ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อดีตที่ลืมไม่ลง
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราก็จะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ...ตลอดไป...ตลอดไป...ผมสัญญา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมก็จะอยู่เคียงข้างคุณ เป็นกำลังให้คุณ เป็นเพื่อนคุณตลอดไป\"
\"ยัยโจแอน ตื่นเดี๋ยวนี้นะ ถ้าคราวนี้หล่อนสายอีกยังโปรเฟสเซอร์หน้ากบไม่ปล่อยหล่อนไว้แน่\"
\"อารายนะ...ยังมืดอยู่เลย\" โจแอนงัวเงียขึ้นมาคุยกับเพื่อนร่วมหอพัก
\"ก็หล่อนเล่นนอนคุมโปงมันจะไม่มืดได้ยังไงล่ะยะ ตื่นได้แล้ว สายคราวนี้มีหวังเอฟลอยมาเห็นๆ ตื่นได้แล้วนะยัยบ้า\" โซเฟียกระชากผ้าห่มออกจากเตียง ทำให้โจแอนเห็นแสงตะวันเป็นครั้งแรกของวัน
\"ให้ตายสิ กี่โมงแล้วเนี่ย\"
\"แปดโมงห้าสิบห้านาที เป๊ะๆ\"
\"กรี๊ด...ทำไมหล่อนไม่ปลุกชั้นให้เร็วกว่านี้ล่ะยะ\" โจแอนโวยวายพร้อมทั้งตาลีตาเหลือกวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อแปรงฟัน \"น้ำเนิ้มไม่ต้องอาบมันแล้ว\" โจแอนคิด
\"ใจคอหล่อนจะไม่เอาเสื้อผ้าเลยใช่มั๊ยเนี่ย\" โซเฟียยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำพร้อมกับเสื้อผ้าสำหรับวันนี้
\"ขอบใจจ้า นี่ถ้าไม่มีเธอนี่ฉันจะทำไงดีเนี่ย ไปก่อนนะ บาย\" โจแอนวิ่งมาหอมแก้มโซเฟียหนึ่งทีก่อนจะรีบวิ่งไปตึกภาษาศาสตร์ โชคดีที่เธอไปทันการเช็คชื่อพอดี
\"เธอน่าจะเห็นตอนที่โปรเฟสเซอร์หน้ากบนั่นเห็นชั้นมาทันนะ ท่าทางโกรธน่าดูเลย...จ้า...จ้า ได้ๆ แล้วเจอกันที่หอนะ บาย\" โจแอนโทรหาโซเฟียเพื่อรายงานผลว่าเมื่อเช้านี้เธอไม่ได้สาย ก็จริงอย่างที่โซเฟียว่าถ้าวันนี้สายเอฟลอยมาเห็นๆ เธอกับโปรเฟสเซอร์ซีรัลคนนี้ไม่ถูกกันตั้งแต่แว้บแรกที่เห็น และเขาก็พยายามตัดคะแนนทุกอย่างที่จะตัดได้ โดยเฉพาะเรื่องมาสายที่ดูจะเป็นของคู่กันกับโจแอน สมิธคนนี้
\"นี่ถ้าเมื่อคืนไม่ได้ฝันถึงตาหลอกลวงนั่นฉันก็คงไม่ตื่นสายหรอก มัวแต่เคลิ้มกับคำพูดมันน่ะสิ\" โจแอนเล่าถึงสาเหตุที่นอนไม่ยอมตื่นให้กับโซเฟียฟัง
\"เธอจะบอกว่าเธอฝันถึงเจคเจ็ดวันต่อสัปดาห์เลยเหรอไง หือ\" โซเฟียตอบอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร พร้อมกับตักไอติมจากกล่องกินต่อ ก็จริงอย่างที่โซเฟียพูด ท่าทางเธอจะตัดใจจากเจคไม่ได้จริงๆ ถึงเรื่องมันจะผ่านมาหลายปีแล้ว ถึงเธอจะยอมรับว่ามันเป็นเพียงแค่ความรักแบบเด็กๆ รักครั้งแรกที่ฝังใจ แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร ไม่ว่าจะเดทผู้ชายซักกี่คน เธอก็ลืมเขาไม่ได้จริงๆ
