มาร์ช ยอดคนข้ามเวลา

ลำดับตอนที่ #5 : เพื่อนใหม่

เพื่อนใหม่

     มาร์ชตอนนี้ได้ออกมายืนนอกห้อง เขามองไปรอบตัวๆเองเพื่อสำรวจสิ่งต่างๆ รอบบริเวณแทบไม่มีคนเลยสักคนในตอนนั้นมาร์ชรู้สึกผิดปกติบางอย่าง จึงก้มมองลงที่พื้น

     "ชิหายล่ะ!"มาร์ชพูดเสียงดังลั่น แต่ดีที่ไม่มีใครอยู่ระแวกนั้นเลยไม่งั้นทุกสายตาคงจ้องมาที่มาร์ชหมด

     "เปิดระบบริงซิสเตม ดีนะไม่มีคนอยู่ไม่งั้นต้องกลับเข้าไปในห้องอีกรอบ"มาร์ชพูดจบก็นึกไปถึงคำเตือนของมีน่า

     'ริงซิสเตมสีแดงนั้นมีแต่เริ่องที่เป็นปริศนามากมายและไม่ค่อยมีให้เห็นโดยทั่วไปดังนั้นการที่น้องจะเปิดระบบ ต้องระมัดระวังอย่าทำในที่สาธารณะจะดีกว่า'มาร์ชเลื่อนเมนูจากระบบริงซิสเตมอยู่สักพักหนึ่ง

     "เจอแล้ว!!! ดันลืมซะได้"เมือมาร์ชกดปุ่มยืนยันที่หน้าต่างกลางอากาศ ก็ปรากฏรองเท้าผ้าใบสีดำขึ้นที่เท้าของเขา มาร์ชอมยิ้มพอใจกับรองเท้าที่ใส่ ก่อนจะเอะใจกับข้อความในริงซิสเตมของตน 

     ' ท่านสามารถเรียกระบบ ปฏิบัติการสมองอัจฉริยะได้ เพื่อหลีกเลี่ยงการเปิดหน้าต่างริงซิสเตมในที่สาธารณะ เพราะเนื่องจากท่านเป็นบุคคลที่อยู่ในระบบเรดริงซิสเตม'

     "เรื่องนี้คงจะมีเฉพาะคนที่มีริงซิสเตมสีแดงสินะที่รู้ ฉันขอเปิดใช้ระบบที่ว่าก็แล้วกัน"สิ้นคำพูดมาร์ชหน้าต่างกลางอากาศก็จางหายไปเหมือนกับตอนที่ปิดระบบอยู่ ก่อนจะมีเสียงดังขึ้นในหัวของมาร์ช

     "ยินดีตอนรับสู่ระบบสมองอัจฉริยะค่ะ กรุณาตั้งชื่อสมองอัจฉริยะเพื่อความสะดวกในการใช้งานด้วยค่ะ"

     "ฉันขอเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างได้ไหม"มาร์ถามกลับแทนที่จะทำการตั้งชื่อให้เลย สร้างความแปลกใจให้กับระบบของเขาอย่างมาก

     "ป...เปลี่ยนแปลงอะไรหรอค่ะ"

     "ผมอยากให้ระบบสมองอัจฉฉริยะเป็นเสียงผู้ชายอายุใกล้เคียงกับผมจะได้ไหมครับ"

     "ระบบทำการเปลี่ยนเสียงของสมองอัจฉริยะเรียบร้อยแล้ว กรุณาตั้งชื่อให้ด้วยค่ะ"

     "ไอล์สไตน์! ถ้าสมองอัจฉริยะชื่อนี้เหมาะที่สุดแล้ว"มาร์ชพูดจบก็อมยิ้มให้กับความฉลาดของตัวเอง ที่ตั้งชื่อให้ระบบของตัวเองได้แบบภาคภูมิใจขนาดนี้

     "ไอสไตน์ ฝากตัวด้วยนะ"

