มาร์ช ยอดคนข้ามเวลา

ลำดับตอนที่ #7 : สะกดรอยและจิต

สะกดรอยและจิต

     "โอ๊ย!!"เสียงร้องลั่นของชายร่างเล็กดังขึ้นเมื่อนับถอยหลังถึงเลข 1 และภาพสุดท้ายที่เขาเห็นคือ มาร์ชกำลังใช้นิ้วชี้ข้างซ้ายดึงขอบตาล่างและแลบลิ้นอยู่

     "แก"ชายร่างเล็กคำรามได้แค่นั้นร่างของทุกคนก็หายไป

     "ฉันสาบานเลยว่าทันทีที่เกมอัพเดทเสร็จฉันจะตามหามันแล้วฉีกมันเป็นชิ้นๆ "ชายร่างเล็กกัดฟันดังกรอดๆ ในห้องสีฟ้า

     "เห้อ ก็นายอยากตีบทแตกเองนิ จะโทษใครได้"ชายผมยาวพูดพร้อมกับส่ายหน้าช้าๆ

     "ตีบทแตกหรือเปล่าฉันไม่รู้ แต่ฉันรู้สึกเจ็บเหมือนหัวแตกยังไม่หาย"เขาพูดในขณะที่มือคลำหัวอยู่ ซึ่งมันเรียกเสียงหัวเราะจากลุ่มได้เป็นอย่างดี

     "เรื่องนั้นช่างมันเถอะ แล้วเกมปิดแบบนี้จะเอาค่าจ้างยังไง หวังว่าไม่โดนเบี้ยวให้ทำงานฟรีหรอกนะ"เสียงผู้หญิงแทรกขึ้น

     "ก็คงต้องรอเกมอัพเดทเสร็จนั่นแหละถึงจะรู้ แต่พอออกไปเสร็จก็อย่ารีบไปไหนล่ะ ยืมห้องชมรมทางโรงเรียนใช้ ต้องช่วยกันทำความสะอาดซะก่อน"ชายร่างใหญ่พูดจบ ทุกคนก็พยักหน้ารับอย่างพร้อมเพรียง

     "นายนี่สุดยอดจริงๆนะมาร์ช วินาทีสุดท้ายแท้ๆ ยังจะคิดทันอีกนะ หยิบก้อนหินขึ้นปาหัวเขาเนี่ย"ไอน์สไตน์พูดขึ้นเมื่อมาร์ชออกจากเกมมาที่ห้องสีฟ้า มาร์ชไม่ได้ตอบอะไร

     "ค่าบริการเกม 1,010 รูน ข้อมูลเกมจะถูกบันทึกไว้ในระบบริงซิสเตมของผู้เล่น ขอบคุณที่ใช้บริการจากทางร้าน ไว้โอกาสหน้าเชิญมาท่องดินแดน อิมมอทอลใหม่ ลาก่อน"เสียงผู้ชายห้าวๆพูดจบห้องสีฟ้าก็หายไป มาร์ชตอนนี้ยืนอยู่ตรงทางเข้าร้านเกมเรียบร้อยแล้ว

     "มาร์ชไปไหนต่อกันดี"ไอน์สไตน์ถาม

     "....."ไม่มีเสียงตอบอะไรนอกจากเสียงเท้าที่เดินอย่างไร้จุดหมาย

     "เป็นอะไรตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนายน่ะ"ไอน์สไตน์หลังจากสังเกตเห็นมาร์ชเงียบมาได้สักพักก็อดที่จะถามไม่ได้

     "ที่เกมปิดอัพเดท มีสาเหตุที่อัพเดทก็เพราะฉัน นายลองคิดดูหากใครกำลังทำอะไรที่สำคัญๆอยู่ในเกม แล้วต้องออกเกมกระทันหันแบบนี้ จะเป็นยังไง นายลองคิดดูสิไอน์"มาร์ชพูดท่าทางจริงจัง

     "เอาความจริงมาร์ช"ไอน์สไตน์พูดเหมือนรู้ว่ามาร์ชกำลังโกหก

     "ก็ได้ๆ ก็ฉันเข้าไปในเกมยังไม่ถึง ครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ ยังไม่เห็นอะไรหนุกหนานในเกมเลย มีแต่ต้นไม้อย่างเดียว พูดถึงทำไมในเกมมันดูไม่ไฮเทค ทันสมัย อลังการงานสร้างเต็มไปด้วยเวทมนต์อย่างที่คิดเอาไว้เลย"ท่าทีที่จริงจังหายไปหมด

