มาร์ช ยอดคนข้ามเวลา

ลำดับตอนที่ #4 : พี่สาว

   พี่สาว

    "เหมือน...เหมือนกันเลย"มีน่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เบาและผสมเสียงสะอื้น

    "อะไรนะครับ"มาร์ชที่ได้ยินไม่ถนัดต้องถามทวนในสิ่งที่มีน่าพูดเมื่อครู่

    "ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ"มีน่าพูดพร้อมกับเงยหน้าจากการซบไหล่มาร์ช 

    'อะไรกันก็เพิ่งพูดออกมาไม่ใช่หรอ แต่ยังจะบอกไม่มีอะไร'มาร์ชคิดในใจ

     "มาร์ช ฉันเป็นคนที่เก็บอาการไม่เก่ง เธอเองก็คงสังเกตเห็นท่าทีที่ฉันเปลี่ยนไป"มาร์ชพยักหน้า เขายอมรับว่าเขาสังเกตเห็นมันจริงๆ

     "จำได้ไหม ระหว่างที่เธอกำลังเรียนรู้เรื่องของโลกยุคนี้ ฉันไม่ได้ตอบคำถามเธออยู่เรื่องหนึ่ง แม้ว่าเธอจะลองหาข้อมูลที่ว่า ผ่านทางริงซิสเตมแล้ว แต่ก็ไม่มีข้อมูลอะไรตอบกลับมาเลย"

     "อ่อ เรื่องของแหวนที่สวมใส่น่ะหรอครับ"มาร์ชพูดพร้อมกับชูมือข้างขวาที่สวมแหวนไว้ขึ้นมา

     "อืม ที่ข้อมูลในเรื่องที่เธอถามไม่มีในระบบ เพราะมันถือเป็นเรื่องต้องห้าม ถึงแม้จะรู้กันโดยทั่วไปอยู่แล้วก็ตาม คงคล้ายๆกับทาสสมัยก่อนที่ไม่สามารถต่อว่าเจ้านายได้ ถึงแม้เจ้านายจะทำในสิ่งที่ผิดก็ตาม"

     "แล้วผมจะรู้เรื่องนี้ได้ไหมครับ"

     "ตอนแรกฉันเกิดความเห็นแก่ตัว เลยไม่อยากบอกเรื่องนี้กับเธอ แต่ตอนนี้ฉันว่าฉันทำแบบนั้นกับเธอไม่ได้หรอก"มีน่าพูดจบก็เอาแต่ก้มหน้าหลบสายตามาร์ช

     "ยังไงหรอครับ"มาร์ชไม่เข้าใจว่ามีน่าต้องการจะพูดถึงอะไร 

     "................."ความเงียบเกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อมีน่าไม่ตอบคำถามมาร์ช บรรยากาศแบบนี้ทำให้มาร์ชอึดอัดเป็นอย่างมาก 

     'จะดึงมากอดแบบทีแรกคงไม่ดี แล้วทำไงล่ะทีนี้คิดสิฟ่ะไอ้มาร์ช'และแล้วมือของมาร์ชก็เอื้อมออกไปที่หลังของมีน่า แต่มีน่าก็เงยหน้าขึ้นมา แล้วถอนหายใจยาวๆหนึ่งทีก่อนที่มือของมาร์ชจะไปถึง

     "อึก!"เสียงกลืนน้ำลายลงคอของมาร์ชดังขึ้นเมื่อมีน่ากำลังจะอ้าปากพูด ทำเอามีน่าต้องหยุดไปหัวเราะแทนที่จะพูดกับเขา

     "อึดอัดกับบรรยากาศขนาดนั้นเลยหรอ"

     "แหม ก็เล่นก้มหน้าเงียบไปดื้อๆนิครับ"

     "เพราะเธอเหมือนกันมากๆนะสิ เลยทำฉันคิดถึงวันวานเลย" มาร์ชใช้มือเกาหัวแบบไม่เข้าใจ ก่อนที่มีน่าจะหันมายิ้มให้

     "สักประมาณ 2-3ปีก่อนหน้านี้ มีผู้ชายคนหนึ่งชื่อมีน บาดเจ็บสาหัสมาจากอะไรบางอย่างและมาล้มหมดสติอยู่ที่หน้าห้องพักของฉัน ฉันก็เลยต้องรักษามีนตามหน้าที่หมอ แต่พอได้สติประโยคแรกที่พูดกับฉันเลยคือ "ขอบคุณครับ พี่สาว"ฉันตะลึงอยู่เหมือนกัน ในโลกยุคนี้ที่คนทุกคนไม่ไว้ใจกัน แต่หมอนั่นกลับตื่นขึ้นมาแล้วเรียกฉันว่าพี่สาว โดยไม่คิดอะไรมากเลย ฉันเลยเปิดใจจากคนที่ไม่ไว้ใจใคร ได้ตัดสินใจให้มีนอยู่ด้วยในฐานะน้องชาย เราอยู่ด้วยกันอย่างความสุขได้ประมาณ 1 เดือน. แต่แล้ววันหนึ่งขณะที่เค้าใช้ริงซิสเตมสีที่ส่องแสงจากแหวนมันไม่เหมือนกับของฉัน ฉันเลยถามมีนเรื่องแหวน วันนั้นฉันจึงรู้เรื่องระดับแหวนจากมีน ต่อมาฉันจะต้องเข้าเวรเลยไม่ได้อยู่ห้องเป็นเวลา 1 เดือน พอออกเวรก็รีบกลับไปห้องด้วยความดีใจที่จะได้เจอน้องชาย แต่ทุกอย่างมันพัง.." พอพูดถึงจุดนี้ มีน่าก็เริ่มเงียบไปอีกครั้ง

