มาร์ช ยอดคนข้ามเวลา

ลำดับตอนที่ #6 : เงามืด

เงามืด

     มาร์ชพูดเสร็จก็ยืนยิ้มกว้างราวกับว่ารอยยิ้มจะฉีกไปถึงหูของเขา หากตอนนี้มีใครได้เหลียวมาเห็นเข้า คงไม่พ้นจะคิดว่า"ไอ้นี่บ้าหรือเปล่า"

     "เฮ้ๆ!!!มาร์ช สติเพื่อนสติ"เสียงดังขึ้นในหัวของมาร์ช

     "ห..ห๊า เรียกทำไม"มาร์ชที่กำลังจินตนาการถึงเกมของยุคนี้อยู่ ต้องหลุดจากจินตนาการอย่างจำใจ เพราะเสียงของไอน์สไตน์

      "นายจะมายืนจินตนาการทำไมให้เมื่อย เดินอีกแค่ไม่เกิน 20 ก้าว ก็จะได้สัมผัสของจริงแล้ว"ไอน์สไตน์พูดด้วยโทนเสียงไม่เข้าใจมาร์ชเพื่อนของตัวเอง

      "ไอน์ ที่นายพูดมาก็ใช่ แต่นายตอบไรฉันหน่อยสิ"

      "ว่ามา"

      "นายรู้ด้วยหรอว่าฉันกำลังจินตนาการหรือคิดอะไรอยู่"มาร์ชถามขึ้นอย่างสงสัย

      "โถ...เพื่อนเอ๋ย นึกว่าเรื่องสำคัญอะไร เวลานายคิดสมองก็ทำงานซึ่งมันก็ส่งคลื่นออกมาด้วย แล้วฉันที่อยู่ในตัวของนายจะไม่รับรู้เลยหรอ เพียงแต่ว่าฉันไม่สามารถรู้ได้ว่าสิ่งที่คิดอยู่คืออะไรแค่นั้นเอง ระบบออกแบบมาเพื่อป้องกันการเข้าถึงที่มากเกินไป"ไอน์สไตน์อธิบาย

      "อ่อ"มาร์ชพยักหน้าช้าๆหลังทำความเข้าใจข้อมูล

      "แต่ฉันก็วิเคราะห์ตามสถานการณ์ได้นะ เพราะฉันเป็นระบบเรดริงซิสเตมที่ถูกออกแบบมาเป็นพิเศษ ถึงการวิเคราะห์จะไม่เปะ 100% ก็ตาม ยกตัวอย่างเช่น ตอนที่นายพูดกับตัวเองที่ชั้นล่างสุดของศูนย์การรักษา แล้วฉันพูดแทรกขึ้น ตอนนั้นนายคงคิดว่าฉันกำลังกวนเบื้องล่างนายอยู่ เป็นต้น"

     'เอิ่มไม่เปะ 100%' - -

     "ช่างมันเถอะ ไอน์นายจำที่บอกว่าอีกแค่ 20 ก้าวจะได้สัมผัสของจริงแล้ว จะยืนคิดทำไมได้ไหม"มาร์ชเปลี่ยนประเด็นหลังจากไขข้อข้องใจแล้ว

     "ได้สิ ทำไม"

     "นายรู้ไหม ในยุคที่ฉันเป็นนักเล่นเกมนั้น กว่าแต่ละเกมจะทำออกมาใช้เวลานานหลายปีมาก แต่ถึงแม้จะนานแค่ไหน นักเล่นเกมก็ตั้งใจรอวันที่เกมจะทำออกมาเสร็จ และเล่นมันอย่างสนุกสนาน เพราะอะไรรู้ไหม มันคือดินแดนจินตนาการที่ใครก็อยากสัมผัส อะไรที่เราทำไม่ได้ในโลกความจริง เราทำมันได้ในดินแดนแห่งเกม ดูอย่างพวกเขาสิ"

มาร์ชพูดจบก็ชี้ไปที่กลุ่ม ที่กำลังเดินเข้าออกร้าน

     "ฉันเข้าใจความรู้สึกของนายนะมาร์ช แต่ในตอนท้ายนายก็พูดเองนิ ใครก็อยากสัมผัส นายทำมันได้เลยในตอนนี้ แล้วจะยืนรอทำพระแสง เลเซอร์อะไรล่ะ ลีลาอยู่ได้"ไอน์สไตน์เริ่มมีน้ำโห