     "ครับ ฝากตัวด้วยเช่นกันครับ"เสียงระบบที่ดังในหัวของมาร์ชตอบกลับ

     "อีกเรื่องนะ เอาแแบบไม่มีหางเสียง ฉันจะลุยโลกใบใหม่นี้กับเพื่อน ไม่ใช่ลูกน้อง เข้าใจนะ"มาร์ชพูดกับระบบของตัวเองอย่างสนิทสนม

     "อืม ได้เลยถ้านายต้องการอะไรแค่เรียกชื่อเรา ระบบริงซิสเตมก็จะเปิดใช้งานทันที"เสียงเด็กหนุ่มของระบบสมองอัจฉริยะตอบกลับมาร์ชด้วยสำนวนที่ใช้ในหมู่เพื่อน ทำให้มาร์ชรู้สึกพอใจถึงกลับยิ้มออกมาให้เห็นฟันที่มุมปาก  

     "ไอสไตน์"จู่ๆมาร์ชก็เรียกเพื่อนคนใหม่ขึ้น

     "มีไรหรอมาร์ช"

     "คือฉันเพิ่งนึกขึ้นได้อ่ะ ว่าฉันยังไม่ได้จ่ายค่ารักษาเลยทำไงดี"

     "ขอเวลาแปปนึงนะ"ไอสไตน์เงียบหายไปสักพัก

     "ในระหว่างที่ฉันกำลังตรวจสอบ มีคนทำการจ่ายค่ารักษาให้นายพอดี ซึ่งค่ารักษาค่อนข้างสูงเพราะการรักษาร่างกายนายต้องใช้ยาพิเศษ เนื่องจากร่างกายนายมีความแข็งแรงมาก..."ไอสไตน์ต้องหยุดพูดเพราะมาร์ช

     "เดี๋ยวนะ  ก่อนอื่นเลยใครจ่ายเงินค่ารักษาให้ฉัน?"

     "ไม่รู้เหมือนกัน ดูเหมือนเค้าไม่ประสงค์ออกนาม"

     "แล้วไอ้ที่ว่าร่างกายฉันมีความแข็งแรงมากคือยังไง"

     "คนในยุคนี้มีกล้ามเนื้อที่ต่างจากนาย การรักษาเลยใช้ยาที่มีทั่วไป แต่ของนายยาต้องไปขุดตัวยามาจากอดีตเพื่อรักษา"

     "ก็ดีมีคนจ่ายให้แล้วจะได้ไม่ต้องมีปัญหา"มาร์ชถอนหายใจ เพราะเขาคิดว่าจะต้องย้อนกลับไปขอความช่วยเหลือจากมีน่าอีกแต่ในใจก็อดสงสัยเรื่องการจ่ายค่ารักษาไม่หยุด

     'คนๆนั้นเป็นใครกันแน่ แล้วมีเหตุผลอะไรที่จ่ายค่ารักษาให้ฉัน ปัญหาหนึ่งแก้ไม่ตก ปัญหาสองก็มาเพิ่มอีกแล้ว ขอบคุณก็แล้วกันไว้มีโอกาสฉันจะตอบแทนนะ'

     "นี่ไอสไตน์ ช่วยเปิดระบนำทางให้ฉันทีซิ"มาร์ชหลังจากคิดเรื่องคนจ่ายค่ารักษาปริศนาก็พูดกับไอสไตน์

     "แล้วจะให้นำทางไปไหนล่ะ แต่ฉันขอแนะนำให้ไปร้านเสื้อผ้า เพราะในเมนูการแต่งตัวนาย ไม่มีเสื้อผ้าเหลืออยู่เลยล่ะ"

     "ก็รู้อยู่หรอกว่าไม่มีเสื้อผ้าจะใส่แล้ว แต่ฉันจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อ"มาร์ชตอบทำหน้าหงอย