     "มาร์ชนี่ยุค 500 ปีจากของเดิมที่นายอยู่มานะลองมองไปรอบๆสิ นายคงเข้าใจสิ่งที่ฉันจะพูด"มาร์ชหยุดเดิน หลังจากเดินมาเรื่อยๆ และมองไปรอบๆตัวตามที่ไอน์สไตน์บอก 

    ภาพที่มาร์ชเห็นก็คือ ภาพตึกสูงเสียดฟ้า ที่ทั้งตึกเหมือนจะทำจากกระจกและวัสดุอะไรบางอย่างที่สะท้อนแสงแวววาว เรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย รถที่ใสราวกับทำมาจากกระจกใสๆ สามารถมองเห็นภายในรถได้อย่างสบายๆ มันดูสะอาดและเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม กำลังลอยอยู่บนท้องฟ้าหลายพันคัน และที่สำคัญมันดูมีระเบียบเอามากๆ

และที่ดูจะเตะตาเขาเป็นพิเศษก็คือ หุ่นยนต์ตัวหนึ่งที่ถือปืนคล้ายกับปืนM16แต่ดูทันสมัยกว่าในมือ กำลังวิ่งไล่จับคนๆหนึ่งที่กำอะไรบางอย่างไว้วิ่งหนีอยู่ แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้น หลังจากนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามารับของจากหุ่นยนต์ แล้วกดอะไรบางอย่างบนหน้าต่างริงซิสเตมของหุ่นยนต์ตัวนั้น

     'เป็นแบบนี้เองสินะ ยุคนี้คือยุคที่พัฒนามาไกลมากๆแล้ว ความไฮเทค ความทันสมัยมีให้เห็นโดยทั่วไปของการใช้ชีวิต ดังนั้นโลกของเกมที่ทำออกมาเลยมีแต่ต้นไม้ให้เห็น ต่างจากยุคก่อนที่เราจะหลับ ที่อยู่กับธรรมชาติ โลกแห่งเกมเลยสร้างความสมัยตามจินตนาการของคนที่อยากเห็น มิน่าเราถึงได้เห็นผู้คนในเกมอิมมทอลมีความสุขจากการได้นั่งแค่ใต้ต้นไม้'มาร์ชยิ้มออกมาเมื่อเข้าใจสิ่งต่างๆ

    "นี่ไอน์"มาร์ชเรียกด้วยเสียงที่สดใสต่างจากก่อนหน้า

    "อารมณ์ดีแล้วหรอ ปรับอารมณ์เก่งจังเลยนะนาย แล้วมีอะไรหรอ"

    "เมื่อกี้ฉันเห็นการจับกุมคนร้ายของหุ่นยนต์อ่ะ มีข้อสงสัยจะถามนิดหน่อย"

    "สิ่งที่คนร้ายขโมยน่ะหรอ"ไอน์สไตน์ถามบ้าง

    "สิ่งที่คนร้ายขโมยไปคงเป็นแหวนอันนี้ฉันพอจะเดาได้ แต่ที่สงสัยมี 2เรื่อง

 1.ขโมยไปแล้วใช้การได้หรอ และ 2.ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรหลังจากรับของคืนแล้ว?"

    "การเจาะระบบไง ถึงจะยุคไหนสมัยไหน คนก็ยังมีความสามารถที่เหนือกว่าระบบเพราะคนเป็นผู้ออกแบบระบบมานะ นายอย่าลืม ส่วนเรื่องที่ผู้หญิงคนนั้นทำก็คือให้คะแนนเพื่อใช้ประเมินการทำงานของหุ่นยนต์ ในแต่ละเดือนจะมีการตรวจสอบว่าหุ่นที่ใช้บริเวณไหนไม่จำเป็น จะได้ลดจำนวนเพื่อประหยัดพลังงานที่ไม่จำเป็น"

    "เข้าท่าดีแหะ"มาร์ชพูดแล้วใช้มือลูบคางตัวเอง

    "อืมทุกอย่างที่สงสัยเคลียแล้วนะ นายจะไปไหนต่อจะได้นำทางให้"

    "ฉันอยากฟิตร่างกายหน่อยน่ะ เอาทางที่ได้นั่งไอ้นั่นได้ไหม"มาร์ชชี้ไปที่รถคันใสที่จอดส่งคนอยู่ตรงป้ายจอดรถริมทาง

    "สถานที่ฟิตร่างกายพอบอกได้นะ แต่ตอนนี้เงินในบัญชีนายไม่พอแน่ถ้าจะขึ้นไอ้นั่น ล้มเลิกความตั้งใจเรื่องนี้ไปก่อน"