\"ก็จริงนะ ฉันฝันถึงเจคแทบจะทุกคืนแหละ ทุกส่วนของความทรงจำฉันนั้นมีเจคอยู่ตลอด ไม่ว่าฉันจะนึกถึงอะไรก็จะมีหน้าเจคลอยขึ้นมาเสมอ\"
\"เฮ้อ ฉันล่ะหนักใจกับเธอจริงๆ จะมีใครรู้มั๊ยเนี่ย ว่าดาวโรงเรียน ว่าที่พรอมควีน ผู้หญิงที่เปลี่ยนผู้ชายเป็นว่าเล่นจะมีชายหนุ่มที่ลืมไม่ลงเหมือนกัน เรื่องมันก็ตั้งนานมาแล้วล่ะนะ เธอจะลืมซะทีได้มั๊ยเนี่ย\" โซเฟียบ่น นับร้อยนับพันครั้งที่โซเฟียต้องมานั่งฟังโจแอนบ่นเรื่อง \"เจค\" คนนี้
\"คิดดูสิ สัญญากับฉันซะดิบดี กลับหนีหายไปเฉยเลย\"
\"ว่าแต่ ตา เจค เนี่ย ฉันอยากเห็นหน้าซะเหลือเกิน ว่าชายหนุ่มหน้าไหนที่มาทำให้เธอหลงหัวปักหัวปำซะขนาดนี้\"
\"อย่าว่าแต่ตัวเลย รูปซักใบฉันก็ไม่เคยมี เคยแต่คิดว่าจะไม่มีัวันแยกจากกันมั้ง ฉันก็เลยไม่แม้แต่จะมีรูปเขาไว้ซักใบ ตอนนั้นเรายังเด็กๆ กันด้วยแหละ\" โจแอนบอกหน้าเศร้า ถึงเธอจะไม่มีรูปของ \"เจค\" แต่เธอก็จำหน้าเขาได้ทุกกระเบียดนิ้ว
\"เขาเหมือนกับแองเจิ้ล ผมสีทองของเขามักจะปลิวไปตามลม เหมือนน้ำทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ผิวสีแทนอย่างเทพเจ้ากรีก มืออันอ่อนนุ่ม ฉันพยายามจินตนาการมาตลอดเลยนะว่าโตขึ้นแล้วเขาจะหน้าตาเป็นยังไง\"
\"เดี๋ยวๆ เด็กของเธอนี่เธออายุเท่าไหร่\" โซเฟียถามขึ้นเมื่อคิดได้ว่าถ้าโจแอนถึงกับต้องจินตนาการหน้าเจคตอนโตนี่คงจะไม่ใช่วัยรุ่น 14-15 แล้ว
\"ก็ตอนฉันเจอเจคครั้งแรกก็คงจะ...6 ขวบมั้ง\"
\"แล้วเขาหายไปจากชีวิตเธอเมื่อไหร่\" โซเฟียแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง
\"8 ขวบ\" โจแอนตอบเสียงอ่อยซะจนโซเฟียไม่ได้ยิน \"เท่าไหร่นะ\" โซเฟียถามเสียงดังเพื่อให้ได้คำตอบที่ชัดเจน
\"8 ขวบ พอใจยัง เออ ฉันก็บอกแล้วไงว่ามันเป็นความรักแบบเด็กๆ น่ะ\"
\"จ้าๆ เชื่อเค้าเลย คนรักสมัยแปดขวบที่ลืมไม่ลง\"
\"เลิกพูดเรื่องเจคซะทีได้มั๊ย ตอนนี้ปัญหาของฉันก็คือฉันไม่มีคนจะไปงานพรอมด้วยน่ะสิ\"
\"เรื่องใหญ่นะ พรอมควีนไม่มีคู่น่ะ อืมมมม...พรุ่งนี้ค่อยว่าเรื่องนี้กันละกัน เดี๋ยวฉันจะนอนนึกคืนนี้\"
\"โอเค พรุ่งนี้เธอคงไม่ต้องปลุกฉันนะ ฉันขอนอนถึงซักเที่ยงครึ่งละกัน\"