     "ค..คุณมีน่าครับ"มีน่าหันมาตามเสียงเรียกของมาร์ช 

     "ถ้าลำบากใจไม่ต้องเล่าต่อก็ได้ครับ"เพราะถึงไม่เล่าต่อมาร์ชก็พอมองออกว่าเกิดอะไรขึ้น อย่างน้อยเรื่องมันคงไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่

      "ไม่ล่ะ ฉันจะเล่าต่อ"มีน่าส่ายหัวเบาๆ

      "มีนหายไป เหลือไว้แค่โน๊ตที่ถูกเจอใต้เตียง"

    ถึง...พี่มีน่า

    หมดเวลาแห่งความสุขของผมแล้วล่ะครับ ขอบคุณพี่สาวมากสำหรับทุกๆอย่าง ผมขอโทษที่ไม่ได้อยู่ลาด้วยตัว ดูแลตัวเองด้วยนะครับ 

                                                                                        มีน

      พอทุกอย่างที่มีน่าพูดจบ ความเงียบก็กลับมาอีกครั้ง สีหน้าของมีน่าตอนนี้อยู่ในอารมณ์เศร้าสุดๆ มาร์ชที่มองอยู่ยังรู้สึกอยากร้องไห้เลย

     "ผมไม่รู้หรอกนะครับ ว่าเรื่องเป็นยังไง แต่ผมคงไม่ไปไหนหรอกครับ ก็ตัวคนเดียวจะไปไหนได้ ที่นี่ตอนนี้เป็นยังไงผมก็ไม่รู้ เดินไปมั่วๆ อดตายไม่รู้ตัวอีก"มาร์ชโพล่งขึ้นมา    มีน่าเหลียวมามองมาร์ชแล้วยิ้ม

     "มาร์ช คนเราถ้าเลือกได้คงอยากเลือกในทุกๆอย่าง แต่เพราะบางเรื่องมันเลือกไม่ได้ มันเลยต้องทำ ฉันเองก็รู้สึกผูกพันกับเธอนะ แต่เธอต้องไปอยู่ดีในสักวันหนึ่ง ฉันจึงขอเลือกไม่ผูกพันกับเธอมากไปกว่านี้จะดีกว่า"มาร์ชเมื่อฟังจบ ก็ยิ้มรับ

    "แล้วมันเกี่ยวกับเรื่องแหวนยังไง" มาร์ชเปลี่ยนประเด็นกลับไปเรื่องที่อยากรู้

    "จิตใจเธอแข็งแกร่งจริงๆ ถึงแม้จะเจอเรื่องแบบนี้ แต่กลั้นความรู้สึกไว้ได้ เธอลองเปิดริงซิสเตม แล้วลองสังเกตตอนเปิดให้ดี"มาร์ชได้ฟังก็ทำตาม วาดวงกลมเปิดริงซิสเตม

    "ทีนี้ลองสังเกตการเปิดริงซิสเตมของฉัน"ว่าแล้วมีน่าก็วาดวงกลมกลางอากาศเพื่อเปิดระบบริงซิสเตมของตัวเอง

     "สังเกตเห็นอะไรที่ต่างกันได้มั่ง ระหว่างของเธอกับของฉัน"มีน่าตั้งประเด็น

     "ก็ที่เห็นชัดๆเลย สีของแสงที่เปล่งจากแหวน ของผมสีแดง ของพี่มีน่าสีฟ้า แล้วก็..."มาร์ชต้องหยุดพูด เพราะเห็นมีน่ายกมือขึ้นบอกให้พอ

     "ใช่ แล้วรู้มั้ยหมายความว่าอะไร?"

     "ก็ไม่รู้สิครับ ถึงได้อยากรู้อยู่เนี่ย"

     "สีฟ้า คือแหวนของบุคคลทั่วไป

       สีเหลือง คือแหวนของคนที่มีฐานะทางสังคม

       สีเขียว คือแหวนของเจ้าหน้าที่ เช่น ตำรวจ ทหาร นักสืบ

       สีขาว คือผู้นำกลุ่มรวมทั้งสมาชิก"

