เกิดใหม่ไปเป็นยอดนักเตะในต่างโลก

ชีวิตประจำวันในทุกๆวันของผมวนเวียนอยู่อย่างจำเจตื่นเช้าไปทำงานโดยใช้ไม้เท้าและขาเทียม ช่วยพยุงไปขึ้นรถไฟ 

ในทุกวันผมพบเจอผู้คนมากมายทุกคนใจดีกับผมมากแต่ผมกลับรู้สึกแย่เพราะสายตาของทุกคนที่มองผมนั้น

มันเต็มไปด้วยความเวทนาในชีวิตของผม

“นี่รุ่นพี่มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”

“ทัตสึยะนายไปนั่งเถอะเดี๋ยวฉันทำเอง”

“นี่นายนะทำไมไม่ลองหางานที่ทำที่บ้านได้จะได้ไม่ต้องลำบากเดินทางมาฉันเป็นห่วง”

“นี่คุณทัตสึยะเนี่ยน่าสงสารชะมัดเลยแฮะพิการแถมยังต้องทำงานอีก(ซุบซิบ)”

บางครั้งผมก็มีความคิดที่จะหายไปจากโลกใบนี้ซะ 

แต่ก็นะฉันก็ยังไม่อยากตายนี่แถมยังโชคดีกว่าคนพิการคนอื่นด้วยที่ยังมีงานทำ ฮ่าๆๆ(ทัตสึยะหัวเราะแห้ง)

สวัสดีทุกคน(เสียงหัวหน้าแผนก) ฉันมีข่าวร้ายจะมาแจ้งพวกนาย

เนื่องจากสถานการโรคระบาดตอนนี้ทำให้ยอดขายเราตกถึง50เปอร์เซ็น 

จึงทำให้ทางเบื้องบนจำเป็นต้องคัดพนักงานออกแผนกละ1คน 

เพื่อความเท่าเทียมเราจะเลือกโดยการจะจับฉลาก

โห่ (เสียงบ่นจากพนักงาน)

เห้อ (เสียงทัตสึยะถอนหายใจโล่งใจ)

นึกว่าจะเป็นเราซะแล้วที่โดนเลือกออกหัวหน้านี่ใจดีจริงๆ(ทัตสึยะคิดในใจ)

หัวหน้า:ทุกคนเขียนชื่อของตัวเองแล้วนำมาหยอดในกล่องเราจะทำการสุ่มเลือกพนักงานออก

(ทุกคนทำหน้าเศร้า)

ทุกคนก้นหน้าเขียนชื่อแล้วนำมาหยอดในกล่อง

ทัตสึยะแสดงสีหน้าตื่นเต้น

(ตื้นเต้นชะมัดฉันไม่อยากให้มีใครออกไปเลยแฮะแต่ก็นะมันเป็นการสุ่มใครโดนก็คงจะโชคร้ายจริงๆทัตสึยะคิดในใจ)

หัวหน้าหยิบกล่องขึ้นมา คลุ่กๆๆๆ(เสียงหัวหน้าเขย่ากล่อง)

ทัตสึยะมองไปรอบๆกลับพบกับสีหน้าทุกคนที่กำลังโล่งใจ

ฟุ้บ(เสียงหัวหน้าหยิบกระดาษขึ้นมา)

ทัตสึยะหน้าแห้งเหงื่อตก

หัวหน้าเปิดรายชื่อ พนักงานผู้โชคร้ายคือ “ทัตสึยะ”

ทัตสึยะตกใจอย่างสุดขีด แต่ก็ต้องยอมรับเพราะทุกคนมีสิทธิ์เป็นคนโดนไล่ออกได้เหมือนกัน 

ทัตสึยะ ฮ่าๆๆ (หัวเราะแห้ง)ทุกคนไม่เป็นไรหรอกนะผมไม่เป็นไรหรอกยังไงเป็นผมก็ไม่เป็นไรก็ผมไม่มีภาระอะไรอยู่แล้วต่อให้ไม่ทำงานผมก็ไม่เป็นไร

ทุกคนแสดงสีหน้าสงสารทัตสึยะ

ทำไมต้องเป็นนายนะทัตสึยะ

น่าสงสารคุณทัตสึยะ

เราจะติดต่อนายไปบ่อยๆนะทัตสึยะ

หัวหน้า:ฉันเสียใจด้วยนะทัตสึยะ 

ไม่สมควรเป็นนายเลยที่โดนออกแต่ฉันก็ช่วยอะไรนายไม่ได้จริงๆ(หัวหน้าแสดงสีหน้าเศร้า)