\"เชิญค่ะ คุณนายตื่นสาย ฝันดีนะจ๊ะ\"
-------------------------------------------------
\"เอาล่ะ ฟังให้ดีนะ ในลิสต์นี้ฉันไม่รู้ว่าใครบ้างมีคู่เต้นแล้ว แต่มีพร้อมทั้งชื่อและเบอร์โทรศัพท์ สิ่งเดียวที่เธอต้องทำก็คือโทรไปถาม เข้าใจนะ\" โซเฟียนั่งอยู่บนเตียงของโจแอนพร้อมกับกระดาษขนาด A4 หลายแผ่น และโทรศัพท์ไร้สายในห้อง
\"รับทราบครับผม\" โจแอนทำท่าตะเบ๊ะด้วยความทะเล้น
\"คริส วัตสัน\" โซเฟียเริ่มอ่านชื่อแรกบนลิสต์ที่นั่งเขียนไว้ \"ไม่อ่ะ ตานั่นนิสัยเลวร้ายสิ้นดี\"
\"เบนจามิน โอเลียรี่\" \"ไม่เอา ฉันไม่ชอบคนไอริช\"
\"วิคเตอร์ วอร์ด\" \"ไม่เอา รายนั้นมีแฟนแล้ว\"
\"โทบี้ ฟลานากอน\" \"ไม่เอา หน้าตายังงั้นเนี่ยนะ\"
\"เดฟ พูล\" \"ไม่เอา ตานั่นน่ะเฉิ่มสุดๆ\"
\"ไมค์ บัทเลอร์\" \"ไม่เอา น้ำหนักโอเวอร์เวทยังงั้นเนี่ยนะ สงสัยใส่ชุททักซิโด้ทีคงต้องตัดพุงออกก่อนถึงจะใส่ได้\"
หลังจากชื่อผู้ชายผ่านไปอีกหลายสิบคนโจแอนก็ยังไม่ได้ใช้โทรศัพท์โทรหาใครเลย เธอมักจะมีข้ออ้างสำหรับการปฏิเสธชื่อคนเหล่านั้นเสมอ
\"นี่หล่อนจะเอาไง จะไปคนเดียว หรือจะไปกับคนในลิสต์พวกนี้\"
\"ก็ที่เธอหามานี่มันไม่ได้เรื่องนี่นา คนที่จะไปงานพรอมกับฉันต้องประมาณ....หนุ่มคนนั้น\" โจแอนพูดพร้อมทั้งชี้ไปที่หนุ่มผมบลอนด์ที่เดินอยู่อีกด้านของถนนหน้าอพาร์ตเมนท์ของทั้งคู่
\"โอ แม่เจ้า เธอนี่ตาถึงจริงๆ\" โซเฟียพูดอย่างต้องระวังน้ำลายหก ก็หนุ่มที่โจแอนชี้ให้ดูนั้นทั้งผมสีบลอนด์เข้ม ตาสีฟ้าเหมือนน้ำทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ผิวสีแทนอย่างเทพเจ้ากรีก แถมหุ่นฟิตซะอย่าบอกใคร
\"นี่แหละ ชายในฝันของฉัน ฉันอิมเมจินไว้เงี้ยแหละ ว่าเจคของฉันโตมาจะต้องหน้าตายังงี้\" โจแอนพูดด้วยความภาคภูมิใจ
\"เธอเคยเห็นเขามาก่อนรึเปล่าน่ะ\" โจแอนถามเพราะรู้ว่าถ้าเป็นเรื่องหนุ่มหล่อๆ เช่นนี้โซเฟียไม่มีพลาด
\"ไม่นะ เขาไม่ใช่คนที่ฉันจะลืมได้ลงโดยไม่ได้ถามชื่อกับเบอร์โทรหรอก\"
\"โอย ไม่เคยมีหนุ่มคนไหนเคยทำให้ฉันใจระทวยได้ขนาดนี้ นอกจาก...\"
\"เจค\" ทั้งคู่พูดขึ้นมาพร้อมกัน
--------------------------------------------------
\"ฉันล่ะชอบวันอาทิตย์จริงๆ เลย...ได้นอนอยู่บนเตียงนุ่มๆ อย่างนี้จนสายโด่ง\" โจแอนตื่นขึ้นมาในขณะที่เลยเที่ยงวันไปแล้ว ส่วนโซเฟียนั้นนั่งแต่งหน้าเตรียมตัวออกไปข้างนอก