    "ง่ะ ยอดเงินเหลือเท่าไหร่อ่ะ"มาร์ชถามด้วยสีหน้าเศร้าเพราะอดขึ้นรถ

    "5,200 รูน จ่ายค่าเสื้อผ้า ข้าวเที่ยงและเล่นเกมไป 9800 รูนแต่นายขึ้นรถไฟฟ้าได้นะ คงสนุกไม่แพ้รถหรอก"ไอน์สไตน์แจงยอดเงินและเสนอของเล่นให้มาร์ชเสร็จสรรพ

    "ค่าเกมแพงเป็นบ้าเล่นแปบเดวเอง"มาร์ชบ่นอุบเมื่อนึกถึงเกมขึ้นมา

    "แต่นายก็ได้เกมนั่นมาเลยนะ ทีนี้จะเล่นที่ไหนก็ได้"

    "อ่าวหรอ งั้นไปเล่นรถไฟกันเต๊อะ"มาร์ชพูดจบก็วิ่งออกไปตามทางที่ไอน์สไตน์บอกเขาด้วยท่าทีที่ร่าเริงเป็นพิเศษ

    บนยอดตึกบริเวณที่มาร์ชหยุดมองสิ่งต่างๆ มีสายตาคู่หนึ่งของใครบางคนมองผ่านกล้องส่องทางไกลของริงซิสเตมมาที่มาร์ช

    "หยุดแล้วมองรอบๆแบบนั้นทำไมกัน หรือจะรู้ตัวแล้วว่าโดนสะกดรอยตามอยู่ แต่ระยะห่างขนาดนี้ต่อให้เป็นระบบเรดริงซิสเตมก็ไม่น่าจะตรวจเจอนะ นายคิดว่าไง"เสียงเงียบไปสักพักเหมือนกำลังฟังคำตอบจากใครบางคน

   "ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่เอ๊ะ!!ทำไมจู่ๆถึงวิ่งออกไปแบบนั้นต้องรีบตาม"พูดจบเจ้าของสายตาที่จับจ้องมาร์ชก็รีบเคลื่อนตัวไปตามมาร์ชอย่างรวดเร็ว

    มาร์ชหลังจากออกวิ่งมาได้สักพักก็หอบกินจึงเปลี่ยนเป็นเดินแทน เดินมาได้ไม่ไกลมาร์ชก็เจอตู้น้ำข้างทางจึงรีบเดินเข้าไปเอาน้ำโดยมีไอน์สไตน์จัดการให้ ออกมาดื่ม มาร์ชนั่งลงบนม้านั่งใกล้ๆตู้น้ำ แล้วเปิดฝาน้ำออกดื่ม

    "ไอน์ ฉันรู้สึกเหมือนมีคนตามฉันมาได้สักพักแล้วล่ะ"มาร์ชพูดขึ้น

    "ฉันก็คิดว่าน่าจะเป็นอย่างงั้น แต่ขอเช็คเพื่อความชัวร์แปบนะ"ไอน์สไตน์พูดจบมาร์ชก็เห็นภาพแผนที่ 3 มิติในหัวของเขา ไม่ห่างจากที่เขาอยู่  มีคนๆหนึ่งแอบมองเขาอยู่ในซอยใกล้ๆ

    "นายสังเกตเห็นตั้งแต่เมื่อไหร่"ไอน์สไตน์ถามมาร์ชเมื่อปิดภาพแผนที่ลง

    "ตั้งแต่ตอนที่ฉันมองรอบๆตัวนั่นแหละ แล้วพอฉันออกวิ่งมันก็รีบวิ่งตามทันที และพอฉันหยุดเดินมันก็ชะลอจากวิ่งมาเดินเหมือนฉัน"

    "นายจะทำยังไงต่อไป"

    "ก็จะทำอะไรได้ นอกจากรู้ให้ได้ว่าตามฉันมาทำไม"มาร์ชพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในตรอกๆหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล เมื่อเดินเข้าไปถึงตรงกลางตรอกมาร์ชก็หยุดเดิน

    "ออกมาเถอะครับ จะตามผมไปอีกนานไหม"มาร์ชพูดขึ้นแล้วหันหลังกลับมาทางที่เดินผ่านมา

    เจ้าของสายตาที่จับจ้องมาร์ชจากบนยอดตึกกำลังจะเดินออกมาจากความมืดที่ใช้ซ่อนตัวอยู่ แต่ต้องชะงักเมื่อปรากฏร่างของชายผอมบางร่างเล็กคนหนึ่งเดินออกจากมุมตึกฝั่งตรงข้ามเขาออกมา

