ผมเก็บตัวร้ายได้ที่ข้างทาง

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ความฝันประหลาด (2)

“คืองี้...” เว่ยเหวินเป่ารีบพูดก่อนจะโดนด่า “ที่เขากู่ซานน่ะ มีคนพบแสงไฟแปลกๆ ตอนกลางคืน สกู๊ปเด็ดแบบนี้ก็ต้องให้ชิงชิงไปไลฟ์สดสักหน่อยใช่ไหมล่ะ แต่ผู้หญิงคนเดียวไปกลางค่ำกลางคืนคนเดียวมันก็อันตราย ฉันเลยว่าจะ...”

“พูดให้เข้าประเด็น อย่าเวิ่นเว้อ” ถังชุนดุ

“ฉันอยากให้นายไปออกไลฟ์สดของชิงชิง” เว่ยเหวินเป่าสารภาพ

ชิงชิงหรือหวังชิงคือแฟนสาวของเว่ยเหวินเป่า เธอมีงานอดิเรกคือไลฟ์สดชีวิตประจำวันของตัวเอง ซึ่งก็ได้รับความนิยมจนได้ค่าขนมมาพอควร ทว่าช่วงหลังความนิยมของเธอเหมือนจะตกลง เพราะเว่ยเหวินเป่าดันเอาหน้าโหดๆ ไปโผล่ในไลฟ์สดของเธอ พอมีคนไปปล่อยข่าวว่าเขาเป็นลูกคนรวยนิสัยเลว หวังชิงจึงเจอกระแสโจมตีว่าคบผู้ชายเพราะเงิน บางคนก็เข้ามาด่าด้วยถ้อยคำแรงๆ หวังชิงไม่โทษแฟนหนุ่ม แต่ก็เลิกไลฟ์สดไปพักใหญ่ แน่นอนว่าเรื่องพวกนี้ถังชุนรู้อยู่แล้ว เพราะเว่ยเหวินเป่าเอาแต่พร่ำพูดว่าเป็นห่วงตลอดมื้อกลางวัน

“ถ้าขาดคนก็ให้พวกลูกน้องนายไปสิ” ถังชุนบอกปัด

“เอาไอ้พวกนั้นไปมีหวังคนดูได้หายหมด ใช้หน้าตานายกู้ภาพลักษณ์ให้หน่อยสิ พวกแฟนคลับจะได้คิดว่าที่รักของชิงชิงก็มีเพื่อนดีๆ เหมือนกัน”

บรรดาเพื่อนฝูงไม่มีใครแผ่ออร่าคนดีได้เท่าถังชุนอีกแล้ว ต่อให้ไม่มีแว่นตาเป็นพร็อพประกอบก็ยังให้ความรู้สึกว่าเป็นเด็กเรียน

“ฉันไม่ว่าง” ถังชุนปฏิเสธอย่างหนักแน่น

“ไม่เอาน่า ช่วยหน่อยเถอะนะ ให้คุกเข่าก็ยอม”

เว่ยเหวินเป่าตรงเข้ามาเกาะแข้งเกาะขา แต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไรถังชุนก็ไม่ใจอ่อน คนที่สิ้นไร้หนทางจึงใช้เงินแก้ปัญหา

“หนึ่งพันจ่ายสด ถ้าไลฟ์ประสบความสำเร็จโบนัสอีกเท่าตัว”

“อย่าคิดจะซื้อฉัน” ถังชุนชักสีหน้าใส่

เว่ยเหวินเป่ามองหน้าเพื่อนแล้วก็เสียใจที่ปากไว ถังชุนมักพูดเสมอว่ามิตรภาพไม่ควรมีเงินทองมาข้องเกี่ยว เลยมักโกรธเวลาที่เขาออกค่าอาหาร หรือจ่ายเงินซื้อของแพงๆ ให้โดยไม่มีเหตุผล

“ฉันขอโทษ นี่แน่ะๆ ไอ้คนปากพล่อย” เว่ยเหวินเป่าตบปากตัวเองรัวๆ

“พอๆ เดี๋ยวคนก็เข้าใจผิดแล้วเอาไปลืออีก”

เพราะมาคบไอ้เจ้าบ้านี่แหละ คนอื่นเลยพลอยหลีกเลี่ยงเขาไปด้วย มีแม้กระทั่งข่าวลือว่าเขาอยู่เบื้องหลังกลุ่มอำนาจในโรงเรียน ดีว่าคนส่วนใหญ่ไม่เชื่อ เรื่องเลยเงียบไป ถังชุนไม่รู้เลยสักนิดว่าที่เงียบไม่ใช่ไม่เชื่อ แต่เป็นเพราะเชื่อสนิทใจต่างหาก ไม่อย่างนั้นคงไม่มอบฉายา ‘บอสลับ’ ให้