\"อืม ฉันก็ชอบเหมือนกัน แต่อาทิตย์นี้ฉันมีเดทจ๊ะ\"
\"ง่ะ ทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวเหรอ น้อยใจแล้วนะ\" โจแอนพูดด้วยเสียงแบบเด็กๆ แล้วซุกหน้าลงกับหมอนเพื่อจะนอนต่อ
\"ว่าแต่คราวนี้ หนุ่มไหนล่ะจ๊ะ ถึงได้แต่งตัวซะเปรี้ยวจี๊ดยังงี้\" โจแอนพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนซี้แต่ตัวจัดจ้าน ทั้งมินิสเกิร์ต เสื้อเกาะอก บวกกับบู๊ทหนังสีดำ
\"ความลับ ไปละ บาย\" โซเฟียหันมาส่งจูบให้หนึ่งทีก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
\"กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง...\" เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แต่โจแอนนั้นขี้เกียจเกินกว่าจะลุกจากเตียงขึ้นไปรับโทรศัพท์จึงปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเครื่องตอบรับ
\"สวัสดีค่า ขณะนี้ทั้งโจแอนและโซเฟียติดภารกิจสำคัญอยู่ไม่สามารถรับโทรศัพท์ได้ ถ้าคุณฝากข้อความไว้แล้วเราอยากคุยด้วยจะโทรกลับค่า ตู๊ด\" ถึงตัวจะไม่ลุกไปรับแต่หูก็ยังสนใจอยู่ดีว่าเป็นใครกันที่โทรมา แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะปลายทางนั้นไม่ได้ฝากข้อความอะไรไว้เลย ได้แต่วางหูไปเฉยๆ โจแอนเองที่ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากก็ล้มตัวลงนอนต่อ
\"ยัยโจแอน ตื่นเดี๋ยวนี้นะ ถ้าคราวนี้หล่อนสายอีกยังโปรเฟสเซอร์หน้ากบไม่ปล่อยหล่อนไว้แน่\"
\"อารายนะ...ยังมืดอยู่เลย\" โจแอนงัวเงียขึ้นมาคุยกับเพื่อนร่วมหอพัก
\"ก็หล่อนเล่นนอนคุมโปงมันจะไม่มืดได้ยังไงล่ะยะ ตื่นได้แล้ว สายคราวนี้มีหวังเอฟลอยมาเห็นๆ ตื่นได้แล้วนะยัยบ้า\" โซเฟียกระชากผ้าห่มออกจากเตียง ทำให้โจแอนเห็นแสงตะวันเป็นครั้งแรกของวัน
\"ให้ตายสิ กี่โมงแล้วเนี่ย\"
\"แปดโมงห้าสิบห้านาที เป๊ะๆ\"
\"กรี๊ด...ทำไมหล่อนไม่ปลุกชั้นให้เร็วกว่านี้ล่ะยะ\" โจแอนโวยวายพร้อมทั้งตาลีตาเหลือกวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อแปรงฟัน \"น้ำเนิ้มไม่ต้องอาบมันแล้ว\" โจแอนคิด
\"ใจคอหล่อนจะไม่เอาเสื้อผ้าเลยใช่มั๊ยเนี่ย\" โซเฟียยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำพร้อมกับเสื้อผ้าสำหรับวันนี้
\"ขอบใจจ้า นี่ถ้าไม่มีเธอนี่ฉันจะทำไงดีเนี่ย ไปก่อนนะ บาย\" โจแอนวิ่งมาหอมแก้มโซเฟียหนึ่งทีก่อนจะรีบวิ่งไปตึกภาษาศาสตร์ โชคดีที่เธอไปทันการเช็คชื่อพอดี