ทัตสึยะ : ไม่เป็นไรหรอกครับหัวหน้า(ทัตสึยะฝืนยิ้ม)

รุ่นพี่ : งั้นอย่างน้อยให้พวกเราช่วยนายเก็บของนะ

ทุกคนช่วยกันเก็บของให้ทัตสึยะ

เรียบร้อยแล้วทัตสึยะ(ทุกคนบอก)

ทัตสึยะ:ทุกคนผมลาก่อนนะครับ(ทัตสึยะน้ำตาซึม)

ทุกคน :พวกเราจะคิดถึงนายนะทัตสึยะ

ตึกๆๆๆ(เสียงทัตสึยะหันหลังเดินจากไป)

สีหน้าทุกคนเปลี่ยนไป

ตึกๆๆ ทัตสึยะเดินออกมาถึงหน้าลิฟต์ก้มลงดูในกล่อง 

ทัตสึยะ:เอ๊ะ รูปที่ถ่ายกับ ชนาคุง หายไปไหนนะ(ชนาคุงนักฟุตบอลที่ทัตสึยะชื่นชอบ)

สงสัยลืมไว้ทีโต๊ะแน่เลย เนี่เราต้องเดินกลับไปอีกเหรอ เห้อ(เสียงทัตสึยะถอนหายใจ)

ตึกๆๆ(เสียงทัตสึยะเดิน)ทัตสึยะมาถึงหน้าห้อง

“ไอเจ้าด้วนทัตสึยะนั่นมันโง่ชะมัด ยังคิดว่ายังมีความหวังจะได้อยู่ต่อ คิดว่าพวกเราจะเขียนชื่อพวกเราใส่ไปในกล่องจริงๆเหรอหัวหน้านี่ก็คิดแผนการแบบนี้ขึ้นมาได้นะสมแล้วที่เป็นหัวหน้าพวกเรา”

(ตัดภาพไปในกล่องกระดาษทุกใบเขียนว่าทัตสึยะ)

ทัตสึยะที่แอบฟังอยู่หน่ห้องด้วยสีหน้าตกใจและสับสน

ตึกๆๆ ทัตสึยะเดินเข้าไปในห้อง

ทัตสึยะ: ฮ่าๆทุกคนพอดีฉันลืมของนะ 

ทัตสึยะเข้าไปหยิบรูปถ่ายแล้วเดินออกมา

ทัตสึยะ: ไปก่อนนะทุกคน (ทัตสึยะฝืนยิ้มแล้วเดินจากไป)

ไอบ้านั่นจะได้ยินที่เราพูดไหมนะหัวหน้า

หัวหน้า:ไอด้วนนั้นจะได้ยินก็ช่างมันสิ ฮ่าๆๆๆ(หัวหน้าหัวเราะ)

ตัดภาพมาที่ทัตสึยะ

ทัตสึยะเดินออกมาจากบริษัทด้วยสีหน้าที่เศร้า

ทัตสึยะ:ทำไมต้องเป็นฉันที่เจอเรื่องแบบนี้ทำไมโลกนี้ถึงไม่ใจดีกับฉันบ้าง ทั้งความฝันและชีวิตของฉันทำไมแกถึงเอามันไปจากฉันจนหมด ถ้าแกจะเอามันไปทั้งหมดงั้นก็ช่วยเอาชีวิตเฮงซวยของฉันไปด้วยซิโว้ยยย(ทัตสึยะตะโกนด้วยความคับแค้นใจ)

ตุบ!(เสียงตกกระแทก) 

ทุกอย่างกลายเป็นสีดำไปทั้งหมด

นี่มันคืออะไรกันทำไมทุกอย่างถึงมืดไปหมด(ทัตสึยะคิดในใจ)

“ข้าทำตามคำขอแล้วนะเจ้ามนุษย์”(เสียงปริศนา)

ทัตสึยะ:นายเป็นใครนะแล้วทำไมทุกอย่างถึงมืดไปหมด

ฉันนะเหรอ

ฉันคือสิ่งที่นายเฝ้ากล่าวโทษฉันมาตลอดทั้งชีวิตไงละ ฉันคือ โลกใบนี้

หรือก็ คือ ...........”พระเจ้า”.............

จบตอนที่1