    "ก็มันอดคิดไม่ได้นี่น.."มาร์ชพูดยังไม่จบประโยค

    "ยัง ยังไม่หยุดใช่ไหม"พอจบประโยคนี้ มาร์ชก็รีบจ้ำเท้าด้วยความไวไปยืนหน้าร้านเกม คนไม่ต่ำกว่าร้อยคนเดินสวนทางกันตรงทางเข้าออก คนที่กำลังจะเข้ามีสีหน้าที่รีบเร่ง ต่างจากคนที่เดินออกมาที่มีสีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม คุยกันถึงเรื่องภายในเกมอย่างสนุกสนาน เบื้องหน้ามาร์ชคืออาคารกระจก ที่ถึงจะดูใสแต่กลับมองไม่เห็นคนที่อยู่ข้างในมาร์ชแหงนหน้ามองคำว่า The Immortal ที่อยู่เหนือประตูดูเหมือนว่ามีไฟลุกอยู่บนตัวอักษรทุกตัว มาร์ชยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะเบียดตัวกับกลุ่มคนเพื่อเข้าไปข้างใน

    "ยินดีตอนรับสู่ ดิ อิมมอทอล"ทันทีที่มาร์ชก้าวเข้ามาข้างในได้เพียงก้าวเดียว เสียงผู้ชายห้าวๆก็ดังขึ้นจากรอบทิศทาง เขาเพิ่งรู้สึกตัวว่าตอนนี้คนได้อันตธานหายไปหมดแล้ว เหลือเพียงเขาคนเดียวในห้องสีฟ้า

     'ต่างจากที่คิดไว้ลิบลับ นึกว่าจะเป็นร้านที่ต้องจ่ายเงินเช่าเครื่องเพื่อเล่นเกมซะอีกในตอนแรก แต่แค่ก้าวเข้ามาก็คือโลกของเกมเลยหรอเนี่ย'มาร์ชต้องหยุดคิดเมื่อเสียงผู้ชายห้าวๆดังขึ้นอีกครั้ง

    "จากการตรวจจากระบบริงซิสเตมแล้ว นี่เป็นการเข้าเล่นเกมครั้งแรกเจ้าต้องตั้งชื่อก่อน"

     "มาร์ช"มาร์ชตัดสินใจใช่ชื่อเขาเลยเพราะขี้เกียจคิด

     "มาร์ช ดินแดนอิมมอทอลนี้ เป็นดินแดนที่มีอยู่จริง ภายในนี้เจ้าจะได้เจอกับสิ่งที่อัศจรรย์ แต่ก็เต็มไปด้วยความอันตราย ทั้งจากสัตว์ปีศาจ และคนด้วยกันเอง แต่ระบบได้มีการป้องกันอันตราย ที่จะทำให้เสียชีวิตไว้แล้ว จึงเล่นได้เหมือนเกมทั่วไป ขอให้เจ้าสนุก"เสียงที่ห้าวๆแต่แฝงด้วยพลัง กล่าวจบก็ปรากฏหยดน้ำเล็กๆตรงหน้าของมาร์ช

     'สรุปนี่มาชวนเล่นเกมให้สนุกหรือจะมาขู่ให้กลัวกันแน่ แล้วไปยัง..ง'มาร์ชคิดยังไม่จบก็เกิดแรงดูดมหาศาลจากหยดน้ำเล็กๆที่อยู่ตรงหน้า เขารู้สึกเหมือนกับว่าถูกดูดเข้าไปในหยดน้ำนั่น ร่างมาร์ชหายไปรวมทั้งห้องสีฟ้านั้นด้วย

     จากป่าแห่งหนึ่งของเกมมีกลุ่มคนประมาณ 4 คนกำลังจับกลุ่มคุยกันอยู่

     "เห้ยๆจะมีจริงหรอว่ะ คนที่เพิ่งจะเข้ามาเล่นเกมนี้ใหม่เนี่ย"ชายตัวเล็กที่สุดในกลุ่มพูดขึ้น

     "นั่นสิ เกมมันเปิดมานานแล้วนะ ถ้าใครเพิ่งจะมาเล่นเอาตอนนี้คงไม่มีหรอก"ผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มพูดสนับสนุน

     "ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าจะมีไหม แต่งานนี้มีแต่ได้กับได้และได้เยอะมาก ทำๆไปเถอะอย่าบ่น"ชายผมยาวผู้รับงานมาพูดขึ้นเพราะเห็นเพื่อนตัวเองเอาแต่บ่นตั้งแต่รับงานมา