\"เธอน่าจะเห็นตอนที่โปรเฟสเซอร์หน้ากบนั่นเห็นชั้นมาทันนะ ท่าทางโกรธน่าดูเลย...จ้า...จ้า ได้ๆ แล้วเจอกันที่หอนะ บาย\" โจแอนโทรหาโซเฟียเพื่อรายงานผลว่าเมื่อเช้านี้เธอไม่ได้สาย ก็จริงอย่างที่โซเฟียว่าถ้าวันนี้สายเอฟลอยมาเห็นๆ เธอกับโปรเฟสเซอร์ซีรัลคนนี้ไม่ถูกกันตั้งแต่แว้บแรกที่เห็น และเขาก็พยายามตัดคะแนนทุกอย่างที่จะตัดได้ โดยเฉพาะเรื่องมาสายที่ดูจะเป็นของคู่กันกับโจแอน สมิธคนนี้
\"นี่ถ้าเมื่อคืนไม่ได้ฝันถึงตาหลอกลวงนั่นฉันก็คงไม่ตื่นสายหรอก มัวแต่เคลิ้มกับคำพูดมันน่ะสิ\" โจแอนเล่าถึงสาเหตุที่นอนไม่ยอมตื่นให้กับโซเฟียฟัง
\"เธอจะบอกว่าเธอฝันถึงเจคเจ็ดวันต่อสัปดาห์เลยเหรอไง หือ\" โซเฟียตอบอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร พร้อมกับตักไอติมจากกล่องกินต่อ ก็จริงอย่างที่โซเฟียพูด ท่าทางเธอจะตัดใจจากเจคไม่ได้จริงๆ ถึงเรื่องมันจะผ่านมาหลายปีแล้ว ถึงเธอจะยอมรับว่ามันเป็นเพียงแค่ความรักแบบเด็กๆ รักครั้งแรกที่ฝังใจ แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร ไม่ว่าจะเดทผู้ชายซักกี่คน เธอก็ลืมเขาไม่ได้จริงๆ
\"ก็จริงนะ ฉันฝันถึงเจคแทบจะทุกคืนแหละ ทุกส่วนของความทรงจำฉันนั้นมีเจคอยู่ตลอด ไม่ว่าฉันจะนึกถึงอะไรก็จะมีหน้าเจคลอยขึ้นมาเสมอ\"
\"เฮ้อ ฉันล่ะหนักใจกับเธอจริงๆ จะมีใครรู้มั๊ยเนี่ย ว่าดาวโรงเรียน ว่าที่พรอมควีน ผู้หญิงที่เปลี่ยนผู้ชายเป็นว่าเล่นจะมีชายหนุ่มที่ลืมไม่ลงเหมือนกัน เรื่องมันก็ตั้งนานมาแล้วล่ะนะ เธอจะลืมซะทีได้มั๊ยเนี่ย\" โซเฟียบ่น นับร้อยนับพันครั้งที่โซเฟียต้องมานั่งฟังโจแอนบ่นเรื่อง \"เจค\" คนนี้
\"คิดดูสิ สัญญากับฉันซะดิบดี กลับหนีหายไปเฉยเลย\"
\"ว่าแต่ ตา เจค เนี่ย ฉันอยากเห็นหน้าซะเหลือเกิน ว่าชายหนุ่มหน้าไหนที่มาทำให้เธอหลงหัวปักหัวปำซะขนาดนี้\"
\"อย่าว่าแต่ตัวเลย รูปซักใบฉันก็ไม่เคยมี เคยแต่คิดว่าจะไม่มีัวันแยกจากกันมั้ง ฉันก็เลยไม่แม้แต่จะมีรูปเขาไว้ซักใบ ตอนนั้นเรายังเด็กๆ กันด้วยแหละ\" โจแอนบอกหน้าเศร้า ถึงเธอจะไม่มีรูปของ \"เจค\" แต่เธอก็จำหน้าเขาได้ทุกกระเบียดนิ้ว
\"เขาเหมือนกับแองเจิ้ล ผมสีทองของเขามักจะปลิวไปตามลม เหมือนน้ำทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ผิวสีแทนอย่างเทพเจ้ากรีก มืออันอ่อนนุ่ม ฉันพยายามจินตนาการมาตลอดเลยนะว่าโตขึ้นแล้วเขาจะหน้าตาเป็นยังไง\"
