มาร์ช ยอดคนข้ามเวลา

ลำดับตอนที่ #8 : ห้องความจริง

      ห้องความจริง

     ไอน์สไตน์เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออก แต่ก็ไม่สามรถที่จะพูดอะไรต่อได้

     "บึม!"เสียงดังสนั่นเมื่อมีบางอย่างตกลงมาตรงถังขยะที่มาร์ชหลบอยู่

     "ไม่หมูเลยแหะงานนี้"เสียงจากชายถือดาบพูดขึ้น หลังจากลุกขึ้นยืนบนถังขยะ

     "ฉันจะเอาจิตนั่นมาเป็นของฉัน แกอย่ามาสอดจะดีกว่า"เสียงของชายร่างผอมที่ตอนนี้ สภาพเปลี่ยนไปจากเดิม เหมือนกับใส่ชุดเกราะที่ทำจากน้ำแข็งอยู่

     "คงจะไม่ได้วะพวก เพราะมีคนไหว้วานฉันมา ให้ดูแลเจ้าหมอนี่สักช่วงหนึ่งก่อน"ชายถือดาบพูดจบก็ควงดาบขึ้นมามอง ก่อนจะทำในสิ่งที่มาร์ชถึงกับอ้าปากค้าง

     "ฉึก"มือข้างซ้ายตบลงบนปลายดาบจนทะลุอีกด้าน เลือดค่อยๆไหลไปตามดาบอย่างช้าๆ ก่อนจะกลายเป็นเปลวไฟสีเหลืองลุกท่วมดาบนั่น

     "เปลวไฟสีเหลืองนั่น หรือว่าจะเป็น..."ชายร่างผอมที่ตอนนี้ใส่ชุดเกราะน้ำแข็งพูดได้แค่นั้น เพราะคมดาบได้พุ่งเข้าหาเขาเสียแล้ว มาร์ชเองถึงจะมองตามทัน แต่ก็ไม่ทั้งหมดทุกอย่างมีดูรวดเร็ว รุนแรง พลาดเพียงเสี้ยววินาทีหมายถึงการจบชีวิต

     "ฮ่าๆ ฝีมือแบบนี้ใช่แน่ๆ เซนโลหิตเพลิง คนจากองค์กรลับ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ปะมือกับแก"ชายร่างผอมพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างสนุกสนาน

     "ดูจากจิตน้ำแข็งนี่ แกคงจะเป็นโนว่า ของกลุ่มเดอะกาวิตี้สินะ"คำพูดของเซนทำให้ชายร่างผอม ชื่อโนว่าชะงักเล็กน้อยก่อนจะกระโดดตีลังกลับหลังออกห่างจากเซน

     "เย้ย โดนจับได้ซะแล้ว จะดีใจที่คนดังมารู้จัก หรือเสียใจที่ความแตกดีล่ะเนี่ย"โนว่าพูดขึ้นเมื่อเท้าแตะถึงพื้น 

     "ฉันว่านายควรจะเสียใจนะ เพราะนายกำลังจะโดนฉันจับ"เซนยกดาบที่มีเปลวไฟสีเหลืองขึ้นชี้หน้าโนว่า

     "นั่นน่ะสินะ งั้นลาก่อนดีกว่า"โนว่าพูดจบเขายิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเกิดหมอกหนาจัดขึ้น จนมองไม่เห็นอะไรในบริเวณนั้นเลย

     "อย่าขยับนะ"ใครบางคนกระซิบข้างหูมาร์ช

     'ม..มาตั้งแต่เมื่อไรกัน!'มาร์ชสาบานเลยว่าเขาไม่ได้แกล้งแน่นอน เขาไม่รู้ตัวเลยว่าคนที่กระซิบข้างหูเขาตอนนี้มาตอนไหน เมื่อหมอกจางลงก็ปรากฏร่างของเซนนั่งคุกเข่ายกดาบขึ้นในท่าป้องกัน 

    "หนีไปแล้วสินะ"เซนพูดแล้วลุกขึ้น มาร์ชเห็นเขาใช้มือลูบดาบอย่างช้าๆ จากนั้นดาบของเขาจะแตกกระจายเป็นสะเก็ดไฟสีเหลืองไปทั่วบริเวณ มันค่อยๆกลับมารวมตัวที่มือซ้ายของเขา แผลที่เคยมีเลือดไหลค่อยๆได้รับการรักษา ถึงจะหายไม่สนิทแต่มันก็ดีขึ้นในระดับหนึ่ง เซนยกมือขวาของเขาไปที่มือซ้าย พวกมันค่อยๆหายเข้าไปในแหวนของเขา

    "ขอบคุณนะครับ ที่มาช่วยไว้" มาร์ชกล่าวกับเซน ที่ตอนนี้กำลังเช็ดเนื้อเช็ดตัวอยู่ เซนหันมายิ้มเล็กน้อย

     "ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก แล้วก็ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นกับฉันก็ได้ ฉันก็เพิ่งจะอายุ 22 เหมือนนายนั่นแหละ มาร์ช"

     "คุณ..เอ้ย ไม่สิ นายรู้จักฉันได้ไง? นาย..."