      "ข้ามไปสีแดงเลยได้ไหมครับ"มาร์ชตัดบทด้วยความอยากรู้สีที่ตัวเองมี

      "สีแดงคือ...บุคคลที่เป็นปริศนาเนื่องด้วยความลับบางอย่างที่ไม่สามารถเปิดเผยต่อสาธารณะได้ เดิมทีข้อมูลเรื่องระดับแหวนในริงซิสเตมก็มี แต่เมื่อมีการปิดบังข้อมูลของบุคคลที่มีริงซิสเตมสีแดง อ่อ..รวมทั้งสีดำด้วยนะ ข้อมูลก็ถูกลบทิ้งและตั้งเป็นเรื่องต้องห้าม"มีน่าพูดจบ มาร์ชก็อยู่ในสภาพค้างไปแล้ว

     'เราคือบุคคลปริศนา และกำลังเจอแต่เรื่องปริศนา อุตส่าห์รอดมาถึงยุคใหม่ทั้งที ขออยู่แบบปกติไม่ได้หรอ'

     "แล้วที่พี่มีน่า บอกว่ามีความคิดเห็นแก่ตัวในตอนแรกคืออะไรหรอครับ?"มาร์ชหลังจากค้างไปคิดตัดพ้อชีวิตเสร็จก็ถามสิ่งที่คาใจในตอนแรกออกมา

     "ก็อย่างที่บอก เธอกับมีนเหมือนกันมาก เลยอยากให้อยู่กับฉันในฐานะน้องชาย จะไม่บอกให้เธอรู้เรื่องนี้ เพราะเธอเองก็ไม่รู้เรื่องนี้แต่ต้น คงไม่น่าจะมีปัญหาอะไร"

     "แล้วทำไมถึงบอกผมละครับ?"

     "มันดีกว่าเธอมารู้ทีหลังแล้วต่อว่าฉัน ที่ไม่ยอมพูดความจริงกับเธอ"

     "อ่อเข้าใจแล้วครับ"มาร์ชพยักหน้าก่อนจะหันมายิ้มให้มีน่าด้วยสีหน้าที่มีความสุขสุดๆ มีน่ายื่นมือมาที่หน้ามาร์ช ก่อนจะเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากหางตา

     "ขอบคุณที่รักษาผมอย่างเต็มที่ ตอนนี้ผมหายแล้ว ผมคิดว่าปริศนาต่างๆมันมากเกินไปแล้ว สำหรับตัวผมในตอนนี้ อย่างน้อยผมต้องเคลียมันบ้าง ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย"มาร์ชยกมือทั้ง2ข้างขึ้นมากุมมือของมีน่า ในตอนนี้มีน่าเองก็เริ่มมีน้ำตาไหลออกมาเช่นกัน

     "ลาก่อนนะครับ ดูแลตัวเองด้วย ผมไปแล้วไม่ไปลับหรอกครับ ผมสัญญาจะโทรมาหาพี่มีน่า ตอน 2 ทุ่มของทุกวัน" มีน่าพยักหน้าแล้วดึงมาร์ชเข้าไปกอดแล้วปล่อยโฮออกมา

     'อย่างน้อยๆ โลกนี้เราก็มีพี่สาว 1 คนละน่ะ ขอบคุณสวรรค์ครับ'

     "ถึงจะไปเหมือนกัน แต่เธอยังบอกลาฉันด้วยตัว แถมยังทำสัญญาไว้ด้วย ดีใจจริงๆ ขอบคุณนะมาร์ช" มีน่าพูดทั้งน้ำตา หลังจากนั้นก็ผลอยหลับไป

     มาร์ชค่อยๆดึงตัวออกจากอ้อมกอดของพี่สาวคนใหม่ เขาเปิดริงซิสเตมขึ้นมาแล้วเลือกเอาผ้าห่มออกมา เขาเอามันไปห่มให้มีน่า ก่อนจะมากดบางอย่างต่อ 

     "อยู่ไหนน้า มีหรือเปล่านะ ระบบเสื้อผ้า"มาร์ชเลื่อนหาอยู่พักหนึ่งก็เจอ เค้ากดตกลงทันที เพราะยังไงมันคงจะดีกว่าชุดผู้ป่วยที่ใส่อยู่ตอนนี้เป็นแน่ 

     มาร์ชกับเสื้อคอปกสีดำ กางเกงยีน ยืนอยู่ที่หน้าประตูกำลังกดบางอย่างที่ผนัง

     "เราไม่ใช่หมอเลยสั่งการผ่านระบบริงซิสเตมไม่ได้สินะ กดเอาก็ได้ 25 องศาเซลเซียสคงพอดีละน่ะ ฝันดีนะครับพี่สาว ผมไม่กล้าปลุกพี กลัวตื่นมาร้องไห้ ผมจะไม่ได้ไปกันพอดีขอโทษด้วยนะครับ" มาร์ชพูดจบก็เปิดประตูออกจากห้องไป รอยยิ้มเกิดขึ้นบนใบหน้าของผู้อยู่ในห้อง

     "โชคดีนะ น้องชาย"

สุดท้ายตอนนี้ก็ยังไม่ไปไหนเช่นเดิม เห้ย!!!ตกลงนิยายดราม่าหรือแฟนตาซีฟ่ะ ก็อย่างเพิ่งอารมณ์เสียไปนะครับ มันเป็นบทที่ไว้สืบเรื่องต่อ เข้าใจด้วยเนาะ พรุ่งนี้ลุยยยยยย