\"เดี๋ยวๆ เด็กของเธอนี่เธออายุเท่าไหร่\" โซเฟียถามขึ้นเมื่อคิดได้ว่าถ้าโจแอนถึงกับต้องจินตนาการหน้าเจคตอนโตนี่คงจะไม่ใช่วัยรุ่น 14-15 แล้ว
\"ก็ตอนฉันเจอเจคครั้งแรกก็คงจะ...6 ขวบมั้ง\"
\"แล้วเขาหายไปจากชีวิตเธอเมื่อไหร่\" โซเฟียแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง
\"8 ขวบ\" โจแอนตอบเสียงอ่อยซะจนโซเฟียไม่ได้ยิน \"เท่าไหร่นะ\" โซเฟียถามเสียงดังเพื่อให้ได้คำตอบที่ชัดเจน
\"8 ขวบ พอใจยัง เออ ฉันก็บอกแล้วไงว่ามันเป็นความรักแบบเด็กๆ น่ะ\"
\"จ้าๆ เชื่อเค้าเลย คนรักสมัยแปดขวบที่ลืมไม่ลง\"
\"เลิกพูดเรื่องเจคซะทีได้มั๊ย ตอนนี้ปัญหาของฉันก็คือฉันไม่มีคนจะไปงานพรอมด้วยน่ะสิ\"
\"เรื่องใหญ่นะ พรอมควีนไม่มีคู่น่ะ อืมมมม...พรุ่งนี้ค่อยว่าเรื่องนี้กันละกัน เดี๋ยวฉันจะนอนนึกคืนนี้\"
\"โอเค พรุ่งนี้เธอคงไม่ต้องปลุกฉันนะ ฉันขอนอนถึงซักเที่ยงครึ่งละกัน\"
\"เชิญค่ะ คุณนายตื่นสาย ฝันดีนะจ๊ะ\"
-------------------------------------------------
\"เอาล่ะ ฟังให้ดีนะ ในลิสต์นี้ฉันไม่รู้ว่าใครบ้างมีคู่เต้นแล้ว แต่มีพร้อมทั้งชื่อและเบอร์โทรศัพท์ สิ่งเดียวที่เธอต้องทำก็คือโทรไปถาม เข้าใจนะ\" โซเฟียนั่งอยู่บนเตียงของโจแอนพร้อมกับกระดาษขนาด A4 หลายแผ่น และโทรศัพท์ไร้สายในห้อง
\"รับทราบครับผม\" โจแอนทำท่าตะเบ๊ะด้วยความทะเล้น
\"คริส วัตสัน\" โซเฟียเริ่มอ่านชื่อแรกบนลิสต์ที่นั่งเขียนไว้ \"ไม่อ่ะ ตานั่นนิสัยเลวร้ายสิ้นดี\"
\"เบนจามิน โอเลียรี่\" \"ไม่เอา ฉันไม่ชอบคนไอริช\"
\"วิคเตอร์ วอร์ด\" \"ไม่เอา รายนั้นมีแฟนแล้ว\"
\"โทบี้ ฟลานากอน\" \"ไม่เอา หน้าตายังงั้นเนี่ยนะ\"
\"เดฟ พูล\" \"ไม่เอา ตานั่นน่ะเฉิ่มสุดๆ\"
\"ไมค์ บัทเลอร์\" \"ไม่เอา น้ำหนักโอเวอร์เวทยังงั้นเนี่ยนะ สงสัยใส่ชุททักซิโด้ทีคงต้องตัดพุงออกก่อนถึงจะใส่ได้\"
หลังจากชื่อผู้ชายผ่านไปอีกหลายสิบคนโจแอนก็ยังไม่ได้ใช้โทรศัพท์โทรหาใครเลย เธอมักจะมีข้ออ้างสำหรับการปฏิเสธชื่อคนเหล่านั้นเสมอ
\"นี่หล่อนจะเอาไง จะไปคนเดียว หรือจะไปกับคนในลิสต์พวกนี้\"
\"ก็ที่เธอหามานี่มันไม่ได้เรื่องนี่นา คนที่จะไปงานพรอมกับฉันต้องประมาณ....หนุ่มคนนั้น\" โจแอนพูดพร้อมทั้งชี้ไปที่หนุ่มผมบลอนด์ที่เดินอยู่อีกด้านของถนนหน้าอพาร์ตเมนท์ของทั้งคู่
