บันทึกเล่มเล็กของเด็กตัวน้อย

ลำดับตอนที่ #3 : The things that we have...สิ่งที่มีอยู่

คนเราไม่เคยพอใจในสิ่งที่ตนเองมีอยู่...
ความต้องการที่มีอยู่อย่างไม่มีที่สิ้นสุดทำให้เราลืมสิ่งที่เรามีอยู่แล้วกับตัวนั้นมีค่ามากเพียงไร...

เด็กน้อยนั่งอยู่เดียวดาย ในมือมีหนังสือเล่มเล็กที่ตนใช้ระบายความในใจมาแรมปี เมื่อเปิดอ่านเรื่องราวเหล่านั้นในแต่ละครั้ง ทำให้เธอได้เห็นชีวิตของตัวเองในมุมมองใหม่ๆอย่างที่ไม่เคยได้เห็นมาก่อน...
เธอตระหนักได้ว่าเธอโชคดีกว่าใครหลายๆคน...เด็กน้อยมีร่างกายเพียบพร้อมสมบูรณ์ไม่พิกลพิการ มีสติปัญญาบริบูรณ์เฉลียวฉลาด มีคุณพ่อคุณแม่ และพี่สาว อยู่พร้อมหน้าและที่สำคัญพวกเขาพร้อมใจกันเทความรักให้เธอผู้เป็นน้องคนเล็กอย่างเหลือเฟือ ครอบครัวของเธอไม่ได้ร่ำรวยขนาดที่จะเรียกได้ว่าเธอคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด แต่ก็ไม่อัตคัดขัดสน เด็กน้อยได้เรียนในโรงเรียนที่เรียกได้ว่าดีที่สุดแห่งหนึ่ง ได้มีเพื่อน มีสังคมที่ดี และเติบโตมาได้อย่างราบรื่น...ซึ่งเพียงเท่านี้ก็โชคดียิ่งกว่าคนเป็นแสนเป็นล้านมากมายแล้ว

ถ้าเพียงแต่เธอจะตระหนักความจริงในข้อนี้ได้ตั้งแต่ต้น เธอคงไม่ต้องเสียเวลามานั่งปวดหัว ไม่ต้องเครียด ไม่ต้องโกรธใครๆ และในสมุดของเธอคงไม่มีคำว่า..."ไม่มีใครให้เวลาฉันบ้างเลย"..."เกลียดตัวเอง"..."ไม่มีใครเข้าใจฉันเลย"..."อยากร้องไห้"..."อยากหนีออกจากบ้าน"...หรือแม้กระทั่ง..."อยากตาย"

ยอมรับมาเถอะว่า...คำเหล่านี้เคยผ่านหัวคุณมาแล้วทุกคำ...และบางทีอาจจะมากกว่าหนึ่งครั้ง...

ก็จริงอยู่ที่อาจจะไม่ใช่ทุกคนที่เคยคิดอย่างนี้ แต่ฉันขอบอกได้เลยว่า มันเป็นเรื่องปกติ...แม้แต่สำหรับเด็กอย่างเด็กหญิงตัวน้อยของเรา ที่จะคิดแบบนี้ เพราะไม่ว่าจะเกิดมาเพียบพร้อมหรือโชคดีเพียงไรเธอก็มักจะลืมความโชคดีของตัวเองจนหมดสิ้นเมื่อโดนปัญหารุมเร้าจากรอบด้าน จนในบางครั้งเธอกลับเห็นสิ่งที่เธอมีอยู่เป็นข้อเสียที่ทำให้เธอทุกข์ใจเสียด้วยซ้ำ

เด็กน้อยโทษพ่อ...พ่อที่เธอเกรงกลัวเสียยิ่งกว่ารัก..."พ่อไม่เข้าใจฉัน"..."พ่อไม่มีเวลาให้ฉัน"..."พ่อดีแต่ดุด่าไม่เคยชมฉันเลยสักครั้ง"...
...ความดีที่เพียรทำเพื่อให้พ่อสังเกตเห็นดูเหมือนจะไร้ตัวตน...พ่อไม่เคยชื่นชม ไม่เคยภาคภูมิใจกับลูกสาวตัวน้อยๆของพ่อเลยหรือ?