     "แค่รายละเอียดงานฉันก็รู้แล้วความเป็นไปได้มันไม่มีเลย ในเกมที่มีแต่อันตรายรอบตัวแบบนี้ ใครจะเข้ามาเล่นคนเดียว คนที่จ้างนายคิดจะเล่นตลกอะไร"ชายตัวเล็กยังไม่เลิก

     "ทำๆไปไหนๆก็ทำมา 1 วันแล้ว ทนๆเอาวันนี้อีกวันเดียว"ชายร่างโตที่สุดในกลุ่มพูดและดูเหมือนทุกคนจะเงียบลงในทันที

    "อุ๊บ...แหวะ!"เสียงอ้วกแตกดังลั่นป่า ทำเอาผู้เล่นแถวนั้นหันไปมองยังต้นเสียงแล้วพากันชักสีหน้าราวกับเห็นตัวประหลาดที่น่าขยะแขยง

     'จะมองอะไรกันครับ ไม่เคยเห็นคนอ้วกหรอ'มาร์ชคิดในใจ หลังจากถูกดูดแล้วมาโผล่ที่ป่านี้ก่อนจะมีสภาพดังกล่าว

     "ไหวไหม"เสียงในหัวของมาร์ชดังขึ้น

     "เห้อ ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด ไม่รู้ว่าฉันยังครบ 32 อยู่หรือเปล่า"มาร์ชพูดพร้อมกับมองสำรวจตัวเอง 

     "ปลอดภัยหายห่วง นี่เป็นครั้งแรกที่นายใช้วาปหยดน้ำ คงยังไม่ชินเดี๋ยวใช้บ่อยๆก็ชินเองแหละ"ไอสไตน์บอกกับมาร์ช

     "แล้วเราต้องไปไหนต่อ"มาร์ชถามในขณะที่เขามองไปรอบๆ เขาสังเกตเห็นผู้เล่นที่นั่งเล่นใต้ต้นไม้หลายกลุ่ม บ้างก็กำลังล้อมวงประลองฝีมือกันแบบขำๆ มองๆดูเหมือนกับกำลังมาผ่อนคลายในเกมเสียมากกว่า 

     "มีคนกำลังมา"เสียงเตือนของไอน์สไตน์ดึงมาร์ช ให้หันไปมองผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังตรงมาทางเขา

     "มีอะไรหรือเปล่า?"มาร์ชถามออกไป เมื่อผู้หญิงคนนั้นเดินมาถึง

     "อ่อ เปล่าหรอกแค่เห็นการแต่งตัวแปลกๆ เลยเดินเข้ามาดูนึกว่าคนรู้จัก แต่นายคงเป็นผู้เล่นใหม่มากกว่า จริงมั้ย"มาร์ชพยักหน้า ส่วนมากที่เขาเห็นคนแต่งตัวก็ไปทำนองนักรบใส่เกราะ จะมีเขาคนเดียวที่ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์

     "เอางี้ฉันจะบอกที่เก็บระดับง่ายๆให้ เป็นการขอโทษที่เข้ามาทักผิดก็แล้วกัน"ว่าแล้วก็ชี้ไปทางป่าที่เธอเดินออกมาหามาร์ช ก่อนจะยิ้มให้เขาแล้วเดินไปทางป่าด้านตรงข้าม

     "ไหนบอกคนยุคนี้ไม่มีน้ำใจไง ก็ปกตินี่หน่า"มาร์ชนึกไปถึงรอยยิ้มที่ได้รับ ก่อนจะเริ่มเดินไปตามทางที่ผู้หญิงคนนั้นบอกเขา

     "มีจริงๆด้วยล่ะผู้เล่นใหม่ ตอนนี้กำลังเดินไปทางนั้นแล้วเริ่มงานได้"เสียงผู้หญิงพูดติดต่อเพื่อนทางริงซิสเตม ดูเหมือนปลายสายจะตกใจไม่น้อยเหมือนกัน

     "โอเค งั้นเท่านี้ก่อนนะพวกฉันจะเริ่มงานแล้ว"ว่าแล้วก็ตัดการติดต่อ

     มาร์ชหลังจากเดินมาได้สักพักหนึ่งก็เริ่มเบื่อ เพราะเขาไม่เจออะไรเลยนอกจากต้นไม้แล้วก็ต้นไม้

     "โดนหลอกสินะเรา"มาร์ชตัดพ้อกับตัวแต่เท้าก็ยังเดินต่อเรื่อยจนทะลุป่าออกมาที่ทุ่งหญ้าสีเขียวกว้างๆ เขามองไปรอบๆ เพราะลมที่พัดมามันเย็นสบาย ไหนๆก็ไม่รู้จะทำอะไรเลยกำลังจะตัดสินใจล้มตัวลงนอน 