     "เดี๋ยวๆใจเย็นๆ เป็นอย่างที่บอสบอกไว้จริงๆ นายจะต้องถามสารพัดคำถาม" เซนส่ายหน้าเสร็จก็พูดต่อ

     "เรื่องมันยาวแล้วฉันก็ไม่สันทัดเรื่องอธิบาย ไปคุยกันในที่ของฉันดีกว่า มีคนเตรียมพร้อมคอยอธิบายให้นายแล้วล่ะ อีกอย่างตรงนี้มันไม่สะดวกหุ่นยนต์เยอะแยะเต็มไปหมด" มาร์ชทำหน้าสงสัยเพราะตอนนี้มีเขากับเซนอยู่แค่ 2คนเอง แต่ก็ทำได้ไม่นาน เสียงไซเลนรถตำรวจก็ดังขึ้น มาร์ชเหลียวไปมองตามเสียงเห็นหุ่นยนต์ไม่ต่ำกว่า 10 ตัววิ่งเข้ามาตรงทางเข้าตรอกที่พวกเขายืนอยู่ และพอเหลียวกลับมาทางเซนอีกทีมาร์ชก็ต้องอ้าปากค้างกับภาพที่ดูจะคุ้นตาอยู่เหมือนกัน หยดน้ำเล็กๆลอยอยู่ตรงหน้าเขาก่อนที่ทุกอย่างจะโดนดูดอย่างแรง ตามด้วยแรงบิดอันมหาศาลราวกับจะฉีกสมองของมาร์ชออกเป็นเสี่ยงๆ

     "อุ๊บ!แหวะ"เสียงเดิมจากคนเดิม แต่สถานที่ใหม่ 

     "นี่นายน่าจะเคยใช้วาปหยดน้ำแล้วไม่ใช่หรอทำไมถึงยังอ้วกอีกล่ะ?อ่ะนี่"เซนที่สภาพดูดีมากเมื่อเทียบกับมาร์ชในตอนนี้ ยื่นขวดน้ำให้กับมาร์ช

    "ใช่เคยใช้ แต่ก็แค่ครั้งเดียว"มาร์ชพูดจบก็ยื่นมือไปรับขวดน้ำจากเซนมาล้างปาก

    "เดี๋ยวอีกหน่อยก็ชิน"เซนพูดจบก็ยิ้ม

    "หมายความว่าไง อีกหน่อยก็ชิน"มาร์ชเริ่มระแวงกับคำพูดที่มีเลศนัยของเซน

    "ฮ่าๆฉันบอกแล้วมีคนรอนายอยู่ เดี๋ยวเขาจะอธิบายให้ฟังเอง"เซนพูดเสร็จและกำลังจะเดินนำไป ก็มีเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นข้างๆมาร์ช จนมาร์ชต้องเหลียวไปมอง และก็เห็นหยดน้ำเล็กๆที่แสนจะคุ้นเคย มาร์ชถึงกับสะดุ้ง

     "ยังไม่พร้อมครับ เพิ่งจะมาถึงเมื่อตะกี้นี่เอง"แต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นอย่างที่เขาคิดเพราะต่อมาเหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งบนหยดน้ำนั่น แล้วมันก็ขยายใหญ่ขึ้นก่อนจะปรากฏร่างของชายคนหนึ่งใส่เสื้อหนังสีดำกระโดดออกมา ชายคนนั้นเหลียวมามองมาร์ชครู่หนึ่งก่อนจะสะบัดชายเสื้อแล้วเดินไป 

     "โซลใจร้ายจริงๆเลยนะนายเนี่ย"เซนพูดขึ้นเมื่อชายที่เพิ่งปรากฏตัวเดินไปถึงเขา

     "พูดเรื่องอะไรว่ะ ไม่เห็นจะรู้เรื่อง"คนที่เซนเพิ่งเรียกว่าโซล หันไปพูดน้ำเสียงดุดันกับเซน

     "แหมๆก็นายดูอยู่บนยอดตึกใกล้ๆนั่น แต่ไม่ยอมลงมาช่วยเราไม่ให้พูดว่าใจร้าย จะให้พูดว่าอะไรหรอ"เซนพูดเหมือนจะกวนอารมณ์โซล และมันก็ได้ผลเป็นอย่างดี

     "แล้วมีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องไปช่วยคนที่ไร้ซึ่งความสามารถแบบนั้นด้วยละ"โซลพอพูดมาถึงประโยคหลังเขาก็มองไปทางมาร์ช