     "เงินในบัญชีนายไง"ไอสไตน์ยังคงแนะนำ

     "เช็คแล้ว ยอดเงินในบัญชีฉันคือไข่ต้มว่ะ"ใบหน้าที่ว่าหงอยตอนนี้แย่เข้าไปอีก

     "นั่นมันยอดของตอนเช้า ตอนนี้นายมีเงินในบัญชีแล้ว พอดีคนที่จ่ายค่ารักษาเค้าโอนเข้ามาให้นายด้วย ขอโทษทีที่ฉันยังไม่ได้แจ้งนาย"

     "เดี๋ยวนะ นอกจากจ่ายค่ารักษายังโอนเงินเข้าบัญชีอีกด้วย โอ๊ยย!!!ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจตั้งแต่ตื่นมา คนแรกที่ฉันรู้จักคือพี่มีน่า  ต่อมาก็นายแล้วใครกันที่ทำเรื่องแบบนี้"มาร์ชเอามือมาขยี้หัวตัวเองจนผมยุ่งเหยิงด้วยอารมณ์หงุดหงิด

     "สรุปให้นำทางไปร้านเสื้อผ้าอยู่ไหม"ไอสไตน์ถามขึ้นเพราะเห็นว่ามาร์ชยืนคิดนานแล้ว

     "อืม นำทางที"มาร์ชหลังจากคิดไม่ออกก็ต้องปล่อยไปก่อนเพราะขืนยังคิดต่อคงไม่ต้องทำอะไรกันพอดี

    จากนั้นมาร์ชก็เดินตามทางที่ไอสไตน์นำ จนกระทั่งเข้ามาถึงลิฟต์ มาร์ชไม่ต้องทำอะไรเลย เพราะไอสไตน์จัดการเลือกชั้นที่จะไปให้เขาเรียบร้อย มาร์ชสังเกตเห็นว่าในลิฟต์เป็นห้องเหล็กสี่เหลี่ยมที่ไม่แผงหรือปุ่มอะไรเลย คงใช้ระบบริงซิสเตมในการควบคุมทั้งหมดและลิฟต์ก็ไม่ได้เคลื่อนที่ลงตรงๆอย่างเดียวบางทีก็เคลื่อนในแนวขนาน ลิฟต์ตัวนี้ดูเหมือนจะมีมาร์ชใช้อยู่คนเดียวเพราะไม่มีการเปิดออกระหว่างทางเลย

     ติ๊ง เสียงลิฟต์ดังขึ้นเมื่อมาร์ชลงมาถึงชั้นล่างสุดตามที่ไอสไตน์เลือกไว้ เขามองดูไปรอบๆอย่างรู้สึกตื่นตาตื่นใจกับสิ่งที่เห็นอยู่. หุ่นยนต์เดินทำหน้าที่ของมันเองตามที่ได้กำหนดเอาไว้ ห้องโถงกว้างขวางถึงจะมีผู้ป่วยค่อนข้างเยอะแต่การจัดการกลับมีระเบียบและรวดเร็ว มาร์ชหันไปเห็นผู้บาดเจ็บรายหนึ่งที่นอนอยู่บนแผ่นใสๆคล้ายกระจกแต่มันลอยได้ เพียงแค่หมอควบคุมมันผ่านหน้าต่างกลางอากาศของริงซิสเตม

     "มนุษย์พัฒนามาถึงจุดนี้ได้จริงๆหรอเนี่ย"มาร์ชพูดขึ้นเพราะอดไม่ได้

     "จริง"เสียงไอสไตน์ดังขึ้นในหัว สั้นๆได้ใจความ

     "นี่ไอสไตน์ เมื่อกี้ฉันพูดกับตัวเอง ไม่ได้ถามนาย"

     "อ่าวหรอ ฉันจะไปรู้ไหมละ"ไอสไตน์ตอกกลับมาคำนี้ทำเอามาร์ชเกือบหงายหลัง

     'คือมันไม่รู้จริงๆหรือมันกวนเบื้องล่างฟ่ะ'มาร์ชคิดในใจ

     "ไปกันต่อเถอะ"มาร์ชกลัวโดนอีกดอกจึงรีบบอกให้เดินต่อ จากนั้นมาร์ชก็เดินต่อตามที่ไอสไตน์บอก พอมาร์ชเดินออกมานอกศูนย์การรักษา เขาย้อนกลับไปมองสิ่งก่อสร้างมโหฬารที่เขาเพิ่งเดินออกมา

     "ห้องที่เราอยู่มันชั้นไหนกัน"มาร์ชพูดขึ้น ในตอนนี้เขาแหงนหน้ามองตึกความสูงที่ระดับ 1,200 เมตร

    "....."

