลากฉันมาในขณะที่เจ๊ทั้งสองก็คุยกันราวเสียงกระซิบแต่ฉันก็พอจะได้ยินว่า

“ กี้ เฟรมมันรู้รึยัง “