    "จับมันมาให้ได้"เสียงชายตัวโตถือดาบใหญ่ด้วยมือสองข้างตะโกนสั่งคนในกลุ่ม ชายผมยาวที่ถือคันธนูรีบเร่งฝีเท้าให้นำสิ่งมีชีวิตตัวหนึ่งที่เหมือนเสือเขี้ยวดาบแต่มีหาง 5 หาง ก่อนจะยิงลูกธนูติดๆกัน 5 ครั้งเข้าหาเป้าหมาย เจ้าเสือที่ถูกไล่ก็ดูจะไวไม่แพ้กันกระโดดหลบลูกธนูได้ทั้งหมด แต่มันตัวเดียวจะทำอะไรได้ เพราะทิศทางที่มันวิ่งไปนั้นมีชายร่างเล็กถือมีดสั้น 2 เล่มยืนรอมันอยู่ เมื่อมันไม่มีทางหนีแล้วมันจึงเลือกสู้แทน มันง้างเท้าหน้าขึ้นตบชายร่างเล็ก แต่ดูเหมือนชายร่างเล็กจะไวเอามากๆ เขาตีลังกาหลบได้ทันท่วงที แล้วโต้ตอบกลับด้วยการแทงมีดเข้าที่เท้าของเจ้าเสือนั่น มันคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวด ชายร่างใหญ่ที่ตามมาทันซัดหมัดลงบนตัวของเสือย่างรุนแรง จนเสือตัวนั้นลงไปกองกับพื้น ทุกอย่างที่เกิดขึ้นตั้งแต่ต้นจนจบ อยู่ในสายตาของมาร์ช เขายอมรับมันเป็นการล่าในเกมที่สมบูรณ์แบบมาก 

     "จบแล้วสินะ ต่อไปก็แบ่งไอเทมกัน"มาร์ชพูดขึ้นหลังจากคนกลุ่มนั้นมายืนล้อมเจ้าเสือตัวนั้น แต่เหมือนจะไม่ได้แบ่งไอเทมกันเหมือนที่มาร์ชคิดเอาไว้

     "เก่งนักใช่ไหม"เสียงชายร่างเล็กพูดพร้อมกับหวดเท้าเข้าที่กลางตัวเสือ เพื่อนที่เหลือก็พากันหัวเราะชอบใจในการกระทำของชายร่างเล็ก 

     "จะหยุดทำแบบนี้ได้หรือยัง"มาร์ชที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้างหลังชายร่างเล็กพูดขึ้น

     "ใจเย็นสิมาร์ช มันไม่ใช่เรื่องของนายนะ"เสียงของไอน์สไตน์เตือนเขาในหัว ตั้งแต่ที่มาร์ชลุกขึ้นแล้วเดินตรงมา

     "เห้ยไอ้ไก่อ่อนนี่ใครว่ะ ผู้เล่นใหม่ไม่ใช่หรอ ระบบไม่ได้เตือนให้ระวังผู้เล่นหรือไงตอนเข้าเกมอ่ะ หรือความจำเสื่อมว่ะ"คำพูดของชายร่างเล็กดูเหมือนจะเรียกเสียงหัวเราะจากคนในกลุ่มได้ไม่น้อย

     "ไอน์ฉันจะชนะเจ้าพวกนี้ได้ไหม"มาร์ชพูดกับไอน์สไตน์ แต่ถ้าคนอื่นมองจะเห็นเหมือนเขาพูดคนเดียว

     "ฉันว่าแล้วไง สงสัยความจำจะเสื่อม พูดคนเดียวเลยหรอว่ะ"ชายร่างเล็กพูดขึ้น

     "ปิดระบบของเกมสิ แล้ววัดกันด้วยระดับของร่างกาย"มาร์ชพูดขึ้น และชำเลืองตาไปทางชายร่างใหญ่ที่สุดในกลุ่ม เพราะไอน์สไตน์บอกว่านี่เป็นทางเดียวที่จะชนะถึงจะน้อยมากๆก็ตาม

     "ถ้านายอยากจะทำแบนั้นก็ได้นะ แต่ฉันขอบอกเลยว่านายเจ็บจริงเหมือนโดนชกข้างนอกเกมเลยนะ"ชายร่างใหญ่พูดขึ้นพร้อมกับเปิดระบบริงซิสเตมขึ้นมาแล้วปิดระบบเกม ถึงแม้เขาจะไม่เห็นมาร์ชทำแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะผู้เล่นใหม่ ไม่มีข้อมูลของเกมอยู่แล้ว