    "ไอสไตน์ คือฉันถามนายอยู่นะ ว่าห้องที่รักษาฉันอยู่ชั้นไหน"มาร์ชต้องถามรอบที่ 2 เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับมาในหัวของเขา

    "อ่าวหรอ นึกว่าพูดกับตัวเอง"คราวนี้ไม่เงียบ ไอสไตน์ตอบเขาแล้ว

    "ช่างมันฉันไม่อยากรู้แล้วล่ะ ไปกันต่อจริงๆเหอะ"มาร์ชพูดแบบกัดฟัน และเมื่อมาร์ชหันหลังกลับเพื่อเดินไปตามที่ไอสไตน์บอกเขาในหัว เขาต้องหยุดเท้าหัวแทบทิ่ม เพราะสิ่งที่ยืนตรงหน้าเขาในตอนนี้

     "ด..ด..เดี๋ยวสิ น...น..นี่มัน เอเลี่ยนของจริงไม่ใช่หรอ!"มาร์ชพูดทั้งที่ตัวสั่น เขาทำท่าจะตะโกน และคงทำไปแล้วหากไม่ได้ยินเสียงห้าม

     "หยุดก่อนมาร์ช ห้ามตะโกนนะ ทำใจให้เย็นๆลงก่อน แล้วนายลองมองไปรอบๆสิ"ไอสไตน์พูดขึ้นได้ทันท่วงที. มาร์ชเมื่อสงบเพราะไอสไตน์บอกแล้วก็มองไปรอบๆตาม แล้วเขาก็ได้เห็นเอเลี่ยนอีกหลายๆตัว และอีกหลายๆชนิดกำลังเดินปะปนอยู่กับมนุษย์

     "มีอะไรหรอพี่ชาย?"ดูเหมือนเอเลี่ยนตรงหน้าจะสังเกตเห็นว่ามาร์ชหน้าถอดสี และยืนนิ่งอยู่นานแล้ว

     "ม..ไม่มีอะไรครับ รู้สึกปวดหัวนิดหน่อยเองครับ"มาร์ชตอบกลับ

     "มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะพี่ชาย"เอเลี่ยนตัวนั้นพูดกับเขาด้วยความเป็นมิตร มาร์ชพูดขอบคุณเสร็จก็หลบทางให้เอเลี่ยนตัวนั้นเดินเข้าไปในศูนย์การรักษา

     "นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันไอสไตน์ ทำไมเอเลี่ยนมาเดินในโลกแบบนี้"มาร์ชถามขึ้นเพราะภาพเหล่านี้เขาเคยเห็นก็แค่ในหนังและไม่คิดว่าจะมีจริงๆ

     "มันเป็นเรื่องปกติสำหรับยุคนี้ เทคโนโลยีบางอย่างก็ได้พวกนี้ช่วยพัฒนา  แล้วถ้าเมื่อกี้นายแหกปากออกไป นั่นแหละจะเกิดเรื่องไม่ปกติ เคยมีกลุ่มคนต่อต้านความคิดที่จะใช้ชีวิตร่วมกับเอเลี่ยนอยู่เหมือนกัน แต่ท้ายที่สุดก็ไม่เป็นผลเพราะเอเลี่ยนเองก็เรียนรู้ที่จะปรับตัวเข้ากับมนุษย์พวกมันนำเทคโนโลยีมาแลก และเจรจาต่อรอง"ไอสไตน์อธิบาย