\"โอ แม่เจ้า เธอนี่ตาถึงจริงๆ\" โซเฟียพูดอย่างต้องระวังน้ำลายหก ก็หนุ่มที่โจแอนชี้ให้ดูนั้นทั้งผมสีบลอนด์เข้ม ตาสีฟ้าเหมือนน้ำทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ผิวสีแทนอย่างเทพเจ้ากรีก แถมหุ่นฟิตซะอย่าบอกใคร
\"นี่แหละ ชายในฝันของฉัน ฉันอิมเมจินไว้เงี้ยแหละ ว่าเจคของฉันโตมาจะต้องหน้าตายังงี้\" โจแอนพูดด้วยความภาคภูมิใจ
\"เธอเคยเห็นเขามาก่อนรึเปล่าน่ะ\" โจแอนถามเพราะรู้ว่าถ้าเป็นเรื่องหนุ่มหล่อๆ เช่นนี้โซเฟียไม่มีพลาด
\"ไม่นะ เขาไม่ใช่คนที่ฉันจะลืมได้ลงโดยไม่ได้ถามชื่อกับเบอร์โทรหรอก\"
\"โอย ไม่เคยมีหนุ่มคนไหนเคยทำให้ฉันใจระทวยได้ขนาดนี้ นอกจาก...\"
\"เจค\" ทั้งคู่พูดขึ้นมาพร้อมกัน
--------------------------------------------------
\"ฉันล่ะชอบวันอาทิตย์จริงๆ เลย...ได้นอนอยู่บนเตียงนุ่มๆ อย่างนี้จนสายโด่ง\" โจแอนตื่นขึ้นมาในขณะที่เลยเที่ยงวันไปแล้ว ส่วนโซเฟียนั้นนั่งแต่งหน้าเตรียมตัวออกไปข้างนอก
\"อืม ฉันก็ชอบเหมือนกัน แต่อาทิตย์นี้ฉันมีเดทจ๊ะ\"
\"ง่ะ ทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวเหรอ น้อยใจแล้วนะ\" โจแอนพูดด้วยเสียงแบบเด็กๆ แล้วซุกหน้าลงกับหมอนเพื่อจะนอนต่อ
\"ว่าแต่คราวนี้ หนุ่มไหนล่ะจ๊ะ ถึงได้แต่งตัวซะเปรี้ยวจี๊ดยังงี้\" โจแอนพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนซี้แต่ตัวจัดจ้าน ทั้งมินิสเกิร์ต เสื้อเกาะอก บวกกับบู๊ทหนังสีดำ
\"ความลับ ไปละ บาย\" โซเฟียหันมาส่งจูบให้หนึ่งทีก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
\"กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง...\" เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แต่โจแอนนั้นขี้เกียจเกินกว่าจะลุกจากเตียงขึ้นไปรับโทรศัพท์จึงปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเครื่องตอบรับ
\"สวัสดีค่า ขณะนี้ทั้งโจแอนและโซเฟียติดภารกิจสำคัญอยู่ไม่สามารถรับโทรศัพท์ได้ ถ้าคุณฝากข้อความไว้แล้วเราอยากคุยด้วยจะโทรกลับค่า ตู๊ด\" ถึงตัวจะไม่ลุกไปรับแต่หูก็ยังสนใจอยู่ดีว่าเป็นใครกันที่โทรมา แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะปลายทางนั้นไม่ได้ฝากข้อความอะไรไว้เลย ได้แต่วางหูไปเฉยๆ โจแอนเองที่ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากก็ล้มตัวลงนอนต่อ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น