เสน่หาสัญญารัก

ลำดับตอนที่ #2 : เสน่หาสัญญารัก> ตอนที่1 สัมผัสแรกที่คุ้นเคย 60%

ด้านยาหยี การโหนรถเมล์เป็นเรื่องชิวมากสำหรับผู้หญิงที่ดูบอบบางอย่างเธอ เพราะเธอโหนรถเมล์ไปเรียนตั้งแต่มัธยม ขนาดไปเรียนที่อิตาลี เธอยังเลือกโดยสารรถประจำทางดีกว่าที่จะนั่งแท็กซี่ที่ราคาแพงหูฉีก เงินทุกบาทเธอจะต้องเก็บออมไว้เพื่อให้ น้องกับหลานสาวที่เธอรัก

ในที่สุดเธอก็มาถึงหน้าบริษัท Lawrence Group บริษัทนี้ใหญ่โตกว่าที่เธอคิดไว้มาก เพราะขนาดที่นี่เป็นสาขาย่อยยังดูหรูหราอย่างไม่น่าเชื่อ ลำพังแค่ประวัติของเธอคงเข้ามาทำงานในตำแหน่งขนาดนี้ไม่ได้ ต้องขอบคุณ คุณอดัม ให้โอกาสที่แสนวิเศษกับเธอ แถมยังดูแลเธอ น้องและหลานสาว อย่างดีมาตลอด และเธอก็รักท่านเหมือนพ่ออีกคนหนึ่ง สิ่งเดียวที่เธอจะตอบแทนท่านได้คือ การทำงานเต็มความสามารถ และช่วยพัฒนาบริษัทของท่านให้ก้าวหน้ายิ่งขึ้น ให้สมกับความเมตตา

ร่างเพรียวระหงของยาหยีเดินเข้าบริษัทด้วยความมั่นใจ เธอถูกฝึกด้านบุคลิกและมารยาทต่างๆทางสังคมมาอย่างดีโดยผู้เชียวชาญ จนแทบจะเป็นไฮโซได้ถ้าเธอมีเงินมากมายแบบพวกนั้น   ผิวของเธอที่ขาวเนียนละเอียด ใบหน้าหวานที่มีดวงตากลมโตเหมือนตากวาง จมูกเชิดรั้น ริมฝีปากอวบอิ่ม ทำให้เธอดูโดดเด่นและมีเสน่ห์จนพนักงานชั้นล่างทั่วทั้งบริษัท จ้องมองเธอเป็นตาเดียวราวกับถูกมนต์สะกด แต่สายตาพวกนั้นก็ไม่ได้ทำให้เธอหวั่นไหวหรือเสียความมั่นใจแม้แต่น้อย เธอยังคงเดินด้วยท่าทางที่สง่างามไปยังประชาสัมพันธ์ของบริษัท

“ ฉันชื่อ ยวิษฐา กรภัควัฒน์ เป็นคนของคุณ อดัม ที่จะมาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของ อัลวินค่ะ ” เธอเอ่ยแนะนำตัว “ ไม่ทราบว่าจะให้รอที่ไหนคะ? ”

เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากพนักงานประชาสัมพันธ์ แถมพวกเธอก็ยังคงจ้องมองมาตาไม่กระพริบ ทำให้ยาหยีต้องถามอีกครั้ง

“ จะให้ฉันไปรอที่ไหนคะ? ” เธอถามด้วยเสียงที่เข้มและดังกว่าเดิม ทำให้พนักงานประชาสัมพันธ์สะดุ้งและหลุดออกจากภวังค์

“ อ่อ…อ่อ รอสัก สักครู่นะคะ ” พนักงานตอบอย่างตะกุกตะกัก ก่อนจะรีบโทรขึ้นไปหาเลขาของอัลวินเพื่อสอบถาม

ยาหยีส่ายหน้าไปมาอย่างไม่ค่อยพอใจ พนักงานที่นี่เป็นอะไรกับหมด แปลกคนจริงๆ

“ คุณยวิษฐาเชิญห้องบอสเลยค่ะ ชั้น 15 เลขาส่วนตัวของบอสจะอยู่หน้าลิฟต์ ” พนักงานเอ่ย “ ลิฟต์อยู่ทางโน้นค่ะ ” พูดพร้อมผายไปยังลิฟต์ที่อยู่กลางตึก

“ ขอบคุณค่ะ ” ยาหยีกล่าวขอบคุณสั้นๆพร้อมกับยิ้มน้อยๆให้ ก่อนจะเดินไปยังลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังชั้น 15