เด็กน้อยโทษแม่...แม่ที่เธอเห็นว่าชอบมายุ่มย่ามกับชีวิตของเธอ..."แม่จอมยุ่ง"..."ทำไมแม่ต้องห้ามไม่ให้ฉันไปไหนมาไหนด้วย"..."เผด็จการชอบบังคับ"
...อยากจะทำอะไรๆได้อย่างอิสระ ก็ต้องถูกห้ามถูกกีดกัน แล้วยังถูกแม่บังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ...แม่จะไม่ปล่อยให้ลูกสาวของแม่ได้ทำอะไรบ้างเลยหรือ?

เด็กน้อยโทษพี่สาว...พี่ที่เธอไม่มีทางเอาชนะและยังไงก็ต้องตกเป็นเบี้ยล่างอยู่วันยังค่ำ..."แค่นี้ทำไมต้องใช้กันด้วย"..."สั่งอยู่ได้"..."แก่กว่าแท้ๆทำเองไม่เป็นรึไง"
...เกิดห่างกันไม่กี่ปี กลับต้องมาทำตามคำสั่ง ถูกสั่งสอน ถูกกดขี่ข่มเหง...พี่จะปล่อยให้น้องสาวคนนี้เท่าเทียมกับพี่ไม่ได้เลยหรือ?

แต่คนแต่ละคนไม่เหมือนกัน มีวิธีการแสดงความรักที่แตกต่างกันไป ยิ่งในฐานะที่ต่างกันสิ่งที่แสดงออกมาอาจจะไม่ได้แฝงไว้แต่เพียงสิ่งที่เราเห็น  ความรัก ความห่วงใย และบทเรียนแห่งชีวิต ที่ได้รับมีค่ายิ่งกว่าเงินทองใดๆ และคงไม่มีใครจะหยิบยื่นให้นอกจากคนที่รักเราอย่างสุดหัวใจเท่านั้น

เมื่อมองย้อนกลับไปเราจะเข้าใจ เราจะเติบโตขึ้นและรับรู้ได้ว่าเราโชคดีแค่ไหน เราจะพบอะไรใหม่ๆในสิ่งที่อยู่กับเรามาตลอดชีวิต
คุณพ่อผู้เคร่งขรึม เย็นชา อาจจะเป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่รู้จักวีธีการแสดงความรัก หรือประหม่าเกินกว่าที่จะสนิทสนมกับลูกสาว
คุณแม่จอมเผด็จการ อาจจะเป็นเพราะความห่วงใยที่มีมากเกินกว่าที่คนทั่วไปจะรักและห่วงเราได้มากเท่า
พี่สาวจอมกดขี่ อาจจะอิจฉาน้องที่ได้ความรักมากมาย แต่ตัวเองก็อดรักน้องไม่ได้ อยากสนิทสนมกับน้องแต่ก็ต้องวางท่าเป็นพี่อยู่ในที

และเด็กตัวน้อยๆที่ดูเหมือนจะไม่สามารถทำให้พ่อรักและภูมิใจได้...ไม่สามารถทำตัวเป็นเด็กเรียบร้อยอย่างที่แม่ต้องการ...และไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่มีทางจะเก่งไปกว่าพี่สาวได้คนนั้น...
อาจจะเป็นแค่ เด็กธรรมดาคนหนึ่งที่กำลังพยายามค้นหาตัวตนของตัวเอง และพยายามอย่างยิ่งที่จะเติบโตเพื่อจะยืนหยัดได้ด้วยตัวเองในวันข้างหน้า เท่านั้นก็ได้...

มองดูสิ่งที่เรามีอยู่...ไม่ว่ามันจะดูน้อยนิดหรือต่ำต้อยหรือเลวร้ายเพียงใด...
มันคือรากฐานของสิ่งที่เรากำลังจะสร้างในวันข้างหน้า......ครอบครัว เพื่อน สังคม สิ่งที่อยู่รอบตัวเราแต่ไม่เคยอยู่ในสายตา...รวมไปถึงประสบการณ์ที่ผ่านเข้ามา ทุกเสียงหัวเราะและหยาดน้ำตา ความโกรธแค้นและเสียใจ สิ่งเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ทำให้เราทุกคนเป็นคนที่เราเป็นอยู่ในทุกวันนี้