“นายหายโกรธแล้วใช่ไหม” เว่ยเหวินเป่ามองมาด้วยสายตาของลูกหมาน้อย

“อืม”

ถังชุนแกล้งโกรธไปอย่างนั้นเอง เพราะไม่อยากสิ้นเปลืองพลังงานไปกับเกมล่าท้าผีอะไรนั่น ที่จริงก็อยากได้เงินอยู่หรอก พันหยวนน่ะไม่น้อยเลยนะ ซื้อวัตถุดิบดีๆ ไว้ทำกับข้าวได้ตั้งครึ่งเดือน แต่ถ้ารับมาก็คงคบหากันอย่างสนิทใจไม่ได้อีกแม้ตอนนี้จะเป็นยาจกตกยาก ถังชุนก็ยังมีศักดิ์ศรีของตัวเองอยู่

เมื่อได้รับการให้อภัยเจ้าหมาน้อยเหวินเป่าก็ยิ้มร่า ทำท่าเหมือนกำลังกระดิกหาง แต่สักพักก็หูลู่หางตกด้วยคิดได้ว่าปัญหาของคนรักยังไม่ได้รับการแก้ไข พอเห็นเพื่อนหน้าจ๋อยถังชุนก็อดใจอ่อนไม่ได้

“เรื่องล่าผีนี่เจ้าพวกนั้นเป็นคนคิดใช่ไหม” เจ้าพวกนั้นหมายถึงบรรดาลูกสมุนของเว่ยเหวินเป่า “คงบอกละสิว่าถ้ามีอะไรโผล่มา นายจะได้ปกป้องชิงชิงเพื่อเรียกเรตติ้ง”

“รู้ได้ไง” เว่ยเหวินเป่าทำท่าว่าเซอร์ไพรส์จัด

ถังชุนกลอกตามองบน ไอ้คอนเทนต์สั่วๆ แบบนี้มีแต่ไอ้บ้าพวกนั้นแหละที่คิดได้ บนเขากู่ซานไม่มีสัตว์ร้ายแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีสัตว์มีพิษ ไหนจะความมืด ทางชัน แล้วยังเป็นสถานที่ร้างผู้คนอีก เผลอๆ ไม่ทันได้ล่าผี ได้กลายเป็นผีเอง

“หวังชิงยังไม่รู้ใช่ไหม” ถังชุนถาม

เว่ยเหวินเป่าพยักหน้ารับ พอเจ้าพวกนั้นช่วยออกความคิดเขาก็วิ่งมาหาถังชุนเลย

“เอาอย่างนี้ ฉันจะช่วยคิดคอนเทนต์ให้ ถ้านายจะโดดก็พาหวังชิงไปรอที่ห้องสมุดก่อน เลิกเรียนแล้วค่อยเจอกัน”

บอกไว้ก่อนเลยนะว่าเขาไม่ได้ใจดี แล้วก็ไม่ได้อยากทำไอ้เรื่องเปลืองพลังงานพรรค์นี้ด้วย ที่ยอมช่วยเพราะไม่อยากให้เรื่องบานปลายจนวุ่นวายต่างหาก

“ได้ๆ ขอบใจนะชุน” ว่าแล้วก็โผเข้ามากอด

ถังชุนเบี่ยงตัวหลบตามความเคยชิน แถมเตะก้นด้วยความหมั่นไส้อีกหนึ่งที เว่ยเหวินเป่าไม่นึกโกรธ เขาส่งยิ้มโง่ๆ ที่ดูน่ากลัวในสายตาคนอื่นให้ แล้วเดินจากไปอย่างอารมณ์ดี

ถังชุนกลับไปเรียนได้ทันก่อนที่อาจารย์จะเริ่มสอน พอถึงช่วงพักก็ฝืนยัดอาหารลงท้องไปมากหน่อย จะได้ไม่หิวตอนดึก ระหว่างกินก็คิดหัวข้อให้หวังชิงชิงไลฟ์สดไปด้วย ถังชุนไม่ชอบเล่นโซเชียล ตรงข้ามกับเหยียนเล่อที่ติดสังคมออนไลน์และเสพความบันเทิงหลากหลาย ถังชุนเลยได้ไอเดียจากคนในฝันว่าคอนเทนต์ยอดฮิตบางทีก็เรียบง่ายผิดคาด

บังเอิญหัวข้อที่คิดได้เหมาะกับห้องสมุดพอดี เขาเลยส่งข้อความไปบอกเว่ยเหวินเป่าให้จองที่ในส่วนที่ใช้เสียงได้ จากนั้นก็กลับไปเรียนโดยไม่นึกถึงเรื่องล่าท้าผีอีก ใครจะคิดว่าหลังจากนั้นเพียงไม่กี่วัน ถังชุนจะต้องเป็นฝ่ายชวนเว่ยเหวินเป่าขึ้นเขาไปด้วยกัน