     "มีคนตามมาอีกคนหนึ่งหรอ เพราะพุ่งเป้าไปที่หนุ่มนั่นเลยไม่ทันสังเกตเห็นสินะ" เจ้าของสายตาจากยอดตึกพูดกับตัวเอง

     "รู้ตัวแล้วหรอ กว่าจะรู้ตัวช้าไปนะ สงสัยจะเป็นไก่อ่อนสินะ"ชายร่างเล็กพูดขึ้นทันทีที่เดินออกมา

     'ไก่อ่อนอีกแล้ว ฉันได้ยินคำนี้มา 2 ครั้งแล้วนะ'มาร์ชคิดในใจก่อนจะตอบกลับไป

     "คือยังไงหรอครับ ผมไม่เข้าใจที่คุณพูด ตามผมมาต้องการอะไรจากผมหรอ"

     "อย่ามางี่เง่าหน่อยเลย เอามาให้ฉันซะสิ จิตของนาย"ชายร่างผอมพูดจบก็แบมือมาทางมาร์ช ราวกับจะเอาอะไรบางอย่าง

     "จิตของฉันงั้นหรอ หมอนี่กำลังพูดเรื่องอะไรน่ะไอน์"มาร์ชเปลี่ยนมาพูดเบาๆกับไอน์สไตน์แทน

     "ฉันไม่รู้เหมือนกัน"ไอน์สไตน์ตอบเขาแบบจนปัญญาในข้อมูลนี้จริงๆ

     "ผมไม่มีให้หรอกครับไอ้ของที่คุณต้องการ"มาร์ชเมื่อไม่รู้ว่าของที่ว่าคืออะไรจึงตัดสินใจตอบออกไปแบบนั้น

     "จะมาเล่นมุขตลกอะไร ผู้ครอบครองเรดริงซิสเตมทุกคนย่อมมีมันอยู่แล้ว แต่เดี๋ยวนะหรือจะไม่รู้ว่าจิตของตัวเองคืออะไร ช่างไร้ประโยชน์จริงๆ ไก่ได้พลอยนี่หว่า"ชายร่างผอมพูดจบก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ก่อนจะเคลื่อนตัวราวกับสไลด์อยู่บนน้ำแข็งเข้าหามาร์ชอย่างรวดเร็ว 

     'ไวขนาดนี้หลบไม่ทันแน่ๆ ตายสถานเดียว'มาร์ชคิดในใจจบก็หลับตายอมรับชะตากรรมของตัวเองที่จะเกิดขึ้น

     "แก้ง"เสียงดังเหมือนเหล็กกระทบกันจนมาร์ชต้องลืมตาขึ้นดู กรงเล็บน้ำแข็งปะทะกับดาบเล่มใหญ่ของใครบางคนที่มาช่วยเขาไว้ นั่นคือภาพที่เห็น

     "เล็งไว้เหมือนกันสินะจิตนี่น่ะ"ชายร่างผอมที่ตอนนี้มีกรงเล็บน้ำแข็งในมือพูดขึ้น แต่กลับไม่มีเสียงพูดอะไรจากผู้ที่ถือดาบใหญ่ต้านกรงเล็บไว้เลย

     "ก็ดี จะได้ไม่ต้องจำเสียงของคนที่ฆ่า ไม่รกสมองดี"ชายร่างผอมพูดจบก็กระโดดถอยหลังไป ก่อนจะพุ่งเข้าหาชายถือดาบอย่างรวดเร็ว

     "หาที่ปลอดภัยหลบสิ ยืนบื้ออยู่ทำไม"ชายถือดาบหันมาตะโกนใส่มาร์ช มาร์ชพอได้สติก็รีบวิ่งไปหลบหลังถังขยะเหล็กเก่าๆใบใหญ่

     "นี่มันเรื่องอะไรกัน ยุคนี้เขาสู้กันรุนแรงขนาดนี้เลยหรอ"มาร์ชพูดขึ้นในขณะที่สายตายังจับจ้องการต่อสู้อย่างไม่ละสายตา

     "เรื่องอะไรฉันก็ไม่รู้หรอก แต่ถึงจะเป็นยุคนี้ แต่การต่อสู้แบบนี้ฉันก็ไม่เคยเห็นในฐานข้อมูลเหมือนกัน"

     "ฉันควรทำยังไง ในเมื่อไม่รู้อะไรเลยสักอย่างแบบนี้"มาร์ชจับต้นชนปลายเรื่องราวไม่ได้ จึงมีสีหน้าที่เครียดราวกับแบกโลกเอาไว้ทั้งใบ

     "หรือว่าจะเป็นข่าวลือนั่น"