     "ยังต้องเจอและเรียนรู้อะไรอีกเยอะสินะ ฉันยังใหม่มากสำหรับโลกนี้"มาร์ชพูดโดยที่สายตาจับจ้องภาพตรงหน้าเขาอย่างตั้งใจ

     ในที่สุดมาร์ชก็เดินทางมาถึงที่ร้านขายเสื้อผ้า เขาใช้เวลาเลือกเสื้อพานานพอสมควรเพราะชุดในยุคนี้เขาไม่คุ้นตากับมันเท่าไหร่ เลยตัดสินใจยากถึงแม้จะมีไอสไตน์คอยแนะนำอยู่ 

    "ทั้งหมดนี่ 8700 รูนค่ะ"พนักงานกล่าวเสียงหวาน ไอสไตน์รีบทำการโอนเงินให้โดยที่มาร์ชไม่ต้องพูดอะไรเลย

    "ได้รับเงินเรียบร้อยแล้ว โอกาสหน้าเชิญใหม่นะค่ะ ขอบคุณค่ะ"พอซื้อเสื้อผ้าเสร็จมาร์ชก็เดินเล่นไปเรื่อยๆเพื่อถามข้อมูลที่สงสัยจากไอสไตน์ไปด้วย แต่ข้อมูลต่างๆนอกจากส่วนสาธารณะแล้วมาร์ชก็ไม่รู้อะไรเพิ่มอีก เพราะไอสไตน์บอกว่าข้อมูลจะมาจากสมองด้วย เขามีหน้าที่รักษาข้อมูลต่างๆในสมองแล้วนำมาใช้ในเวลาต้องการ แต่มาร์ชกลับมีความทรงจำให้รักษาน้อยมาก ไอสไตน์ยังพูดอีกว่าเหมือนกับว่ามีใครตัดมันทิ้งไปความทรงจำของมาร์ช  มาร์ชหิวแล้วเลยแวะกินข้าวตอนนี้ก็บ่าย 2 กว่าแล้ว

     "นายจะทำไรต่อหรอ"ไอสไตน์ถามขึ้นหลังจากจัดการค่าอาหารให้มาร์ชเรียบร้อยแล้ว

     "ที่คิดเอาไว้หลักๆก็เรื่องเรดริงซิสเตมทำไมฉันถึงอยู่ในประเภทนี้ แล้วก็คนที่ให้เงินฉันมากินมาใช้เป็นใครกันแน่ ส่วนวิธีการหาคำตอบยังไม่รู้"มาร์ชพูดจบก็เครียดขึ้นมาทันที

     "ให้สถานการณ์พาไปดีกว่าคิดไปก็ปวดหัวเปล่าๆ"

     "นั่นสินะ เมื่อก่อนเวลาฉันนักเล่นเกมเครียดก็จะหาเกมเล่น ยุคนี้มีเกมให้เล่นไหม" มาร์ชสะบัดหัวไล่ความเครียดออกไป

     "มีสิจะเอาแนวไหนล่ะ"

     "มีคนเล่นเยอะๆสิ เพราะเกมไหนที่คนเล่นเยอะย่อมหมายความว่ามันสนุก"

    "The Immortal ตำแหน่งร้านที่เปิดให้บริการเกมนี้ ที่ใกล้ที่สุดใช้เวลาเดินไป 10 นาทีก็ถึง ให้นำทางเลยไหม"ไอสไตน์หาข้อมูลได้จึงรีบบอกมาร์ชทันที

     "รออะไรล่ะ ช่วงเวลาแห่งความสุขของชีวิตนักเล่นเกมเชียวนะ นำทางโลด"

     มาร์ชเดินทางตามที่ไอสไตน์นำ  10 นาทีมาร์ชก็มาโผล่ที่ตึกกระจกขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ มีคนเดินเข้าเดินออกไม่ขาดสาย พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของพวกเขาทุกคนช่างแสดงออกถึงความสุขอย่างไม่ต้องบอก

     "ถึงเวลาพระเอกคืนชีพแล้วจ้าา"