ชายร่างใหญ่พุ่งกำปั้นเข้าหามาร์ชอย่างรวดเร็ว มาร์ชเบี่ยงตัวหลบแต่ดูเหมือนจะช้าไปเพราะกำปั้นนั้นโดนหัวไหล่มาร์ชเฉียดๆ

     'เคลื่อนไหวช้าลงสินะเรา ออกจากเกมต้องฟิตร่างกายซะหน่อยแล้ว'มาร์ชคิดในใจหลังจากหลบหมัดแรกไม่พ้นทั้งหมด แต่ก็ไม่สามารถคิดอะไรได้ต่อเพราะหมัดต่อไปกำลังพุ่งมาอีกแล้ว และหมัดนี้ดูเหมือนมาร์ชจะหลบยังไงก็หลบไม่พ้นเลยต้องออกมัดมาปะทะเอาไว้ ก่อนจะกระโดดถอยหลังออกจากกันคนละก้าว

    "ให้ฉันช่วยบอกทิศทางการเคลื่อนไหวล่วงหน้าให้ไหม"เสียงเสนอตัวช่วยของไอน์สไตน์ดังขึ้นในหัวของมาร์ช

     "ไม่ต้อง เขารับข้อเสนอด้วยการปิดระบบของเกมแล้ว ฉันจะไม่เอาเปรียบคนอื่นในการต่อสู้เด็ดขาด"มาร์ชพูดจบก็พุ่งเข้าหาชายร่างโตอีกครั้ง

     ไม่ห่างจากที่มาร์ชกำลังต่อสู้อยู่นั้น มีเงามืดของใครบางคนเฝ้ามองเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่แรก เขายิ้มออกมาให้เห็นฟันที่มุมปากเมื่อสิ่งที่เขาตามหาอยู่ ในที่สุดก็โผล่มา

    "จัดการปิดระบบทีนะ ฉันเจอตัวเป้าหมายแล้ว จะรีบดำเนินการขั้นต่อไป"เสียงเงามืดที่เฝ้ามองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่บนต้นไม้พูดกับใครบางคนที่ปลายสาย เพื่อปิดระบบอะไรบางอย่าง

    "ตอนหาแทบพลิกแผ่นดินหากลับไม่เจอ แต่พอตัดใจกลับโผล่มาเองเอาง่ายๆ เอาไว้เจอกันนะ"เงามืดพูดขึ้นหลังจากตัดการติดต่อ แล้วร่างของเขาก็หายไป

    ทางด้านมาร์ชตอนนี้เสื้อผ้าหน้าผมเต็มไปด้วยฝุ่นจาการต่อสู้

    "ดูเหมือนฝีมือจะใช้ได้ทีเดียว แต่ร่างกายนายคงถึงขีดสุดแล้วล่ะผู้เล่นใหม่"ชายร่างใหญ่พูดกับมาร์ช ซึ่งมันคือเรื่องจริงเขารู้สึกเหนื่อยเอามากๆ

    "ขอบคุณสำหรับคำชมนะพี่ชาย พี่ชายถือเป็นคนเก่งไม่น้อย ไม่น่ามีเพื่อนแบบนั้นเลย ทำภาพลักษณ์เสียหมด"มาร์ชพูดกลับไปโดยหวังว่า การต่อสู้ของเขาจะไม่ดำเนินต่อไป แต่ได้เห็นการแตกคอกันเองจากคำพูดของเขาแทน 

     "ขอโทษด้วยนะ เราจำเป็นต้องทำแบบนี้น่ะ"ชายร่างใหญ่ตอบกลับมาซึ่งมันหมายความว่าแผนที่คิดไว้ของมาร์ชมันพังแล้ว คงต้องยอมรับชะตากรรมเท่านั้น แต่จู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นก้องฟ้า

    

   "เนื่องจากตอนนี้ระบบได้มีผู้เล่นเข้าเล่นเต็มจำนวนที่ทางระบบกำหนดไว้แล้ว จึงขอทำการปิดระบบเกม เพื่อทำการอัพเดทระบบ ผู้เล่นจะถูกส่งกลับภายใน 3 วินาทีขออภัยในความไม่สะดวกเป็นอย่างยิ่งค่ะ"

 

     สิ้นเสียงก็ปรากฏเลขขึ้นกลางท้องฟ้าเพื่อนับถอยหลัง 3 วินาทีส่งผู้เล่นออกเกม

3..

2..

1

"โป๊ก!!!"