ส่วนพนักงานชั้นล่างต่างก็ซุบซิบนินทาเกี่ยวกับเรื่อง ผู้ช่วยส่วนตัวคนใหม่ที่คุณ อดัมส่งมาให้ลูกชาย ต่างคน ต่างพูดกันไปต่างๆนานา โดยที่แทบจะไม่มีมูลความจริงอยู่เลย

พอขึ้นลิฟต์มาถึงชั้น 15 ก็มีเลขาสาวของอัลวินรออยู่แล้ว ตามที่ประชาสัมพันธ์ข้างล่างบอก แต่เธอก็ต้องเจอสถานการณ์เดียวกันกับข้างล่างคือ เลขาส่วนตัวของอัลวินก็จ้องมองเธออย่างอึ้งๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอจึงเลือกที่จะเป็นฝ่ายทักทายก่อน

“ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ยวิษฐา กรภัควัฒน์ ที่จะมาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของ คุณ อัลวิน ” ยาหยีแนะนำตัวอย่างยิ้มๆ เพราะเธอกับเลขาสาวคนนี้คงจะต้องร่วมงานกันอีกยาว ผูกมิตรไว้ก่อนจะดีกว่า

แต่สิ่งที่เธอได้กลับมาคือ หน้าบึ้งตึงที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างมากของอีกฝ่าย ทำเอาเธอถึงกับ งง แค่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเธอเจอกับเหตุการณ์แปลกๆทั้งสองครั้ง มันเหลือเชื่อจริงๆ

เลขาสาวมองผู้ช่วยส่วนตัวคนใหม่ของบอสที่รักของเธอ ตั้งแต่หัวจรดเท้า โดยสายตาที่ดูถูกสุดๆ จนคนถูกมองสัมผัสได้

“ ฉัน พิมพ์ริดา เป็นเลขาส่วนตัวของบอส  ” เลขาสาวแนะนำตัวอย่างหยิ่งๆ ก่อนจะเชิดใส่ผู้มาใหม่อย่างไม่ไว้หน้า

ยาหยีได้แต่กลอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย ท่าทางงานนี้จะหินกว่าที่เธอคิด สงครามประสาทอาจจะกำลังเกิดขึ้น

“ เชิญ ” เลขาสาวกระแทกเสียงใส่เธอ ก่อนจะเดินนำไปยังห้องของอัลวิน

“ ผู้ช่วยคนใหม่มาแล้วค่ะบอส ” เธอพูดเสียงหวานหลังจากที่เคาะประตูเพื่อรอคำอนุญาติเรียบร้อยแล้ว

แหม…ที่กับคุณอัลวินพูดซะเสียงหวานหยดย้อย ที่กับเราเหมือนจะงาบหัวซะให้ได้ สองมาตราฐานชัดๆ

“ เชิญครับ ” อัลวินพูดเสียงเข้ม เขาต้องพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติมากที่สุด บอกตามตรงว่าเขารู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่เคยรู้สึกแปลกๆแบบนี้มานานมากแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ อัลวินได้แต่ถามตัวเองในใจ

เมื่อได้รับอนุญาตเลขาสาวก็เป็นฝ่ายเปิดประตูและเดินนำผู้ช่วยคนใหม่เข้าไปในห้องของเจ้านาย

“ ขอบคุณมาก กลับไปทำงานได้แล้ว ” อัลวินกล่าวเสียงเรียบ

“ ค่ะ บอส ” พิมพ์ริดาเสียงแผ่วไปทันที เมื่อได้ยินคำสั่งของอัลวิน เธอได้จะมองหลังเก้าอี้ทำงานของเขาเท่านั้น ไม่ว่าเธอจะเข้ามาที่ห้องนี้กี่ครั้ง ผู้ชายคนนี้ก็หันหลังให้เธออยู่เสมอ อย่างเช่นตอนนี้เขานั่งเก้าอี้หันไปมองยังวิวแม่น้ำ ซึ่งก็เป็นภาพเดิม แม่น้ำสายเดิมที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง น้อยครั้งนักที่จะได้คุยกับเขาแบบมองหน้ากัน อยากรู้จริงๆที่เขาทำแบบนี้เพราะไม่อยากเห็นหน้าเธอ หรือวิวภายนอกนั้นมันสวยจริงๆ และในที่สุดเลขาสาวก็เดินออกจากห้องแบบสิ้นหวังเหมือนทุกครั้ง

ยาหยีที่อยู่ในที่นั้นด้วยมองภาพพิมพ์ริดาที่เดินออกจากห้องด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ไม่รู้จะสมน้ำหน้าหรือสงสารดี เธอได้แต่ส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ ภายในบริษัทที่ดูใหญ่โตและหรูหราซ่อนเรื่องราวมากมายที่คนภายนอกไม่มีวันได้รับรู้