     'แล้วทำไมต้องมาทางฉันด้วยล่ะ'มาร์ชได้แต่คิดในใจแล้วเอามือเกาหัวแบบคนไม่รู้เรื่อง โซลดูเหมือนจะไม่ชอบขี้หน้ามาร์ชเอาซักเท่าไร พอเขาเห็นท่าทีเก้ๆกังๆของมาร์ชที่กำลังใช้มือเกาหัวตัวเองอยู่ก็เดินตรงเข้าหา

     "เรื่องมันจะเป็นมายังไงฉันไม่รู้ แต่คนที่จะมานำฉันได้ไม่ใช่นายแน่ จำเอาไว้"โซลก้มหน้าลงมาพูดแบบกัดฟันใกล้ๆหูมาร์ช แล้วก็หันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้มาร์ชที่ยังคงไม่เข้าใจยืนนิ่งอยู่คนเดียว

     "เอาน่ามาร์ช นายอย่าไปใส่ใจคำพูดเจ้าโซลมันมาก เจ้านั่นก็นิสัยแบบนี้แหละ แต่สักวันหนึ่งเขาจะเป็นกำลังที่สำคัญให้นายอย่างแน่นอน"เซนที่เดินย้อนกลับมาเพื่อปลอบใจมาร์ช แต่มันดูไม่เหมือนปลอบใจสักเท่าไร เพราะมาร์ชที่ยังไม่เข้าใจคำพูดของโซลอยู่ ยังต้องมาเพิ่มประเด็นความไม่เข้าใจคำพูดของเซนอีก

     "ไปกันได้แล้วล่ะ บอสรอนายอยู่"พูดจบมาร์ชก็เดินตามเซนไป ตามทางที่มาร์ชเดินไป มาร์ชได้เห็นหุ่นยนต์กำลังผลิตอุปกรณ์มากมาย อย่างเป็นระเบียบ เวลาที่มาร์ชอยากรู้ว่าอุปกรณ์ชิ้นไหนทำงานยังไง ก็จะตะโกนถามเซน ซึ่งเรียกได้ว่าถามแทบทุกชิ้นเลยก็ว่าได้เวลาเจอคน คนเหล่านั้นก็จะหันมาทักทายเขาอย่างคุ้นเคย เขาไม่รู้จะทำตัวยังไงเลยทักทายกลับ และเมื่อมาร์ชชำเลืองตามองก็เห็นเซนกำลังแอบขำเขาอยู่ ที่สำคัญเหมือนเซนกำลังสนุกกับการแกล้งมาร์ช เพราะเขาจะพามาร์ชเดินผ่านบริเวณที่มีคนอยู่เยอะๆ และเมื่อมาถึงห้องๆหนึ่ง เซนก็หยุดแล้วหันมาทางมาร์ช

     "นับตั้งแต่ก้าวแรกที่นายเข้าห้องนี้ไป ชีวิตนายจะเปลี่ยนไป แต่จะเป็นทางไหนขึ้นอยู่กับนาย"เซนพูดจบเขายิ้มให้มาร์ชเล็กน้อยก่อนจะหันไปที่ประตู

     "คือเรื่องราวมันเป็นยังไงฉันไม่รู้นะ แต่ฉันว่ามันต้องมีเรื่องเข้าใจผิดแน่นอน"มาร์ชที่ตอนนี้วิตกกังวลมากพูดออกมา และกำลังจะหันหลังกลับ

     "ไม่มีอะไรที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญ หรือความเข้าใจผิดหรอก แต่ถ้านายจะเดินกลับไปฉันก็จะไม่ห้าม มันอาจจะเร็วไปสำหรับนาย แต่มันช้ามากๆสำหรับใครหลายๆคน" มีแสงสีแดงพุ่งออกมาจากประตูสแกนไปตามตัวของเซน 

     "ระบุชื่อด้วยค่ะ"เสียงดังออกจากประตู

     "เซน ธานาบลู"พูดจบประตูก็เปิดออก 

     "ไม่จริงน่า "ธานาบลู" นายพูดคำนี้ต่อจากชื่อนายได้ยังไง นั่นมันนามสกุลฉันนี่"

     "ฉันไม่ขอพูดอะไรแล้ว"เซนพูดจบก็เดินเข้าห้องนั่นไป มาร์ชตัดสินใจเดินตามเซนเข้าไปอย่างช้าๆ และเรื่องที่เคยเกิดขึ้นทั้งหมดตั้งแต่ตื่นมันกลายเป็นเรื่องเด็กๆไปเลย เพราะภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้

      "ล้อเล่นใช่ไหม นี่มันเรื่องอะไรกัน!!"เสียงของมาร์ชที่พูดออกมาและเสียงไอน์สไตน์ที่ดังขึ้นในหัว เป็นประโยคเดียวกันเลย